Κυριακή του Παραλύτου, 22-5-2016

                   ΠΑΣΧΑΛΙΝΑ ΜΗΝΥΜΑΤΑ

                 ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΟΥ ΠΑΡΑΛΥΤΟΥ

                               π.Α.Σ.Ε.Ι.Π.

Αγαπητοί  φίλοι αναγνώστες , ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ

      Από την Κυριακή του Πάσχα έως και την Εβδομάδα της Αναλήψεως του Χριστού είναι πέντε Κυριακές. Του Θωμά, των Μυροφόρων, του Παραλύτου, της Σαμαρείτιδος, και του Τυφλού. Θα ήθελα λοιπόν να ασχοληθούμε τουλάχιστον από την ερχόμενη Κυριακή του Παραλύτου, με τα

Πασχάλια μηνύματα των Ευαγγελικών περικοπών, διότι τις προηγούμενες ημέρες αναφερθήκαμε σε επίκαιρα θέματα των εορτών του  Πάσχα.

     Θα ήθελα πριν ξεκινήσουμε γιά την ερχόμενη Κυριακή του παραλύτου, να γράψω δύο λόγια για το μήνυμα της προηγούμενης Κυριακής των Μυροφόρων.

…………Σήμερα ο χριστιανισμός δεν κινδυνεύει τόσο από τη στρατευομένη αθεΐα, που επιστρατεύει εναντίον του τις δυνάμεις του σκότους. Κινδυνεύει, περισσότερο από τον ψυχρό πόλεμο των νεύρων, που μπορεί να επιτύχη ό,τι και ο θερμός, χωρίς αίματα, μαρτύρια και ήρωες. Μπορεί δηλ. Να μαράνη, το ζήλο, να κάμψη το φρόνημα και να οδηγήση στην παραχάραξι της γνησίας μορφής του, πράγμα που ούτε οι μεγαλύτεροι διωγμοί δεν κατάφεραν. Γι’ αυτό χρειάζεται επαγρύπνησις και προσοχή. Το αντίδοτο είναι η γενναία τόλμη, που αψηφά τις προκλήσεις, που περνάει στον χώρο της επιθέσεως και που εξασφαλίζει νίκες. Με τον ψυχρό πόλεμο οι αντίθετες δυνάμεις επιδιώκουν να καταστήσουν τους χριστιανούς άνευρους, ηττοπαθείς, και ακίνδυνους. Δεν πρέπει να το πετύχουν. Στο χέρι μας είναι………..

     Περνάμε αμέσως στα μηνύματα της Κυριακής του παραλύτου.     

Στο παράπονο του σημερινού παραλύτου, που δεν έχει άνθρωπο να τον βοηθήση, κρύβεται όλο το δράμα του σύγχρονο ανθρώπου, που σαν νέος Διογένης ψάχνει κι’ αυτός μάταια μήπως ανακαλύψη ανάμεσα στην ανθρωποθάλασσα που τον περιβάλλει, τον άνθρωπο. Επίκαιρη η έρευνά μας στο θέμα αυτό. Και πολύ ωφέλιμη, θαρρώ.

Μία νέα προβατική κολυμβήθρα έχει γίνει η κοινωνία μας. Άνθρωποι πάνε κι’ έρχονται, σωστό μελισσολόι. Κι’ όμως λείπει ο Άνθρωπος. Σε μια εποχή, σαν τη δική μας, που τα έχει όλα: ανέσεις, τεχνολογία, κατακτήσεις, κάτι απουσιάζει που είναι τόσο βασικό, ώστε η έλλειψίς του να κάνει ανούσια όλα τα άλλα. Κι’ αυτό είναι ο Άνθρωπος με όλοι τη σημασία της λέξεως.  Χίλιες – δυό ανθρώπινες μορφές μας περιβάλλουν. Κι’ όμως νοιώθουμε τόσο ξένοι μεταξύ μας, τόσο ψυχροί ο ένας για τις ανάγκες του άλλου. Απομονωθήκαμε σε μια εκούσια μοναξιά και πάψαμε να  ενδιαφερόμαστε για τον διπλανό μας. Η κοινωνία μας έγινε μία απρόσωπη ποσότητα υπάρξεων, που μοιάζουν σαν μηχανές κουρντισμένες για να δουλεύουν και να παράγουν. Η σκληρή βιοπάλη και ο αγώνας για την επιβίωση, στένεψαν τα περιθώρια για την ανάπτυξι ενός πραγματικού ανθρωπισμού, που ξέρει να σκύβη με συμπόνια πάνω στα προβλήματα του άλλου και να ανοίγη διεξόδους στα τρομερά αδιέξοδα.

Το παράπονο πολλών ανθρώπων του καιρού μας, που προβληματίζονται μπροστά στην κατάσταση αυτή, είναι τούτο: πως βούλωσαν τα αυτιά και έκλεισαν οι καρδιές μπροστά στον ανθρώπινο πόνο. Οι άλλοι νοιάζονται για του λόγου τους. Να εξασφαλίσουν αυτοί το καλό εισόδημα, το σπίτι, την άνεση, το αυτοκίνητο. Οι άλλοι ας πεθάνουν, ας στερηθούν, ας τα βγάλουν, στο κάτω-κάτω, πέρα μόνοι τους. Ο ατομισμός ρυθμίζει πιά σε μεγάλο ποσοστό τις σχέσεις των ανθρώπων, και το συμφέρων. Κι’ όπου συναντάμε χαμόγελα και φιλίες, κάτι πρέπει να υποθέσουμε πως εξυπηρετείται μ’ αυτές. Στην άγρια εκμετάλλευσι και των πιο αγνών αισθημάτων. Δεν σας κάνει εντύπωση, ειδικά σήμερα, οι πλούσιοι γίνονται πλουσιότεροι, και οι φτωχοί φτωχότεροι; ……….

Και δεν είναι μόνο οι υλικές ανάγκες των άλλων, που μένουν χωρίς στήριγμα, με την νοοτροπία αυτή. Είναι και οι ψυχικές που ζητούν λίγη στοργή, λίγη αληθινή φιλία, λίγη κατανόησι, ένα καλό λόγο, μια σοφή συμβουλή. Κι’ αυτά κατήντησαν σπάνια στις μέρες μας. Λες και ένας ξερός λίβας φύσηξε και μάρανε κάθε πνευματική ικμάδα απ’ τις καρδιές, κι’ ένα ξεροβόρι έκαψε και κατέστρεψε κάθε ευαισθησία. Είναι, δυστηχώς, αλήθεια πως τα μέλη της μεγάλης αστικής κοινωνίας έχουν απροσωποποιηθή. Είναι μόνο οικονομικές, επαγγελματικές ομάδες, που μας ενδιαφέρουν μόνο όσο μας εξυπηρετούν. Δεν θέλουμε να έχουμε στενότερες σχέσεις μαζί τους. Μάθαμε να αναπαυώμαστε μόνοι μας, να ψυχαγωγούμαστε μόνοι μας, να ταξιδεύουμε ανάμεσα σ’ ένα ανώνυμο πλήθος, ξένοι και άγνωστοι. Αυτό οφείλεται  βασικά σε δύο αίτια. Πρώτα-πρώτα στη δομή της σημερινής κοινωνικής ζωής, που στηρίζεται σε ατομιστικά και εγωιστικά δεδομένα, και έπειτα στη σπάνι αληθινών                             ανθρώπων γύρω μας, που να έχουν τη δύναμι να ανταποκριθούν στις ενδότερες ψυχικές μας προσδοκίες. Σκάρτεψαν οι πιο πολλοί. Οι πόλεμοι με τις τρομερές συνέπειές τους, το πνεύμα του ευδαιμονισμού και του πρακτικού υλισμού, η  χαλάρωση των δεσμών μας από τις «σκουριασμένες» αντιλήψεις των πατεράδων μας, ο θρησκευτικός πανχρωματισμός μας, όλα αυτά μαζί είναι η χοάνη μέσα στην οποία χάθηκε η ανθρωπιά απ’ τους ανθρώπους και έγινε τόσο δύσκολη η ζωή μας. Οι διαπιστώσεις αυτές δεν είναι πρωτότυπες. Τις έχουν κάνει, κατά καιρούς, πολλοί δικοί μας και ξένοι στοχασταί. Που κρούουν τον κώδωνα του κινδύνου που κρέμεται πάνω απ’ τα κεφάλια μας, καθώς το κακό προχωρεί και παίρνει ανησυχητικές διαστάσεις. Η κοινωνία μας χρειάζεται αληθινούς ανθρώπους. Όχι ρομπότ, όχι μηχανές. Ανθρώπους που να ξέρουν να σκύβουν πάνω στον πόνο του άλλου, που να φέρωνται με λεπτότητα  και αισθήματα, που να δικαιώνουν το αίτημα της ανθρωπιάς, που μένει ανικανοποίητο. Όταν όλοι μας κατανοήσουμε πως δεν είμαστε μεμονωμένα άτομα, μα μέλη ενός σώματος που έχουν οργανική ενότητα μεταξύ τους, τότε θα ξεπεράσουμε τον ατομισμό μας και θα δείξουμε θερμά αισθήματα που θα γλυκαίνουν τις μέρες μας στη ζωή. Όταν όλοι αντιληφθούν πως ανήκουν σε μια τεράστια οικογένεια που αγκαλιάζει λογής –λογής, ανθρώπους, τότε η ζωή μας θ’ αλλάξη, γιατί η πνοή του ανθρωπισμού θα ξανανιώση μέσα μας και γύρω μας τις κρυμένες τώρα δυνάμεις μας και θα χρωματίση με την παρουσία της τις ποικίλες πτυχές της.

     Βέβαια όλα αυτά δεν γίνονται ούτε με φιλοσοφικούς αφορισμούς, ούτε με απειλές αυτοκαταστροφής. Αυτά είναι καρπός μιάς συνειδητής παρουσίας μέσα στο χρόνο και στο χώρο. Μάταια θα ψάχνουμε για τίμιους ανθρώπους, για αληθινούς ανθρώπους, αν δεν φροντίσουμε προηγουμένως να μάθουμε πως γίνονται οι άνθρωποί. Άνθρωποι καλοσυνάτοι και προσεκτικοί, στοργικοί και σπλαχνικοί, έτοιμη να δείξουν αισθήματα, να θερμάνουν καρδιές.

     Μια κοινωνία όπου σπανίζουν οι άνθρωποί, δεν μπορεί να πάη μπροστά. Θα χωλαίνη  επικίνδυνα, γιατί θα διαψεύδη τις ελπίδες και θα φουντώνη τις αντιθέσεις.   

      

                                         ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ 

                       Το κοντάκιον του Παραλύτου. 

«Την ψυχήν μου Κύριε, εν αμαρτίαις παντοίας, και ατόποις πράξεσι, δεινώς παραλελυμένην,, έγειρον τη θεική σου επιστασία, ώσπερ και τον Παράλυτον, ήγειρας πάλαι, ίνα κράζω σεσωσμένος , Οικτίρμον δόξα, Χριστέ, τω κράτει σου» 

Μετάφραση: Ανάστησε, Κύριε, την ψυχήν μου, η οποία με διάφορες αμαρτίες και άτοπες πράξεις έχει φοβερά παραλύσει, αυτήν την ταλαιπωρημένην αμαρτωλήν ψυχήν μου ανάστησέ την με την θεικήν Σου επιστασίαν και προσταγήν, όπως σήκωσες και τον παράλυτον την παλαιάν εποχήν. Έτσι και εγώ λυτρωμένος από πάθη και παρεκτροπάς να φωνάζω εις Σε, πολυεύσπλαχνε Χριστέ, Δόξα, Κύριε, εις την θείαν εξουσίαν Σου.