ΧΡΙΣΤΟΔΟΥΛΟΣ ο μεγάλος ανεπανάληπτος ηγέτης μέρος 21

                          ΧΡΙΣΤΟΔΟΥΛΟΣ

                Ο ΜΕΓΑΛΟΣ ΑΝΕΠΑΝΑΛΗΠΤΟΣ

                                  ΗΓΕΤΗΣ

                                  ΜΕΡΟΣ 21

                                 π.Α.Σ.Ε.Ι.Π.

                            Οι πρακτορίσκοι της αθλιότητος  5-12-2003  

     Σήμερα, οι άνθρωποι έχουν να αντιμετωπίσουν πλειάδα προβλημάτων βιοπορισμού, κυρίως, αλλά και αξιοπρέπειας. Δεν έχουν πολύ καιρό για να φιλοσοφήσουν και να στοχαστούν. Προτιμούν την έτοιμη ύλη που τους προσφέρουν οι πρακτορίσκοι της αθλιότητος.  Ωστόσο, η ύλη αυτή είναι εν

πολλοίς άχυρα και «κούφια καρύδια», σπονδή στη φθορά και την αλλοτρίωση. Τώρα, είναι καιρός ανάκαμψης.

                          Η διάλυση της οικογένειας   25-9-2004

     Δεν υπάρχει χειρότερο κακό από την καταστροφή της οικογενείας και το «πέταγμα» των παιδιών στους τέσσερις ανέμους. Ας μην κλείνουμε τα μάτια.  Το εύκολο διαζύγιο, οι ελεύθερες συμβιώσεις, η φυγοτεκνία, η εγκατάλειψη της συζυγικής στέγης, η καταθλιπτική ατμόσφαιρα και η γκρίνια στο σπίτι, η αδιαφορία προς τα παιδιά, η αλόγιστη πολυτέλεια είναι σαράκια που, τελικά, κατατρώγουν τα οικοδομήματα που ονομάζεται οικογένεια.

                       Η προειδοποίηση για το μέλλον  4-8-2001  

     Μας φαίνεται παχιά λόγια η αναφορά στους προγόνους μας, μας φαίνεται ξεπερασμένη ιστορία, και θα προτιμούσαμε να βρούμε πρότυπα πιο κοντά στη σημερινή ζωή. Πως έγινε και αφήσαμε να απομακρυνθούμε από το ήθος αυτών που μας ανάστησαν;  Πως μπορέσαμε και νομίσαμε πρόοδο την απομάκρυνσή μας;

Δεν ξεπέσαμε, δεν είμαστε κακοί και ανάξιοι—είναι πολλά τα σπουδαία που γίνονται, και σήμερα από ανθρώπους καθημερινούς. Οι περισσότεροι από σας κρύβουν στιγμές σπουδαίες, κρύβουν ώρες που ζυγίζουν βαριά στο ζυγό της θείας δικαιοσύνης. Περισσότερο από τους πολιτικούς, το γνωρίζει αυτό ο παπάς, ο γλυκός εξομολόγος του ταπεινού ανθρώπου. Μη βλαστημούμε το γένος μας, λέγοντας ότι πάει, χάθηκε. Δεν χάθηκε τίποτε. Εμείς οι ιερείς μπορούμε να βεβαιώσουμε ότι ο Έλληνας ζεί, το γένος μας έχει ακόμη τώρα να φανερώσει ψυχές—θησαυρούς, ανθρώπους αξίους και σεμνούς.  Πως μπορεί να υπάρξει πίστη στη δύναμη του Θεού, πώς να υπάρξει πόνος πατρίδας, όταν η οικογένεια είναι διαλυμένη, όταν δεν υπάρχει πιά το τραπέζι που συγκεντρωνόμαστε να φάμε ό,τι φέρνει ο μόχθος των γονιών μας, ευχαριστώντας τον Θεό; Εκεί, στο τραπέζι και γύρω από αυτό, μαθαίνουμε, αιώνες τώρα, ποιοι είναι οι ξένοι και ποιοι οι δική μας, μαθαίνουμε να ζούμε μαζί  συμμεριζόμενοι τις πίκρες και τις αγωνίες, τις ελπίδες και τις χαρές μας. Από ‘κει φεύγαμε και πηγαίναμε στο κρεβάτι μας, ένα κρεβάτι όχι σπουδαίο, αλλά στρωμένο από τα χέρια της μάνας μας.     

Σας φαίνονται αυτά μία αδικαιολόγητη νοσταλγία; Δεν είναι νοσταλγία, είναι προειδοποίηση.  Δεν είναι ευχή να γυρίσουμε στο παρελθόν, είναι πρόβλεψη για να γνωρίζετε που θα παιχτεί το μέλλον μας. Όσο δεν αντιστεκόμαστε στις μόδες και τις παράλογες απαιτήσεις των καιρών που θέλουν την διάλυση της οικογενείας τόσο τα παιδιά μας θα βγαίνουν ξένα προς τους ιδίους τους γονείς τους, αδιάφορα για τις ρίζες τους, αδύναμα να παλέψουν στη ζωή, ανίσχυρα στα χέρια των δυνάμεων που τα μετατρέπουν σε σκύβαλα.  Τη δύναμη των προγόνων μας, το ανυπέρβλητο ήθος τους δεν το ‘δίναν οι φουστανέλες και τα τσαπράζια. Το ‘ δινε η οικογένεια.  Αυτή που σήμερα πάει να διαλυθεί, μια και κάθε γονιός θέλει να ‘χει τη δική του ζωή, και κάθε παιδί το διδάσκουν να κρατάει τους γονείς του μακριά από τις «υποθέσεις» του, το διδάσκουν την απομόνωση, τη μοναξιά.