π.Α.Σ.Ε.Ι.Π.
26-6-2016
α) Ἡ ἔννοια τοῦ περιουσίου λαοῦ
Τὸ ὅτι ὁ Ἕλλην εἶναι ὁ περιούσιος λαὸς σὲ τοῦτον τὸν πλανήτη ἔχει θεολογικῶς ἀποδειχθῆ : Ὁ λαὸς τοῦ Ἰσραήλ, ὅταν ἠστόχησε καὶ ἐσταύρωσε τὸν Χριστό, ἀπώλεσε αὐτομάτως, μὲ τὴν πράξη του αὐτή, τὴν μέχρι τοῦδε δικαιολογημένη προνομιοῦχο θέση του ὡς περιουσίου λαοῦ τοῦ Θεοῦ. Νέο
Ἡ συνειδητοποίηση ὅμως αὐτῆς τῆς ἀληθείας μέσα στὸν ἑλληνικὸ λαό, κατέστη δυνατὴ χάρις εἰς τὸ θεόπνευστο ἔργο τοῦ Περικλῆ Γιαννόπουλου, ποὺ σὰν μετεωρίτης διέσχισε, στὶς ἀρχὲς τοῦ Κ΄ αἰῶνος, τὸ στερέωμα τῆς ὁμηρικῆς γῆς καὶ ἀνεγνωρίσθη ἅγιος τῆς ἑλληνικῆς νεολαίας. Ὁ Γιαννόπουλος εἶχε ἀναφωνήσει : "Μνήσθητί μου Νέε, ὅταν ἔλθης εἰς τὴν ἑλληνικήν σου βασιλείαν".
β) Ὁ δημιουργὸς ὡς
ἐχθρὸς τοῦ συστήματος
Εἶναι γνωστὸ ὅτι ἀπ' ἀρχῆς κόσμου ὁ διανοούμενος τῆς σειρᾶς, παντοῦ ἀνὰ τὴν γῆν, γιὰ νὰ δικαιολογήση τὴν παντελῆ ἔλλειψη δημιουργικότητος ποὺ τὸν διακρίνει, καταφέρεται κατὰ τῶν δημιουργῶν, χλευάζοντάς τους ὡς ἀνισορρόπους καὶ ἐξηγώντας, μὲ ψευδοφροϋδικὰ ἐπιχειρήματα, τὶς ἀνησυχίες τῶν δημιουργῶν αὐτῶν, ὡς προϊόντα ἀρρωστημένων στερήσεων καὶ ὁρμῶν. Στὴν πρώην Σοβιετικὴ Ἕνωση ὁ ἀποτελεσματικώτερος τρόπος ἐξουδετερώσεως τῶν σκεπτομένων πολιτικῶν ἀντιπάλων ἦτο νὰ τοὺς ἀνακηρύξουν ψυχοπαθεῖς καὶ νὰ τοὺς ἐγκλείσουν σὲ φρενοκομεῖα. Οἱ ΗΠΑ ἠκολούθησαν τὸ σοβιετικὸ παράδειγμα καὶ μὴ δυνάμενοι νὰ ἀποκρούσουν τὰ ἐπιχειρήματα τοῦ ρωμαιοκαθολικοῦ, πολωνικῆς καταγωγῆς Ἀμερικανοῦ ἀγωνιστοῦ τρομοκράτου, γνωστοῦ ὡς "ὁ παμβομβιστὴς" (unabomber :university airline bomber), Θεόδωρο Καζύνσκι, ποὺ εἶχε προβάλει στὸ βιβλίο του μὲ τίτλο, Μανιφέστο : Τὸ μέλλον τῆς βιομηχανικῆς κοινωνίας (1996), τὸν ἀνεκήρυξαν παράφρονα (βλ. σχετικὸ ἄρθρο μου στὸ τεῦχος 9, φθινοπώρου 1998, τοῦ περιοδικοῦ Ἐνδιάμεση Περιοχή). Ὁ Γεώργιος Μαλοῦχος, σὲ ἄρθρο του στὴν Καθημερινή (20-08-2002) μὲ τίτλο "Μάρξ, Μπακούνιν ἤ Φρόϋντ ;" ἐπωφελήθη τοῦ θέματος τῆς τρομοκρατικῆς ὀργανώσεως 17Ν γιὰ νὰ γράψη τὰ ἑξῆς φαιδρά : "Δὲν εἶναι ὑπερβολὴ νὰ πῆ κανεὶς ὅτι ὅλα αὐτὰ ποὺ ταλάνισαν τὴν Ἑλλάδα καὶ κάποτε κόντεψαν νὰ τὴν πετάξουν ἀπὸ τὸν δυτικὸ κόσμο τὰ τελευταῖα σχεδὸν τριάντα χρόνια, ἴσως νὰ μὴν εἶχαν συμβῆ ἄν ὁ Γιωτόπουλος δὲν εἶχε νὰ ἀναμετρηθῆ μὲ τὴν ἄνοδο καὶ τὴν πτώση, τὴν ἰσχυροποίηση καὶ τὴν ἀπαξίωση τοῦ πατέρα του στὸν χῶρο τῆς Ἀριστερᾶς... Καλές, λοιπόν, οἱ ΠΑΜΚ, οἱ ΚΝΕ καὶ οἱ διάφορες ΜΛ, ΛΜ κοκ., ἀλλὰ ἐὰν εἶχε βρεθῆ κι ἕνας χριστιανὸς νὰ τοὺς πάη στὸν ψυχολόγο..." ! Ἐννέα ἡμέρες ἐνωρίτερα, ἡ ἰδια σοβαρὴ ἐφημερίδα, ἐτιτλοφοροῦσε ἄρθρο τοῦ Ἀντώνη Καρακούση γιὰ τὸν Γιωτόπουλο : "Οὶ περίεργες συναντήσεις τοῦ παράφρονος τῆς 17Ν", ὁ ὁποῖος καὶ ἔκλεινε τὸ ἄρθρο του μὲ τὴν ἑξῆς φράση : "Τὰ ὑπόλοιπα ἀνήκουν στὴν ἁρμοδιότητα τοῦ ψυχιάτρου ὑπουργοῦ Ὑγείας κ. Στεφανῆ". Ἐν τῷ μεταξύ, δεκάδες ἑκατομμύρια εἶναι οἱ νεκροὶ ἀπὸ τὴν σώφρονα, μὴ παράφρονα δράση τοῦ ἀμερικανικοῦ κράτους, καθοδηγητοῦ τῆς ἑλληνικῆς ἀντιτρομοκρατικῆς δράσεως, ὡς καὶ τῆς ἀντιτρομοκρατικῆς δράσεως τῶν ἐκπαιδευμένων ἀπὸ τοὺς Ἀμερικανοὺς ἀνὰ τὸν κόσμον. Π.χ. "κλεισμένοι σὲ μεταλλικὸ κοντέϊνερ, μὲ τὰ ὁποῖα μετεφέροντο στὸ βόρειο Ἀφγανιστάν, ἐπέθαναν ἀπὸ ἀσφυξία τοὐλάχιστον χίλιοι μαχητὲς Ταλιμπάνοι, ὅπως ἀναφέρει τὸ ἀμερικανικὸ περιοδικὸ Newsweek... Οἱ ἀμερικανικὲς δυνάμεις ἐγνώριζαν τὴν κτηνώδη διαδικασία μεταφορᾶς αἰχμαλώτων πολέμου, ποὺ χρησιμοποιοῦσε ὁ φιλικῶς πρὸς αὐτὲς προσκείμενος πολέμαρχος τῆς Βορείου Συμμαχίας, Ἀμπντοὺλ Ρασὶντ Ντοστούμ"( Καθημερινή, 20-08-2002).
Ἡ Ἱστορία τοῦ ἑλληνικοῦ κρατιδίου στὸν Κ' αἰῶνα μᾶς διδάσκει ὅτι ἡ οἰκοδόμηση κατασταλτικῶν μέτρων κατὰ τῶν δημιουργῶν, ὀφείλεται πρωτίστως στοὺς φιλελευθέρους καὶ σοσιαλδημοκρατικοὺς κύκλους. Σταθμὸς ὑπῆρξε ἡ δολοφονία τὸ 1920, τοῦ Ἴωνος Δραγούμη ἀπὸ τοὺς ἀσφαλίτες τῆς ἀστυνομικῆς σκιᾶς τοῦ Βενιζέλου, Παύλου Γύπαρη. Ὑπὸ τὴν καθοδήγηση τῶν Ἄγγλων ἀφεντικῶν, οἱ ὁποῖοι προηγήθησαν τῶν Ἀμερικανῶν, τὸ ἑλληνικὸ κατασταλτικὸ οἰκοδόμημα τῶν βενιζελογενῶν, ἀπὸ τὸ 1924 μέχρι σήμερα, ἀπὸ τὸν Παπαναστασίου μέχρι τόν Σημίτη, ἠκολούθησε τὴν τακτικὴ νὰ ἐξομοιώνη ὅλους ὅσους προσεπάθουν μὲ βίαια μέσα νὰ ἀμφισβητήσουν τὴν "κοινωνία", δηλαδὴ τὸ σύστημα, μὲ συμμορίτες καὶ κοινοὺς ἐγκληματίες, ἀπὸ τοὺς κομμουνιστὲς τοῦ μεσοπολέμου, στοὺς Ἀπριλιανοὺς καὶ τὰ μέλη τῆς 17Ν σήμερα. Ἡ ἀρχὴ ἔγινε μὲ τὸ ΝΔ τῆς 19/21-04-1924, τῆς βενιζελογενοῦς κυβερνήσεως Παπαναστασίου, "Περὶ συστάσεως ἐν ἐκάστῳ νομῷ ἐπιτρόπων ἀσφαλείας", ποὺ "ἐνεπλουτίσθη" τὸ 1926 ἀπὸ τὸν Πάγκαλο καὶ κατέληξε στὸ περίφημο "ἰδιώνυμο" τῆς κυβερνήσεως Βενιζέλου, νόμος 4229 τῆς 24/25-07-1929. Ἔκτοτε οἱ "συμμορίτες, κοινοὶ ἐγκληματίες καὶ τρομοκράτες" εὐρέθησαν στὰ ξερονήσια τοῦ μεσοπολέμου, στὶς φυλακὲς Ἀβέρωφ μετὰ τὸ 1945, στὸν Κορυδαλλὸ μετὰ τὸ 1974 καὶ τέλος στὰ κατακαίνουργια κελλιὰ τοῦ Κορυδαλλοῦ τὸ 2002, πάντα μὲ τὴν στερεώτυπη κυβερνητικὴ δήλωση ὅτι "δὲν δύναται νὰ ὑπάρξη διάλογος μὲ τοὺς τρομοκράτες - ἤ συμμορίτες- οἱ ὁποῖοι δὲν εἶναι τίποτα παραπάνω ἀπό στυγνοὶ ἐγκληματίες". Χαρακτηριστικὸ παράδειγμα βενιζελογενῶν ποὺ ἐχρησιμοποιήθησαν ἀπὸ τοὺς Ἀγγλοαμερικανοὺς γιὰ τὴν καταστολὴ τῶν ἀντιπάλων τοῦ συστήματος, εἶναι ἡ παρακάτω μαρτυρία τοῦ Ἀνδρέα Ἰωσήφ, ὑπουργοῦ τοῦ Πλαστήρα τὸ 1952 (στὴν ἐκπομπὴ τῆς ΝΕΤ, 28 Μαρτίου 2002) : " Ἰωσήφ -Γιατὶ πρέπει νὰ ἐκτελέσουμε τὸν Μπελογιάννη ; Πλαστήρας - Ξέρεις γιατί ; Μοῦ μήνυσαν οἱ Ἀμερικανοὶ ὅτι θὰ μὲ κρατήσουν πρωθυπουργὸ ἄν τὸ κάνω.Ἰωσήφ -Ρώτησα τότε τὸν ὑπουργὸ Γεώργιο Καρτάλη, ἐὰν σκοπεύη νὰ παραιτηθῆ σὲ περίπτωση ἐκτελέσεως τοῦ Μπελογιάννη. Καρτάλης - Οἱ Ἄγγλοι μοῦ εἶπαν νὰ μείνω"!
Γιὰ τὸ ἀνάστημα τοῦ Περικλῆ Γιαννόπουλου, οἱ Ἕλληνες σοσιαλδημοκράτες, διανοούμενοι τῆς σειρᾶς, ἔγραφαν στὴν ἐφημερίδα τουςΑὐγή, στὶς 14 Σεπτεμβρίου 1976, γιὰ "ἕναν τύπαρο τῆς ἀθηναϊκῆς ζωῆς τοῦ 1905-1910, τὸν Περικλῆ Γιαννόπουλο... ἑνὸς ἀσήμαντου προσώπου ὡς πρὸς τὶς ἰδέες του, τὸ ὁποῖο ὅμως πολὺ θαυμάστηκε ἀπὸ τὰ ὁλοκληρωτικὰ πνεύματα ἐν Ἑλλάδι" !
γ) Χίππης ἤ δανδής ;
Ὁ Ἴων Δραγούμης (1878-1920) ἔγραψε γι αὐτὸν τὸν "τύπαρο". "Δὲν ξέρω ἄν λέει σωστὰ πράγματα ἤ στραβὰ τὸ βιβλίον τοῦ Γιαννοπούλου, μὰ ὅταν τὸ διάβαζα ἦταν σὰν ἄνεμος νὰ φυσομανοῦσε μέσα μου τρομαχτικὰ καὶ νὰ συντάραζε τὸν ἑλληνισμό μου ὅλον καὶ νὰ μὲ ἐλευθέρωνε καὶ ἀφοῦ τὸ διάβασα μοῦ φάνηκε σὰν τὸν βορρᾶ τὸν παγωμένο ποὺ μανιασμένος σαρώνει τοὺς βρώμιους ἀπὸ μικρόβια ἀέρηδες καὶ ἀπὸ κάθε βρῶμα ἤ σκουπίδι καθαρίζει τὸν κόσμο... Σ'αὐτοῦ τὸν ρυθμὸ τὴ ζωή μου τονίζω".
Χίππης ἤ δανδής, Ζὰν-Ζὰκ Ρουσσὼ (1712-1778) ἤ Ἀλφρέδος ντὲ Μυσσέ (1810-1857), ΙΗ' ἤ ΙΘ' αἰών, τὸ λοφίο, ἡ χαίτη τῆς περικεφαλαίας τοῦ ἀρχαίου Ἕλληνος, τοῦ Ἀμερινδιάνου ἤ τῆς κόμης τοῦ πάνκ, τοῦ ἐκκεντρικοῦ νέου τῶν καπιταλιστικῶν μεγαλουπόλεων ὡς ἔκφραση ἀντιεξουσιαστική: τέτοιος ἦταν στὸν Κ' αἰῶνα ὁ φοιτητὴς Περικλῆς Γιαννόπουλος μὲ τὶς ἀλλόκοτες "περικλογιαννοπούλειες ἰδέες" του, τὶς περικοκλάδες του, καὶ τὸ κομψὸ καὶ ἰδιόρρυθμο ντύσιμό του στὸν νυκτερινὸ κόσμο τῶν Παρισίων. Ἐφόρει γραβάτες ἱππασίας ἤ ἐτύλιγε τὸν λαιμό του μὲ ἕνα φουλάρι κι ἔβαζε φανελλένια κοστούμια. Ἀκραιφνὴς ἀναρχικός, ἤθελε νὰ πεθάνη ὡς Ἰαπωνέζος σαμουράϊ, "νέος καὶ ὀρθός". Καὶ μέσα ἀπὸ τὴν ἔντονη καλλιτεχνική του διαίσθηση ποὺ οἱ ἐγκάθετοι ἀπεκάλουν τρέλα, σὲ μία ποιητικὴ καθαρεύουσα, χρησιμοποιώντας ἄκρως βίαιη γλῶσσα σὰν τὸν Γάλλο ἐπαναστάτη τοῦ 1789, τὸν Μαρά καὶ τὴν ἐφημερίδα του Ὁ Φίλος τοῦ Λαοῦ, ἀντέκρουε τὴν ἑλληνικὴ μετριότητα τοῦ ἐξευτελισμένου κρατιδίου τῶν Ἀθηνῶν -τὸ ὁποῖο σήμερα συνεχίζεται ὡς ἔχει ὑπὸ τὴν σημιτική του παραλλαγή- ἐξαγγέλοντας στοὺς λαοὺς τοῦ πλανήτου τὴν ὑπερτάτη ἀλήθεια ¨ ὅτι ὁ περιούσιος λαὸς τῆς γῆς εἶναι ὁ Ἕλλην" !
δ) Ὁ ἀρχαιολάτρης
Γιαννόπουλος όρθόδοξος, βυζαντινὸς, ὀθωμανός καὶ τὸ ἀντιφραγκικό του μῖσος
Ὅμως ὁ ἀρχαιολάτρης Γιαννόπουλος δὲν ἀποκλείει καμμία περίοδο τῆς ἑλληνικῆς ἱστορίας. Δὲν εἶναι οὔτε ἀντιορθόδοξος, οὔτε ἀντιβυζαντινός, οὔτε ἀντιοθωμανός. Δὲν νοεῖται ὁ Ἕλλην νὰ ὑπῆρξε ποτὲ δοῦλος καὶ στὴν ἀφάνεια τῆς Ἱστορίας. Μόνον ὁ ἐχθρὸς τοῦ ἑλληνισμοῦ δύναται νὰ ἰσχυρισθῆ ὅτι ὁ Ἕλλην ἐγνώρισε 400 χρόνια τουρκικῆς σκλαβιᾶς. Ὥς ἄρχων τοῦ κόσμου, ὁ Ἕλλην ὑπῆρξε πάντα ἐλεύθερος καὶ στὴν προχριστιανικὴ Ρώμη καὶ στὸ μεταχριστιανικὸ Βυζάντιο καὶ τὴν Ὀθωμανικὴ Αὐτοκρατορία. Ὁ ἑλληνισμὸς ἐκινδύνευσε μόνον μετὰ τὸ 1821, μὲ τὴν ἐπιβολὴ τῆς Δύσεως, τῆς Εὐρώπης, τῶν βαρβάρων Φράγκων ἀπὸ τὸ Παρίσι, τὸ Λονδῖνο καὶ ἀργότερα ἀπὸ τὴν Οὐασιγκτῶνα.
Ἀκριβῶς, στὴν σημερινὴ Δύση ἐπικεντρώνει ὁ Γιαννόπουλος ὅλο του τὸ μένος. Εἶναι ὑλιστής ὑπὸ τὴν ἔννοια τῆς Ὀρθοδοξίας, δηλαδὴ ὅτι ὅλα πηγάζουν άπὸ τὸ σῶμα, καὶ πὼς ἡ ψυχὴ εἶναι ἁπλῶς ἡ πνευματοποίηση τοῦ σώματος. Ἔτσι καὶ ὁ ἑλληνισμὸς ποὺ εἶναι τὸ αἰώνιο σῶμα τοῦ πλανήτου καὶ ποὺ ἡ ἑνότητα καὶ διαχρονικότητά του καταστρέφεται ἀπὸ τὴν δυτικόφερτη μανία τῶν νεωτερισμῶν. Παράδοση ἀλλὰ ὄχι πρὀληψη. Συντηρητικότητα στὴν ἐξέλιξη γιὰ νὰ μὴ κοπῆ τὸ διαχρονικὸ νῆμα τοῦ ἑλληνισμοῦ. ἀπὸ τὸν Ὅμηρο μέχρι τὸν Παπαδιαμάντη. Ὄχι στὴν δημοτικὴ ποὺ "μεταφράζει" τὸν Σοφοκλῆ, ἀντὶ νὰ τὸν ἀποδίδη στὸ ὕφος τῆς νεοελληνικῆς, λὲς καὶ ἡ γλῶσσα τοῦ Σοφοκλέους δὲν εἶναι ἑλληνικὴ καὶ ὅτι εἶναι δυνατὸν νὰ μεταφράζης ἀπὸ τὴν ἑλληνικὴ στὴν ἑλληνική. Γιὰ τὸν Γιαννόπουλο, αὐτὸ σημαίνει: ὄχι στὴν δημοτική (στὰ φραγκοχιώτικα τοῦ Ψυχάρη καὶ τὴν μαλλιαρὴ τοῦ Δελμούζου) ἀλλὰ ὄχι καὶ στὴν ὑπερκαθαρεύουσα "ποὺ κρύπτει κάθε κενότητα πνεύματος", ὄχι στὴν στάχτη τῶν νεκρῶν προγόνων μας ποὺ μᾶς ἐμποδίζει τὴν ἀναπνοή· ὄχι στὴν χρήση τοῦ πληθυντικοῦ, τὴν στιγμὴ ποὺ ἀπευθυνόμεθα στὸν ἴδιο τὸν Θεὸ στὸν ἑνικό.
Ἀρχαιολάτρης ἀλλὰ καὶ βυζαντινολάτρης. Ὁ Γιαννόπουλος εἶναι μάθημα ἑλληνικότητος στοὺς σημερινοὺς ἀνεγκεφάλους τοῦ δωδεκαθεϊσμοῦ ποὺ μισοῦν Βυζάντιο καὶ Ὀρθοδοξία, κατὰ τὸ πρότυπο τῆς ἀρχαιολατρίας τῶν Παρισίων καὶ τοῦ Λονδίνου. Ὁ θρησκευτικός μας κόσμος τῆς Ὀρθοδοξίας, ὁ βυζαντινός -ἰσχυρίζεται ὁ Γιαννόπουλος- εἶναι τὸ κλειδί, εἶναι τὸ ἑλληνικὸ πρότυπο ὅλων τῶν ἑλληνικῶν ἐποχῶν, ἐπειδὴ μᾶς ὁδηγεῖ ἀπὸ τὰ Προπύλαια τοῦ ἀρχαίου κόσμου, στὸν Μυθολογικό, ἕως τὸν ἰδανικὸ ἑλληνικὸ κόσμο ποὺ δημιουργεῖ τὸν νέο οἰκουμενικὸ πολιτισμό. Αὐτὴν τὴν ἐξέλιξη ὁ Γιαννόπουλος ὀνομάζει Ἑλληνικὴ Ἀναγέννηση γιὰ τὴν σωτηρία τοῦ πλανήτου ἀπὸ τὸν καταστροφικὸ καρκίνο τοῦ δυτικισμοῦ. Ἀλλὰ προϋπόθεση αὐτοῦ εἶναι ἡ ἀποτίναξη τοῦ καταστροφικοῦ εὐρωπαϊκοῦ πιθηκισμοῦ. Μὲ ἄλλα λόγια, ὄχι ἐπάνοδος τοῦ τρὰμ στὴν Ἀθήνα τοῦ 2004, ἐπειδὴ τὸ χρησιμοποιεῖ ἡ Γενεύη, ἀλλὰ δημιουργία πρωτοτύπου ἑλληνικοῦ ἀστικοῦ δημοσίου ὀχήματος ποὺ θὰ χρησιμοποιήση ἐνδεχομένως καὶ ἡ Γενεύη. Εἰσάγουμε ὅμως τὸ νέο τρὰμ ὅπως εἰσήγαμε τὸ 1832 ξένον βασιλέα ἀντὶ νὰ εἴχαμε ἀνακηρύξει Ἕλληνα βασιλέα, π.χ. ἕναν Ὑψηλάντη καὶ νὰ εἶχε σχηματισθῆ μία νέα ἑλληνικὴ ἀριστοκρατία ποὺ θὰ ἠμπόδιζε τὰ σημερινὰ παράσιτα τοῦ Κολωνακίου καὶ τῶν Βορείων προαστείων νὰ ποζάρουν ἔξωθεν τῆς ὁδοῦ Ἀναγνωστοπούλου 10, ὡς νὰ ἦτο τὸ 10 DowningStreet τοῦ Ἄγγλου πρωθυπουργοῦ στὸ Λονδῖνο.
Τὸ 1821 ὅμως, ἀντὶ τοῦ Ὑψηλάντου βασιλέως, οἱ Κλέφτες ἔγιναν ἥρωες καὶ ἐπέβαλαν ἐπὶ τοῦ ξενομανοῦς ἑλληνικοῦ βασιλείου τὴν ἀγραμματωσύνη, τὸν ἐγωϊσμό καλυπτόμενο ὡς φιλότιμο καὶ τὴν φιλαρχία ὡς ἀλβανικὴ μπέσα. Ἔτσι Ἑλλὰς σημαίνει σήμερα "Τσουλικὸ Λιμέρι, πρὸς διαρπαγὴν Γῆς, Ζωῆς, Τιμῆς καὶ περιουσίας τοῦ Ἑλληνισμοῦ".
Τὸ ἐλεύθερο ἑλληνικὸ πνεῦμα ποὺ εἶχε διαφεντεύσει ἀνελλιπῶς μέσῳ τοῦ Μεγάλου Ἀλεξάνδρου, τοῦ βυζαντινοῦ βασιλέως καὶ τοῦ Ὀθωμανοῦ σουλτάνου, ὑπεδουλώθη μετὰ τὸ 1821 στοὺς ἥρωες-κλέφτες τῆς Ἀρβανιτιᾶς καὶ τοὺς ἀπογόνους τους, οἱ ὁποῖοι ἔβαλαν μετὰ τὸ 1861 ἕναν ξένο συνταγματικὸ βασιλέα ἀνεύθυνο, γιὰ νὰ κυβερνοῦν αὐτοὶ ὡς συμμορία τῶν κομμάτων, νὰ προσκυνοῦνται οἱ ξένοι καὶ νὰ ἀποκτηνώνεται ὁ λαὸς προσηλωμένος στὸ χρῆμα. Ἡ βουλευτοκρατία ὑπῆρξε ἡ μοναδικὴ σκλαβιὰ στὴν Ἱστορία γιὰ τοὺς Ἕλληνες, οἱ ὁποῖοι ἐπὶ 2.500 χρόνια δὲν εἶχαν ποτὲ γνωρίσει σκλαβιά. Ὁ Γιαννόπουλος ἀποκαλεῖ τὴν Βουλὴ τῶν Ἑλλήνων ληστῶν, " Ἑλλαδικὸ καὶ Πανελλήνιο Βάραθρο". Τὸ Πολυτεχνεῖο εἶναι ὁ τάφος τῶν ἑλληνικῶν τεχνῶν, τὸ Ὠδεῖο ὁ τάφος τῆς ἑλληνικῆς μουσικῆς, τὸ Πανεπιστήμιο ὁ τάφος τῆς ἑλληνικῆς παιδείας, βγάζοντας "γυαλιστὰς παπουτσιῶν". Κάθε διανοούμενος ποὺ χειρίζεται τὴν παραδοσιακὴ συντηρητικὴ ἑλληνικὴ γλῶσσα ἀντιμετωπίζεται μὲ εἰρωνεία, σκωπτικά, ὡς ξένος. Ἔτσι καὶ σήμερα ἡ " ἰσχυρὴ Ἑλλὰς" τῶν Ὀλυμπιακῶν Ἀγώνων τοῦ 2004, ἱκετεύει τὸν πρέσβυ τῶν ΗΠΑ στὴν φραγκικὴ μονοτονικὴ δημοτικὴ γλῶσσα, νὰ μὴ πολλαπλασιάζη τὶς δηλώσεις γιὰ τὴν ἑλληνικὴ τρομοκρατία, χρησιμοποιώντας μάλιστα καὶ τὸ πληθυντικὸ "ἐμεῖς", ὡς νὰ ἐπρόκειτο γιὰ ἀμερικανικὴ ὑπόθεση, ξεπερνώντας ἀκόμη σὲ παρεμβατισμὸ καὶ τὸν θρυλικὸ ἀμερικανὸ πρέσβυ στὴν Ἀθήνα τοῦ 1947, τὸν Πιούριφοϋ.
Ἑλληνικὴ Ἀναγέννηση σημαίνει νὰ παύση ὁ Ἕλλην νὰ νομίζη ὅτι εἶναι ἐλεύθερος ἐπειδὴ ἔχει ψῆφο, σημαίνει νὰ καταλάβη ὅτι ἡ ἑλληνικὴ ἱστορία ποὺ ἐδιδάχθη στὰ θρανία τοῦ Δημοτικοῦ, τοῦ Γυμνασίου καὶ τοῦ Πανεπιστημίου περὶ Τουρκοκρατίας καὶ Ἐλευθέρου Ἑλληνικοῦ Κράτους μετὰ τὸ 1821, εἶναι φραγκικὰ ψεύδη ποὺ ἐξυπηρετοῦν φραγκικὰ συμφέροντα, ὅπως τὸ δῆθεν "κρυφὸ σχολειό". Διότι ὁ προορισμὸς τοῦ Ἕλληνος εἶναι μόνον ἕνας : ὁ ἐξανθρωπισμὸς τῆς Οἰκουμένης. Καὶ ὁ Μ. Ἀλέξανδρος ἔδωσε στὴν φυλή μας τὴν φυσικὴ καὶ πνευματικὴ της διέξοδο πρὸς τὴν Ἀνατολή, ἡ ὁποία ὡλοκληρώθη μὲ τὴν Ὀρθοδοξία, ἐπιβάλλοντας τὸν ἑλληνισμὸ ὡς πνευματικὴ κοσμοκρατορία. Ὁ Ἑλλην εἶναι περισσότερο ἀπὸ χριστιανός : εἶναι χριστιανοποιός, ὁ ὁποῖος καὶ ἐδημιούργησε τὸν χριστιανισμὸ γιὰ τὸν ἐξανθρωπισμὸ τῆς Οἰκουμένης.
ε) Ἡ αὐτοκτονία του,
προσφορὰ στὸν περιούσιο λαό
Ὅπως ἕνας ἄλλος λάτρης τοῦ ἑλληνισμοῦ, ὁ Γερμανὸς Νίτσε ποὺ αὐτοκατεστράφη καὶ ἀπεβίωσε φρενοβλαβής, τὸ 1900, δέκα χρόνια πρὸ τοῦ Γιαννοπούλου, ὑπογράφοντας "Διόνυσος", ἔτσι καὶ ὁ Γιαννόπουλος ποὺ ὑπέγραφε "Θάνατος", ἠθέλησε νὰ κάψη ὅλα του τὰ ἔργα καὶ ὅλες του τὶς φωτογραφίες. Ἐπὶ μίαν ἡμέρα ἔκαιγε ὄγκους χειρογράφων του, μεταταξὺ αὐτῶν καὶ τὸ χαμένο γιὰ πάντα ἔργο του Ἀρχιτεκτονική. Ἐτριγύριζε τὰ βράδυα στὴν Ἀθήνα, ξαπλωμένος σὲ ἀνοικτὴ ἅμαξα γεμάτη ἀπὸ ἄνθη πασχαλιᾶς. Ἀπὸ καιρὸ εἶχε τὴν πρόθεση νὰ αὐτοκτονήση καὶ τὸ ἐπραγματοποίησε στὶς 10 Ἀπριλίου 1910. Τὴν προηγουμένη τὸ βράδυ, πίνοντας μπύρα στὸ Σύνταγμα μὲ φίλους, τοὺς ἐδιάβασε "Τὸ τριαντάφυλλο καὶ τὸ ἀηδόνι" τοῦ Ἄγγλου Ὄσκαρ Οὐάϊλδ, ποὺ εἶχε μεταφράσει ὁ ἴδιος.
Τὴν ἑπομένη, γράφει ὁ Δ. Λαζογιῶργος-"Ελληνικός, στὸν Πρόλογο τῶνἈπάντων τοῦ Π. Γιαννόπουλου (1963), βασιζόμενος στὶς περιγραφὲς τῶν ἐφημερίδων τῶν Ἀθηνῶν ἐκείνων τῶν ἡμερῶν, "μ'ὅλη τὴ δυνατὴ βροχὴ ὁ Γιαννόπουλος, ντυμένος στὰ ὁλόλευκα, μὲ ἄσπρη φανέλλα, κάλτσες καμωμένες στὴ Θεσσαλία καὶ γάντια γκλασσέ, πῆρε ἕνα ἀμάξι καὶ ἔφθασε στὸ Σκαραμαγκᾶ. Ἐκεῖ, ἀφοῦ ἔφαγε στὸ χάνι, ζήτησε ἀπ'τὸν ἀμαξᾶ νὰ ξεζέψη ἕνα ἄλογο. Τὸ πῆρε, καβάλλησε καὶ προχώρησε στὴν ἀκτή. Μπροστὰ στὸ κῦμα ἀλείφτηκε ἀρώματα, στεφάνωσε μὲ ἀγριολούλουδα τὸ κεφάλι καὶ κάλπασε πρὸς τὰ κύματα, μέσα στὴν ἀνοιξιάτικη νεροποντή, ἔχοντας πάνω του ἕνα σακκουλάκι μὲ βαρύδια. Σὰν ἔφτασε ἔτσι καβάλλα, στὰ βαθειὰ νερά, γύρισε τὸ ἄλογο πρὸς τὴν ἀκτὴ καὶ κρατώντας το μὲ τὄνα χέρι πυροβόλησε μὲ τ'ἄλλο στὸν κρόταφό του καὶ χάθηκε μέσα στὰ κύματα, ἐνῷ τὸ ἄλογο ξαναγύρισε ἀγριεμένο στὴν ἀκτή. Μετὰ ἀπὸ δύο βδομάδες ἡ θάλασσα ἔβγαλε τὸ πτῶμα του στὴν παραλία τῆς Ἐλευσίνας".
Στὸ ἡμερολόγιό του ὁ Ἴων Δραγούμης ἔγραψε ἀμέσως : "Μοῦ φαίνεται πὼς τώρα ποὺ ἔφυγε κεῖνος εἶναι ἀνάγκη νὰ φορτωθῶ [μέχρι τὴν δολοφονία τοῦ ἰδίου τὸ 1920], ὅλα τὰ βάρη ἐκείνου. Καὶ γι' αὐτὸ ἔχω πολλὴ δουλειά, πάρα πολλὴ δουλειά. Οὔτε μιὰ στιγμὴ τῆς ζωῆς μου δὲν πρέπει νὰ χάσω".
Βεβαίως καὶ εἶχε συνεχιστὲς ὁ Γιαννόπουλος ὅπως ὁ Ἄγγελος καὶ ἡ Εὔα Σικελιανοῦ μὲ τὴν ἐξανθρωπιστικὴ Δελφικὴ Ἰδέα, ὅπως καὶ ὁ ἀρχιτέκτων Δημήτρης Πικιώνης, οἱ ὁποῖοι ὅμως δὲν ἠδυνήθησαν ποτὲ νὰ τὸν φτάσουν.
Ὁ Γρηγόριος Ξενόπουλος, στὴν ἐφημερίδα Ἀθῆναι, τῆς 15ης Ἀπριλίου 1910, πέντε μόλις ἡμέρες μετὰ τὴν αὐτοκτονία τοῦ Γιαννόπουλου, ὑπενθύμισε τὸν σάλο ποὺ εἶχε δημιουργήσει τὸ 1906, ἡ δημοσίευση τοῦ ἔργου τοῦ Γιαννόπουλου, Νέον Πνεῦμα. Μεταξὺ τῶν ἄλλων ὁ μπουρλοτιέρης Γιαννόπουλος εἶχε γράψει : "Μὴ σᾶς ξαφνίζει ἡ χαμηλότης τῆς γλώσσης. Κανένα γλωσσικὸν κατέβασμα δὲν θὰ κατώρθωνε νὰ ζωγραφίση τὴν ποταπότητα τῶν ἑλλαδικῶν πραγμάτων...Ἐσκοτώσατε τὴν ἑλληνικὴν νεότητα, καὶ τὸ ἔθνος χωρὶς νεολαίαν εἶναι ἄνοιξις χωρὶς ἄνθη... Κάτω ἡ Ἑλλὰς τῶν ψήφων, τῶν μισθῶν, τῶν χαρτοπαικτῶν καὶ τῶν βουλευτῶν ! ... Ἰδοὺ ἡ Ἑλλάς σας. Ἡ Ἑλλὰς τῶν δικηγορίσκων, ὑπαλληλίσκων καὶ βουλευτῶν... Ἀναβαπτισθεῖτε εἰς τὸ θεῖον φῶς τῆς γῆς σας καὶ εἰς τὰ παραδείσεια ἑλληνικὰ νερά. Θὰ ἐξέλθετε ζωντανοί [ἐξ οὗ καὶ τὸ βιβλίο τοῦ Δραγούμη τοῦ 1911 , Ὅσοι ζωντανοί] καὶ θὰ ἐξέλθετε Ἕλληνες... Ἐὰ ἐρωτηθῆτε οἱ Ἑλλαδικοί, αὐτὴ εἶναι ἡ Ἑλλὰς τὴν ὁποίαν ὠνειρεύθησαν οἱ φουστανελάδες πάπποι σας ; Θὰ ἀπαντήσετε, βεβαίως ὄχι... Ἀλλὰ ὄχι μόνον σεῖς, ἀλλὰ καὶ τὰ ἔσχατα ψηφοφόρα καὶ βουληφόρα καρατομήσιμα κτήνη, ἐὰν
ἐρωτηθοῦν, θὰ σᾶς ἀπαντήσουν, ὄχι... Ἐφόσον ὑπάρχει
βουλευτὴς, ἀδύνατον νὰ ὑπάρξη νόμος".
Ὁ Ξενόπουλος στὸ ἄρθρο του εἶχε ἐπισημάνει πὼς "ὅταν ἐφάνη τὸ Νέον Πνεῦμα τὸ ἀνελύσαμεν... καθῆκον μας τότε νὰ ὑψώσωμεν ὅσον ἠδυνάμεθα τὴν ἀσθενῆ φωνήν μας... καὶ πρὸ πάντων ἀπὸ τὸν Νουμᾶν, μολονότι δὲν εἴμεθα τακτικοὶ συνεργάται του, ἀκριβῶς διότι ἐφοβούμεθα, ὅτι διὰ τὰ βιβλία τοῦ Γιαννοπούλου, ὁ ὁποῖος ἀρκετὰ ἐκακομεταχειρίσθη τὸν Ψυχάρη καὶ Παλαμᾶν, δὲν θὰ ἐγίνετο ὁ δίκαιος λόγος εἰς τὸ ὄργανον τῶν ψυχαριστῶν". Πράγματι, ὁ Δημήτρης Ταγκόπουλος στὸν Νουμᾶ εἶχε γράψει τὸ παρακάτω ἐπίγραμμα : "Γι' αὐτὸ τὸ Νέον Πνεῦμα σου, σοῦ πρέπει, Περδικλέα, ἑνα μπουγαδοκόφινο, γιὰ περικεφαλαία !"
στ) Ἑλληνικὸς
παγκοσμισμός
Ὁ Γιαννόπουλος δὲν ὑπῆρξε ποτὲ ἐθνικιστής, ὅπως ὑποστηρίζουν κακῶς οἱ Ἕλληνες ἐθνικιστές. Ποτὲ δὲν ὐπεστήριξε οἰοδήποτε ἑλληνικὸ ἐθνοκράτος. Στόχος του δὲν ἦτο ἡ Μεγάλη Ἰδέα ἐξαπλώσεως τοῦ ἑλληνικοῦ κράτους μὲ διευρυνόμενα σύνορα. Δὲν ἦταν ὁ Ματζίνι τοῦ ἰταλικοῦ ἐθνοκράτους, οὔτε ὁ Χὲρτζλ τοῦ ἰσραηλινοῦ ἐθνοκράτους. Διότι αὐτὸ θὰ ἐσήμαινε συρρίκνωση τοῦ ἑλληνισμοῦ. Ὁ ἑλληνισμὸς δὲν φυλακίζεται μέσα σὲ σύνορα, ὅσα καὶ εὐρεῖα νὰ εἶναι τὰ σύνορα αὐτά. Ὁ ἑλληνισμὸς εἶναι πολιτισμός, εἶναι ὁ παγκόσμιος πολιτισμός. Πρὸς τὸ παρὸν, μέχρι ποὺ νὰ ἔχωμε πρόσβαση σὲ ἄλλους πλανῆτες, προσωρινὰ σύνορα τοῦ ἑλληνισμοῦ εἶναι τὰ σύνορα τῆς γῆς. Ὁ μελλοντικὸς ἐξωγήϊνος ὅταν θὰ ταξιδεύση στὸν πλανήτη μας θὰ ἔχη προφανῶς στὴν κωλότσεπη τῆς στολῆς του μία ἱστορία τῆς γῆς, ἡ ὁποία θὰ φέρη τὸν τίτλο Ἱστορία τῆς Ἑλλάδος ἐφ' ὅσον προβλέπεται ὅτι ἡ Γῆ θὰ μετονομασθῆ Ἑλλάς. Ἀλλὰ ὁ ἐξωγήϊνος αὐτὸς θὰ ἀνακαλύψη ὅτι ὁ ἑλληνισμὸς ξεπερνᾶ κατὰ πολὺ τὰ σύνορα τοῦ πλανήτου ποὺ θὰ ἐπισκεφθῆ. Θὰ ἀνακαλύψη ὅτι ὁ θεϊκῆς ἐμπνεύσεως ἑλληνισμὸς ταυτίζεται μὲ τὸ σύμπαν, ἐφ' ὅσον ἐκφράζει τὴν ἁρμονία τοῦ Σύμπαντος, διότι Ἑλληνισμὸς καὶ Θεὸς εἶναι ἔνοοιες ταυτόσημες. Γι' αὐτὸ καὶ ὁ ἑλληνισμὸς δὲν ἀνήκει στοὺς Ἕλληνες. Πῶς εἶναι δυνατὸν τὸ ἐξευτελισμένο ἄθεο κρατίδιο τῶν Ἀθηνῶν νὰ ἀντιπροσωπεύη τὸν ἑλληνισμό ; Ὅποιος περάση τὶς ἐξετάσεις τοῦ ἑλληνισμοῦ θὰ γίνη Ἕλλην. Οἱ ἀποτυχόντες θὰ παραμείνουν ἐκτός τοῦ περιουσίου λαοῦ. Γιὰ νὰ ἀποδείξη ὅτι οἱ Ἑλλαδῖτες δὲν ἔχουν καμμία σχέση μὲ τὸν ἑλληνισμὸ καταφέρεται μετὰ μανίας κατὰ τοῦ ἑλληνικοῦ κράτους.
Ὁ Φαναριώτης Γρηγόριος Ξενόπουλος(1867-1951), εἶπε τὰ ἑξῆς χαρακτηρηστικὰ γιὰ τὸν ἐκφραστὴ τοῦ ἑλληνικοῦ παγκοσμισμοῦ : ""Ο Περικλῆς Γιαννόπουλος ὑπῆρξεν ὁ μεγαλείτερος ὥς τώρα, ὁ εὐγλωττότερος καὶ ὁ φωτεινότερος ἀπόστολος τοῦ κατὰ φύσιν ἑλληνικὴν ζῆν. Πεπεισμένος βαθύτατα, ὅτι ἡ ὡραιοτέρα χώρα καὶ ἡ τελειοτέρα φυλὴ εἶναι ἡ ἑλληνική, ἐμίσει θανασίμως κάθε βάρβαρον ξενισμὸν καὶ ὠνειρεύετο τὴν Ἑλληνικὴν Ἀναγέννησιν διὰ τῆς ἐπιστροφῆς εἰς τὰ μεγάλα καὶ αἰώνια Πάτρια. Τὸ ξένον, τὸ εὐρωπαϊκόν, εἰς τὸ ὁποῖον δουλεύομεν ἀπ' αἰώνων, τὸ ἐνόμιζε φύσει ἀταίριαστον πρὸς τὸν Ἕλληνα, καὶ ἠγωνίζετο νὰ καταδείξη ὄχι ἁπλῶς καὶ μόνον ὅτι τὸ ἑλληνικὸν εἶναι τὸ μόνον ἁρμόζον, ἀλλὰ καὶ ποῖον εἶναι αὐτὸ τὸ ἑλληνικόν... Ὁ Γιαννόπουλος ἐπίστευεν ἀκραδάντως εἰς τὸ μεγαλεῖον καὶ τὴν ἀθανασίαν τῆς φυλῆς. Εἶχε τὴν ἰδέαν, ὅτι ἐξελληνιζόμενον ἀκόμη μίαν φορὰν δι' ἀναβαπτισμοῦ εἰς τὰς πηγάς του, τὸ ἑλληνικὸν ἔθνος θὰ ἐφώτιζε καὶ πάλιν τὸν κόσμον... Κάθε φράσις τοῦ Γιαννοπούλου εἶναι ἱκανὴ νὰ γεννήση ὁλόκληρον βιβλίον. Διότι ἔχομεν τὴν πεποίθησιν, ὅτι τὸ Νέον Πνεῦμα θὰ ἔχη τεραστίαν ἐπίδρασιν, ὑπὸ ἔποψιν μάλιστα αἰσθητικήν... Ἀλλὰ πρέπει νὰ περάση ἀκόμη καιρός. Τὸ νέον πνεῦμα, τὸ ἑλληνικὸν, συνθλίβει τώρα τὸ μάγγανον τοῦ ψυχαρισμοῦ", δηλαδὴ τοῦ καπιταλιστικοῦ εὐρωπαϊσμοῦ.
ζ) Γιαννόπουλος : τὸ
ἀηδόνι τῆς ἑλληνικῆς γῆς
Οὐδεὶς δημιουργὸς δὲν ἐτραγούδησε τὴν ἑλληνικὴ ὀμορφιὰ ὅπως ὁ Γιαννόπουλος. Ἔκτοτε, ἀρχιτέκτονες, μουσικοί, γλύπτες, ζωγράφοι ποὺ ἠγάπησαν τὴν ἑλληνικὴ γῆ, ἐπηρεάσθηκαν βαθύτατα ἀπὸ τὸν Γιαννόπουλο, σὲ σημεῖο νἀ περιωρίσουν ἀδίκως τὴν τεραστία του συμβολὴ, στὴν αἰσθητικὴ καὶ μόνον. Τὰ ἔργα του, ἡ Ἑλληνικὴ Γραμμή, ὡς καὶ τὸἙλληνικὸ χρῶμα, ποὺ θεμελιώνουν τὴν πνευματική ὑπεροχή, λόγῳ φύσεως, τῶν Ἑλλήνων ἔναντι ὅλων τῶν ἄλλων λαῶν, δὲν εἶναι δυνατὸν νὰ ἀφήσουν τὸν εὐαίσθητο ἀναγνώστη ἀσυγκίνητο. Οἱ Ἕλληνες, λέγει, εἶναι ἡ πνευματικὴ ἀριστοκρατία τῶν λαῶν, εἶναι ὁ περιούσιος λαός.
Ἀλλὰ ποία εἶναι ἡ ἀνώτερη ἑλληνικὴ γραμμή ; "Εἶναι μία μόνη γραμμή -λέγει ὁ Γιαννόπουλος- σὰν τὴν παλαιάν μας τέχνην ὅπου... ὅλα τὰ ἀγάλματα σὰν δίδυμα ἀδέλφια καὶ κανὲν ὅμοιον μὲ τὸ ἄλλο, σὰν τὴν βυζαντινήν μας τέχνην, σὰν τὰ δημοτικὰ τραγούδια... Εἶναι μία μόνη γραμμὴ καμπύλη. Παντοῦ, μία ἁπλουστάτη, μαλακωτάτη καμπύλη, ὑγρὰ καὶ φευγαλέα σὰν τὰς μεγάλας καὶ ἡρέμους ἀναπνοὰς τῆς θαλάσσης... Ἡ εὐθεῖα γραμμή, μία ὀρθὴ γραμμὴ ἑνὸς μονοκοκκάλου Ἄγγλου, μιᾶς λογχοειδοῦς Ἀγγλίδος, εἶναι γραμμὴ προξενοῦσα δύναμιν, γεννῶσα ἀντίστασιν, εἶναι γραμμὴ ἀποκρουστική. Μία καμπύλη γραμμὴ λόφου, μαλακὰ καμπυλωμένος λαιμὸς γυναικός... Καὶ εἶναι παραδοξότατον ὅτι θαυμάζεται τόσον ἡ ἰδέα τῶν καμπυλῶν τοῦ Παρθενῶνος, διότι εἶναι φανερὸν ὅτι ἀληθὴς καλλιτέχνης ἔχων νὰ ὑψώση γραμμὰς εἰς ἕνα λόφον τῆς Ἀττικῆς δὲν εἶναι δυνατὸν νὰ λάβη οὐδὲν ἄλλο ὑπ' ὄψιν παρὰ ν' ἁρμονίση τὰς γραμμάς του πρὸς τὴν τριγύρω ἁρμονικὴν καμπύλην... Μία μόνη γραμμὴ καμπύλη, περιφερικὴ καὶ μουσικοτάτη".
Ἀντίθετα, "ἡ εὐρωπαϊκὴ γραμμὴ εἶναι γέννημα φυσικὸν καὶ μοιραῖον τῆς εὐρωπαϊκῆς φύσεως... Κάθε σπίτι κλεισμένον, κάθε σῶμα τυλιγμένον. Κάθε σπίτι καίει κόκ, κάθε σῶμα καίει ἀλκόλ... Καὶ οὔτε αὐτὴ ἡ Ἰταλία δύναται νὰ ἀποσπασθῆ, οὔτε αὐτὴ ἡ φωτεινὴ Ἰταλία, ἡ τόσον πλησίον μας, ὅπου ἐσπάρη καὶ ἐφυτεύθη ἀκόμη καὶ τόσον ἑλληνικὸν αἷμα... Καὶ ἡ γραμμὴ αὐτὴ... εἶναι βάρβαρος... δὲν ἔχει τίποτε νὰ κάμη μὲ ἡμᾶς, καὶ ἡ γραμμὴ αὐτὴ δὲν χωρεῖ ἐδῶ... Ἡ ἑλληνικὴ γραμμή, προβαλλομένη πρὸς τὴν εὐρωπαϊκήν, εἶναι ὅπως ἕνας ὡραῖος πάνθηρ μὲ μίαν καμήλαν".
Καὶ ὁ Γιαννόπουλος συμπυκνώνει τὸ σκεπτικό του περὶ περιουσίου ἑλληνικοῦ γένους, στὸν χαρακτηρισμὸ τῆς ἑλληνικῆς γραφῆς : "Λαὸς ὅστις νὰ ἔγραψε τὴν ἑλληνικὴν γραφὴν τῆς γραμμῆς, δὲν ὑπῆρξε ἕως τώρα οὐδείς. Καὶ οὐδεὶς ἄνθρωπος μὴ Ἕλλην... Παραδέχομαι ὅτι εἶναι δυνατὸν νὰ ὑπάρξουν λαοί, οἱ ὁποῖοι νὰ ἀνέβουν εἰς τὴν Σελήνην [ὁ Γιαννόπουλος τὸ γράφει αὐτὸ τὸ 1903 !] Ἀλλὰ νὰ γράψουν τὴν γραφὴν αὐτήν, μὴ ὄντες γέννημα καὶ θρέμμα τῆς γῆς αὐτῆς ἐδῶ, ποτέ μέχρι συντελείας τῶν αἰώνων".
Καὶ ποῖο εἶναι τὸ ἀνώτερο ἑλληνικὸ χρῶμα (1904); : "Παρατηρήσατε τὰ βουνὰ -λέγει ὁ Γιαννόπουλος : ἐλαφρότατα, ἐλαστικώτατα, συστέλλονται, διαστέλλονται, ὑψώνονται, χαμηλώνουν, μεγαλώνουν, μικραίνουν, κινοῦνται, περιπατοῦν, πηγαινοέρχονται. Τὰ βουνὰ τῆς Αἰγίνης ἔρχονται ἐνίοτε εἰς τὸ Φάληρον. Ὁ Ὑμηττὸς τὸ πρωὶ φεύγει μακράν...Ὅλη ἡ γύρωθέν μας φύσις, ἡ γηίνη ὕλη, χρωμάτων, πετρῶν, λόφων, βουνῶν, εἶναι τόσον λεπτόγραμμος καὶ λεπτόχρους ὡς ἐὰν ἀριστοτέχνης ζωγράφος ἐξῆγεν ἀπὸ ἕνα φυσικὸν τελειότατον τοπίον τὸ οὐσιῶδες του γραμμικὸν καὶ χροϊκὸν κάλλος καὶ συνέθετεν ἕνα μουσικόγραμμον καὶ ἡδονόχρουν ἀερογράφημα.... Ὅλα τὰ χώματα, ἀπὸ τῶν χαμηλοτάτων ὑγρῶν ἄμμων τῶν ἀκτῶν ἕως τῶν ὑψηλοτάτων ξηρῶν βράχων Ὑμηττοῦ καὶ Πεντελικοῦ καὶ Πάρνηθος, εἶναι ἐλαφρὰ σὰν σύννεφα". Ἡ ἑλληνικὴ γῆ θὰ ἀναπλάση τὸν γραικύλο ¨"Νέοι, νέοι, νέοι...ἀκούετε;Δώσετε τὰ μάτια σας εἰς ὡραῖα χέρια νὰ καθαρίσουν τοὺς φακοὺς των μὲ τὸ ροδοπέταλον ὕφασμα τῶν φιλημάτων διὰ νὰ ἰδῆτε τὴν ὡραιότητα τῆς ἑλληνικῆς γῆς. Ὅταν θὰ γίνη ὁ ἔξω κόσμος, ἔσω κόσμος, τῆς Νεότητος, τότε νέοι θὰ πετάξετε μὲ φωτεινὸν σῶμα καὶ φωτεινὸν πνεῦμα πρὸς τὰ φωτεινότατα ὕψη σὰν τάγματα ἀγγελλικά... Ὅταν ἡ ξετσίπωτη γύφτισσα, ἡ τωρινὴ Ρωμηοσύνη, πετάξη τὰ παληοχρώματὰ της καὶ φορέση τὰ χρώματα τῆς γῆς της, τότε θὰ ὑπάρξη χροϊκῶς : ΕΛΛΑΣ... Τὸ ἑλληνικὸν φῶς περνᾶ καὶ κάθε χρωματιστὸν γυαλὶ καὶ κάθε χαρτὶ καὶ κάθε πανί, διὰ νὰ ἀποδεικνύη τὴ ἀλήθειαν τῶν πραγμάτων".
η) Ὁ μάγος τῆς
ἑλληνικῆς γλώσσας
Σὲ αὐτὰ τὰ πρῶτα χρόνια τοῦ ΚΑ' αἰῶνος ὁ ἑλληνισμὸς συνεχίζει νὰ διανύει τὴν σκοτεινότερη σήραγγα τῆς ἱστορίας του. Ἐνῷ τὸ ἑλληνικὸ σῶμα διαπρέπει στὸν διεθνῆ ἀθλητικὸ στῖβο, τὸ ἑλληνικὸ πνεῦμα στενάζει ὑπὸ τὴν ταφόπλακα τοῦ ἀνυπάρκτου ἑλληνικοῦ πανεπιστημίου, τῆς συμμορίας τῶν φιλολόγων (ποὺ κατεσκευάσθη ἀπὸ τὸ ἁμαρτωλὸ δίδυμο τῶν Κακριδῆ-Κριαρᾶ καὶ τὰ γενιτσαρικά του στίφη) ὡς καὶ τοῦ δημοσιοϋπαλληλικοῦ πνεύματος τῶν ἀρχαιολόγων. Πυρηνικὴ ἐπιστήμη, ἀστροφυσικὴ καὶ ἀστρονομία εἶναι ἀνύπαρκτες στὴν σημερινὴ "ἰσχυρὴ" Ἑλλάδα. Διαβάζοντας τὸν Π. Γιαννόπουλο, ἔχουμε τὴν αἴσθηση ὅτι τίποτα δὲν ἔχει ἀλλάξει, μέσα σὲ ἑκατὸ χρόνια, στὸ ἐξευτελισμένο κρατίδιο τῶν Ἀθηνῶν ἀπὸ τὴν ἐποχή του. Ὁ κίτρινος ἥλιος τῆς διαφθορᾶς τοῦ κομματικοῦ κράτους λάμπει ἐκτυφλωτικὰ στὸ ἑλληνικὸ στερέωμα, τώρα ὅπως καὶ τότε. Ἄς ἀκούσωμε καὶ πάλι τὸν Γιαννόπουλο : " Ὑπὸ τὸ παρισινὸν φόρεμα τοῦ τωρινοῦ ἀρχοντοχωριάτου, τοῦ ξιπασμένου ποὺ εἶναι ὁ κάθε τωρινὸς Ἕλλην, λάμπει ὁλοφάνερος δι' ὅλων τῶν σωματικῶν γραμμῶν, κινήσεων ψυχικῶν καὶ διανοητικῶν καὶ καλλιτεχνικῶν ἐκφράσεων : ὁ κλέφτης. Ὅπως ὅλοι οἱ κλάδοι, ὅλη ἡ Ἑλλάς, καὶ ὅλαι αἱ τέχναι, εἶναι διωργανωμέναι σαφῶς κατὰ τὸ κλεφτικὸν σύστημα. Ὁ κλεφτισμὸς εἶναι ὅμοιος εἰς τὴν πολιτικήν, τὸν στρατόν, τὴν παιδείαν, εἰς τὸ κάθε τι καὶ εἰς τὰς τέχνας, Δὲν ὑπάρχει ζωγραφική, γλυπτική, ἀρχιτεκτονική, μουσική· ὑπάρχει κλεφτισμός ζωγραφικῆς, γλυπτικῆς, ἀρχιτεκτονικῆς, μουσικῆς. Δὲν ὑπάρχουν τέχναι συντεταγμέναι... Ὑπάρχουν λημέρια, οἰκόπεδα, θέσεις, τὰ ὁποῖα ἁρπάζονται δυνάμει τοῦ δικαιώματος τοῦ ἰσχυροτέρου" ( "Πρὸς τοὺς καλλιτέχνας μας" , Φεβρουάριος 1903).
Παρὰ ταῦτα, γιὰ τὴν ἐπιβολὴ τῶν ἑλληνικῶν ὡς παγκόσμια γλῶσσα, ὁ Γιαννόπουλος οἰκοδόμησε τὴν τρίτη κατὰ σειρὰν κοινή : Ἡ πρώτη, αὐτὴ ποὺ προῆλθε ἀπὸ τὴν μεγαλεξανδρινὴ οἰκουμένη, ἐστολίσθη, πρὸ Χριστοῦ, μὲ τοὺς ποικίλους τόνους, ὡς λουλουδοστέφανα, γιὰ νὰ δυνηθοῦν οἱ ξένοι νὰ μάθουν εὐκολώτερα τὴν ἑλληνική. Ἡ δεύτερη, τῆς Καινῆς Διαθἠκης, θεόπνευστη καὶ διδακτική, οἰκοδομήθηκε ἀπὸ τοὺς Εὐαγγελιστὲς γιὰ νὰ διαδώσουν στοὺς ξένους τῆς ἑλληνικῆς οἰκουμένης τῆς ἐποχῆς τοῦ Χριστοῦ, τὸ ὀρθόδοξο κήρυγμα. Ἡ τρίτη, διαχρονική, ἀναρχική, συντηρητικὴ καὶ ἐπαναστατική, ἡ γιαννοπούλειος ποιητικὴ καθαρεύουσα ἀνεβίβασε τὰ ψυχαρικὰ φραγκοχιώτικα τῆς τοπικῆς διαλέκτου τῶν γραικύλων, αὐτὴ ποὺ ὠνομάσθη μονοτονικὴ δημοτική, σὲ παγκόσμια γλῶσσα γιὰ τὴν πλανητικὴ σκέψη, ποτισμένη ἀπὸ τὴν πολυχιλιετῆ ζωντανή, ἀθάνατη ἀρχαία ἑλληνικὴ γλῶσσα. Γιαννόπουλε, ἡ ἑλληνικὴ νεολαία σὲ εὐχαριστεῖ γιὰ τὴ προσφορὰ τοῦ πνεύματος καὶ τοῦ σώματός σου γιὰ νὰ ἀναγεννηθῆ ὁ ἑλληνικὸς παγκοσμισμός.
Δημήτρης Κιτσίκης
Συνέχεια τοῦ παρόντος ἱστολογίου στὸ νέο
ἱστολόγιο
endiameseperiochenea.blogspot.com
endiameseperiochenea.blogspot.com
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου