Διδάγματα εκ του Ευαγγελίου, το καύχημα των πιστών είναι ο Σταυρός

 π.Α.Σ.Ε.Ι.Π.

11-9-16

Ο Ευαγγελιστής Ιωάννης συγκινημένος και συνεπαρμένος από την απέραντη  αγάπη του Θεού προς τον κόσμο, αποκορύφωμα της οποίας είναι η θυσία του μονογενούς Υιού Του επάνω στον Γολγοθά, τονίζει: Τόσο πολύ αγάπησε ο Θεός τον κόσμο, ώστε θυσίασε για την σωτηρία του το μονάκριβο

παιδί Του, τον Κύριον ημών Ιησούν Χριστόν, για να μη χάνεται όποιος πιστεύει σ᾽αυτόν, αλλά να έχη εξασφαλίσει την μακαρία ζωή της αιωνιότητος, του Παραδείσου, της Βασιλείας των Ουρανών.

Προηγουμένως μας είπε ο ιερός Ευαγγελιστής ότι όπως ο Μωϋσής κατ᾽εντολήν του Θεού ύψωσε στην έρημο το χάλκινο φίδι για να το βλέπουν οι Εβραίοι, που δέχονταν τα θανατηφόρα τσιμπήματα από τα φαρμακερά φίδια της ερήμου, και να σώζονται από τον βέβαιο θάνατο, έτσι πρέπει να υψωθή, να σταυρωθή, να κρεμασθή επάνω στο Σταυρό ο Ιησούς Χριστός για τον λόγο που είπαμε πιο πάνω. Δηλαδή, για να μη οδηγήται στην απώλεια και την καταστροφή αυτός που πιστεύει στον Σωτήρα Χριστό, αλλά να απολαμβάνη τη χαρά και την ατέλειωτη ευφροσύνη της αιώνιας ζωής και μακαριότητας.

Πόσο ισχυρό και πειστικό είναι το επιχείρημα αυτό, που αποδεικνύει περίτρανα την απεραντοσύνη της θείας αγάπης, η οποία εκφράζεται με τον καλύτερο και ζωηρότερο τρόπο της σταυρικής θυσίας του Θεανθρώπου!

Ο χριστιανός ποιητής βάζει στο στόμα του Εσταυρωμένου Ιησού Χριστού τα εξής λόγια:

«Για το δικό σου το καλό, ανέβηκα εις τον Σταυρό, για την αγάπη τη δική μου, τι έκανες εσύ παιδί μου;».
Ενθυμούμαι ένα συγκλονιστικό περιστατικό, που διάβαζα παλαιότερα για ένα Ιεροκήρυκα του εξωτερικού, το οποίο και θα σας αναφέρω.

Ο Ιεροκήρυκας αυτός επρόκειτο να εγκαινιάση την καινούργια τους αίθουσα και ήθελε να δοκιμάση την ακουστική της. Και αντί να ειπή στο μικρόφωνο: ένα – δύο, ένα – δύο, που λένε συνήθως, εκείνος εκφώνησε αυτόν τον στίχο που αναφέραμε και ομιλεί για την απύθμενη αγάπη του Θεού, που εκφράζεται με την συγκλονιστική σταυρική θυσία του Θείου Διδασκάλου.

Είπε δηλαδή στο μικρόφωνο της αίθουσας: «Τόσο πολύ αγάπησε ο Θεός τον κόσμο, ώστε έδωσε τον Υιόν Του τον μονογενή, δια να μη χάνεται όποιος πιστεύει σ᾽αυτόν, αλλά να έχη ζωήν αιώνιον. Και μόλις τελείωσε τον στίχο αυτό, τον επανέλαβε για να έχη πιο σωστό συμπέρασμα. Τελείωσε η δοκιμή και ακολούθησαν μετά από λίγες μέρες τα εγκαίνια της αίθουσας με επιτυχία.
Πέρασαν τρεις μήνες από τότε και ο ιεροκήρυκας εκείνος δέχθηκε μια αναπάντεχη επίσκεψι. Ήρθε στο γραφείο του που ήταν δίπλα στην αίθουσα κάποιος άγνωστος σ᾽εκείνον άνθρωπος, ο οποίος τον χαιρέτισε με πολλή εγκαρδιότητα και με μεγάλη ευγνωμοσύνη τον θερμοευχαριστούσε…

Έκπληκτος ο Ιεροκήρυκας του εζήτησε να του εξηγήση τον λόγο αυτών των θερμών εκδηλώσεων προς το πρόσωπόν του. Και ο άγνωστος του απάντησε: «Σας ευγνωμονώ γιατί μου εσώσατε τη ζωή. Πριν τρεις μήνες είχα τελείως απογοητευθή από τον εαυτό μου, τη ζωή μου και τον κόσμο όλο και αποφάσισα να θέσω τέρμα στη ζωή μου από την σκαλωσιά του πέμπτου ορόφου της γειτονικής πολυκατοικίας. Και ενώ είχα κλείσει τα μάτια μου και ήμουν έτοιμος να πέσω στο κενό, άκουσα μια γλυκειά φωνή να λέη: Τόσο πολύ αγάπησε ο Θεός τον κόσμο, ώστε έδωσε τον Υιόν του τον μονογενή, για να μη χάνεται όποιος πιστεύει σ᾽αυτόν, αλλά να έχη ζωή αιώνια. Και ώσπου να καταλάβω τι γίνεται, άκουσα για μια ακόμη φορά τα ίδια λόγια. Κατάλαβα ότι δεν είμαι πια μόνος και εγκαταλελειμμένος, αλλά υπάρχει κάποιος που με αγαπάει πολύ μέχρι θυσίας και αυτός είναι ο αληθινός Θεός.
Κατέβηκα αμέσως απ᾽την σκαλωσιά, ευχαρίστησα το Θεό για την αγάπη Του, μετάνοιωσα γι᾽αυτό που πήγα να κάνω, άλλαξα εντελώς τη ζωή μου…

Και σήμερα υπάρχουν και χύνουν το θανατηφόρο δηλητήριό τους όχι μόνο τα φίδια της φύσεως, αλλά και εκείνα τα άτομα, που αποκαλούνται φίδια με την πνευματική έννοια της λέξεως.

Είναι φίδια της αθεΐας της ειδωλολατρίας και της ειδωλομανίας, του δωδεκαθεϊσμού, των ποικιλωνύμων αιρέσεων και αιρετικών παραφυάδων, του αποκρυφισμού και αποκρυφιστικών θρησκειών, της πανθρησκείας και της παγκοσμιοποιήσεως των πάντων, του σατανισμού και της σατανολατρίας, της σκοτεινής εκστρατείας της αποϊεροποιήσεως των πάντων.

Όλα αυτά τα νοητά και θανατηφόρα φίδια των καιρών μας, αλλά και κάθε εποχής χύνουν ανελέητα και μεθοδευμένα το δηλητήριό τους στους ανθρώπους, στις οικογένειες, στην κοινωνία, στη νεολαία μας, σε δημόσιους και ιδιωτικούς χώρους, όπου μπορούν και ευκολύνονται.

Όποιοι, όμως,  με πίστι, ελπίδα και λαχτάρα κυττάξουν τον Εσταυρωμένο και τον Ζωοποιό Σταυρό Του και αποφασίσουν να σηκώσουν με θάρρος, υπομονή και καρτερία τον προσωπικό τους σταυρό και να βαδίσουν την σταυροαναστάσιμη χριστιανική πορεία και ζωή, καθόλου δεν κινδυνεύουν απ᾽το φοβερό αυτό δηλητήριο των νοητών φιδιών, δηλ. των εχθρών της πίστεως και της Εκκλησίας, αλλ᾽αντίθετα βγαίνουν ισχυροί και δυναμωμένοι απ᾽τη σθεναρή αυτή αντίστασι και  τον σκληρό αυτό πνευματικό αγώνα.
Είναι απαραίτητο και ψυχοσωτήριο να έχουμε προσηλωμένα τα μάτια της ψυχής και του σώματος στον γλυκύτατό μας Ιησού και οι καρδιές μας να είναι γεμάτες από αγάπη ολόθερμη και βαθύτατο σεβασμό προς Εκείνον. Είναι πολύ μεγάλη και σπουδαία υπόθεσις να είμαστε πιστά και αφοσιωμένα παιδιά της Εκκλησίας, να καθαριζόμαστε και να φωτιζόμαστε από το Παν­άγιο Πνεύμα, να είμαστε παιδιά φωτός και ημέρας, να ζούμε με τον σύνδεσμο της εν Χριστώ αγάπης και αλληλεγγύης και να περπατούμε άξια προς την χριστιανική μας κλήσι και προς το μεγάλο και φωτεινό όνομα του Χριστού.

Ο Σταυρός είναι το ιερώτατο σύμβολο της θυσιαστικής θείας αγάπης. Είναι πηγή χάριτος, δυνάμεως και αγιασμού για τους πιστούς. «Ο Σταυρός σου Κύριε ζωή και ανάστασις υπάρχει  τω λαώ σου» ψάλλουμε στα αναστάσιμα τροπάρια της Οκτωήχου.
Ο Τίμιος Σταυρός είναι ζωηφόρος, είναι «της ευσεβείας το αήττητον τρόπαιον, η θύρα του Παραδείσου, ο των πιστών στηριγμός το της Εκκλησίας περιτείχισμα». Είναι το όπλον, το ακαταμάχητον όπλον κατά του διαβόλου και των οργάνων του.

Για τίποτε άλλο δεν ήθελε να καυχηθή ο μέγας των εθνών Απόστολος Παύλος, παρά μόνο για τον Σταυρό του Χριστού, την υπέρτατη αυτή θυσία του Θεανθρώπου. Και καυχόμενος ο Απ. Παύλος για το Σταυρό του Κυρίου μας ένοιωθε ότι ο κόσμος του κακού και της αμαρτίας ήταν σταυρωμένος γι᾽αυτόν, δηλ. ήταν σαν να μη υπήρχε, και ο ίδιος ένοιωθε ότι ήταν σταυρωμένος για τον αμαρτωλό κόσμο, δηλ. δεν υπήρχε για τον κόσμο της αμαρτίας.

Να, λοιπόν, ποιό πρέπει να είναι το καύχημα του χριστιανού: ο Σταυρός του Χριστού. Να καυχάται, διότι ο Θεάνθρωπος Ιησούς Χριστός, παρακινούμενος από την μεγάλη αγάπη και φιλανθρωπία έγινε ταπεινός άνθρωπος και σταυρώθηκε για τη σωτηρία του κόσμου και του ανθρώπου. Αυτό πρέπει να είναι η χαρά, το καύχημα και η γλυκειά απαντοχή μας: Η σταυρωμένη θεία αγάπη.

Αυτό αρμόζει να είναι και το Κυριακάτικο μήνυμά μας. Να ανταποκριθούμε στην απέραντη αγάπη του Θείου Λυτρωτού μας, που τον ανέβασε στο ατιμωτικό ξύλο του σταυρού, το οποίο όμως από τότε είναι τίμιον και άγιον ξύλον, ο Τίμιος και Πανάγιος Σταυρός, η σωτηρία, η χαρά, το σέμνωμα και το καύχημα των Χριστιανών.
† Ο Κυθήρων Σεραφείμ

Εφημερίδα “Ορδόδοξος Τύπος”