Σάββατο 22 Ιουλίου 2017

Το Ευαγγέλιο και Ο Απόστολος της Κυριακής 23-7-2017

π.Α.Σ.Ε.Ι.Π.

Σχετική εικόναΣχετική εικόνα

Το Ευαγγέλιο και ο Απόστολος της Κυριακής 23 Ιουλίου 2017: η θεραπεία των δύο τυφλών

Εὐαγγελικὸ Ἀνάγνωσμα Κυριακῆς 23 Ἰουλίου 2017, Ζ΄ Ματθαίου (Ματθ. θ΄ 27-35)

Τῷ καιρῷ ἐκείνῳ, παράγοντι τῷ Ἰησοῦ ἠκολούθησαν αὐτῷ δύο τυφλοὶ κράζοντες καὶ λέγοντες· ἐλέησον ἡμᾶς, υἱὲ Δαυΐδ. ἐλθόντι δὲ εἰς τὴν οἰκίαν προσῆλθον αὐτῷ οἱ τυφλοί, καὶ λέγει αὐτοῖς ὁ Ἰησοῦς· πιστεύετε ὅτι δύναμαι τοῦτο ποιῆσαι; λέγουσιν αὐτῷ· ναί, Κύριε. τότε ἥψατο τῶν ὀφθαλμῶν αὐτῶν λέγων· κατὰ τὴν πίστιν ὑμῶν γενηθήτω ὑμῖν. καὶ ἀνεῴχθσαν αὐτῶν οἱ
ὀφθαλμοί· καὶ ἐνεβριμήσατο αὐτοῖς ὁ Ἰησοῦς λέγων· ὁρᾶτε μηδεὶς γινωσκέτω. οἱ δὲ ἐξελθόντες διεφήμισαν αὐτὸν ἐν ὅλῃ τῇ γῇ ἐκείνῃ. Αὐτῶν δὲ ἐξερχομένων ἰδοὺ προσήνεγκαν αὐτῷ ἄνθρωπον κωφὸν δαιμονιζόμενον· καὶ ἐκβληθέντος τοῦ δαιμονίου ἐλάλησεν ὁ κωφός, καὶ ἐθαύμασαν οἱ ὄχλοι λέγοντες ὅτι οὐδέποτε ἐφάνη οὕτως ἐν τῷ Ἰσραήλ. οἱ δὲ Φαρισαῖοι ἔλεγον· ἐν τῷ ἄρχοντι τῶν δαιμονίων ἐκβάλλει τὰ δαιμόνια. Καὶ περιῆγεν ὁ Ἰησοῦς τὰς πόλεις πάσας καὶ τὰς κώμας διδάσκων ἐν ταῖς συναγωγαῖς αὐτῶν καὶ κηρύσσων τὸ εὐαγγέλιον τῆς βασιλείας καὶ θεραπεύων πᾶσαν νόσον καὶ πᾶσαν μαλακίαν ἐν τῷ λαῷ.

  Ομιλία στο Ευαγγέλιο       
«Κατὰ τὴν πίστιν ὑμῶν γενηθήτω ὑμῖν»
Στὸ σημερινὸ εὐαγγελικὸ ἀνάγνωσμα παρακολουθήσαμε δύο θαύματα τοῦ Κυρίου: τὸ ἕνα ἡ θεραπεία δύο τυφλῶν, καὶ τὸ ἄλλο ἡ ἀπελευθέρωση ἑνὸς δαιμονισμένου κωφαλάλου ἀπὸ τὸ δαιμόνιο ποὺ τὸν κατεῖχε καὶ τοῦ προκαλοῦσε τὴν ἀναπηρία αὐτή. Οἱ τυφλοὶ μάλιστα ἐπίμονα Τὸν παρακαλοῦσαν νὰ τοὺς θεραπεύσει. Ὁ Κύριος ὅμως τοὺς ρώτησε: «Πιστεύετε ὅτι μπορῶ νὰ τὸ κάνω αὐτὸ ποὺ μοῦ ζητᾶτε;». «Ναί, Κύριε», Τοῦ ἀπάντησαν ἐκεῖνοι. Τότε ἄγγιξε τὰ μάτια τους λέγοντας: «Ἂς γίνει αὐτὸ ποὺ ζητᾶτε, σύμφωνα μὲ τὴν πίστη σας». Καὶ θεραπεύθηκαν ἀμέσως. Γιατί ὅμως ὁ Κύριος ζήτησε τὴν πίστη τῶν τυφλῶν καὶ τί σημαίνει αὐτὸ γιὰ τὴ ζωή μας;
.
1. Ἀπαραίτητη ἡ ἀνθρώπινη συμμετοχὴ σὲ κάθε θαῦμα
Τὸ κάθε θαῦμα τὸ ἐνεργεῖ ὁ Θεός. Ἡ δύναμη τοῦ Θεοῦ εἶναι ἄπειρη. Δὲν ὑπάρχει τίποτε ἀδύνατο γιὰ Ἐκεῖνον. Ἀλλὰ καὶ ἡ ἀγάπη Του εἶναι ἀπέραντο πέλαγος. Θέλει νὰ μᾶς εὐεργετεῖ, νὰ μᾶς γεμίζει μὲ τὰ δῶρα Του, νὰ μᾶς πλουτίζει μὲ τὶς χάριτές Του.
Ρώτησε ὅμως ὁ Κύριος τοὺς τυφλούς: Πιστεύετε σ᾿ Ἐμένα; «Κατὰ τὴν πίστιν ὑμῶν γενηθήτω ὑμῖν». Ἡ δική μου παν­τοδυναμία καὶ ἀγάπη εἶναι δεδομένα· Ἐγὼ θὰ κάνω τὸ πᾶν, ἀλλὰ ὄχι χωρὶς τὴ δική σας συμμετοχή· θὰ ἐνεργήσω κατὰ τὸν βαθμὸ τῆς πίστεώς σας. Γιατί ὅμως;
Ἡ ἀπάντηση εἶναι ἁπλή: διότι ὁ Θεὸς σέβεται τὴν ἐλευθερία τοῦ ἀνθρώπου καὶ ἐπιθυμεῖ νὰ συνεργασθεῖ μαζί του γιὰ νὰ ἀλλάξει τὴ ζωή του. Ἂν ὁ Θεὸς μᾶς εὐεργετοῦσε παραβιάζοντας τὴν ἐλευθερία μας, θὰ μᾶς ἀφαιροῦσε τὸ μεγαλύτερο δῶρο ποὺ μᾶς ἔχει δώσει, δηλαδὴ τὴν ἐλευθερία μας, τὸ αὐτεξούσιο.
Βέβαια ὁ Θεὸς κάποτε ἐνεργεῖ θαῦμα, ἁπλῶς ἐπειδὴ βλέπει καλὴ διάθεση στὸν εὐεργετούμενο, χωρὶς νὰ ζητήσει πίστη, προκειμένου νὰ τὸν ἑλκύσει στὴν πίστη. Ἀλλὰ καὶ σ᾿ αὐτὴ τὴν περίπτωση ὁ Θεὸς δὲν παραβιάζει τὴν ἐλευθερία του. Παίρνει ἀφορμὴ ἀπὸ τὴν καλή του διάθεση.
Πάντως τὸ πόσο ἀναγκαία εἶναι ἡ πίστη, φάνηκε χαρακτηριστικὰ ὅταν ὁ Κύριος ἐπισκέφθηκε τὴν πατρίδα Του τὴ Ναζαρέτ. Οἱ συμπατριῶτες Του Τὸν ἀντιμετώπισαν μὲ ὀλιγοπιστία. Γι᾿ αὐτὸ «οὐκ ἠδύνατο ἐκεῖ οὐδεμίαν δύναμιν ποιῆσαι» (Μάρκ. Ϛ´ 5). «Οὐκ ἠδύνατο»! Δὲν μποροῦσε νὰ θαυματουργήσει! Τὸν ἐμπόδιζε ἡ ἀπιστία τους. Ὁ Θεὸς εἶναι μέγας, φοβερός· ἀλλὰ καὶ ἀπολύτως δια­κριτικὸς ἀπέναντι στὸ πλάσμα Του!
.
2. Νὰ δυναμώνουμε τὴν πίστη μας
Ἀπὸ τὰ παραπάνω τί δίδαγμα μποροῦμε νὰ βγάλουμε γιὰ τὴ ζωή μας; Κατ᾿ ἀρχὰς νὰ συνειδητοποιήσουμε ὅτι ὁ παν­άγαθος Θεὸς εἶναι ἕτοιμος νὰ μᾶς δώσει ὅ,τι ἔχουμε ἀνάγκη, καὶ μὲ τὸ παραπάνω. «Κύριος ποιμαίνει με, καὶ οὐδέν με ὑστερήσει», γράφει γεμάτος φωτισμένη πίστη ὁ Ψαλμωδός (Ψαλ. κβ´ [22] 1). Ὁ Θεὸς εἶναι Ἐκεῖνος ποὺ μπορεῖ νὰ μᾶς δώσει «ὑπερεκπερισσοῦ ὧν αἰτούμεθα ἢ νοοῦμεν»· πολὺ περισσότερα ἀπὸ ὅσα ἐμεῖς Τοῦ ζητοῦμε ἢ μποροῦμε νὰ σκεφθοῦμε μὲ τὸ μυαλό μας (Ἐφ. γ΄ 20).
Γι᾿ αὐτὸ ὅταν Τοῦ ζητᾶμε κάτι καὶ δὲν τὸ λαμβάνουμε, νὰ μὴ θεωροῦμε ὅτι ὁ Θεὸς ἀδιαφορεῖ γιὰ μᾶς – νὰ διώξουμε κάθε τέτοια σκέψη· ἀλλὰ νὰ ἐξετάσουμε μήπως δὲν προσευχηθήκαμε μὲ ἀκλόνητη πίστη. Καὶ νὰ ἐνισχύσουμε τὴν πίστη μας πρὸς Ἐκεῖνον. Νὰ Τὸν παρακαλοῦμε ὅπως οἱ μαθητές Του: «Πρόσ­θες ἡμῖν πίστιν» (Λουκ. ιζ´ [17] 5). Ἐπίσης τὴν πίστη μας θὰ τὴν ἐνισχύουμε, ὅταν ζοῦμε σύμφωνα μὲ τὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ, ὅταν δηλαδὴ τὴν δείχνουμε ἔμπρακτα μὲ τὴν ὑπακοή μας στὶς θεῖες ἐντολές· ἀκόμη ὅταν εὐχαριστοῦμε συνεχῶς τὸν Θεὸ γιὰ τὶς πολλές Του εὐεργεσίες· ἐπιπλέον ὅταν καλλιεργοῦμε ταπεινὸ φρόνημα, ὅταν ἀναγνωρίζουμε πὼς ὅ,τι κατορθώνουμε, τὸ κατορθώνουμε μὲ τὴ Χάρι τοῦ Θεοῦ. Γενικὰ ὅταν ζοῦμε μέσα στὴν παρουσία τοῦ Θεοῦ, θὰ ἔχουμε μὲ τὴ βοήθεια τοῦ Θεοῦ δυνατὴ πίστη.
***
Λοιπὸν ἂς δώσουμε ὅλη μας τὴν ἐμ­πιστοσύνη, ὅλη μας τὴν καλὴ διάθεση στὸν Κύριο, καὶ Ἐκεῖνος θὰ ἐνεργεῖ τὰ πάντα στὴ ζωή μας. Ἂς ἀνοίξουμε ὅλα τὰ παράθυρα τῆς ψυχῆς μας στὸ φῶς τοῦ Χριστοῦ, κι Ἐκεῖνος θὰ πλημμυρίζει τὴν ὕπαρξή μας μὲ τὸ ζωογόνο καὶ εὐεργετικό Του φῶς!

.
 ============================================================


Ἀποστολικὸ Ἀνάγνωσμα Κυριακῆς 23 Ἰουλίου 2017, ζ΄ ἐπιστολῶν (Ῥωμ. ιε΄ 1-7)

Ἀδελφοί, ὀφείλομεν ἡμεῖς οἱ δυνατοὶ τὰ ἀσθενήματα τῶν ἀδυνάτων βαστά­ζειν, καὶ μὴ ἑαυτοῖς ἀρέσκειν. ἕκαστος ἡμῶν τῷ πλησίον ἀρεσκέτω εἰς τὸ ἀγαθὸν πρὸς οἰκοδομήν· καὶ γὰρ ὁ Χριστὸς οὐχ ἑαυτῷ ἤρεσεν, ἀλλὰ καθὼς γέγραπται, οἱ ὀνειδισμοὶ τῶν ὀνειδιζόντων σε ἐπέπεσον ἐπ᾿ ἐμέ. ὅσα γὰρ προεγράφη, εἰς τὴν ἡμετέραν διδασκαλίαν προεγράφη, ἵνα διὰ τῆς ὑπομονῆς καὶ τῆς παρακλήσεως τῶν γραφῶν τὴν ἐλπίδα ἔχωμεν. ὁ δὲ Θεὸς τῆς ὑπομονῆς καὶ τῆς παρακλήσεως δῴη ὑμῖν τὸ αὐτὸ φρονεῖν ἐν ἀλλήλοις κατὰ Χριστὸν ᾿Ιησοῦν, ἵνα ὁμοθυμαδὸν ἐν ἑνὶ στόματι δοξάζητε τὸν Θεὸν καὶ πατέρα τοῦ Κυρίου ἡμῶν ᾿Ιησοῦ Χριστοῦ. διὸ προσλαμβάνεσθε ἀλλήλους, καθὼς καὶ ὁ Χριστὸς προσελάβετο ὑμᾶς εἰς δόξαν Θεοῦ.
.
«Ἵνα διὰ τῆς ὑπομονῆς καὶ τῆς παρακλήσεως τῶν γραφῶν τὴν ἐλπίδα ἔχωμεν»
Πολλὲς φορὲς στὶς Ἐπιστολές του ὁ ἀ­­­­­πό­­­στολος Παῦλος χρησιμοποιεῖ ἁγιο­­­­­γρα­φικὰ χωρία προκειμένου νὰ διδάξει καὶ νὰ στηρίξει τὶς ψυχὲς τῶν Χριστιανῶν. Ὁ ἴ­­­διος εἶχε σπουδάσει σὲ βάθος τὶς θεό­πνευστες Γραφὲς καὶ γνώριζε καλὰ τὴν πολλαπλὴ ὠφέλειά τους.

  Ομιλία στον Απόστολο
 Στὸ σημερινὸ Ἀποστολικὸ ἀνάγνωσμα ὑπογραμμίζει ἰδιαιτέρως τὸ γεγονὸς ὅτι ἡ μελέτη τῆς Ἁγίας Γραφῆς μᾶς μεταδίδει δύναμη κι ἐλπίδα. Λέγει: Ὅσα γράφηκαν στὸ παρελθὸν ἀπὸ τοὺς θεόπνευστους ἄνδρες, γράφηκαν γιὰ τὴ δική μας διδασκαλία, «ἵνα διὰ τῆς ὑπομονῆς καὶ τῆς παρακλήσεως τῶν γραφῶν τὴν ἐλπίδα ἔχωμεν», δηλαδὴ γιὰ νὰ κρατοῦμε στερεὰ τὴν ἐλπίδα μὲ τὴν παρηγοριὰ καὶ τὴν ἐνίσχυση ποὺ δίνουν οἱ Ἅγιες Γραφές.
Ἂς δοῦμε λοιπὸν γιατί ἡ Ἁγία Γραφὴ ἀ­­­ποτελεῖ πηγὴ δυνάμεως καὶ ἐλπίδος καὶ πόσο σημαντικὸ εἶναι αὐτὸ γιὰ τὴ ζωή μας.
.
1. Ἡ Ἁγία Γραφὴ πηγὴ ἐλπίδος
Εἶναι ἀλήθεια ὅτι πουθενὰ δὲν ­μπορεῖ ν’ ἀκούσει ἢ νὰ διαβάσει κανεὶς πιὸ γλυ­κὰ καὶ πιὸ ἐνισχυτικὰ καὶ παρηγορητικὰ ­λόγια ἀπὸ τὰ λόγια τῆς Ἁγίας Γραφῆς. «Ὡς γλυ­κέα τῷ λάρυγγί μου τὰ λόγιά σου, ὑπὲρ μέλι τῷ στόματί μου», ἀναφωνεῖ ὁ ἱερὸς Ψαλμωδός. Δηλαδή: Πόσο γλυκὰ εἶναι τὰ θεῖα σου λόγια στὴν ψυχή μου ποὺ τὰ μελετᾶ! Ἀσυγκρίτως ἀνώτερα ἀπ’ ὅ,τι τὸ μέλι στὸ στόμα μου (Ψαλ. ριη΄ 103). Κι ὁ ἱερὸς Χρυσόστομος γράφει ὅτι εἶναι ­εὐχάριστο στ’ ἀλήθεια νὰ βλέπει κανεὶς ἀνθηρὰ λιβάδια καὶ κήπους ­παραδεισένιους, «πο­λὺ δὲ ἡδύτερον τῶν θείων Γραφῶν ἡ ἀ­­­νάγνωσις», πολὺ πιὸ εὐχάριστο ὅμως εἶ­­­ναι τὸ νὰ μελετᾶ τὶς θεῖες Γραφές (ΕΠΕ 33,106).
Τὸ γνωρίζουμε αὐτὸ καὶ ἀπὸ τὴν προσωπική μας πείρα. Ὅταν μὲ ἁγνὴ καὶ εἰλικρινὴ διάθεση σκύβουμε στὰ ἱερὰ γράμματα, ἡ ψυχή μας γλυκαίνεται αἰσθανόμαστε ὅτι μᾶς μιλᾶ ὁ ἴδιος ὁ Θεός.
Κι εἶναι ἀλήθεια αὐτό, δὲν εἶναι κάποιος συναισθηματικὸς παρορμητισμός. Τὰ βιβλία τῆς Ἁγίας Γραφῆς γράφηκαν βέβαια ἀπὸ ἀνθρώπινο χέρι καὶ σὲ ἀνθρώπινη διάλεκτο, ὡστόσο τὸ Ἅγιο Πνεῦμα ἦταν αὐτὸ ποὺ καθοδηγοῦσε τοὺς ἱεροὺς συγγραφεῖς γιὰ νὰ μεταφέρουν τὸν λόγο τοῦ Θεοῦ στοὺς ἀνθρώπους. Ὅπως γράφει κι ὁ ἀπόστολος Πέτρος «ὑπὸ Πνεύματος Ἁγίου φερόμενοι ἐλάλησαν ἅγιοι Θεοῦ ἄνθρωποι» (Β΄ Πέτρ. α΄ 21).
Ἔτσι ἐξηγεῖται γιατί οἱ λόγοι τῆς Ἁγίας Γραφῆς μᾶς στηρίζουν, μᾶς ἐμπνέουν καὶ ἀναπτερώνουν τὶς ἐλπίδες μας. Διότι εἶναι λόγοι τοῦ ἀγαθοῦ Παρακλήτου, λόγοι τοῦ Ἁγίου Πνεύματος!
.
2. Ἐμπνέει τὴ ζωή μας
Κάποτε ἔρχονται στὴ ζωὴ καὶ ὧρες δύσ­κολες. Ἀλλεπάλληλα τὰ κύματα τῶν διαφόρων δοκιμασιῶν κτυποῦν τὸν ἄνθρωπο ποὺ ταξιδεύει μέσα στὸ ἀνοιχτὸ πέλαγος. Σύννεφα μαῦρα σκοτεινιάζουν τὸν ὁρίζοντα: προβλήματα μέσα στὴν οἰκο­γένεια· στὴν ἐργασία καὶ στὴ συνεργα­σία· ἕνας πικρὸς λόγος· ἕνας χωρισμός· μιὰ ἀρρώστια· ἕνας θάνατος. Αὐτὰ καὶ ἄλλα πολλὰ ἐνδέχεται νὰ φέρουν ταραχὴ στὴν ψυχή μας καὶ νὰ μᾶς παρασύρουν στὴ δίνη τῆς ἀπελπισίας.
Στὶς δύσκολες αὐτὲς ὧρες ἂς ­ἀνοίγουμε τὸ Εὐαγγέλιο. Ὁ λόγος τοῦ Κυρίου σταλάζει βάλσαμο παρηγοριᾶς στὴν ταλαίπωρη ψυχή μας: Ἐλᾶτε κοντά μου οἱ κουρασμένοι καὶ φορτωμένοι ὁδοιπόροι τῆς ζωῆς, λέει ὁ Κύριος, «κἀγὼ ἀναπαύσω ὑμᾶς» (Ματθ. ια΄ 28). Ἂς μελετήσουμε καὶ τὸ Ψαλτήριο. Πόσο παρηγορητικὰ καὶ ἐλπιδοφόρα εἶναι τὰ θεόπνευστα λόγια τοῦ Ψαλμωδοῦ! «Κύριος φωτισμός μου καὶ σωτήρ μου τίνα φοβηθήσομαι; Κύ­ριος ὑπερασπιστὴς τῆς ζωῆς μου ἀπὸ τίνος δειλιάσω;» (Ψαλ. κς΄ [26] 1). Κάθε στί­χος τῆς Ἁγίας Γραφῆς κι ἕνα μήνυμα δυνατό, οὐράνιο, θεϊκό!
Ὁ μεγάλος Ρῶσος συγγραφέας, ὁ Ντο­στογιέφσκι, ὅταν τὸν ὁδηγοῦσαν κατάδικο στὰ φοβερὰ κάτεργα, ἔγραφε στὸν ἀδελφό του: «Κράτησα τὴ Βίβλο». Πρά­γματι!
Αὐτὸ τὸ ἅγιο Βιβλίο, τὸ Βιβλίο τοῦ Θεοῦ, κράτησε ὁ ἐξόριστος πιστὸς συγγραφέας ὡς τὸν μόνο σύντροφο στὴν πι­κρὴ ζωὴ τῶν καταναγκαστικῶν ἔργων. Για­τὶ αὐτὸ τὸ Βιβλίο εἶναι τὸ μόνο ποὺ χαρίζει γαλήνη καὶ γλυκιὰ ἐλπίδα στὶς δύσ­κολες ὧρες τοῦ πόνου.
Ζοῦμε σὲ ἐποχὴ ὅπου κυριαρχεῖ σύγχυση καὶ ἀναστάτωση. Τὰ γεγονότα, ὅ­­­πως μάλιστα παρουσιάζονται ἢ καὶ διογ­κώνονται ἀπὸ τὶς εἰδήσεις στὰ μέσα ἐ­νημερώσεως, δημιουργοῦν μιὰ ἀτμόσφαιρα καταθλιπτική.
Ἂς μὴ χάνουμε ὅμως τὸ θάρρος καὶ τὴν ἐλπίδα μας. Ἂς μὴν περιορίζουμε τὸν ὁρίζοντα τῶν προσδοκιῶν μας στὰ ἐφήμερα καὶ παροδικὰ γεγονότα. Ἡ Ἁγία Γραφὴ μᾶς ἀποκαλύπτει μιὰ ἄλλη πρα­­γ­ματικότητα. Ἀνοίγει παράθυρο στὴν αἰ­ωνιότητα καὶ μᾶς μεταδίδει τὴ φωνὴ τοῦ Θεοῦ. Ἂς τὴν μελετοῦμε λοιπὸν καθημε­ρινὰ μὲ προσοχὴ καὶ προσευχὴ καὶ ὁ Θε­ὸς τῆς ὑπομονῆς καὶ τῆς ­παρακλήσεως θὰ χαρίζει στὴν ψυχή μας πλούσια χάρη, δύναμη, ὑπομονὴ κι ἐλπίδα!


Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου