ΧΡΙΣΤΟΔΟΥΛΟΣ
Ο
ΜΕΓΑΛΟΣ ΑΝΕΠΑΝΑΛΗΠΤΟΣ
ΗΓΕΤΗΣ
Μέρος 11
π.Α.Σ.Ε.Ι.Π.
Αγαπητοί
αναγνώστες, μετά το πέρας της πασχαλινής περιόδου και τα μηνύματα τα οποία
είχαμε αναφέρει από της Ευαγγελικές, και της Αποστολικές περικοπές, αλλά και
από τα διάφορα αναγνώσματα και τροπάρια, επανερχόμαστε και πάλι στον προφητικό,
αληθινό, και ανεπανάληπτο
λόγω του
Μακαριστού Χριστοδούλου.
((Θα ανεβάζω ένα άρθρο κάθε εβδομάδα))
Παιδιά προϊόντα της τεχνολογίας 22-5-2000
Ενοχλούνται που έχουμε σταθερές θέσεις σε σχέση με τη Νέα
Τάξη πραγμάτων και την παγκοσμιοποίηση. Και επιπλέον, ορισμένα ΜΜΕ ενδιαφέροντα
για το «εντυπωσιακό» και όχι το πραγματικό, γι’ αυτό που θα «πουλήσει» και όχι
γι’ αυτό που θα οικοδομήσει. Η Εκκλησία προσφέρει σημαντικό πνευματικό και
κοινωνικό έργο, αλλά αυτά τα ΜΜΕ επιδιώκουν να αλλοιώσουν το μήνυμά της, να την
εμφανίσουν ως εξοβελιστέα από την σύγχρονη κοινωνία. Το ίδιο ισχύει και για τον
προκαθήμενό της, ο οποίος δεν διστάζει
να πει την αλήθεια και αυτό που θεωρεί ορθό, με οποιοδήποτε προσωπικό κόστος. Η
Ιστορία, πάντως, αποδεικνύει ότι η Εκκλησία πάντοτε βαλλόταν από τους ισχυρούς
της ημέρας και πάντοτε εξερχόταν νικήτρια. Και βαλλόταν επειδή δεν γινόταν
υποχείριο της κοσμικής εξουσίας, επειδή δεν
«εκσυγχρονιζόταν» και δεν δεχόταν τις επιταγές της, όσες ήταν αντίθετες με τον
νόμο του Θεού.
Για τη
φιλανθρωπία 1-6-2007
Ποίο είναι το περιεχόμενο της
παρηγοριάς μας, όταν βοηθάμε τους άλλου ανθρώπους; Είναι ότι γινόμαστε ευαίσθητοι,
αποκτούμε καρδιά σαν το κερί που λιώνει. Τέτοια θέλει την καρδιά μας ο Θεός.
Για να αποκτήσουμε τέτοια καρδιά, πρέπει να αγωνιστούμε ελεώντας τους άλλους.
Αρχίζουμε υπακούοντας στην εντολή του Θεού για ελεημοσύνη. Αυτό γίνεται με κόπο
και δυσκολία, επειδή δεν το θέλει η καρδιά μας, αλλά είναι δική μας ανάγκη και
πρέπει να επιμείνουμε. Σιγά σιγά η ελεημοσύνη γίνεται εντελώς φυσική, και τότε
ανοίγουμε τα χέρια μας αυθόρμητα και χωρίς να το σκεφτόμαστε. Η παρουσία του
Χριστού στην καρδιά μας γίνεται πραγματικότητα και υπηρετούμε τους αδελφούς σαν
τον ίδιο τον Χριστό που πάσχει. Αποκτούμε τη δυνατότητα να Τον αναγνωρίζουμε
όταν έρχεται δίπλα μας αναγκεμένος.
Αποκτούμε μάτια και αυτιά και καταλαβαίνουμε τα παθήματα των άλλων. Στην εποχή
μας τα λόγια του χριστού ότι βρίσκεται σε ανάγκη κατανοούνται σαν απαίτηση για
κοινωνική ευαισθησία και αλληλεγγύη που πρέπει να έχουν οι άνθρωποι. Η
κοινωνική πρόνοια και η αλληλεγγύη θεωρούνται πράγματα αυτονόητα. Ψωμί, νερό,
ρούχα δεν επιτρέπεται να λείπουν από κανέναν. Λίγοι όμως το συνδέουν αυτό με τη
δική τους προσωπική ευθύνη και ευαισθησία. Οι περισσότεροι το αφήνουμε στα χέρια
του κράτους, της Κοινωνία ς, της Εκκλησίας κλπ. δύσκολα κατανοούμε την απόσταση
που χωρίζει αυτό που όλοι θεωρούμε αυτονόητο να κάνουμε από αυτό που πράγματι
κάνουμε. Για να καλυφθεί αυτή η απόσταση απαιτείται η δική μας συμμετοχή, που,
όπως είπαμε, είναι δική μας ανάγκη. Δεν είναι κάτι που μπορούμε να το
σκεφτόμαστε με άνεση. Ότι δηλαδή μπορούμε να το κάνουμε αργότερα, ότι μπορούμε
να δίνουμε όταν έχουμε, ότι μπορούμε να λέμε πως οι άλλοι θα δώσουν. Όχι μόνο,
λοιπόν, δεν πρέπει να σκεφτόμαστε μ’ αυτόν τον τρόπο, όχι μόνο δεν πρέπει να
περιμένουμε να μας χτυπήσουν την πόρτα οι φτωχοί για να τους βοηθήσουμε, αλλά,
αντίθετα, έχουμε υποχρέωση, ως μαθητές του Χριστού, να ψάξουμε μείς να τους
βρούμε. Και αν τα δάκριά τους δε φαίνονται, έχουμε εμείς υποχρέωση να τα
ανακαλύψουμε και με πολύ προσοχή και διακριτικότητα να σταθούμε δίπλα του. Στο πρόσωπό τους, να είμαστε βέβαιοι,
κρύβεται ο ίδιος ο Χριστός.
ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου