Α.Σ.Ε.Ι.Π.
Άσχετα όμως από το είδος διακυβέρνησης που έχουμε, ο καθένας από εμάς έχει τις προσδοκίες του.
Μερικοί αρκούνται και είναι ικανοποιημένοι στο να καθαρίζουν πατώματα, αλλά οι περισσότεροι από εμάς θέλουν το κάτι παραπάνω. Όχι μόνο χρήματα, δόξα, και φήμη, αλλά και μια αίσθηση ολοκλήρωσης και επιτυχίας.
Αυτό όμως χρειάζεται δημιουργική σκέψη.
Μπορεί κάποιος να θέλει να γίνει ποιητής ή ζωγράφος, αλλά αυτά τα επαγγέλματα δύσκολα πληρώνουν τους λογαριασμούς.
Ο κομμουνισμός τα θεωρεί άχρηστα, έως και γελοία.
Το μόνο που έχει σημασία είναι το κτίσιμο ενός ισχυρού κράτους, και για να γίνει αυτό θα πρέπει πρώτα να σβηστεί η προσδοκία της ευτυχίας.
2-Βίαιη κολεκτιβοποίηση.
Αυτό το είδαμε στην ΕΣΣΔ, με τις μεγάλες αγροτικές μεταρρυθμίσεις στη περίοδο 1928-33.
Οι σοβιετικοί πίστευαν πως με τη κολεκτιβοποίηση θα μπορούσαν να μεγιστοποιήσουν τη χρήση της αγροτικής γης για αστικές και βιομηχανικές ανάγκες.
Ήταν η περίοδος της απογείωσης της ρωσικής βιομηχανίας, και οι εργάτες της χρειάζονταν τεράστιες ποσότητες τροφίμων.
Οι αγρότες, οι περισσότεροι κάτοχοι μικρών εκτάσεων που τις καλλιεργούσαν οι ίδιοι, αντιστάθηκαν και … δολοφονήθηκαν.
Το κράτος κατάσχεσε τη γη και τα ζώα τους, και μέσα σε μια περίοδο πέντε χρόνων χάθηκαν περισσότεροι από δέκα εκατομμύρια αγρότες, από την πείνα.
Τα ίδια συνέβησαν και στη Κίνα μεταξύ 1958-61.
Οι ιδιωτικές καλλιέργειες κηρύχτηκαν παράνομες, όπως και επί Στάλιν στη Ρωσία.
33 εκατομμύρια άνθρωποι πέθαναν από λιμό!
1-Δεν δίνει αξία στη δημιουργικότητα. Ο μέσος άνθρωπος δεν
είναι ιδιαίτερα καλός σε τίποτα. Η ιδανική δουλειά για έναν τέτοιο άνθρωπο
εί...
1-Δεν δίνει αξία στη δημιουργικότητα.
Ο μέσος άνθρωπος δεν είναι ιδιαίτερα καλός σε τίποτα.
Η ιδανική δουλειά για έναν τέτοιο άνθρωπο είναι στη γραμμή συναρμολόγησης.
Ο μέσος άνθρωπος δεν είναι ιδιαίτερα καλός σε τίποτα.
Η ιδανική δουλειά για έναν τέτοιο άνθρωπο είναι στη γραμμή συναρμολόγησης.
Άσχετα όμως από το είδος διακυβέρνησης που έχουμε, ο καθένας από εμάς έχει τις προσδοκίες του.
Μερικοί αρκούνται και είναι ικανοποιημένοι στο να καθαρίζουν πατώματα, αλλά οι περισσότεροι από εμάς θέλουν το κάτι παραπάνω. Όχι μόνο χρήματα, δόξα, και φήμη, αλλά και μια αίσθηση ολοκλήρωσης και επιτυχίας.
Αυτό όμως χρειάζεται δημιουργική σκέψη.
Μπορεί κάποιος να θέλει να γίνει ποιητής ή ζωγράφος, αλλά αυτά τα επαγγέλματα δύσκολα πληρώνουν τους λογαριασμούς.
Ο κομμουνισμός τα θεωρεί άχρηστα, έως και γελοία.
Το μόνο που έχει σημασία είναι το κτίσιμο ενός ισχυρού κράτους, και για να γίνει αυτό θα πρέπει πρώτα να σβηστεί η προσδοκία της ευτυχίας.
2-Βίαιη κολεκτιβοποίηση.
Αυτό το είδαμε στην ΕΣΣΔ, με τις μεγάλες αγροτικές μεταρρυθμίσεις στη περίοδο 1928-33.
Οι σοβιετικοί πίστευαν πως με τη κολεκτιβοποίηση θα μπορούσαν να μεγιστοποιήσουν τη χρήση της αγροτικής γης για αστικές και βιομηχανικές ανάγκες.
Ήταν η περίοδος της απογείωσης της ρωσικής βιομηχανίας, και οι εργάτες της χρειάζονταν τεράστιες ποσότητες τροφίμων.
Οι αγρότες, οι περισσότεροι κάτοχοι μικρών εκτάσεων που τις καλλιεργούσαν οι ίδιοι, αντιστάθηκαν και … δολοφονήθηκαν.
Το κράτος κατάσχεσε τη γη και τα ζώα τους, και μέσα σε μια περίοδο πέντε χρόνων χάθηκαν περισσότεροι από δέκα εκατομμύρια αγρότες, από την πείνα.
Τα ίδια συνέβησαν και στη Κίνα μεταξύ 1958-61.
Οι ιδιωτικές καλλιέργειες κηρύχτηκαν παράνομες, όπως και επί Στάλιν στη Ρωσία.
33 εκατομμύρια άνθρωποι πέθαναν από λιμό!
3-Δεν υπάρχουν δικαιώματα.
Ο Μαρξ έθεσε συγκεκριμένους κανόνες για την βίαιη αναδιανομή της γης και της ιδιωτικής περιουσίας, για το καλό του συνόλου.
Πρόκειται για κλοπή, αν το δούμε από την πλευρά του απλού πολίτη, ο οποίος και θα πρέπει να συνεισφέρει θέλοντας και μη.
Η ισχύς παράγει εξουσία, και στα κομμουνιστικά καθεστώτα οι κυβερνώντες τα παίρνουν όλα, διά της βίας αν χρειαστεί, για το καλό της πατρίδας που έλεγαν και οι σοβιετικοί.
4-Δεν υπάρχουν κίνητρα για να εργαστεί κανείς σκληρά.
Κίνητρα όπως είναι οι υψηλές αμοιβές για τους γιατρούς, χρειάζονται προκειμένου οι άνθρωποι να αφιερώσουν την κατάλληλη ενεργητικότητα ώστε να φέρουν σε πέρας συγκεκριμένα δύσκολα επαγγελματικά καθήκοντα.
Αυτού του είδους τα ιδιαίτερα κίνητρα δεν υπάρχουν στον κομμουνισμό, όπου όλοι απολαμβάνουν το ίδιο, άσχετα αν κάποιοι συνεισφέρουν περισσότερο.
Έτσι, αυτοί που κάνουν δύσκολες δουλειές, σύντομα αποκαρδιώνονται και τα παρατάνε. Ή δουλεύουν λιγότερο. (Σημ. Ο. Δείτε το ελληνικό δημόσιο).
Για παράδειγμα, οι εργάτες στην αυτοκινητοβιομηχανία παύουν να νοιάζονται για τους ενδελεχείς ελέγχους στα οχήματα της γραμμής παραγωγής, αφού έτσι κι αλλιώς δεν έχουν κάποια διαφορετική αντιμετώπιση αν κάνουν καλά τη δουλειά τους.
Παράλληλα, νοιώθουν πικρία απέναντι στο σύστημα και στη κυβέρνηση, που δεν αναγνωρίζει την προσφορά τους.
Αυτή η έλλειψη κινήτρων υπονομεύει το σύστημα, και μπορεί να οδηγήσει μέχρι και σε εξέγερση.
5-Κομμουνιστικός ιμπεριαλισμός.
Το μένος του κομμουνισμού είναι πολύ εύκολο να ξεσπάσει εναντίον οποιουδήποτε.
Και μόνο η ύπαρξη καπιταλιστικών κρατών, αρκεί.
Ο κομμουνισμός υπόσχεται την αντικατάσταση όλων των κυβερνήσεων του πλανήτη από κομμουνιστικές.
Αυτό το είδαμε με τις επαναστάσεις και ανατροπές στη Ρωσία, στη Κίνα, στη Κούβα, και αλλού.
Οι απειλές όμως δεν είναι αποκλειστικά εσωτερικές.
Σίγουρα η Αμερική δεν έχει τίποτα να φοβηθεί από μια εισβολή των Κουβανών, αλλά υπάρχει και η πανίσχυρη Κίνα.Η οποία ελέγχει μεγάλο μέρος του αμερικανικού χρέους.
Αν ποτέ το ζητήσει με μιας, αυτό θα προκαλέσει μεγάλη οικονομική δυσχέρεια στην ήδη υφεσιακή αμερικανική οικονομία.
6-Αδιαφορία για το περιβάλλον.
Μια κομμουνιστική χώρα κάνει τα πάντα για να παράγει, προκειμένου να καλύψει τις εγγενείς αδυναμίες της οικονομίας της.
Στη δεκαετία του 1960, οι Σοβιετικοί άλλαξαν τις κοίτες δυο σημαντικών ποταμών για να πετύχουν καλύτερη άρδευση καλλιεργήσιμης γης. Η λίμνη την οποία τροφοδοτούσαν οι ποταμοί έχει σήμερα συρρικνωθεί στο 10% του αρχικού της μεγέθους. Παλιά ήταν η τέταρτη μεγαλύτερη του πλανήτη!
Το συμπέρασμα; Αντί να επιτραπεί στον καπιταλισμό να επηρεάσει την οικονομία, οι κομμουνιστές εκμεταλλεύονται όπως μπορούν το περιβάλλον, προκειμένου να πάρουν τους πόρους του, χωρίς όμως καμιά πρόνοια για την «υγεία» του.
7- Το πρόβλημα του οικονομικού υπολογισμού.
Η σχετική επιτυχία της οικονομίας της ελεύθερης αγοράς αποτελεί μια ζωντανή διάψευση των οικονομικών θεωριών του μαρξισμού.
Το κομμουνιστικό οικονομικό μοντέλο δεν διαθέτει επαρκείς πληροφορίες για τις τιμές αγοράς των αγαθών, και άρα δύσκολα μπορεί να διανείμει τους πόρους μιας χώρας.
Η μόνη λογική κριτική στην ελεύθερη αγορά είναι τα μονοπώλια, τα οποία ανεβάζουν τις τιμές των προϊόντων χωρίς συνέπειες.
Τα μονοπώλια όμως είναι όπως και ο κεντρικός σχεδιασμός που κάνει μια κομμουνιστική κυβέρνηση στην οικονομία. Από την άλλη, στην ελεύθερη οικονομία υπάρχουν έλεγχοι και εξισορροπητικοί μηχανισμοί για τις τιμές.
8-Το αδιέξοδο της ταξικής πάλης
Ο Μαρξ βάσισε τη φιλοσοφία του στο ότι οι ταξικοί αγώνες και συγκρούσεις ήταν ανέκαθεν η βασική αιτία όλων των δεινών της ανθρωπότητας, των πολέμων, και της δυστυχίας.
Υπάρχουν, έλεγε, τριών ειδών τάξεις: Η ανώτερη, η μεσαία, και η κατώτερη.
Η πρώτη κατέχει και ελέγχει τον πλούτο. Η τελευταία δεν έχει τίποτα.
Η μεσαία τάξη παίζει τον ρόλο του ειρηνευτή ή γεφυροποιού μεταξύ των άλλων δυο, συντηρώντας τις ελπίδες αλλά και την συμμόρφωση της κατώτερης τάξης.
Χωρίς την ύπαρξη της μεσαίας τάξης, τα κεφάλια πέφτουν.
Ο κομμουνισμός δεν καταργεί τη ταξική πάλη, όπως ισχυρίζεται. Την συνεχίζει.
Και αυτό συμβαίνει επειδή είναι μια κυβέρνηση, και άρα κάποιοι πρέπει να έχουν την εξουσία.
Για να τη διατηρήσουν, οι κυβερνώντες διαχωρίζουν τον πληθυσμό σε δυο κατηγορίες: Τους κατέχοντες την εξουσία και όλους τους υπόλοιπους.
Γενικά, στα κομμουνιστικά καθεστώτα δεν έχουν υπάρξει μεσαίες τάξεις, και όπου επικράτησε ο κομμουνισμός, τα κράτη αυτά καταστράφηκαν, με τους κομμουνιστές να υποκαθιστούν επάξια τις ανώτερες τάξεις των ελίτ που οι ίδιοι ανέτρεψαν
9-Μαζικές δολοφονίες.
Ο κομμουνισμός μπορεί να κατηγορηθεί ευθέως για τον θάνατο τουλάχιστον 85 εκατομμυρίων ανθρώπων στον 20ο αιώνα.
Μόνο ο Στάλιν εξαφάνισε 20 εκατομμύρια, αν και μερικοί μιλάνε για 50-80 εκατομμύρια.
Το 1975, οι Χμερ Ρουζ προσπάθησαν να επιβάλλουν την κομμουνιστική ουτοπία στη Καμπότζη.
Προχώρησαν σε γενοκτονία του λαού τους. Δυο εκατομμύρια σκοτώθηκαν σε μια προσπάθεια καταπολέμησης της εξέλιξης και της τεχνολογίας.
Πολλοί θανατώθηκαν επειδή απλά φορούσαν γυαλιά όρασης!
Η νοημοσύνη, η καινοτομία, και η παιδεία θεωρούνταν εχθροί του καθεστώτος.
Και ας μη ξεχνάμε τον Μάο, ο οποίος μπορεί να μην ήταν τόσο σκληρός όσο ο Στάλιν αλλά ήταν κι αυτός ιδιαίτερα απάνθρωπος.
Με το «μεγάλο άλμα» του, προκάλεσε τον θάνατο τουλάχιστον σε 45 εκατομμύρια συμπατριώτες του.
10-Ο Μαρξ έκανε λάθος, εξ αρχής.
Το μαρξιστικό δόγμα είναι γεμάτο από λανθασμένες λογικές, κενά, και άλυτα προβλήματα.
Η οικονομική του θεωρία βασίζεται στην αξία, που θέλει π.χ. ένα αυτοκίνητο να κοστίζει περισσότερο από μια τηλεόραση, επειδή απαιτείται περισσότερη εργασία για να παραχθεί. Αυτό όμως είναι μια υπεραπλούστευση της έννοιας της αγοράς.
Η τάδε κόκα κόλα έχει σχεδόν την ίδια γεύση με την γνήσια κόκα κόλα, αλλά κοστίζει το μισό.
Η εργασία που μεσολάβησε είναι η ίδια, αλλά οι καταναλωτές χαίρονται να πληρώνουν το διπλάσιο για την γνήσια. Κάτι ανάλογο ισχύει και για τα φάρμακα.
Ομοίως, τα αθλητικά παπούτσια μπορεί να κοστίζουν $200 στην Αμερική, παρά το ότι κατασκευάστηκαν στη Κίνα για μόλις $3 ως $10.
Γιατί κοστίζουν τόσο πολύ;
Επειδή οι βιομηχανίες που τα κατασκευάζουν τα πουλάνε με βάση τη ζήτησή τους από το αγοραστικό κοινό.
Για αυτό και η τεράστια διαφήμιση, ή η χρησιμοποίηση διάσημων αθλητών για να τα προωθήσουν. Για να τα κάνουν επιθυμητά.
Όλα αυτά εξηγούν απλά το γιατί ο κομμουνισμός συντέλεσε στην κατάρρευση πολλών εθνικών οικονομιών.
Δεν μπορεί να διαχειριστεί τις ιδιάζουσες λεπτότητες της αγοράς και της οικονομίας.
Γενικά, ο κομμουνισμός απέχει από την πραγματικότητα…
Ο Μαρξ έθεσε συγκεκριμένους κανόνες για την βίαιη αναδιανομή της γης και της ιδιωτικής περιουσίας, για το καλό του συνόλου.
Πρόκειται για κλοπή, αν το δούμε από την πλευρά του απλού πολίτη, ο οποίος και θα πρέπει να συνεισφέρει θέλοντας και μη.
Η ισχύς παράγει εξουσία, και στα κομμουνιστικά καθεστώτα οι κυβερνώντες τα παίρνουν όλα, διά της βίας αν χρειαστεί, για το καλό της πατρίδας που έλεγαν και οι σοβιετικοί.
4-Δεν υπάρχουν κίνητρα για να εργαστεί κανείς σκληρά.
Κίνητρα όπως είναι οι υψηλές αμοιβές για τους γιατρούς, χρειάζονται προκειμένου οι άνθρωποι να αφιερώσουν την κατάλληλη ενεργητικότητα ώστε να φέρουν σε πέρας συγκεκριμένα δύσκολα επαγγελματικά καθήκοντα.
Αυτού του είδους τα ιδιαίτερα κίνητρα δεν υπάρχουν στον κομμουνισμό, όπου όλοι απολαμβάνουν το ίδιο, άσχετα αν κάποιοι συνεισφέρουν περισσότερο.
Έτσι, αυτοί που κάνουν δύσκολες δουλειές, σύντομα αποκαρδιώνονται και τα παρατάνε. Ή δουλεύουν λιγότερο. (Σημ. Ο. Δείτε το ελληνικό δημόσιο).
Για παράδειγμα, οι εργάτες στην αυτοκινητοβιομηχανία παύουν να νοιάζονται για τους ενδελεχείς ελέγχους στα οχήματα της γραμμής παραγωγής, αφού έτσι κι αλλιώς δεν έχουν κάποια διαφορετική αντιμετώπιση αν κάνουν καλά τη δουλειά τους.
Παράλληλα, νοιώθουν πικρία απέναντι στο σύστημα και στη κυβέρνηση, που δεν αναγνωρίζει την προσφορά τους.
Αυτή η έλλειψη κινήτρων υπονομεύει το σύστημα, και μπορεί να οδηγήσει μέχρι και σε εξέγερση.
5-Κομμουνιστικός ιμπεριαλισμός.
Το μένος του κομμουνισμού είναι πολύ εύκολο να ξεσπάσει εναντίον οποιουδήποτε.
Και μόνο η ύπαρξη καπιταλιστικών κρατών, αρκεί.
Ο κομμουνισμός υπόσχεται την αντικατάσταση όλων των κυβερνήσεων του πλανήτη από κομμουνιστικές.
Αυτό το είδαμε με τις επαναστάσεις και ανατροπές στη Ρωσία, στη Κίνα, στη Κούβα, και αλλού.
Οι απειλές όμως δεν είναι αποκλειστικά εσωτερικές.
Σίγουρα η Αμερική δεν έχει τίποτα να φοβηθεί από μια εισβολή των Κουβανών, αλλά υπάρχει και η πανίσχυρη Κίνα.Η οποία ελέγχει μεγάλο μέρος του αμερικανικού χρέους.
Αν ποτέ το ζητήσει με μιας, αυτό θα προκαλέσει μεγάλη οικονομική δυσχέρεια στην ήδη υφεσιακή αμερικανική οικονομία.
6-Αδιαφορία για το περιβάλλον.
Μια κομμουνιστική χώρα κάνει τα πάντα για να παράγει, προκειμένου να καλύψει τις εγγενείς αδυναμίες της οικονομίας της.
Στη δεκαετία του 1960, οι Σοβιετικοί άλλαξαν τις κοίτες δυο σημαντικών ποταμών για να πετύχουν καλύτερη άρδευση καλλιεργήσιμης γης. Η λίμνη την οποία τροφοδοτούσαν οι ποταμοί έχει σήμερα συρρικνωθεί στο 10% του αρχικού της μεγέθους. Παλιά ήταν η τέταρτη μεγαλύτερη του πλανήτη!
Το συμπέρασμα; Αντί να επιτραπεί στον καπιταλισμό να επηρεάσει την οικονομία, οι κομμουνιστές εκμεταλλεύονται όπως μπορούν το περιβάλλον, προκειμένου να πάρουν τους πόρους του, χωρίς όμως καμιά πρόνοια για την «υγεία» του.
7- Το πρόβλημα του οικονομικού υπολογισμού.
Η σχετική επιτυχία της οικονομίας της ελεύθερης αγοράς αποτελεί μια ζωντανή διάψευση των οικονομικών θεωριών του μαρξισμού.
Το κομμουνιστικό οικονομικό μοντέλο δεν διαθέτει επαρκείς πληροφορίες για τις τιμές αγοράς των αγαθών, και άρα δύσκολα μπορεί να διανείμει τους πόρους μιας χώρας.
Η μόνη λογική κριτική στην ελεύθερη αγορά είναι τα μονοπώλια, τα οποία ανεβάζουν τις τιμές των προϊόντων χωρίς συνέπειες.
Τα μονοπώλια όμως είναι όπως και ο κεντρικός σχεδιασμός που κάνει μια κομμουνιστική κυβέρνηση στην οικονομία. Από την άλλη, στην ελεύθερη οικονομία υπάρχουν έλεγχοι και εξισορροπητικοί μηχανισμοί για τις τιμές.
8-Το αδιέξοδο της ταξικής πάλης
Ο Μαρξ βάσισε τη φιλοσοφία του στο ότι οι ταξικοί αγώνες και συγκρούσεις ήταν ανέκαθεν η βασική αιτία όλων των δεινών της ανθρωπότητας, των πολέμων, και της δυστυχίας.
Υπάρχουν, έλεγε, τριών ειδών τάξεις: Η ανώτερη, η μεσαία, και η κατώτερη.
Η πρώτη κατέχει και ελέγχει τον πλούτο. Η τελευταία δεν έχει τίποτα.
Η μεσαία τάξη παίζει τον ρόλο του ειρηνευτή ή γεφυροποιού μεταξύ των άλλων δυο, συντηρώντας τις ελπίδες αλλά και την συμμόρφωση της κατώτερης τάξης.
Χωρίς την ύπαρξη της μεσαίας τάξης, τα κεφάλια πέφτουν.
Ο κομμουνισμός δεν καταργεί τη ταξική πάλη, όπως ισχυρίζεται. Την συνεχίζει.
Και αυτό συμβαίνει επειδή είναι μια κυβέρνηση, και άρα κάποιοι πρέπει να έχουν την εξουσία.
Για να τη διατηρήσουν, οι κυβερνώντες διαχωρίζουν τον πληθυσμό σε δυο κατηγορίες: Τους κατέχοντες την εξουσία και όλους τους υπόλοιπους.
Γενικά, στα κομμουνιστικά καθεστώτα δεν έχουν υπάρξει μεσαίες τάξεις, και όπου επικράτησε ο κομμουνισμός, τα κράτη αυτά καταστράφηκαν, με τους κομμουνιστές να υποκαθιστούν επάξια τις ανώτερες τάξεις των ελίτ που οι ίδιοι ανέτρεψαν
9-Μαζικές δολοφονίες.
Ο κομμουνισμός μπορεί να κατηγορηθεί ευθέως για τον θάνατο τουλάχιστον 85 εκατομμυρίων ανθρώπων στον 20ο αιώνα.
Μόνο ο Στάλιν εξαφάνισε 20 εκατομμύρια, αν και μερικοί μιλάνε για 50-80 εκατομμύρια.
Το 1975, οι Χμερ Ρουζ προσπάθησαν να επιβάλλουν την κομμουνιστική ουτοπία στη Καμπότζη.
Προχώρησαν σε γενοκτονία του λαού τους. Δυο εκατομμύρια σκοτώθηκαν σε μια προσπάθεια καταπολέμησης της εξέλιξης και της τεχνολογίας.
Πολλοί θανατώθηκαν επειδή απλά φορούσαν γυαλιά όρασης!
Η νοημοσύνη, η καινοτομία, και η παιδεία θεωρούνταν εχθροί του καθεστώτος.
Και ας μη ξεχνάμε τον Μάο, ο οποίος μπορεί να μην ήταν τόσο σκληρός όσο ο Στάλιν αλλά ήταν κι αυτός ιδιαίτερα απάνθρωπος.
Με το «μεγάλο άλμα» του, προκάλεσε τον θάνατο τουλάχιστον σε 45 εκατομμύρια συμπατριώτες του.
10-Ο Μαρξ έκανε λάθος, εξ αρχής.
Το μαρξιστικό δόγμα είναι γεμάτο από λανθασμένες λογικές, κενά, και άλυτα προβλήματα.
Η οικονομική του θεωρία βασίζεται στην αξία, που θέλει π.χ. ένα αυτοκίνητο να κοστίζει περισσότερο από μια τηλεόραση, επειδή απαιτείται περισσότερη εργασία για να παραχθεί. Αυτό όμως είναι μια υπεραπλούστευση της έννοιας της αγοράς.
Η τάδε κόκα κόλα έχει σχεδόν την ίδια γεύση με την γνήσια κόκα κόλα, αλλά κοστίζει το μισό.
Η εργασία που μεσολάβησε είναι η ίδια, αλλά οι καταναλωτές χαίρονται να πληρώνουν το διπλάσιο για την γνήσια. Κάτι ανάλογο ισχύει και για τα φάρμακα.
Ομοίως, τα αθλητικά παπούτσια μπορεί να κοστίζουν $200 στην Αμερική, παρά το ότι κατασκευάστηκαν στη Κίνα για μόλις $3 ως $10.
Γιατί κοστίζουν τόσο πολύ;
Επειδή οι βιομηχανίες που τα κατασκευάζουν τα πουλάνε με βάση τη ζήτησή τους από το αγοραστικό κοινό.
Για αυτό και η τεράστια διαφήμιση, ή η χρησιμοποίηση διάσημων αθλητών για να τα προωθήσουν. Για να τα κάνουν επιθυμητά.
Όλα αυτά εξηγούν απλά το γιατί ο κομμουνισμός συντέλεσε στην κατάρρευση πολλών εθνικών οικονομιών.
Δεν μπορεί να διαχειριστεί τις ιδιάζουσες λεπτότητες της αγοράς και της οικονομίας.
Γενικά, ο κομμουνισμός απέχει από την πραγματικότητα…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου