Ο ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ ΚΑΙ ΤΟ ΕΥΑΓΓΕΛΙΟΝ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ 26-10-2025 === ΠΡΟΣ ΤΙΜΟΘΕΟΝ Β' Β´ 1 - 10 === ΚΑΤΑ ΛΟΥΚΑΝ Η´ 27 - 39 ===

 Ε.Ι.Π.Α.Σ.

26-10-2025 † Κ΄ ΚΥΡΙΑΚΗ (ΣΤ΄ ΛΟΥΚΑ). † Μνήμη τοῦ Ἁγίου Μεγαλομάρτυρος Δημητρίου τοῦ Μυροβλύτου καὶ ἡ Ἀνάμνησις τοῦ γεγονότος σεισμοῦ. ΗΧΟΣ Γ΄. ΕΩΘΙΝΟΝ Θ΄.

---------------------------------------------------------------------------------------------------

                       Ἀπολυτίκιον. Ἦχος γ´.

 Εὐφραινέσθω τὰ οὐράνια, ἀγαλλιάσθω τὰ ἐπίγεια, ὅτι ἐποίησε κράτος, ἐν βραχίονι αὐτοῦ, ὁ Κύριος, ἐπάτησε τῶ θανάτω τὸν θάνατον, πρωτότοκος τῶν νεκρῶν ἐγένετο, ἐκ κοιλίας ἄδου ἐρρύσατο ἡμᾶς, καὶ παρέσχε κόσμω τὸ μέγα ἔλεος.

 

                             Τὸ ἀπολυτίκιον τοῦ Σεισμοῦ. Ἦχος πλ. δ´.

Ὁ ἐπιβλέπων ἐπὶ τὴν γῆν, καὶ ποιῶν αὐτὴν τρέμειν, ῥῦσαι ἡμᾶς τῆς φοβερᾶς τοῦ σεισμοῦ ἀπειλῆς,

Χριστὲ ὁ Θεὸς ἡμῶν· καὶ κατάπεμψον ἡμῖν, πλούσια τὰ ἐλέη σου, πρεσβείαις τῆς Θεοτόκου, μόνε φιλάνθρωπε.

 

                               Τὸ ἀπολυτίκιον τοῦ Ἁγίου. Ἦχος γ´.

 Μέγαν εὕρατο ἐν τοῖς κινδύνοις, σὲ ὑπέρμαχον ἡ οἰκουμένη, Ἀθλοφόρε τὰ ἔθνη τροπούμενον. Ὡς οὖν Λυαίου καθεῖλες τὴν ἔπαρσιν, ἐν τῷ σταδίῳ θαῤῥύνας τὸν Νέστορα, οὕτως Ἅγιε, Μεγαλομάρτυς Δημήτριε, Χριστὸν τὸν Θεὸν ἱκέτευε, δωρήσασθαι ἡμῖν τὸ μέγα ἔλεος.

 

                                          Ἀπολυτίκιον τοῦ Ναοῦ

 

                                 Κοντάκιον τῆς Θεοτόκου. Ἦχος β´.

Προστασία τῶν Χριστιανῶν ἀκαταίσχυντε, μεσιτεία πρὸς τὸν Ποιητὴν ἀμετάθετε, μὴ παρίδῃς ἁμαρτωλῶν δεήσεων φωνάς, ἀλλὰ πρόφθασον, ὡς ἀγαθή, εἰς τὴν βοήθειαν ἡμῶν, τῶν πιστῶς κραυγαζόντων σοι. Τάχυνον εἰς πρεσβείαν, καὶ σπεῦσον εἰς ἱκεσίαν, ἡ προστατεύουσα ἀεί, Θεοτόκε, τῶν τιμώντων σε.

   ==========================================

                                                  ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ                           

                                    ΠΡΟΣ ΤΙΜΟΘΕΟΝ Β' Β´ 1 - 10

¹ Σὺ οὖν, τέκνον μου, ἐνδυναμοῦ ἐν τῇ χάριτι τῇ ἐν Χριστῷ Ἰησοῦ, ² καὶ ἃ ἤκουσας παρ’ ἐμοῦ διὰ πολλῶν μαρτύρων, ταῦτα παράθου πιστοῖς ἀνθρώποις, οἵτινες ἱκανοὶ ἔσονται καὶ ἑτέρους διδάξαι. ³ σὺ οὖν κακοπάθησον ὡς καλὸς στρατιώτης Ἰησοῦ Χριστοῦ. ⁴ οὐδεὶς στρατευόμενος ἐμπλέκεται ταῖς τοῦ βίου πραγματείαις, ἵνα τῷ στρατολογήσαντι ἀρέσῃ. ⁵ ἐὰν δὲ καὶ ἀθλῇ τις, οὐ στεφανοῦται, ἐὰν μὴ νομίμως ἀθλήσῃ. ⁶ τὸν κοπιῶντα γεωργὸν δεῖ πρῶτον τῶν καρπῶν μεταλαμβάνειν. ⁷ νόει ὃ λέγω· δῴη γάρ σοι ὁ Κύριος σύνεσιν ἐν πᾶσι. ⁸ Μνημόνευε Ἰησοῦν Χριστὸν ἐγηγερμένον ἐκ νεκρῶν, ἐκ σπέρματος Δαυίδ, κατὰ τὸ εὐαγγέλιόν μου, ⁹ ἐν ᾧ κακοπαθῶ μέχρι δεσμῶν ὡς κακοῦργος· ἀλλ’ ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ οὐ δέδεται. ¹⁰ διὰ τοῦτο πάντα ὑπομένω διὰ τοὺς ἐκλεκτούς, ἵνα καὶ αὐτοὶ σωτηρίας τύχωσι τῆς ἐν Χριστῷ Ἰησοῦ μετὰ δόξης αἰωνίου.

                                                   ΜΕΤΑΦΡΑΣΗ

                                     ΠΡΟΣ ΤΙΜΟΘΕΟΝ Β' Β´ 1 - 10

¹ Συ λοιπόν, τέκνον μου, να ενδυναμώνεσαι με την χάριν, που δίδει ο Ιησούς Χριστός (δια να μένης πιστός εις αυτόν και εις εμέ, χωρίς να επηρεάζεσαι από το παράδειγμα εκείνων, που με εγκατέλειψαν). ² Και αυτά που έχεις ακούσει και διδαχθή από εμέ, παρουσία πολλών μαρτύρων, αυτά να τα εμπιστευθής ως ανεκτίμητον θησαυρόν εις πιστούς και αξιοπίστους ανθρώπους, οι οποίοι θα είναι ικανοί και άλλους να διδάξουν τας αληθείας του Ευαγγελίου. ³ Συ λοιπόν κακοπάθησε σαν καλός στρατιώτης του Ιησού Χριστού. ⁴ Εχε δε υπ' όψιν σου, ότι κανείς, καθ' ον χρόνον υπηρετεί στρατιώτης, δεν περιπλέκεται εις τας μερίμνας και φροντίδας του βίου, δια να υπηρετή έτσι και να αρέση εις εκείνον, που τον εστρατολόγησε. ⁵ Εάν δε και συμμετέχη κανείς εις αθλητικούς αγώνας, δεν παίρνει ως βραβείον τον στέφανον, εάν δεν αγωνισθή κατά τρόπον νόμιμον. ⁶ Ο γεωργός, που κοπιάζει δια την καλλιέργειαν του αγρού και την συγκομιδήν των προϊόντων, πρώτος αυτός πρέπει ν' απολαμβάνη τους καρπούς των κόπων του. (Ετσι και συ από τον πνευματικόν αγρόν, στον οποίον κατ' εντολήν του Θεού εργάζεσαι, πρέπει να απολαμβάνης όχι μόνον την πρέπουσα υπόληψιν και τιμήν, αλλά και τα μέσα της συντηρήσεώς σου). ⁷ Ενόησε αυτά που σου λέγω. Είθε δε να σου δίδη πάντοτε ο Θεός σύνεσιν και σοφίαν, ώστε να κατανοής όλα. ⁸ Να ενθυμήσαι τον Ιησούν Χριστόν, ο οποίος έχει αναστηθή εκ νεκρών και κατάγεται κατά το ανθρώπινον από τον Δαυΐδ, σύμφωνα με το Ευαγγέλιόν μου, ⁹ προς χάριν του οποίου ευαγγελίου εγώ ταλαιπωρούμαι και πάσχω, ώστε να είμαι φυλακισμένος και δεμένος με αλυσίδες σαν κακούργος· αλλά ο λόγος του Θεού δεν έχει δεθή (από τίποτε δεν εμποδίζεται στο να διαδίδεται και να κατακτά ψυχάς). ¹⁰ Δια τούτο υπομένω όλα αυτά προς χάριν εκείνων, που έχει εκλέξει ο Θεός, δια να επιτύχουν και αυτοί την σωτηρίαν, που προσφέρει ο Χριστός μαζή με την αιωνίαν δόξαν.

 

 

                                               ΕΥΑΓΓΕΛΙΟΝ                                           

                                          ΚΑΤΑ ΛΟΥΚΑΝ Η´ 27 - 39

²⁷ ἐξελθόντι δὲ αὐτῷ ἐπὶ τὴν γῆν ὑπήντησεν αὐτῷ ἀνήρ τις ἐκ τῆς πόλεως, ὃς εἶχε δαιμόνια ἐκ χρόνων ἱκανῶν, καὶ ἱμάτιον οὐκ ἐνεδιδύσκετο, καὶ ἐν οἰκίᾳ οὐκ ἔμενεν, ἀλλ’ ἐν τοῖς μνήμασιν. ²⁸ ἰδὼν δὲ τὸν Ἰησοῦν καὶ ἀνακράξας προσέπεσεν αὐτῷ καὶ φωνῇ μεγάλῃ εἶπε· Τί ἐμοὶ καὶ σοί, Ἰησοῦ υἱὲ τοῦ Θεοῦ τοῦ ὑψίστου; δέομαί σου, μή με βασανίσῃς. ²⁹ παρήγγειλε γὰρ τῷ πνεύματι τῷ ἀκαθάρτῳ ἐξελθεῖν ἀπὸ τοῦ ἀνθρώπου. πολλοῖς γὰρ χρόνοις συνηρπάκει αὐτόν, καὶ ἐδεσμεῖτο ἁλύσεσι καὶ πέδαις φυλασσόμενος, καὶ διαρρήσσων τὰ δεσμὰ ἠλαύνετο ὑπὸ τοῦ δαίμονος εἰς τὰς ἐρήμους. ³⁰ ἐπηρώτησε δὲ αὐτὸν ὁ Ἰησοῦς λέγων· Τί σοί ἐστιν ὄνομα; ὁ δὲ εἶπε· Λεγεών· ὅτι δαιμόνια πολλὰ εἰσῆλθεν εἰς αὐτόν· ³¹ καὶ παρεκάλει αὐτὸν ἵνα μὴ ἐπιτάξῃ αὐτοῖς εἰς τὴν ἄβυσσον ἀπελθεῖν. ³² Ἦν δὲ ἐκεῖ ἀγέλη χοίρων ἱκανῶν βοσκομένη ἐν τῷ ὄρει· καὶ παρεκάλουν αὐτὸν ἵνα ἐπιτρέψῃ αὐτοῖς εἰς ἐκείνους εἰσελθεῖν· καὶ ἐπέτρεψεν αὐτοῖς. ³³ ἐξελθόντα δὲ τὰ δαιμόνια ἀπὸ τοῦ ἀνθρώπου εἰσῆλθον εἰς τοὺς χοίρους, καὶ ὥρμησεν ἡ ἀγέλη κατὰ τοῦ κρημνοῦ εἰς τὴν λίμνην καὶ ἀπεπνίγη. ³⁴ ἰδόντες δὲ οἱ βόσκοντες τὸ γεγενημένον ἔφυγον, καὶ ἀπήγγειλαν εἰς τὴν πόλιν καὶ εἰς τοὺς ἀγρούς. ³⁵ ἐξῆλθον δὲ ἰδεῖν τὸ γεγονὸς, καὶ ἦλθον πρὸς τὸν Ἰησοῦν, καὶ εὗρον καθήμενον τὸν ἄνθρωπον, ἀφ’ οὗ τὰ δαιμόνια ἐξεληλύθει, ἱματισμένον καὶ σωφρονοῦντα παρὰ τοὺς πόδας τοῦ Ἰησοῦ, καὶ ἐφοβήθησαν. ³⁶ ἀπήγγειλαν δὲ αὐτοῖς οἱ ἰδόντες πῶς ἐσώθη ὁ δαιμονισθείς. ³⁷ καὶ ἠρώτησαν αὐτὸν ἅπαν τὸ πλῆθος τῆς περιχώρου τῶν Γαδαρηνῶν ἀπελθεῖν ἀπ’ αὐτῶν, ὅτι φόβῳ μεγάλῳ συνείχοντο· αὐτὸς δὲ ἐμβὰς εἰς τὸ πλοῖον ὑπέστρεψεν. ³⁸ ἐδέετο δὲ αὐτοῦ ὁ ἀνὴρ, ἀφ’ οὗ ἐξεληλύθει τὰ δαιμόνια, εἶναι σὺν αὐτῷ· ἀπέλυσε δὲ αὐτὸν ὁ Ἰησοῦς λέγων· ³⁹ Ὑπόστρεφε εἰς τὸν οἶκόν σου καὶ διηγοῦ ὅσα ἐποίησέ σοι ὁ Θεός. καὶ ἀπῆλθε καθ’ ὅλην τὴν πόλιν κηρύσσων ὅσα ἐποίησεν αὐτῷ ὁ Ἰησοῦς.

                                            ΜΕΤΑΦΡΑΣΗ

                                     ΚΑΤΑ ΛΟΥΚΑΝ Η´ 27 - 39

²⁷ Οταν δε ο Ιησούς εβγήκεν εις την ξηράν, τον συνάντησεν ένας άνθρωπος της πόλεως εκείνης, ο οποίος είχε μέσα του δαιμόνια από πολλά χρόνια και δεν εφορούσε ένδυμα και δεν έμενε σε σπίτι, αλλά μέσα εις τα μνήματα. ²⁸ Οταν όμως είδε τον Ιησούν εκραύγασε δυνατά, έπεσεν εις τα πόδια του και με φωνήν μεγάλην είπε· “ποία σχέσις υπάρχει ανάμεσα εις εμέ και σε, Ιησού, Υιέ του Θεού του Υψίστου; Σε παρακαλώ, μη με βασανίσης και μη με κλείσης από τώρα στον φρικτόν Αδην”. ²⁹ Είπε δε αυτά ο δαιμονιζόμενος, διότι ο Χριστός διέταξε το ακάθαρτον πνεύμα να βγη και να φύγη από τον άνθρωπον, επειδή από πολλά χρόνια τον είχεν αρπάξει και κυριεύσει. Οι δε άλλοι άνθρωποι, ένεκα της αγριότητος αυτού, τον έδεναν με αλυσίδες και με ισχυρά δεσμά εις τα πόδια, δια να τον φυλάσσουν, ώστε να μη επιτίθεται και κακοποιή τους άλλους. Αλλά αυτός έσπαζε τα δεσμά και ωδηγείτο βιαίως από τον δαίμονα εις ερημικούς τόπους. ³⁰ Τον ερώτησε δε ο Ιησούς, λέγων· “ποιό είναι το όνομά σου;” Εκείνος δε απήντησε· “λεγεών”. Διότι πολλά δαιμόνια είχαν εισέλθει στον άνθρωπον αυτόν. ³¹ Και παρακαλούσαν τα δαιμόνια αυτόν, να μη τα διατάξη και πάνε εις τα τρίσβαθα του Αδου. ³² Ητο δε εκεί μία αγέλη με πολλούς χοίρους, που έβοσκαν στο βουνό· και τον παρακαλούσαν τα δαιμόνια να τους δώση την άδειαν να μπουν εις εκείνους τους χοίρους. Και τους το επέτρεψεν ο Κυριος (διότι κατά λόγον δικαιοσύνης έπρεπε να τιμωρηθούν με την απώλειαν των χοίρων οι ιδιοκτήται των, επειδή τους έτρεφαν, μολονότι αυτό απηγορεύετο από τον μωσαϊκόν νόμον). ³³ Αφού δε εξήλθον τα δαιμόνια από τον άνθρωπον, εμπήκαν στους χοίρους και ώρμησε ασυγκράτητο όλο το καπάδι επάνω στον κρυμνόν, ερρίφθη από εκεί εις την θάλασσαν και επνίγησαν οι χοίροι. ³⁴ Οταν δε οι βοσκοί είδαν το γεγονός αυτό, έφυγαν και το ανήγγειλαν εις την πόλιν και εις όσους συναντούσαν, από αυτούς που έμεναν στους αγρούς. ³⁵ Εβγήκαν δε από την πόλιν οι άνθρωποι, δια να ίδουν αυτό που έγινε. Ηλθαν στον Ιησούν και είδαν τον άνθρωπον, από τον οποίον είχαν βγη τα δαιμόνια, να κάθεται κοντά εις τα πόδια του Ιησού, ντυμένος, ήρεμος και φρόνιμος, και εφοβήθησαν. ³⁶ Είχαν δε διηγηθή εις αυτούς εκείνοι που είδαν το γεγονός, πως ελευθερώθηκε ο δαιμονιζόμενος. ³⁷ Και όλον το πλήθος της περιοχής των Γαδαρηνών τον παρεκάλεσαν να φύγη από αυτούς, διότι είχαν κυριευθή από μεγάλον φόβον, δια την τιμωρίαν που τους επεβλήθη. Ενοχοι δε και δι' άλλα καθώς ήσαν, εφοβούντο πολύ και άλλας τιμωρίας. Ο δε Ιησούς εμπήκε στο πλοίον και επέστρεψε. ³⁸ Παρακαλούσε δε αυτόν ο άνθρωπος, από τον οποίον είχαν βγη τα δαιμόνια, να μένη μαζή του. Ο Ιησούς όμως τον έστειλε ειρηνικά εις την πόλιν του, λέγων· ³⁹ “γύρισε στο σπίτι σου και να διηγήσαι όσα έκαμε εις σε ο Θεός”. Και εκείνος έφυγε και διαλαλούσε εις όλην την πόλιν, όσα ο Ιησούς έκαμε εις αυτόν.

 

======================================================

                           

                                   Α’ ΟΜΙΛΙΑ                                

                                       «Ο ΑΓΙΟΣ ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ»

 Ἡ σημερινή Κυριακή συμπίπτει μέ τήν γιορτή τοῦ Ἁγίου Ἐνδόξου μεγαλομάρτυρος Δημητρίου στόν ὁποῖο ἀφιερώνεται τό μήνυμα τῆς Κυριακῆς.

Σ΄ ἕνα τροπάριο τῆς ἀκολουθίας ὁ ὑμνογράφος ἀπευθύνεται πρός τόν Ἅγιο Δημήτριο, «ὡς τόν συμπαθέστατον Κυρίου μάρτυρα». Εἶναι ἀπό τούς πλέον συμπαθεῖς καί λαοφιλεῖς Ἁγίους ὁ Ἅγιος Δημήτριος.

Συμπαθής, ὡς στρατιώτης Ἰησοῦ Χριστοῦ. Ἄν γιά τήν ἐπίγειο πατρίδα ἦταν ἀξιωματικός, γιά τήν οὐράνιο πατρίδα ἦταν ἁπλός στρατιώτης. Ἄν εἶναι μία φορά τιμή νά εἶναι κανείς ἀξιωματοῦχος στίς στρατειές τοῦ κόσμου, εἶναι μύριες φορές τιμή νά εἶναι στρατιώτης τῆς παρατάξεως Κυρίου, τῆς στρατευομένης Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ. Στή ζυγαριά τῶν ἀξιῶν, πού λειτουργοῦσε θαυμάσια στήν καρδιά τοῦ Δημητρίου, ἡ ἀξία «στρατιώτης Ἰησοῦ Χριστοῦ» βάρυνε περισσότερο ἀπό τό ἀξίωμα τοῦ στρατηγοῦ καί τοῦ δουκός. 

Συμπαθής ὁ Δημήτριος, ὡς ἱεραπόστολος τοῦ Χριστοῦ. Ἡ διδασκαλία τοῦ Εὐαγγελίου ἦταν ἕνας πόθος καί ἕνα πάθος. Θεωροῦσε τόν ἑαυτό του ἐπιστρατευμένο. «Οὐδείς -λέγει ὁ Παῦλος- στρατευόμενος ἐμπλέκεται ταῖς τοῦ βίου πραγματείαις, ἵνα τῷ στρατολογήσαντι ἀρέσῃ». Ὁ χριστιανός δέν μπλέκει μέ ἐγκόσμια πράγματα, πού φυλακίζουν τήν καρδιά καί τό μυαλό, τον χρόνο καί τό ἐνδιαφέρον του. Ἕνα τόν ἐνδιαφέρει: ν΄ ἀρέσει στόν Ἀρχηγό καί τελειωτή Χριστό. Κι ἐκεῖνο πού ἀρέσει περισσότερο ἀπ΄ ὅ,τιδήποτε ἄλλο στόν Χριστό, εἶναι ἡ ἱεραποστολή, τό νά δίδει κανείς καί στούς ἄλλους τήν μαρτυρία τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ.

       Συμπαθής ὁ Δημήτριος ὄχι μόνο ὡς στρατιώτης, ἀλλά καί ὡς στρατολόγος, ὄχι μόνο ὡς μαθητής, ἀλλά καί ὡς διδάσκαλος, ὄχι μόνο ὡς ἀθλητής, ἀλλά καί ὡς προπονητής. Τί ἦταν ὁ νεαρός Νέστορας; Ἕνας ἀθλητής, πού τόν προπόνησε ὁ Ἅγιος Δημήτριος καί τοῦ ἔμαθε τούς κανόνες τῆς ἀθλήσεως. Δέν ἀρκεῖ ν΄ ἀγωνίζεται κανείς, ἀλλά κατά τόν Ἀπόστολο Παῦλο νά τηρεῖ τούς κανόνες: «Ἐάν δέ καί ἀθλῇ τίς, οὐ στεφανοῦται, ἐάν μή νομίμως ἀθλήσῃ». Οἱ δύο κανόνες τῆς χριστιανικῆς ἀθλήσεως εἶναι: Ν΄ ἀγωνίζεσαι γιά τή δόξα τοῦ Θεοῦ καί μέ τή δύναμη τοῦ Θεοῦ. Ἐμεῖς οἱ Χριστιανοί σήμερα, ἔχουμε μάθει νά καθόμαστε στίς κερκίδες τῆς ζωῆς καί νά θαυμάζουμε τούς ἀγῶνες καί τούς ἄθλους τῶν μαρτύρων καί τῶν ὁσίων. Εἶναι καιρός ν΄ ἀφήσουμε τίς κερκίδες καί νά κατέβουμε στόν στίβο.  Διότι καί σήμερα Λυαῖοι προκαλοῦν σέ μάχη μέ ἔπαρση καί θράσος. Πολλοί Λυαῖοι σήμερα. Ἄνθρωποι καί συστήματα μέ μεγάλη δύναμη, μέ ἀσέβεια προκαλοῦν τούς χριστιανούς καί ὁ Χριστός ζητάει στρατιώτες σάν τούς τιμωμένους Ἁγίους μας.

 

  ==========================================================

 

                                         Β’  ΟΜΙΛΙΑ  

                                                         ΔΙΔΑΓΜΑΤΑ

                                             1. Ἀνίσχυρος ὁ διάβολος

Τὴν κακία καὶ τὴ μοχθηρία τοῦ διαβόλου μᾶς περιγράφει τὸ ἱερὸ Εὐαγγέλιο τῆς σημερινῆς Κυριακῆς. Μόλις ὁ Κύριος ἔφθασε στὴ χώρα τῶν Γαδαρηνῶν, τὸν συνάντησε ἕνας δυστυχισμένος ἄνθρωπος, κυριευμένος γιὰ πολλὰ χρόνια ἀπὸ δαιμόνια. Οἱ δαίμονες τὸν ἔκαναν νὰ μὴ φορεῖ ροῦχα, νὰ μὴ μένει σὲ σπίτι, ἀλλὰ στὰ μνήματα. Οἱ κάτοικοι τῆς περιοχῆς τὸν ἔδεναν μὲ ἁλυσίδες στὰ χέρια καὶ στὰ πόδια γιὰ νὰ μὴν κάνει κακό, ἀλλὰ αὐτὸς ἔσπαζε τὰ δεσμὰ καὶ συρόταν ἀπὸ τοὺς δαίμονες στὶς ἐρήμους. Βλέποντας τώρα τὸν Ἰησοῦ Χριστὸ κραύγασε δυνατά, ἔπεσε στὰ πόδια του καὶ μὲ δυνατὴ φωνὴ εἶπε: «Ποιά σχέση ὑπάρχει ἀνάμεσα σ᾿ ἐμένα καὶ σ᾿ Ἐσένα, Ἰησοῦ, Υἱὲ τοῦ Ὑψίστου; Σὲ παρακαλῶ, μὴ μὲ βασανίσεις».

Ἐκεῖ κοντά, στὸ βουνό, ἔβοσκε ἕνα κοπάδι πολλῶν χοίρων. Οἱ δαίμονες λοιπὸν παρακάλεσαν τὸν Κύριο «ἵνα ἐπιτρέψῃ αὐτοῖς εἰς ἐκείνους εἰσελθεῖν»· νὰ τοὺς ἐπιτρέψει δηλαδὴ νὰ εἰσέλθουν στοὺς χοίρους καὶ νὰ μὴν τοὺς στείλει στὸ σκοτάδι τῆς ἀβύσσου. Ὁ Κύριος ἔδωσε τὴν ἄδεια, διότι ἡ ἐκτροφὴ χοίρων ἦταν ἀπαγορευμένη γιὰ τοὺς Ἑβραίους. Τότε λοιπὸν συνέβη κάτι τρομακτικό. Τὸ κοπάδι ἔτρεξε μὲ μανία στὸν γκρεμό, ἔπεσε στὴ λίμνη καὶ πνίγηκε. Τρομα­γμένοι οἱ βοσκοὶ ἔτρεξαν νὰ ἀναγγείλουν τὸ φοβερὸ γεγονὸς στοὺς κατοίκους τῆς περιοχῆς.

Ἀπὸ τὶς ἱκεσίες τῶν δαιμόνων πρὸς τὸν Χριστὸ καὶ τὶς παρακλήσεις τους νὰ μὴν τοὺς στείλει στὴν ἄβυσσο, ἀλλὰ νὰ τοὺς δώσει τὴν ἄδεια νὰ εἰσέλθουν στοὺς χοίρους, κατανοοῦμε ὅτι χωρὶς τὴ συγκατάθεση καὶ τὴν ἄδεια τοῦ Κυ­ρίου οἱ δαίμονες δὲν ἔχουν τὴ δύναμη νὰ κάνουν τίποτα ἀπολύτως. Οὔτε τὰ ἄλογα ζῶα δὲν μποροῦν ἀπὸ μόνοι τους νὰ βλάψουν. Πολὺ περισσότερο δὲν ἔχουν ἐξουσία ἀπέναντι στὸν ἄνθρωπο. Ἰδιαιτέρως μάλιστα τὸν πιστό, ὁ ὁποῖος εἶναι ἐνεργὸ μέλος τῆς Ἐκκλησίας, ἔχει λάβει τὸ ἅγιο Βάπτισμα, τὸ ἅγιο Χρῖσμα, ἐξομολογεῖται, μεταλαμβάνει καὶ ἔχει μέσα του τὸν ἴδιο τὸν Θεό. «Μείζων ἐστὶν ὁ ἐν ὑμῖν ἢ ὁ ἐν τῷ κόσμῳ» (Α΄ Ἰω. δ΄ 4), τονίζει ὁ ἱερὸς εὐαγγελιστὴς Ἰωάννης. Ὁ Θεός, δηλαδή, ὁ Ὁποῖος εἶναι μέσα σας, εἶναι μεγαλύτερος καὶ δυνατότερος ἀπὸ τὸν διάβολο, ποὺ ἐνεργεῖ μέσα στὸν κόσμο τῶν ἀπομακρυσμένων ἀπὸ τὸν Θεὸ ἀνθρώπων. Ἂς μὴ φοβόμα­στε συνεπῶς τὸν διάβολο, ἀλλὰ ἂς ἐ­πιδιώκουμε νὰ ἔχουμε τὸν Θεὸ «ἐν ἡμῖν».

                                           2. Ἡ μεγάλη ἀλλαγὴ

Οἱ κάτοικοι τῆς γύρω περιοχῆς κατέφθασαν ἀναστατωμένοι καὶ μὲ ἔκπληξη ἀντίκρισαν τὸν πρώην δαιμονισμένο «ἱματισμένον καὶ σωφρονοῦντα παρὰ τοὺς πόδας τοῦ Ἰησοῦ»· νὰ κάθεται, δηλαδή, κοντὰ στὰ πόδια τοῦ Κυρίου καὶ νὰ εἶναι ντυμένος μὲ ροῦχα καὶ σωφρονισμένος. Ὅλους τότε τοὺς κυρίευσε φόβος. Πράγματι, ὁ ἄνθρωπος αὐτὸς ποὺ ἄλλοτε ἔτρεχε ὁρμητικά, ποὺ περιφερόταν χωρὶς ἐνδύματα, τώρα βρίσκεται «ἱματισμένος» κοντὰ στὰ πόδια τοῦ Κυρίου, ἐνῶ ἀργότερα σπεύδει νὰ τοὺς διηγηθεῖ τὸ μεγάλο θαῦμα ποὺ τοῦ ἔκανε ὁ Χριστός. Ἡ ἀλλαγὴ εἶναι πραγματικὰ ἐντυπωσιακή. Βρίσκεται πλέον σὲ κοινωνία μὲ τὸν Θεὸ καὶ μὲ τοὺς ἀδελφούς του!

Αὐτὸ εἶναι ἕνα ἀπὸ τὰ ἀναρίθμητα παραδείγματα ἀνθρώπων μέσα στὴν ἱστορία, ποὺ ἐπιβεβαιώνουν ὅτι ὁ ἄνθρωπος ἀλλάζει ὁλοκληρωτικά, ὅταν γνωρίσει τὸν Χριστό. Ἡ ἐσωτερικὴ ἀλλοίωση ἀποτυπώνεται στὴν ἐξωτερική του συμ­περιφορά· στὸ βλέμμα, στὰ λόγια, στὴν ἐνδυμασία. Ἀπὸ ἄγριος, ἀγωνίζεται νὰ γίνει ἅγιος· ἀπὸ λύκος ἀρνάκι. Ὁδηγεῖ τὰ βήματά του στὸν Καλὸ Ποιμένα· στὸν ἱερὸ ναὸ καὶ σὲ τόπους πνευματικῶν συν­άξεων. Ἱκετεύει δὲ τὸν Κύριο νὰ μείνει γιὰ πάντα μαζί Του. Αὐτὴ τὴν πνευματικὴ μεταστροφὴ ποὺ χαρίζει ἡ ἕνωση μὲ τὸν Χριστό, ἂς τὴ χαρίσει καὶ σ᾿ ἐμᾶς ὁ Κύριος.

                                              3. Ἀνεπιθύμητος

Θὰ περίμενε κανεὶς τώρα οἱ Γαδαρηνοὶ νὰ μετανοήσουν, νὰ ἐκφράσουν τὴν εὐγνωμοσύνη τους στὸν Χριστό, νὰ Τὸν παρακαλέσουν νά μείνει μαζί τους. Συνέβη ὅμως ἀκριβῶς τὸ ἀντίθετο. Τὸν παρακάλεσαν νὰ φύγει ἀπὸ τὰ μέρη τους. Φοβήθηκαν ἴσως μήπως χάσουν καὶ ἐκεῖνοι τὶς περιουσίες τους. Ἔτσι ὁ Κύριος ἀνέβηκε στὸ πλοῖο καὶ ἐπέστρεψε στὴν Καπερναούμ.

Πόσο θλιβερὸ εἶναι νὰ ὑπάρχουν ἄνθρωποι εὐεργετημένοι ἀπὸ τὸν Θεάνθρωπο, οἱ ὁποῖοι ὅμως θεωροῦν ὅτι ἡ παρουσία του τοὺς βλάπτει, τὸ Εὐαγγέλιό του τοὺς ζημιώνει, διότι ἐλέγχει τὶς πράξεις τους καὶ τὶς ἁμαρτωλὲς ἐπιδιώξεις τους. Ἔτσι τελικὰ διώχνουν τὸν Χριστὸ ἀπὸ τὴ ζωή τους καὶ ἐπιλέγουν νὰ ἐκτρέφουν τοὺς χοίρους τῶν παθῶν. Ἀλλὰ καὶ σήμερα, δυστυχῶς, εἶναι ἀνεπιθύμητος ὁ Κύριος. Κάποτε καὶ ἀπὸ ἐμᾶς τοὺς Χριστιανούς, ποὺ Τὸν θέλουμε βέβαια στὴ ζωή μας, χωρὶς ὅμως νὰ Τοῦ ἐπιτρέπουμε νὰ ἐλέγχει τὰ πάθη μας.

Ἂς εἴμαστε λοιπὸν πρόθυμοι νὰ ὑπο­βληθοῦμε σὲ ὁποιαδήποτε θυσία, προκειμένου νὰ κρατήσουμε κον­τά μας τὸν Κύριο. Ἂν ἔχουμε ἔνοικο τῆς καρδιᾶς μας Ἐκεῖνον, θὰ ἀπολαμβάνουμε κάθε ἀγαθό, ὑλικὸ καὶ πνευματικό, ὅπως μᾶς βεβαιώνει ὁ προφήτης Δαβίδ: «οἱ ἐκζητοῦντες τὸν Κύριον οὐκ ἐλαττω­θήσονται παντὸς ἀγαθοῦ» (Ψαλ. λγ΄ [33] 11).