ΧΡΙΣΤΟΔΟΥΛΟΣ , Ο ΜΕΓΑΛΟΣ ΑΝΕΠΑΝΑΛΗΠΤΟΣ ΗΓΕΤΗΣ. 4ον

    π.Α.Σ.Ε.Ι.Π.                     

     28-3-2016

                        ΧΡΙΣΤΟΔΟΥΛΟΣ

            Ο ΜΕΓΑΛΟΣ ΑΝΕΠΑΝΑΛΗΠΤΟΣ

                                   ΗΓΕΤΗΣ

                                     Μέρος 4

                    Οι προφητείες γιά την κρίση που έρχεται

     Ο λόγος του Χριστοδούλου είναι τόσο ζωντανός και επίκαιρος, που νομίζει κανείς διαβάζοντάς τον ότι, με έναν περίεργο τρόπο, ο Αρχιεπίσκοπος Χριστόδουλος έζησε χρόνια πριν όλα όσα βιώνουμε εμείς σήμερα και ήθελε να μας προετοιμάσει.

Όμως ο Αρχιεπίσκοπος, μιλώντας πάντα με τη γλώσσα της αληθείας, μπροστά στην καταστροφή που

έβλεπε να επέρχεται δεν δίστασε να ενημερώνει κα να συμβουλεύει το ποίμνιό του. Αυτός είναι ο ρόλος του πνευματικού ηγέτη: να βλέπει όσα οι άλλοι δεν μπορούν να δούν. Χαρακτηριστικά, μάλιστα, είναι μία φράση που χρησιμοποιούσε συχνά ο Χριστόδουλος για να μας δείξει τη συναίσθηση του χρέους που είχε απέναντι σε όλους μας: «Χρέος μου είναι να προσβλέπω στο αύριο και το μεθαύριο αυτού του τόπου και αυτού του λαού, και όχι στο σήμερα που ήδη πέρασε»

Η κρίση μας χτυπάει την πόρτα.  8-12-2005

     Η οικονομική κρίση ήδη χτυπάει τις πόρτες πολλών οικογενειών. Τα στοιχεία δείχνουν ότι ένας στους τέσσερις συμπατριώτες μας ζει στο όριο της φτώχειας. Όλοι αυτοί αναζητούν κάποιο στήριγμα, κάποια βοήθεια, και φυσικά πρώτος στον οποίο απευθύνονται είναι η Εκκλησία. Βεβαίως, κάποιοι την κατηγορούν ως φονταμενταλιστική ή ως ρατσιστική. Αγνοούν ότι από τα ενοριακά φιλόπτωχα ταμεία μας ενισχύονται παντοιοτρόπως χιλιάδες αλλοδαποί, πρόσφυγες και οικονομικοί μετανάστες, ανεξαρτήτως χρώματος, εθνικότητας ή θρησκείας. Όλοι εκείνοι που θα έπρεπε να βρούν ανταπόκριση από την κοινωνία μας τη βρίσκουν αληθινή, πραγματική, ανθρώπινη από την Εκκλησία μας. Ή Εκκλησία σαν μάνα στοργική ανταποκρίνεται, όπως ανταποκρίθηκε πάντοτε, στις αγωνίες, στους πόνους, στις θλίψεις και στους αγώνες των παιδιών της.

Ο πόνος, η πείνα και οι άστεγοι.  23-11-1998

     Διά να έχουμε ειρήνη, πρέπει να εργαζώμεθα, επίσης, υπέρ της δικαιοσύνης. Δεν προωθείτε η ειρήνη όπου αυξάνεται η αδικία και η βουλιμία, δεν προωθείται η ειρήνη όπου κυριαρχούν φωναί πόνου και στεναγμοί, όπου πληθύνονται οι πεινώντες και οι ασθενούντες και οι άστεγοι.

     Δεν ανήκω σε εκείνους που είναι βέβαιοι ότι η ένωσις της Ευρώπης αποτελεί την λύσιν όλων των εθνικών και ατομικών μας προβλημάτων συλλήβδην και αυτομάτως, ούτε εις όσους θεωρούν ότι η προσαρμογή μας εις την ένωσιν είναι το μόνο άξιον συζητήσεως πρόβλημα. Αντιθέτως, θεωρώ ότι η ένωσις  δεν είναι μία κρυστάλλινη σφαίρα, την οποία θα συναντήσωμεν πορευόμενοι αμερίμνως προς αυτήν. Την ένωσιν την δημιουργούμε καθημερινώς, αντιλαμβανόμενοι τα προβλήματα και τας ανησυχίας που εγείρει και αντιμετωπίζοντας αυτά μετά συνέσεως μεγάλης. Την δε αναγκαίαν αυτή σύνεσιν δεν την αποκτώμεν παρακάμπτοντας την Ιστορίαν μας  και τα διδάγματά της, άλλ, όλως αντιθέτως, ενισχύοντες τα κοινά μας στοιχεία, τα οποία μαρτυρεί η Ιστορία και έσωσεν η παράδοσίς μας.

     Η Ευρωπαϊκή Ένωσις δεν είναι το προϊόν μιας ισοπεδώσεως λαών, αλλά μιάς γενναίας εξάρσεώς των από τον ρεαλισμό των εθνικιστικών συγκρούσεων εις το όνειρο της κοινοτικής αδελφοσύνης. Ο ρεαλισμός ηττήθη, το όνειρο εκυριάρχησεν, διότι ήτο όνειρον επί αιώνες, διατρέχον όλας τας εθνικάς Ιστορίας και παραδόσεις των λαών της Ευρώπης. Διά τούτο, λέγω ότι ο κοινός  ευρωπαϊκός μας οίκος θα δομηθεί με τας σελίδας της Ιστορίας μας κι όχι με την λήθην. Δεν είμεθα Λωτοφάγοι. Ουδείς ευρωπαϊκός λαός είναι διατεθειμένος να λησμονήσει τον εαυτόν του.

 Θα μας κυβερνούν πλούσιοι τραπεζίτες  29-5-2001

Ποίος, αλήθεια, από εμάς εδώ αδυνατή να κατανοήσει στα χέρια τίνων θα περάσει ο , απόλυτος έλεγχος των media; Μήπως στα χέρια δύο-τριών Αμερικάνων επιχειρηματιών; Θα ’ταν απίστευτα ρομαντική μια τέτοια υπόθεση. Σε ποίον θα περάσει ο έλεγχος της πολιτικής ζωής; Στα χέρια πέντε-δέκα χορηγών των κομμάτων; Αγγίζει τα όρια του γελοίου η ερώτηση. Ποίοι λοιπόν θα είναι αυτοί που θα ελέγχουν τη ζωή μας; Κάποιοι πλούσιοι τραπεζίτες, μήπως; Ας μην τολμήσουμε να απαντήσουμε. Αλλά ο ευρωπαϊκός πολιτισμός είναι το προϊόν μια παράλληλης δράσης δύο στοιχείων: της ελεύθερης οικονομίας και της κοινωνικής αλληλεγγύης. Πληρώσαμε πάρα πολύ ακριβά όλοι οι Ευρωπαίοι κάθε προσπάθεια κατάργησης αυτής της παραλληλίας. Επιπλέον, πρέπει και πάλι να δούμε την άλλη όψη του νομίσματος. Η παγκοσμιοποίηση θα ανεβάσει στο επίπεδο του Ευρωπαίου τον δυστυχή Ταϊλανδό εργάτη, που τώρα δουλεύει για ένα μικρό κομμάτι ξερό ψωμί, ή μήπως θα είναι αποτελεσματικότερη αν κατεβάσει τον Ευρωπαίο σε επίπεδο παρόμοιο με τον Ταϊλανδό; Ελπίζω ότι όλοι θα έχουμε σε κάποιες ώρες μας αναρωτηθεί που πηγαίνει ένας πολιτισμός όταν αναγορεύει την οικονομική ανάπτυξη σε αυτοσκοπό, δίνοντάς της το δικαίωμα να γίνει βωμός του Μολώχ. Όλοι έχουμε αναρωτηθεί πως μπορεί να ονομάζεται αναπτυξιακή μια οικονομία που δεν υπολογίζει στο κόστος της καταστροφής του πλανήτη και του ανθρώπου, δηλαδή του περιβάλλοντος και του πολιτισμού.