ΧΡΙΣΤΟΔΟΥΛΟΣ Ο ΜΕΓΑΛΟΣ ΑΝΕΠΑΝΑΛΗΠΤΟΣ ΗΓΕΤΗΣ, μέρος 28

                          ΧΡΙΣΤΟΔΟΥΛΟΣ

                Ο ΜΕΓΑΛΟΣ ΑΝΕΠΑΝΑΛΗΠΤΟΣ

                                  ΗΓΕΤΗΣ

                                  ΜΕΡΟΣ 28

                                 π.Α.Σ.Ε.Ι.Π.

                 Γκρεμίζουμε αυτά που χτίσαμε    24-4-2007

     Δολοπλοκίες, αρχομανίες, ξενοδουλείες, ξεριζωμοί,  μικρότητες, πατριδοκαπηλεία, εξουθένωση, αχαριστία, όλα μαζί βάλθηκαν μ’ έναν τρελό χορό να ξεστρατίσουν το έθνος από την πορεία του  κα να μαγαρίσουν την ιερή υπόθεση της ελευθερίας.  Σωστά γράφει ο Κοραής: «Της ελευθερίας η απόκτησις είναι έργον ανδρείας και πολλάκις απελπισίας. Άλλ’ η απόλαυσις και φυλακή της είναι

έργον αρετής. Ματαίως καυχάται ότι έχει ελευθερίαν όστις δεν έχει αρετήν…»  Πράγματι, η απουσία της αρετής γίνεται κάθε φορά παραίτια πολλών δεινών για άτομα, λαούς και έθνη.  Η απουσία της σημαδεύει εποχές και αγώνες, αφαιρώντας τους όψεις γλυκείες και προσθέτοντας τους δραματικές σελίδες. Θλίβεται κανείς όταν ανασκαλεύει την Ιστορία και ανακαλύπτει εκεί μέσα πόσο ακριβά κοστίζει κάθε φορά, όχι μόνον σε ανθρώπινη τιμή και αξιοπρέπεια, αλλά και στη θυσία της ίδια της ζωής, η απουσία της αρετής. Οπότε, κυριαρχούν η κακία, ο δόλος και το μίσος. Άφθονα τα θύματα μεταξύ των επωνύμων. Κανένας δεν ξεφεύγει από τη μέγκενη των παθών.  Δεν ξέφυγε δυστηχώς, ούτε και Γεώργιος Καραϊσκάκης, ο Αρχιστράτηγος της Ρούμελης, ο γενναίος και απτόητος αγωνιστής που ταλαιπωρήθηκε άδικα και πέθανε ένδοξα μεν αλλά με το στίγμα του προδότη. Ποίος; Αυτός που έκρυβε μέσα στο ταλαιπωρημένο από τη φθίση μικρόσωμο σαρκίο του μια ψυχή σωστό ηφαίστειο. Αυτός τον οποίο ο Παπαρρηγόπουλος θεωρεί τον επιτελικότερο νού του Εικοσιένα. Αυτός που επειδή ήταν μαυριδερός τον φωνάζανε «γύφτο», αλλά που είχε μία ξεχωριστή λευκάδα στην ψυχή του, παρά τις βωμολοχίες του και τα χωρατά του.  Τι λαός είμαστε;  Πως δικαιολογούνται οι εξάρσεις μας και, μαζί, οι χαμέρπειές μας; Πως ενωμένοι κάνουμε θαύματα και  διηρημένοι αλληλοφαγωνόμαστε;  Τελικά, είμαστε ένας λαός μεγάλων αντιθέσεων, που μας οδηγούν από το μεγαλείο στην ευτέλεια. Κι’ αυτό από αρχαίων χρόνων έως και σήμερα. Δεν αντέχουμε εύκολα τους αξίους, δεν αναγνωρίζουμε όσο ζούν τους χαρισματικούς, δεν παραδεχόμαστε την υστέρησή μας. Αντί να  

Παραδειγματιζόμαστε από τους καλύτερούς μας, καταβάλλουμε κάθε προσπάθεια να τους κατεβάσουμε στο επίπεδό μας. Διψάμε για δικαιοσύνη προς χάριν μας, αλλά μετερχόμαστε την αδικία σε βάρος των άλλων.  Μιλάμε για την ελευθερία μας, αλλά την αρνούμαστε στους άλλους,  που τους θέλουμε υποταγμένους σ’ εμάς. Πλέκουμε ύμνους στην αρετή γενικά, αλλά εμείς εφαρμόζουμε στη ζωή μας τις προστακτικές της κακίας.  Πόσες φορές δεν στήσαμε οι Έλληνες τον χορό της ανάστασής μας;  Πόσες φορές νιώσαμε το ρίγος από τις θυσίες που χρειάστηκε να καταβληθούν για να έρθει της λευτεριάς το αγέρι να δροσίσει τις ψυχές μας; Αλλά και πόσες φορές δεν αισθανθήκαμε τη φαγωμάρα να κατατρώγει τα κλέη μας  και να φέρνει πάνω στην ευτυχία μας τη δυστυχία της διχόνοιας και της καταστροφής; Το σκηνικό αυτό το ζούμε και σήμερα, τηρουμένων βέβαια των αναλογιών. Είναι όμως ντροπή να ακυρώνουμε τα θεσπέσιά μας με τα ανόσιά μας. Είναι κρίμα να γκρεμίζουμε ό,τι με κόπο υψώσαμε. Το χρέος μας είναι κοινό. Όλοι μαζί να κρατήσουμε αναμμένη τη δάδα της αξιοκρατίας, της δικαιοσύνης, της φιλοπατρίας, της αδαμάντινης αρετής. Πρέπει να κάνουμε όλοι την αυτοκριτική μα ς και να δούμε πόσο απέχουμε από την Ιθάκη των αναστεναγμών και των οραματισμών μας .Για μια κοινωνία δίκαιη. Για μια πατρίδα  ελεύθερη . Για έναν κόσμο ειρηνικό. Κάτω από το βλέμμα  του Θεού του πολυεύσπλαχνου, που η αγνόησή Του μόνο κακά θα φέρει στην  ανθρωπότητα. Γιατί, αντί της αρετής, θα εγκαθιδρυθεί η τυραννία των δυνατών, αυτή που κάτω από το  πέλμα της συντρίβει τις ευγενέστερες χορδές  των ανθρωπίνων ψυχών.

                                           ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ