Γέννηση και εξέλιξη του Ελληνικού Εθνικιστικού Κινήματος
| του Γιάννη Κουριαννίδη περισσότερα άρθρα του συγγραφέα |      |
 |
 Ιδρυτικό συνέδριο του ΕΝΕΚ στις 6 Μαΐου 1979 στον Βόλο. |
 |
 Αφίσες του ΕΝΕΚ. |
«Απ’ τα κόκκαλα βγαλμένη»θεωρεί ο εθνικός ποιητής μας Δ. Σολωμός την Ελευθερία. Το ύψιστο πνευματικό ιδανικό των Ελλήνων, αυτό που μας οδήγησε στο να γράψουμε σελίδες δόξας και πολιτισμού, συνδέεται άρρηκτα με την ύλη, το σώμα των Ελλήνων, αυτών που θυσιάστηκαν για την υπεράσπισή του. Αυτά τα κόκκαλα, συναγωνιστές και συναγωνίστριες, δεν σταθήκαμε ικανοί εμείς, οι Έλληνες του 21ου αιώνα, να διαφυλάξουμε, να προστατεύσουμε και να τιμήσουμε, έναν χρόνο μετά τον αδόκητο θάνατο του εθνάρχη Τάσσου Παπαδόπουλου.
Θεώρησα πρέπον να ξεκινήσω με αυτά τα λόγια την σύντομη ομιλία μου, για να εξωτερικεύσω την θλίψη (μέχρι απελπισίας) που με διακατέχει ως Έλληνα εθνικιστή, την οργή που φουντώνει μέσα μου (κυρίως για τους ηθικούς αυτουργούς του ανοσιουργήματος αυτού), αλλά και το αίσθημα ευθύνης που νοιώθω να τρανώνει εντός μου αναφορικά με την υποχρέωση που έχουμε να εξαλείψουμε και να αναστρέψουμε αυτή την νοσηρότητα που έχει κυριεύσει και κατατρώγει το έθνος μας τα τελευταία χρόνια. Γι’ αυτό και η σημερινή εκδήλωση διαμορφώνει μία επιπλέον σημασία, έναν ακόμη σκοπό, αποκτά μία ακόμη πτυχή στην σημειολογία της.
Εθνικισμός: η φυσική ιδεολογία του ανθρώπου. Αυτό μας μάθαιναν στις παιδευτικές διαδικασίες του εθνικιστικού κινήματος, στους πυρήνες, στις σχολές στελεχών, στις ΣΕΜ. Ιδεολογία... Πόσο μεγάλο είναι το έλλειμμά της στους καιρούς μας. Ακόμη και αυτό το κατ εξοχήν διεφθαρμένο κόμμα του πολιτικού κατεστημένου, η ΝΔ, δείχνει να το συνειδητοποιεί στις μέρες μας. Βεβαίως, στην πραγματικότητα αυτό που συνειδητοποίησε είναι η απαίτηση της βάσεώς της για προάσπιση της εθνικής και κοινωνικής αξιοπρέπειάς της. Σε εποχές παρακμής και ευτελισμού των δημοκρατικών αξιών, που βιώνει δραματικά πλέον ο οπαδός της ΝΔ (και που σύντομα θα βιώσει και ο οπαδός της άλλης όψεως του ιδίου νομίσματος, του ΠΑΣΟΚ), το αποκούμπι είναι πάντοτε οι ρίζες του λαού, η γεννήτρα μήτρα με τα νάματα της οποίας γαλουχήθηκε.
Γι’ αυτό και ο Εθνικισμός είναι η φυσική ιδεολογία των ανθρώπων. Γιατί είναι η συνείδηση του Πατριωτισμού. Μέσω αυτού ο πολίτης περνά από το ένστικτο στην συνείδηση. Αντιλαμβάνεται διά της λογικής αυτό που νοιώθει με το συναίσθημα. Καταλαβαίνει γιατί πρέπει να αγωνιστεί για την διαφύλαξη των πατρίων. Τι είναι αυτό που τον ωθεί προς την ενστικτώδη αυτή αντίδραση. Κωδικοποιεί την παρόρμησή του. Διαμορφώνει τον εθνικισμό του.
Την ανάγκη αυτή, φίλες και φίλοι, την συνειδητοποίησαν πριν από 35 και πλέον έτη, οι πρωτοπόροι της δημιουργίας του ελληνικού εθνικιστικού κινήματος. Αμέσως μετά την Μεταπολίτευση, και μετά από τα ενσυνείδητα ή ασυνείδητα πλήγματα που δέχθηκαν οι εθνικιστές από το καθεστώς της Επταετίας, συγκροτήθηκε το «Κίνημα», η πρώτη δηλαδή μεταπολιτευτικά συγκροτημένη προσπάθεια για την αναδιοργάνωση και πολιτική παρέμβαση των Ελλήνων εθνικιστών.
Το «Κίνημα» εκλήθη στις εκλογές του 1977 να στελεχώσει την νεολαία της Εθνικής Παρατάξεως, του κομματικού σχηματισμού που είχε ως κύρια επιδίωξή του την αποφυλάκιση των εγκλείστων στον Κορυδαλλό Ελλήνων αξιωματικών. Το ποσοστό του 6,5% που έλαβε το κόμμα εκείνο, οφείλεται σε μεγάλο βαθμό στην ενεργό και συγκλονιστική παρουσία της νεολαίας του, της ΕΝΕΠ. Διακατεχόμενη από τις εθνικιστικές αξίες και ιδανικά, ακόμη και μετά το ξεπούλημα της προσπάθειας από τους εκπροσώπους του κόμματος και την προσχώρησή τους στην ΝΔ, δεν σταμάτησε την δραστηριότητά της, συνέχισε αυτόνομα ως ΕΝΕΠ και όλη η Ελλάδα έμαθε για τις αξίες και τα ιδανικά του Εθνικισμού μέσα από την δράση της. Η ΚΝΕ μάλιστα έφτασε στο σημείο να συμπεριλάβει στις επιδιώξεις της, σε επίσημα κείμενά της, την με συγκεκριμένες πρακτικές αντιμετώπιση της δημαγωγικής, όπως την χαρακτήριζε, προπαγάνδα της ΕΝΕΠ!
Τα προβλήματα που συνεχώς δημιουργούσε ο κομματικός μηχανισμός της Εθνικής Παρατάξεως στην λειτουργία της νεολαίας, είχαν ως αποτέλεσμα την αποχώρηση του μεγαλύτερου τμήματος των εθνικιστικών στελεχών και την δημιουργία, το 1979, του ΕΝΕΚ, του Ενιαίου Εθνικιστικού Κινήματος, για την δράση του οποίου θα σας αναφέρει ο συναγωνιστής Δημήτρης Λιώτης, ο τελευταίος πρόεδρος Τοπικής Οργανώσεως στην Ελλάδα, πριν την αναστολή της δράσεως του Κινήματος.
Ορισμένα από τα στελέχη του εθνικιστικού κινήματος (Ευαγγελίδης κ.α.), υπό την ηγεσία του αειμνήστου συναγωνιστή Θεόδωρου Περρωτή, συνέχισαν έναν απέλπιδα αγώνα μέσα από την τάξεις της ΕΝΕΠ, για 2 περίπου χρόνια ακόμη, παράλληλα με την δράση του ΕΝΕΚ, χωρίς όμως ουσιαστικό αποτέλεσμα. Με την ίδρυση του Κόμματος των Προοδευτικών, στην συνέχεια, αλλά και του κόμματος του Γ.Παπαδόπουλου, της ΕΠΕΝ, στελέχωσαν επίσης την νεολαία αλλά ως ένα σημείο και τον κομματικό μηχανισμό τους, χωρίς ουσιαστικά να παρεκκλίνουν ποτέ από τις αξίες και τα ιδανικά του Εθνικισμού, που πάντα όμως ασφυκτιούσαν στην μέγγενη της κομματικής σκοπιμότητας και υστεροβουλίας. Με το τέλος της ύπαρξης των κομμάτων αυτών, σταμάτησε και η δική τους δραστηριότητα. Για τα μετέπειτα, θα ακούσετε από τον συναγωνιστή Δημήτρη Λιώτη.
Τί έμεινε, λοιπόν, από την δράση του εθνικιστικού κινήματος στην πατρίδα μας; Όποιος βιαστεί να πει «τίποτε» ή «κάποιοι ρομαντικοί που εορτάζουν τα 30 χρόνια τους», ας το σκεφτεί πολύ καλύτερα. Το εθνικιστικό κίνημα είναι εδώ. Είναι ενεργό. Ίσως να μην βαθμολογείται με άριστα στο πεδίο της πολιτικής αποτελεσματικότητας, αλλά σίγουρα είναι ο καθοριστικός παράγοντας των εξελίξεων στον πατριωτικό χώρο. Εκπρόσωποί του εκλεγμένοι μέχρι και στην ελληνική βουλή, αν μας λέει κάτι αυτό. Σε μένα λέει πολλά, άσχετα αν υπάρχουν από ορισμένους επιφυλάξεις για την αποτελεσματικότητά τους, πάντα υπάρχουν τομείς για βελτίωση.
Πάνω απ όλα, όμως, μία πλειάδα στελεχών που γεννήθηκαν μέσα από τις παιδευτικές διαδικασίες του Κινήματος. Χιλιάδες, ναι χιλιάδες, τίτλοι ιδεολογικών και ιστορικών βιβλίων, που εκδόθηκαν με αίμα (στην κυριολεξία) ανθρώπων όπως ο συναγωνιστής μας Γιάννης Σχοινάς με την «Νέα Θέση», ο Γιάννης Γιαννάκενας με τον «Πελασγό», ο Βασίλης Χρήστου με τον «Κυρομάνο», ο Βλαδίμηρος και ο Βίων Ψιακής με την «Ελεύθερη Σκέψη». Βιβλία που κωδικοποίησαν την ιδεολογία μας, που έσπειραν και καλλιέργησαν τις αξίες μας και τα ιδανικά μας, που είναι βραδυφλεγείς βόμβες στα θεμέλια του σάπιου και διεφθαρμένου πολιτικοκοινωνικού συστήματός μας, που οδήγησαν όλους εμάς και πολλές χιλιάδες άλλους στο δρόμο του αγώνα. Και, όπως όλοι γνωρίζουμε, κανένας αγώνας δεν είναι χαμένος.
Την πορεία του εθνικιστικού κινήματος, την παρουσία του και την κληρονομιά του πρέπει όλοι όσοι ασχολούνται με τον πατριωτικό πολιτικό χώρο να την σέβονται και να την τιμούν. Να μην την απαξιώνουν και να μη την λοιδορούν. Ιδιαίτερα όσοι ήταν για χρόνια βουτηγμένοι στην μαρμίτα της εξουσίας, όταν εμείς οι εθνικιστές ματώναμε στα πεζοδρόμια. Αυτοί οι αγώνες είναι το σημείο αναφοράς όσων θέλουν να χτίσουν σήμερα το πολιτικό τους μέλλον και να δώσουν έναν ορίζοντα στις φιλοδοξίες τους. Πρέπει να τους το θυμίζουμε πάντοτε αυτό.
Ας μην ξεχνούν ποτέ, ότι όπως γράφει στο τελευταίο του βιβλίο ο καθηγητής Χρίστος Γούδης: «Οι μαζικές κοινωνικές συσπειρώσεις γύρω από την υπόσταση και την σημασία του έθνους στην ζωή μας, αποτελούν το σημαντικότερο ανάχωμα στο τσουνάμι της παγκοσμιοποίησης».
Τέλος, όπως γράφει ο Χρήστος Χαρίτος: «Εμείς οι Έλληνες εθνικιστές δώσαμε τις δικές μας μάχες με το πολιτικό κατεστημένο, και αν δεν το νικήσαμε έως σήμερα, τουλάχιστον δεν παραδοθήκαμε ποτέ, δεν αρνηθήκαμε ποτέ την Πίστη μας, δεν συνθηκολογήσαμε ποτέ μπροστά στον εχθρό, δεν εγκαταλείψαμε ποτέ κανέναν συναγωνιστή μας στο πεδίο της μάχης. Όταν αγωνίζεσαι κάτω από αυτές τις συνθήκες, στο «ταξίδι μέσα στην έρημο», το μόνο οξυγόνο και νερό που έχεις είναι η ιδεολογία σου. Μόνο αυτή μπορεί να σε κρατήσει ζωντανό. Ο εθνικισμός, η δική μας κοσμοθεωρία, δεν είναι κάποιο ιδεολογικό κατασκεύασμα «διανοουμένων», ή απόρροια κάποιας μηχανιστικής αντιλήψεως για την ζωή και τον κόσμο. Είναι βίωμα, είναι τρόπος ζωής, είναι πολιτισμός, είναι καθημερινή πράξη. Ο δικός μας εθνικισμός είναι ανθρώπινος, πηγάζει από τον ήλιο, την γη και τον αέρα μας, από τον πολιτισμό των Ελλήνων εδώ και χιλιάδες χρόνια σε αυτή ακριβώς την γη, μιλώντας την ίδια λαλιά».
Συναγωνιστές και συναγωνίστριες,
Το πρόβλημα της ελληνικής κοινωνίας σήμερα δεν είναι πολιτικό. Είναι πρωτίστως μορφωτικό. Πολιτικές προσωπικότητες της εποχής μας, που είχαν ή εξακολουθούν να έχουν ενεργό παρουσία στην ζωή της χώρας μας, το έχουν ήδη επισημάνει. Χρέος του εθνικιστικού κινήματος είναι να οδηγήσει την ελληνική κοινωνία, το ελληνικό έθνος γενικότερα προς την προοπτική αυτή.
Ας συνειδητοποιήσουν ότι το κίνημα έχει κάνει πολλά βήματα μπροστά και μπορεί πλέον να διαφυλάξει το κύρος του και την αξιοπρέπειά του, να δράσει αποτελεσματικά μέσα στο πλαίσιο της κανονιστικής συμμορφώσεώς του με το πολιτικό σύστημα. Μακρυά, όμως, από κάθε μορφής συναλλαγή με τους εκπροσώπους του πολιτικού κατεστημένου, που οδήγησαν τον Ελληνισμό αντιμέτωπο με την πιο ζοφερή προοπτική του.
Το κείμενο αποτελεί την ομιλία του Γιάννη Κουριαννίδη στην εκδήλωση για τα 30 χρόνια από την ίδρυση του Ενιαίου Εθνικιστικού Κινήματος (ΕΝΕΚ) στις 12 Δεκεμβρίου 2009 στο ξενοδοχείο «Καψής» στην Θεσσαλονίκη.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου