ΧΡΙΣΤΟΔΟΥΛΟΣ Ο ΜΕΓΑΛΟΣ ΑΝΕΠΑΝΑΛΗΠΤΟΣ ΗΓΕΤΗΣ. 1ον

π.Α.Σ.Ε.Ι.Π.

 28-3-2016                   

                ΧΡΙΣΤΟΔΟΥΛΟΣ                 

         Ο ΜΕΓΑΛΟΣ ΑΝΕΠΑΝΑΛΗΠΤΟΣ ΗΓΕΤΗΣ

                                     Μέρος  1

     Και πάλι θα παραπέμψω το θέμα μας για λίγο αργότερα, για τους αιρετικούς, για να αναφέρω όσο γίνεται, για την μεγάλη μορφή, και το υψηλό πνευματικό ανάστημα που πέρασε τόσο γρήγορα από μπροστά μας, για το μεγάλο αυτό όνομα που θα μείνει ανεξίτηλα στης καρδιές μας για πάντα, όπως

τον αποκαλούμε, ο ΧΡΙΣΤΟΔΟΥΛΟΣ ΜΑΣ.

Στο Βόλο άφησε μία παρακαταθήκη ζωής, προσφοράς, και θυσίας. Ίσως ήταν γεννημένος από την κοιλία της μητέρας του, να προσφέρει τα πάντα, τα μέγιστα, τα ωφέλιμα, τα σωτήρια, και στο τέλος να θυσιαστή για την πίστη την αγία του Χριστού.

Όχι μόνο προφήτευσε τα αναμενόμενα για την πατρίδα μας -- και όχι μόνο --αλλά είχε το θάρρος και την παρρησία να ομιλή και να ενημερώνει τους χριστιανούς χωρίς να φοβάται καμία κοσμική εξουσία.  ΗΤΑΝ Ο ΝΕΟΣ ΤΙΜΙΟΣ ΠΡΟΔΡΟΜΟΣ, ΗΤΑΝ Ο ΝΕΟΣ ΙΕΡΟΣ ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΣ. Και οι δύο αυτοί άνδρες της Εκκλησίας, τους Βασιλείς και τους Αυτοκράτορες, τους είχαν απέναντί τους. Έτσι και ο Χριστόδουλος, δεν είχε μόνο απέναντί του της κοσμικές, άθεΐες  και  εχθρικές «Ελληνικές» εξουσίες της Πατρίδος μας,  αλλά και των Ευρωπαίων, και των Αμερικανών, και κάθε εχθρό της Ελλάδος και της Ορθοδοξίας. Τους κάθονταν στο λαιμό, τους έπνιγε. Τους έκανε να μη μπορούν να κοιμηθούν. Έχαναν τον ύπνο τους. Ο Χριστόδουλος δέχτηκε πόλεμο και τότε ως μητροπολίτης Δημητριάδος από τα βρομερά μέσα πληθυσμιακής ενημερώσεως του Βόλου. Υπήρχαν δημοσιογράφοι που έσταζαν χολή. Δεν συμβιβάστηκε με κανέναν. Τους τακτοποιούσε δεόντως……..υπερασπιζόμενος την Εκκλησία του χριστού, και τον πιστό λαό του Βόλου.  

Γι’ αυτό και θα μείνει το όνομά του στην Ιστορία, ως ο άνδρας εκείνος που υπερασπίσθηκε την πίστι, τα Ιερά και τα Όσια  μέχρι θανάτου. Δεν θα ήθελα όμως  να κάνω σύγκριση με ορισμένους σημερινούς Ιεράρχας, διότι θα ομιλήσω με πολύ σκληρά λόγια. Ο νοών νοείτο.

     Στο Βόλο κατά την περίοδο της διακονίας του ενθυμούνται όλοι οι Βολιώτες,

ήταν ο Επίσκοπος εκείνος που μοχθούσε, ανησυχούσε, έκλεγε όταν μιλούσε για τους Ήρωες και τους Στρατηγούς του 1821, ήταν ο τέλειος οργανωτής και αγωνιστής της τοπικής Εκκλησίας, ο οποίος έβλεπε πολύ μπροστά από κάποιους άλλους. Ήταν ο λόγος του, ο γλυκύτατος εκείνος λόγος που σε καθήλωνε όταν τον άκουγες. Ώρες ολόκληρες τον άκουγες στο Πνευματικό Κέντρο της Μητροπόλεως με τα θέματα που επέλεγε κάθε χρόνο, δεν ήθελες να σταματήσει να ομιλεί. Το Πνευματικό Κέντρο ήταν ασφυκτικά γεμάτο, μέχρι ακόμα και όρθιοι να τον ακούνε επί μίαν και πλέον ώρα χωρίς να κουράζονται, ή να κοιτάνε το ρολόι. Όταν ομιλούσε, τον καταλάβαινε η γιαγιά, ο παππούς, ο αγράμματος, το μικρό παιδί, ο χωριάτης, ο επιστήμων, ο κάθε άνθρωπος. Όλοι ωφελούντο και καταλάβαιναν τα πάντα. Από την αρχή της ομιλίας του, μέχρι το τέλος. Γι’ αυτό το Πνευματικό κέντρο του Βόλου ήτο πάντοτε ασφυκτικά γεμάτο.  Δυστυχώς όμως ο σημερινός Μητροπολίτης  δεν τηρεί πλέον αυτήν την ωφέλιμη παράδοση των ομιλιών.

Επίσης ο Χριστόδουλος κάθε Σάββατο απόγευμα στον Μητροπολιτικό Ναό του Αγίου Νικολάου Βόλου, τελούσε τον εσπερινό με ομιλία ενός ιερέως ή και ο ίδιος. Δυστυχώς και αυτό σήμερα δεν υπάρχει. Επί Χριστόδουλο  το γραφείο του ήτο γεμάτο από επισκέψεις ιερέων και πιστών. 10, 20, 30, 40, και πλέον επισκέψεις κάθε ημέρα. Οι πιστοί πήγαιναν για να μιλήσουν για τα προβλήματά τους, να τους βοηθήσει, να τους δώσει κουράγιο και ελπίδα. Όταν έμπαινες στο γραφείο του και τον αντίκριζες με αυτό το ιλαρό και ελπιδοφόρο βλέμμα, αισθανόσουνα μία δύναμη, μία χαρά, λες και όλα τα προβλήματα είχαν ξαφνικά  λυθεί. Τον επισκέπτη τον έβλεπε στο πρόσωπο. Ότι και να έκανε εκείνη την στιγμή, όποια ασχολία και να είχε, τα παρατούσε προς στιγμήν και τιμούσε τον άνθρωπο που είχε απέναντί του. Για όλους κάτι καλό είχε να πει, κάτι το ωραίο, το χαρούμενο και ελπιδοφόρο. Όλοι φεύγανε ικανοποιημένοι και κερδισμένοι. Κάτι καλό και ωφέλιμο έπαιρναν μαζί τους.     Δυστυχώς δεν συμβαίνει κάτι παρόμοιο σήμερα όπως τότε. ((δεν θα το σχολιάσω))

     Ο Χριστόδουλός μας αγαπούσε πάρα πολύ τα νέα παιδιά, την οικογένεια, τους πολυτέκνους, τον στρατό, την αεροπορία, τα σώματα ασφαλείας, και όπως έλεγε πάντοτε, γι’ αυτά τα παιδιά πρέπει να προσευχόμαστε όλοι, διότι θα είναι οι μπροστάρηδες, οι πρώτοι,  που θα πολεμήσουν όταν χρειαστεί για την Πατρίδα μας. Ιδιαίτερη τιμή σεβασμό και αγάπη είχε πάντοτε σ’αυτά τα Ελληνόπουλα.    

     Ο Χριστόδουλος ως Μητροπολίτης Δημητριάδος, δεν ασχολείτο ποτέ με τα χρήματα των παγκαριών, ούτε πίεζε τους ιερείς, ή τους απειλούσε να πηγαίνουν στην μητρόπολι συγκεκριμένα ποσά, όπως κάνουν κάποιοι σημερινοί Αρχιερείς. Δεν έπεσε ποτέ τόσο χαμηλά, να ασχοληθεί με τα παγκάρια της Εκκλησίας. Είχε να ασχοληθεί με ανώτερα πράγματα. Κάποιοι σημερινή Ιεράρχες, δυστυχώς, ασχολούνται  περισσότερο μα τα παγκάρια παρά με πνευματικά και άλλα ουσιώδη θέματα. Πιέζουν τους ιερείς, τους προϊσταμένους των ναών, για μεγάλα ποσά να  πηγαίνουν στην Μητρόπολι, και όταν δεν μπορούνε, έξ αιτίας  της οικονομικής κρίσεως,  αντικαθίστανται με νέους. Λες και οι καινούργιοι θα βρούνε τον κριμένο θησαυρό που απέκρυψαν οι προηγούμενοι. ((σε κάποια Μητρόπολι όπως με είπε ένας ιερεύς, έχουν αλλάξει σε ναό τρείς προϊσταμένους σε μικρό χρονικό διάστημα)) Δεν έχουν καταλάβει ίσως ακόμα την οικονομική κρίση που διέρχεται ο Ελληνικός λαός, και ότι τα παγκάρια των Εκκλησιών έχουν πτώση 70% . Σε  αυτή λοιπόν την περίπτωση, όταν οι πιστοί γνωρίζουν τη συμβαίνει, τότε από αγανάκτηση και θυμό δεν ρίχνουν στο παγκάρι ούτε 10 λεπτά. Δυστυχώς αυτή είναι η αλήθεια. Όλοι σχεδόν οι Ναοί δυσκολεύονται ακόμη να πληρώσουν και τα πάγια έξοδα. Δεν μπορούν να ανταποκριθούν σε τίποτα. Υπάρχει μεγάλο πρόβλημα. Και οι πιστοί εις αυτήν την  περίπτωση, αλλά και σε παρόμοιες καταστάσεις έχουν απόλυτα δίκαιο, όταν ακούνε ότι η Μητρόπολι ζητά χρήματα, από το παγκάρι, ενώ ο ιερεύς στην προκειμένη περίπτωση δεν  μπορεί  και δεν έχει την δυνατότητα να ανταποκριθεί στην απαίτηση  της Μητροπόλεως, να έχουν πικρία και αγανάκτηση.   Και έτσι με αυτόν τον τρόπο ξεκινά η αλλαγή, ή, η μετάθεση του προϊσταμένου του ναού. Αυτά όλα στη συνέχεια έχουν ως αποτέλεσμα την κακή και εχθρική σχέση με την Μητρόπολι, και ιδιαίτερα με τον Επίσκοπο.

 Όταν λοιπόν λέμε Ναός, ή Εκκλησία, δεν εννοούμε, ούτε τα παγκάρια, ούτε τα στασίδια. Αλλά ο χώρος εκείνος που θυμιατίζεται, που τελούνται τα μυστήρια, οι δεήσεις, οι παρακλήσεις, οι προσευχές, και ότι  έχει σχέση με την ψυχή του ανθρώπου. Ας προσέχουν ιδιαίτερα στην σημερινή εποχή οι Μητροπολίται, να μην οργίζουν τους ανθρώπους,  διότι οι πιστοί δεν τρώνε κουτόχορτο. Ξέρουν τα πάντα. Μπορεί να σέβονται το θεσμό του Επισκόπου, αλλά ως ένα σημείο. Ας παραδειγματιστούνε από τον  επίσκοπο Αττικής πως έφυγε από αυτή την παρούσα  ζωή, και τι άφησε πίσω……….Ή αφήνει κανείς το μεγάλο Πνευματικό Οικοδόμημα, την  παρακαταθήκη της Εκκλησίας του Χριστού, ή συντρίμμια……..Ή θα τον θυμούνται και θα τον μακαρίζουνε, ή το λιγότερο θα τον ξεχάσουν αμέσως……

Πέρασε λοιπόν η εποχή του 50^α και του 60^α.  Να προσέχουν. Να μην παραπονιούνται γιατί  ο κόσμος τους περιφρονεί και δεν τους πλησιάζει…………

     Ας γνωρίζουν και τούτο. ΤΗΝ ΜΕΛΙΣΣΑ ΔΕΝ ΤΗΝ ΠΙΑΝΕΙΣ ΜΕ ΤΟ ΞΥΔΙ, ΑΛΛΑ  ΜΕ ΤΟ ΜΕΛΙ.

Αυτό κάποιοι ας το καταλάβουν……..   

     Προσπάθησα να σκιαγραφήσω τον μακαριστό Χριστόδουλο στο Βόλο με δύο γραμμές, με δύο λόγια. Αν θα ήθελε κάποιος να γράψει για τον ΧΡΙΣΤΟΔΟΥΛΟ, τότε δεν θα αρκούσαν ούτε 5, 10, 20, 30,…….τόμοι.

     Θα προσπαθήσω ώμος στο επόμενο φύλλο.