ΧΡΙΣΤΟΔΟΥΛΟΣ , Ο ΜΕΓΑΛΟΣ ΑΝΕΠΑΝΑΛΗΠΤΟΣ ΗΓΕΤΗΣ 5ον

  π.Α.Σ.Ε.Ι.Π.               

  28-3-2016

                   ΧΡΙΣΤΟΔΟΥΛΟΣ

         Ο ΜΕΓΑΛΟΣ ΑΝΕΠΑΝΑΛΗΠΤΟΣ

                          ΗΓΕΤΗΣ

                          Μέρος 5

Ο ρατσισμός και ο εθνικισμός  10-1-2006

     Ίσως είναι ανάγκη να διευκρινίσω ότι η Εκκλησία, μιλώντας για ενότητα του γένους μας μέσα στην Ιστορία, σε πείσμα όλων των μεταλλαγών και των προσμείξεων, δεν εκφέρει ρατσιστικό ή εθνικιστικό λόγο. Ρατσιστική θα ήταν, πράγματι, η εμμονή της Εκκλησίας στην καταξίωση της

εθνικής ταυτότητας, εάν αναφερόταν σε «καθαρότητα αίματος» της φυλής των Ελλήνων. Αλλά η Εκκλησία  δεν εννοεί αυτό, και θα ήταν ξένο προς το πνεύμα της να έχει άποψη επ’ αυτού. Εθνικιστικός θα ήταν ο λόγος της εάν θεωρούσε την ιστορική ενότητα  ως ιδιότητα ή χάρισμα αποκλειστικώς και μόνο του Ελληνικού έθνους. Κι ακόμη πιο έντονα εθνικιστικό θα ήταν ε’αν υποδήλωνε ότι η ενότητα αυτή δίνει στον Ελληνισμό δικαίωμα ηγεμονίας επί των άλλων λαών. Αυτές όμως τις ιδεολογίες η Εκκλησία τις απορρίπτει κατηγορηματικώς, όχι μόνο τώρα, αλλά εξαρχής. Την απόρριψη του ρατσισμού και του εθνικισμού διδάσκει με προσοχή και επιμονή ο Απόστολος Παύλος στην Προς Ρωμαίους Επιστολή του. Μάλιστα δε, προχωρά στην απόρριψη της αντίληψης  ότι η ευλογία του Θεού δίνεται σε μία φυλή ή ένα έθνος.

Η «Νέα Τάξη» του Χίτλερ   3-1-2000 

     Με τρομάζει ο όρος Νέα Τάξη. Και στην προπολεμική Γερμανία του Χίτλερ γινόταν λόγος για μία «νέα τάξη». Βέβαια, οι συνθήκες σήμερα είναι διαφορετικές. Φοβάμαι όμως αυτή η Νέα Τάξη πραγμάτων προέρχεται από μία υπερδύναμη, η οποία είναι σε θέση να επιβάλει τη βία των όπλων και χρήματος για να απωθήσει στο περιθώριο και να εξοντώσει βιολογικά όποιον αντιδρά. Αυτή η Νέα Τάξη απειλεί την ανεξαρτησία της ανθρώπινης σκέψεις.

Σε ποίον θα περάσει ο έλεγχος πολιτικών και ΜΜΕ  9-5-2006

     Ποίος, αλήθεια, ανάμεσά μας, δεν μπορεί να διακρίνει στον έλεγχο ποίων πρόκειται να περάσουν σε λίγα χρόνια τα ΜΜΕ; Σε ποίον θα περάσει τελικά ο έλεγχος της πολιτικής ζωής; Ποίοι θα ελέγχουν σε λίγα χρόνια την πολιτισμική παραγωγή μας; Θα πρέπει όμως να δείξω και μία άλλη διάσταση του θέματος. Υπό τους όρους αυτούς, αντίστασή μας εναντίων της παγκοσμιοποίησης αυτής της μορφής θα είναι ταυτόχρονα αντίδραση εναντίων της επικυριαρχίας του διεθνούς εγκλήματος. Είναι χαρακτηριστικό ότι το μεγαλύτερο επιχείρημα υπέρ της παγκοσμιοποίησης είναι ότι πρόκειται για μία μη αναστρέψιμη, αναπόφευκτη κατάσταση. Αναπόφευκτες όμως είναι πολλές από τις συμφορές, αλλά δεν τις δεχόμαστε μοιρολατρικά. Το όραμα της παγκοσμιοποίησης είναι ο ανταγωνισμός, ενώ η προσδοκία της οικουμενικότητας είναι η δοξολογική  ένωση του ανθρωπίνου γένους. Ανάπτυξη της κοινωνίας σημαίνει συμμετοχή και συνευθύνη, ενώ η παγκοσμιοποίηση υπόσχεται νέους κύκλους αντιπαράθεσης και έντασης μεταξύ των μελών της κοινωνίας. Η Εκκλησία δεν ευνοεί καμία υποδούλωση, αλλά ευνοεί την απελευθέρωση από της δεσμεύσεις του κόσμου τούτου. Ωστόσο, κάθε Ορθόδοξη Εκκλησία, παρά τον οικουμενικό χαρακτήρα της, είναι εθνική Εκκλησία. Η θερμή συμπαράστασή της προς τα χειμαζόμενα έθνη  της συνιστά παραχώρηση προς της ανάγκες και τα προβλήματα του λαού της. Μια συμπαράσταση στους αγώνες για την ελευθερία, για την θρησκεία, για την πίστη, για τη δικαιοσύνη, για την αλήθεια, για την ανθρωπιά. Διότι, κάτω απ’ όλα αυτά, υπάρχει το θέμα του Θεού και το συμφέρον του λαού. Η δέσμευση αυτή αποτελεί βέβαια καινοτομία της Εκκλησίας υπέρ της πατρίδος στην οποία ανήκει και κατ’ ουδένα τρόπο μπορεί να χαρακτηριστεί ως απόκλιση από τον καθαρά της στόχο και την πνευματική της αποστολή. Δεν ωφελεί να στραφεί κανείς εναντίον άλλων εθνών η κρατών όταν γνωρίζει ότι η οικονομική δύναμη δεν ευρίσκεται στα χέρια των πλουσίων χωρών και των κυβερνήσεών τους, αλλά στα χέρια των πολυεθνικών εταιριών που κυβερνούν τις κυβερνήσεις των ισχυρών κρατών. Και όταν γνωρίζει ότι υπάρχουν κάποια κέντρα λήψεως των αποφάσεων που ξεπερνούν και τις κυβερνήσεις για την επιβολή στον κόσμο λύσεων, που και οι κυβερνήσεις καλούνται να υιοθετήσουν και να υπηρετήσουν αν θέλουν να παραμείνουν στην εξουσία. Η Εκκλησία καλείται να υπερασπιστεί της γηγενείς  ελληνορθόδοξες διαχρονικές μας αξίες, την οικογένεια, την παιδεία, την γλώσσα, τους θεσμούς , την παράδοση, τη δικαιοσύνη, την ισότητα, την ελευθερία, την αρετή, τον αγώνα: για όλα αυτά που έχουν δημιουργήσει στον λαό μας συμπαγή ιζήματα στο υποσυνείδητό του, η Εκκλησία οφείλει να αγωνιστή για να διαφυλαχτούν ακέραια. Γιατί μόνο έτσι μπορεί να υπάρξει αντίσταση στην αφομοίωση, στην εκκοσμίκευση, στην ισοπέδωση. Η διαφύλαξη της ιστορικής μνήμης και της εθνικής μας συνειδήσεως είναι χρέος και της Εκκλησίας σ’ αυτό τον τόπο. Η επανεμφάνιση στον ορίζοντα εθνικών κρατών, η αναζωπύρωση του εθνικισμού δεν θα πρέπει να μας παρασύρει στην ίδια λογική. Η Εκκλησία έχει καταδικάσει τον εθνοφυλετισμό, την ξενοφοβία, τη μισαλλοδοξία, τον θρησκευτικό και εθνικό φανατισμό. Απαλλαγμένη από αυτά τα βαρίδια, η Εκκλησία οφείλει να συνεχίσει να πράττει το καθήκον της στηρίζοντας την ταυτότητα των Νεοελλήνων και αποτρέποντας τη χυλοποίηση της συλλογικής μας συνειδήσεως, ώστε να μη γίνουμε εύκολη λεία στα χέρια των υπερδυνάμεων του σκότους.