Η εγκατάλειψη των Χριστιανών από τους επισκόπους

A.S.E.I.P.

…Η Δοκιμασία από την πανδημία κάποτε θα περάσει. Η Προδοσία των «επισκόπων» θα τους στιγματίζει στους αιώνες…

Η Δοκιμασία του χριστεπώνυμου πληρώματος της Ορθοδόξου Εκκλησίας από την πανδημία του κορωνοϊού και την εγκατάλειψη, από την πλειοψηφία των «ανώτερων θρησκευτικών υπαλλήλων του κράτους» είναι πολλαπλή.

Κατ’ αρχάς δεν είναι μόνο αισθητική καθώς, ο άνθρωπος, έργο της θείας και ζωοποιού εμπνεύσεως,

έχασε ανερμάτιστος και εγκαταλελειμμένος από τη Διοίκηση της Εκκλησίας του τη δυνατότητα, μέσα στα όρια της ενεστώσας δοκιμασίας, να βλέπει το ωραίο στην τάξη, τη συμμετρία, τη συνήχηση, την αρμονία και βεβαίως το μέτρο.

Η τάξη έγινε αστυνομοκρατία, η συμμετρία ασύμμετρη απειλή, η συνήχηση κακοφωνία, η αρμονία, ως ευνομία της κοινωνικοπολιτικής μας ζωής, κατ’ οίκον περιορισμός, το μέτρο, κρατική επιβολή.

Η Δοκιμασία δεν είναι μόνο ηθική, αφού ό,τι έως και χθες θεωρούσαμε ως σταθερές αξίες στη ζωή (π.χ εντιμότητα, τόλμη, υπομονή, αξιοπρέπεια, κοινωνική συνείδηση, φιλοπατρία, εθνική αυτογνωσία κ.τ.λ.π) σήμερα αποδείχθηκαν αδύναμες «κατασκευές» που συντρίβονται από το βάρος ενός και μόνο κορωνοϊού.

Με την εμφάνιση της Δοκιμασίας και, την κατάργηση της ασφάλειας που προσφέρει η χαρά, ο πανικός υπαγορεύει, σχεδόν, όλες τις κινήσεις του ανθρώπου.

Έτσι η Δοκιμασία από την πανδημία, σε συνδυασμό με την εγκατάλειψη των χριστιανών από τους χρυσοπλούμιστους επισκόπους, έχασε τα χαρακτηριστικά της κοινωνικής δοκιμασίας και μεταλλάχθηκε σε αποκλειστικά προσωπικό και, με υπερβατικά χαρακτηριστικά γεγονός, που φέρνει τον πιστό σε αντιθετική σχέση με το Θεό.

Με αυτές τις προϋποθέσεις, η Δοκιμασία δεν είναι μπορετό να ερμηνευθεί από έναν εξωτερικό παρατηρητή, καθώς, απομονωμένος ο άνθρωπος σκληραίνει, χάνει τις απαντοχές και την ελπίδα του και, αφού έχασε κάθε στήριγμα, δηλαδή, την Εκκλησία που θα τον βοηθούσε να παραμείνει άνθρωπος, θυμώνει, οργίζεται με όλους και με όλα στην προσπάθειά του να μείνει ζωντανός.

Η τωρινή Δοκιμασία βάζει σε μεγάλο πειρασμό τους Ορθοδόξους Χριστιανούς.

Οι «μισθωτοί ποιμένες», τουτέστιν οι «επίσκοποι», θεωρώντας «τον λύκον ερχόμενον αφίησι τα [λογικά] πρόβατα» του Κυρίου και «ο λύκος αρπάζει αυτά και σκορπίζει τα πρόβατα. Ο δε μισθωτός [επίσκοπος] φεύγει, ότι μισθωτός έστι και ου μέλει αυτώ περί των προβάτων».

Αναπόφευκτα, όμως, θα ΄ρθει η ώρα που οι «επίσκοποι» θα σταθούν απέναντι τους χριστιανούς, για να εξομολογηθούν τη ντροπή τους.

Τι θα απαντήσουν στην αυθάδεια του λόγου και στην προσβολή των Ιερών Λειψάνων, που η Εκκλησία καλεί τους πιστούς να προσκυνήσουν για: «ἴασιν ἀλάθητον, νόσων πολυτρόπων, καὶ παραμυθίαν, τῶν συμφορῶν καὶ λυπηρῶν;».

Πώς θα αντιμετωπίσουν, όχι μόνο το χλευασμό των εχθρών της Εκκλησίας, αλλά και τον σκεπτικισμό των ολιγόπιστων στις επίσημες υποδοχές Ιερών Λειψάνων;

Με ποια μούτρα θα καλέσουν τους χριστιανούς να εξομολογηθούν, αυτοί που, από ολιγοπιστία άφησαν τις Εκκλησίες του Θεού αλειτούργητες την Αγία και Μεγάλη τεσσαρακοστή;

Ας μην επικαλούνται, ως προηγούμενο, το «κλείσιμο» των Εκκλησιών τον Οκτώβριο του 1890. Τότε ο Ορθόδοξος Πατριάρχης Διονύσιος Ε΄ και η Ορθόδοξη Σύνοδος του Πατριαρχείου για να προστατεύσουν τα δικαιώματα του Έθνους των Ελλήνων, απείλησαν τους Τούρκους με το κλείσιμο των Εκκλησιών κηρύσσοντας την Εκκλησία σε διωγμό. Σήμερα, με την προδοσία των ολιγόπιστων «επισκόπων» οι Εκκλησίες έκλεισαν για πρώτη φορά στην ιστορία της Ορθοδόξου Εκκλησίας!

Η Εκκλησία της Ελλάδος, όχι από ποιμαντική ευθύνη, αλλά παρακινούμενη από «πολλές τηλεφωνικές οχλήσεις»! δια του επισκόπου Ωρεών Φιλοθέου και, κατ’ εντολήν της Ιεράς Συνόδου, παρακαλεί! Ω! της ευτελείας! το Γραμματέα Θρησκευμάτων να εξομοιώσει τους Χριστιανούς με εκείνους τους πολίτες που βγάζουν τα κατοικίδια ζώα τους βόλτα! Ζητά, Ω! της παραφροσύνης! Ίση μεταχείριση με όσους αθλούνται, προκειμένου οι πιστοί να μπουν στο Ιερό Ναό, για να ανάψουν ένα κερί στην Παναγία Μητέρα!

Ο Αρχιεπίσκοπος Ιερώνυμος, αφού διαβεβαιώνει την κ. Νίκη Κεραμέως «ὡς πρός τήν διάθεσιν συνεργασίας τῆς ἡμετέρας Μετριότητος, ὡς καί τῶν πλείστων ἁγίων Ἀρχιερέων τῆς Ἱερᾶς Συνόδου τῆς Ἱεραρχίας τῆς Ἐκκλησίας τῆςἙλλάδος μετά τῆς Ἑλληνικῆς Κυβερνήσεως», αιτείται! Τι ξεπεσμός, τι υποτέλεια για Έλληνα ιεράρχη! «Νά ἐπιτραπῇ ἡ τέλεσις τῶν Ἱερῶν Ἀκολουθιῶν καί Θείων Λειτουργιῶν ἀπό ἕναν καί μόνον λειτουργόν εἰς τούς Ἱερούς Ναούς, ἄνευ συμμετοχῆς πιστῶν!!!».

Απερίγραπτη κατάντια! Χωρίς όρια η αισχύνη!

Η Δοκιμασία από την πανδημία κάποτε θα περάσει. Η Προδοσία των «επισκόπων» θα τους στιγματίζει στους αιώνες.

Όμως, η Δοκιμασία είναι έννοια που περιέχει τη διάρκεια και, ως εκ τούτου, σε αυτήν εμφιλοχωρεί η ελπίδα όπως στην καταιγίδα η γαλήνη.

Με στερεή την πίστη, η Δοκιμασία αναπλάθει το πιο ενδιαφέρον δημιούργημα του Τριαδικού Θεού, καθώς ο άνθρωπος δοκιμάζεται «εν ασθενεία, εγείρεται εν δόξη, εγείρεται εν δυνάμει».

Εάν «Τα σα εκ των σων… προσφέρομεν κατά πάντα και δια πάντα» στον Θεό, τότε ο αληθινός άνθρωπος, σε κάθε απώλεια από τη Δοκιμασία δεν πρέπει να βλέπει αφαίρεση αγαθών, αλλά την επιστροφή τους στον δωρίζοντα αυτά.

Σε αυτές τις ώρες της εγκατάλειψης «Πολλάκις ὑπὸ τοῦ πάθους συναρπαζόμενοι, [λέγει ο Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος] ῥῆμα ἐκφέρομεν, τῆς διανοίας μὴ συγκατατιθεμένης, ἀλλὰ τὴν γλῶτταν τῆς ἀθυμίας συναρπαζούσης».

Τον καιρό της Δοκιμασίας, όσοι δεν ξεχνούν πως: «ο ποιμήν ο καλός, ο ποιμήν ο καλός την ψυχήν αυτού τίθησιν υπέρ των προβάτων» μιμούνται στο ακέραιο τον Ιώβ που, την ώρα της απόλυτης κατά κόσμο καταστροφής του˙ «πεσὼν χαμαὶ προσεκύνησε τῷ Κυρίῳ, καὶ εἶπεν, Αὐτὸς γυμνὸς ἐξῆλθον ἐκ κοιλίας μητρός μου, γυμνὸς καὶἀπελεύσομαι ἐκεῖ».

Την ώρα της Δοκιμασίας δεν έχουμε άλλη απαντοχή από «τον λόγον της αληθείας, το ευαγγέλιον της σωτηρίας υμών, εν ω και πιστεύσαντες» εσφραγίσθημεν.

Εάν τον καιρό της Δοκιμασίας εξέλθει από το «έρκος των οδόντων» μας βλάσφημος λόγος κατά Κυρίου, τότε πέτυχε ο αντικειμενικός σκοπός του Λεβιάθαν εναντίον, όχι του ανθρώπου αλλά δια του ανθρώπου κατέναντι του Κυρίου Ιησού Χριστού!

Σε καιρό δοκιμασίας, ο αλητήριος δαίμον εισηγείται στον αληθινό άνθρωπο:«φθέγξαι τι ῥῆμα πρὸς Θεὸν, παροργίζων αὐτὸν, ἵνα σε ἀνέλῃ». Αυτός, ο στόχος των παροτρύνσεων του διαβόλου, προς τον δοκιμαζόμενο άνθρωπο το: «εἰπόν τι ῥῆμα [βλάσφημον] εἰς Κύριον, καὶ τελεύτα».

Το παράδειγμα του Ιώβ που: «ἦν ἐκεῖνος ὁ ἄνθρωπος ἀληθινὸς, ἄμεμπτος, δίκαιος, θεοσεβὴς, ἀπεχόμενος ἀπὸ παντὸς πονηροῦ πράγματος» είναι ένας έξοχος οδηγός την ώρα της Δοκιμασίας, κατά την οποία, καθώς μας διδάσκει ο Άγιος Ιωάννης ο Χρισόστομος: «νικῶμεν δὲ ἡμεῖς, ἢ ἡττώμεθα, οὐ παρὰ [τὴν] τῶν ἀντιπραττόντων δύναμιν, ἢ τὴν τῶν συμμαχούντων ἀδυναμίαν, ἀλλὰ παρὰ τὴν ἡμετέραν προαίρεσιν».

Την ώρα της Δοκιμασίας κλονίζεται η αρετή του αληθινού ανθρώπου.

«Τί δέ ἐστιν ἀρετὴ ἀνθρώπου;» ρωτά ο Χρυσορρήμων Άγιος Ιωάννης, για να μας βεβαιώσει πως: αρετή έστιν: «ἡ τῶν ἀληθινῶν δογμάτων ἀκρίβεια, καὶ ἡ κατὰ τὸν βίον ὀρθότης» καθόσον «…Τα γαρ ορθά δόγματα, περί Θεού λεγόμενα, αγιάζει την ψυχήν», επιλέγει ο ιερός Χρυσόστομος.