Ο ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ ΚΑΙ ΤΟ ΕΥΑΓΓΕΛΙΟΝ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ 17-8-2025 === ΠΡΟΣ ΚΟΡΙΝΘΙΟΥΣ Α' Δ´ 9 - 16 === Ι΄ Ματθαίου (Ματθ. ιζ΄ 14-23)

 Ε.Ι.Π.Α.Σ.

 17-08-2025 † ΚΥΡΙΑΚΗ ΜΕΤΑ ΤΗΝ ΕΟΡΤΗ † Μνήμη τοῦ Ἁγίου Μάρτυρος Μύρωνος. Ἦχος αʹ. Ἑωθινὸν Ιʹ.

 

Ἀπολυτίκιον. Ἦχος α΄.

Τοῦ λίθου σφραγισθέντος ὑπὸ τῶν Ἰουδαίων, καὶ στρατιωτῶν φυλασσόντων τὸ ἄχραντόν σου Σῶμα, ἀνέστης τριήμερος Σωτήρ, δωρούμενος τῷ κόσμῳ τὴν ζωήν· διὰ τοῦτο αἱ Δυνάμεις τῶν οὐρανῶν ἐβόων σοι ζωοδότα. Δόξα τῇ Ἀναστάσει σου Χριστέ, δόξα τῇ βασιλείᾳ σου, δόξα τῇ οἰκονομίᾳ σου, μόνε

φιλάνθρωπε.

 

Ἀπολυτίκιον τῆς ἑορτῆς Ἦχος α'

Ἐν τῇ Γεννήσει τὴν παρθενίαν ἐφύλαξας, ἐν τῇ Κοιμήσει τὸν κόσμον οὐ κατέλιπες Θεοτόκε. Μετέστης πρὸς τὴν ζωήν, μήτηρ ὑπάρχουσα τῆς ζωῆς, καὶ ταῖς πρεσβείαις ταῖς σαῖς λυτρουμένη, ἐκ θανάτου τὰς ψυχὰς ἡμῶν.

 

Ἀπολυτίκιον τοῦ Ναοῦ

 

 Κοντάκιον τῆς ἑορτῆς.

Ἦχος πλ. β΄

Τὴν ἐν πρεσβείαις ἀκοίμητον Θεοτόκον, καὶ προστασίαις ἀμετάθετον ἐλπίδα, τάφος καὶ νέκρωσις οὐκ ἐκράτησεν· ὡς γὰρ ζωῆς Μητέρα, πρὸς τὴν ζωὴν μετέστησεν, ὁ μήτραν οἰκήσας ἀειπάρθενον.

  ==================================

         ΠΡΟΣ ΚΟΡΙΝΘΙΟΥΣ Α' Δ´ 9 - 16

⁹ δοκῶ γὰρ ὅτι ὁ Θεὸς ἡμᾶς τοὺς ἀποστόλους ἐσχάτους ἀπέδειξεν, ὡς ἐπιθανατίους, ὅτι θέατρον ἐγενήθημεν τῷ κόσμῳ, καὶ ἀγγέλοις καὶ ἀνθρώποις. ¹⁰ ἡμεῖς μωροὶ διὰ Χριστόν, ὑμεῖς δὲ φρόνιμοι ἐν Χριστῷ· ἡμεῖς ἀσθενεῖς, ὑμεῖς δὲ ἰσχυροί· ὑμεῖς ἔνδοξοι, ἡμεῖς δὲ ἄτιμοι. ¹¹ ἄχρι τῆς ἄρτι ὥρας καὶ πεινῶμεν καὶ διψῶμεν καὶ γυμνητεύομεν καὶ κολαφιζόμεθα καὶ ἀστατοῦμεν ¹² καὶ κοπιῶμεν ἐργαζόμενοι ταῖς ἰδίαις χερσί· λοιδορούμενοι εὐλογοῦμεν, διωκόμενοι ἀνεχόμεθα, ¹³ βλασφημούμενοι παρακαλοῦμεν· ὡς περικαθάρματα τοῦ κόσμου ἐγενήθημεν, πάντων περίψημα ἕως ἄρτι. ¹⁴ Οὐκ ἐντρέπων ὑμᾶς γράφω ταῦτα, ἀλλ’ ὡς τέκνα μου ἀγαπητὰ νουθετῶ· ¹⁵ ἐὰν γὰρ μυρίους παιδαγωγοὺς ἔχητε ἐν Χριστῷ, ἀλλ’ οὐ πολλοὺς πατέρας· ἐν γὰρ Χριστῷ Ἰησοῦ διὰ τοῦ εὐαγγελίου ἐγὼ ὑμᾶς ἐγέννησα. ¹⁶ παρακαλῶ οὖν ὑμᾶς, μιμηταί μου γίνεσθε.

 

                                              ΜΕΤΑΦΡΑΣΗ

                               ΠΡΟΣ ΚΟΡΙΝΘΙΟΥΣ Α' Δ´ 9 - 16

⁹ Κάθε ἄλλο ὅμως παρὰ βασιλείαν ἀπολαμβάνομεν ἡμείς οἱ Ἀπόστολοι. Διότι νομίζω, ὅτι ὁ Θεὸς ἠμᾶς τοὺς Ἀποστόλους ἔδειξε δημοσίᾳ καὶ εἰς τὰ μάτια ὅλων τελευταίους, σὰν καταδίκους, ποὺ πρόκειται νὰ θανατωθοῦν. Διότι ἐγίναμεν θέαμα εἰς ὅλον τὸν κόσμον καὶ εἰς τοὺς ἀγγέλους, καὶ εἰς τοὺς ἀνθρώπους, θαυμαζόμενοι μὲν ἀπὸ τοὺς ἀγαθούς, περιφρονούμενοι δὲ καὶ χλευαζόμενοι ἀπὸ τοὺς ἄλλους. ¹⁰ Ἡμεῖς οἱ Ἀπόστολοι θεωρούμεθα ἀπὸ τοὺς ἀπίστους βλάκες καὶ ἀνόητοι διὰ τὸ ὄνομα τοῦ Χριστοῦ. Σεῖς ὅμως εἶσθε φρόνιμοι κατὰ Χριστόν. Ἠμεῖς εἴμεθα ἀσθενεῖς καὶ καταδιωκόμεθα ἀπὸ τοὺς ἀνθρώπους σεῖς ὅμως εἶσθε ἰσχυροί, διότι δὲν σᾶς εὗρε κανένας πειρασμός. Σεῖς εἶσθε ἔνδοξοι, ἠμεῖς δὲ εἴμεθα ἄτιμοι καὶ περιφρονημένοι. ¹¹ Μέχρι τῆς ὥρας αὐτῆς, ποὺ σᾶς γράφω, καὶ πεινῶμεν καὶ ὑποφέρομεν ἀπὸ δίψαν εἰς τὰς περιοδείας μας καὶ δὲν ἔχομεν ἀρκετὰ ρούχα, ὅταν εἰς τὸ μέσον τῶν ταξιδίων μας καταλαμβανώμεθα ἔξαφνα ἀπὸ χειμῶνα, καὶ δεχόμεθα κτυπήματα καὶ κακομεταχειρίσεις καὶ δὲν καταστεκόμεθα πουθενά, ἀλλὰ διαρκῶς φεύγομεν ἐδῶ καὶ ἐκεῖ. ¹² Καὶ κοπιάζομεν ἐργαζόμενοι μὲ τὰ ἴδια μας τὰ χέρια. Τὴν ὥραν ποὺ οἱ ἀπιστοῦντες εἰς τὸ εὐαγγέλιον μᾶς ὑβρίζουν καὶ μᾶς περιγελοῦν, ἠμεῖς εὐχόμεθα ἀγαθὰ ὑπὲρ αὐτῶν. Ἐνῶ μᾶς καταδιώκουν, δεικνύομεν ἀνοχὴν πρὸς τοὺς διώκτας μας. ¹³ Ἐνῶ μᾶς δυσφημοῦν καὶ μᾶς συκοφαντοῦν, ἀπαντῶμεν μὲ λόγους γλυκεῖς καὶ παρακλητικούς. Σὰν καθάρματα καὶ ἀποσαρώματα τοῦ κόσμου ἐγίναμεν, ἀποσπόγγισμα ἀκάθαρτον εἰς τὰ μάτια ὅλων ἕως τὴν στιγμὴν αὐτήν. ¹⁴ Δὲν θέλωμε αὐτὰ ποὺ γράφω νὰ σᾶς ντροπιάσω, ἀλλὰ σὰν παιδιά μου ἀγαπητὰ σᾶς συμβουλεύω. ¹⁵ Ναί· σᾶς συμβουλεύω μὲ πατρικὴν λαχτάραν καὶ στοργήν. Διότι, ἐὰν ἔχετε πάρα πολλοὺς παιδαγωγοὺς καὶ διδασκάλους κατὰ Χριστόν, δὲν ἔχετε ὅμως πολλοὺς πατέρας. Ἕνα καὶ μόνον ἔχετε πνευματικὸν πατέρα, ἐμέ. Διότι μὲ τὴν χάριν, ποὺ μοῦ ἔδωκεν ἡ κοινωνία καὶ ἡ σχέσις μου μὲ τὸν Χριστόν, διὰ μέσου τοῦ Εὐαγγελίου ἐγὼ σᾶς ἐγέννησα πνευματικῶς. ¹⁶ Ἀφοῦ λοιπὸν εἶμαι πατέρας σας, σᾶς παρακαλῶ γίνεσθε μιμητοί μου.

 

================================

 

Εὐαγγελικό Ἀνάγνωσμα Κυριακῆς 17 Αὐγούστου 2025, Κυριακὴ Ι΄ Ματθαίου (Ματθ. ιζ΄ 14-23)

14 Καὶ ἐλθόντων αὐτῶν πρὸς τὸν ὄχλον προσῆλθεν αὐτῷ ἄνθρωπος γονυπετῶν αὐτὸν καὶ λέγων· 15 Κύριε, ἐλέησόν μου τὸν υἱόν, ὅτι σεληνιάζεται καὶ κακῶς πάσχει· πολλάκις γὰρ πίπτει εἰς τὸ πῦρ καὶ πολλάκις εἰς τὸ ὕδωρ. 16 καὶ προσήνεγκα αὐτὸν τοῖς μαθηταῖς σου, καὶ οὐκ ἠδυνήθησαν αὐτὸν θεραπεῦσαι. 17 ἀποκριθεὶς δὲ ὁ Ἰησοῦς εἶπεν· ὦ γενεὰ ἄπιστος καὶ διεστραμμένη! ἕως πότε ἔσομαι μεθ᾿ ὑμῶν; ἕως πότε ἀνέξομαι ὑμῶν; φέρετέ μοι αὐτὸν ὧδε. 18 καὶ ἐπετίμησεν αὐτῷ ὁ Ἰησοῦς, καὶ ἐξῆλθεν ἀπ᾿ αὐτοῦ τὸ δαιμόνιον καὶ ἐθεραπεύθη ὁ παῖς ἀπὸ τῆς ὥρας ἐκείνης. 19 Τότε προσελθόντες οἱ μαθηταὶ τῷ Ἰησοῦ κατ᾿ ἰδίαν εἶπον· διατί ἡμεῖς οὐκ ἠδυνήθημεν ἐκβαλεῖν αὐτό; 20 ὁ δὲ Ἰησοῦς εἶπεν αὐτοῖς· διὰ τὴν ἀπιστίαν ὑμῶν. ἀμὴν γὰρ λέγω ὑμῖν, ἐὰν ἔχητε πίστιν ὡς κόκκον σινάπεως, ἐρεῖτε τῷ ὄρει τούτῳ, μετάβηθι ἐντεῦθεν ἐκεῖ, καὶ μεταβήσεται, καὶ οὐδὲν ἀδυνατήσει ὑμῖν. 21 τοῦτο δὲ τὸ γένος οὐκ ἐκπορεύεται εἰ μὴ ἐν προσευχῇ καὶ νηστείᾳ. 22 Ἀναστρεφομένων δὲ αὐτῶν εἰς τὴν Γαλιλαίαν εἶπεν αὐτοῖς ὁ Ἰησοῦς· μέλλει ὁ υἱὸς τοῦ ἀνθρώπου παραδίδοσθαι εἰς χεῖρας ἀνθρώπων 23 καὶ ἀποκτενοῦσιν αὐτόν, καὶ τῇ τρίτῃ ἡμέρᾳ ἐγερθήσεται. καὶ ἐλυπήθησαν σφόδρα.

                           ΕΡΜΗΝΕΙΑ Π. Ν. ΤΡΕΜΠΕΛΑ

                                   ΜΕΤΑΦΡΑΣΗ

14 Κι ὅταν ἔφθασαν στό πλῆθος τοῦ λαοῦ, τόν πλησίασε κάποιος ἄνθρωπος πού γονάτισε μπροστά του κι ἔλεγε: 15 Κύριε, λυπήσου καί σπλαχνίσου τό παιδί μου, διότι σεληνιάζεται καί ὑποφέρει ἄσχημα, ἀλλά καί κινδυνεύει τόν ἔσχατο κίνδυνο. Διότι πολλές φορές πέφτει στή φωτιά, καί πολλές φορές στό νερό, καί κινδυνεύει ἔτσι νά καεῖ ἤ νά πνιγεῖ. 16 Καί τόν ἔφερα στούς μαθητές σου, ἀλλά αὐτοί δέν μπόρεσαν νά τόν θεραπεύσουν. 17 Ὁ Ἰησοῦς τότε ἀποκρίθηκε: Ὤ γενιά πού τόσα θαύματα εἶδες καί εἶσαι ἀκόμη ἄπιστη, κι ἀπ’ τήν κακία σου εἶσαι διεστραμμένη! Ἕως πότε θά εἶμαι μαζί σας; Ἕως πότε θά σᾶς ἀνέχομαι; Φέρτε τόν μου ἐδῶ. 18 Τότε τόν ἐπέπληξε ὁ Ἰησοῦς καί βγῆκε ἀπ’ αὐτόν τό δαιμόνιο καί θεραπεύθηκε τό παιδί ἀπ’ τήν ὥρα ἐκείνη. 19 Τότε οἱ μαθητές πλησίασαν ἰδιαιτέρως τόν Ἰησοῦ καί τοῦ εἶπαν: Γιατί ἐμεῖς δέν μπορέσαμε νά βγάλουμε τό δαιμόνιο αὐτό; 20 Καί ὁ Κύριος τούς εἶπε: Ἐπειδή σᾶς λείπει ἡ πίστη. Διότι ἀληθινά σᾶς λέω, ἐάν ἔχετε πίστη θερμή καί δυνατή σάν τό μικρό σπόρο τοῦ σιναπιοῦ, θά πεῖτε στό βουνό αὐτό, πήγαινε ἀπό ἐδῶ ἐκεῖ, καί θά μετακινηθεῖ. Καί τίποτε δέν θά εἶναι ἀδύνατο σέ σᾶς. 21 Αὐτό ὅμως τό εἶδος τῶν δαιμόνων δέν βγαίνει ἀπό τόν ἄνθρωπο πού ἔχει καταληφθεῖ ἀπό αὐτό, παρά μόνο μέ προσευχή πού συνοδεύεται καί μέ νηστεία, ὥστε ἡ προσευχή νά γίνεται μέ διάνοια ὅσο δυνατόν ἐλαφρότερη καί περισσότερο προσηλωμένη στό Θεό. 22 Κι ἐνῶ αὐτοί περιόδευαν στή Γαλιλαία, τούς εἶπε ὁ Ἰησοῦς: Ὁ υἱός τοῦ ἀνθρώπου πρόκειται νά παραδοθεῖ πολύ σύντομα σέ χέρια ἀνθρώπων, 23 καί θά τόν θανατώσουν, καί τήν τρίτη ἡμέρα ἀπό τόν θάνατό του θά ἀναστηθεῖ. Καί οἱ μαθητές λυπήθηκαν πάρα πολύ.

 

                          «ΤΑ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΑ ΚΑΙ Η ΛΥΣΗ ΤΟΥΣ»

Τὸ περιστατικὸ τοῦ σεληνιαζόμενου νέου τῆς σημερινῆς Εὐαγγελικῆς περικοπῆς ἐκφράζει μία πραγματικότητα καὶ δίνει τὴν ἀφορμὴ γιὰ νὰ στρέψουμε τὸ λόγο μας στὸ καθολικὸ φαινόμενο τῶν προβλημάτων τῆς ζωῆς, τὰ ὁποῖα εἶναι πολλὰ καὶ ποικίλα.

Ἀπὸ τὴ στιγμὴ ποὺ ὁ ἄνθρωπος μπαίνει στὸ στίβο τῆς ζωῆς, ἄρχιζει ν' ἀντιμετωπίζει ποικίλα προβλήματα, ἀτομικὰ καὶ προσωπικά, πού σχετίζονται μὲ τὴν ὑγεία, μὲ τὴν ἐπαγγελματικὴ τακτοποίηση, ἤ μὲ τὴν οἰκογενειακὴ ἀποκατάσταση. Ἄλλα εἶναι γενικότερα καὶ παρουσιάζονται στὴν οἰκογένεια σὲ κύκλους συγγενῶν ἤ φίλων, συνεργατῶν ἤ γειτόνων. Πολλὰ ἀπό αὐτά εἶναι ἁπλὰ καὶ ξεπερνιοῦνται εὔκολα καὶ γρήγορα. Ὅσα λύνονται ἔπειτα ἀπὸ καιρό, δημιουργοῦν συνήθως κάποια κόπωση. Τὰ δυσεπίλυτα καὶ ἄλυτα ταλαιπωροῦν καὶ πικραίνουν -ἴσως καὶ ἰσόβια- τὸν ἄνθρωπο. Ἐκεῖνος ἀναζητεῖ καὶ μάλιστα ἐπίμονα τὴ λύση τους, ἄλλα δὲν τὴ βρίσκει.

Στὴν περίπτωση τοῦ σεληνιαζόμενου νέου δὲν ἦταν μόνον ἐκεῖνος ποὺ βασανιζόταν ἀπὸ τὸ δαιμόνιο, ἄλλα ἦταν καὶ οἱ οἰκεῖοι του. Τὸ ἐκφράζουν τὰ παρακλητικὰ λόγια τοῦ πατέρα, ποὺ εἶπε στὸν Χριστό: «Κύριε, σπλαχνίσου καὶ ἐλέησε τὸ παιδί μου, γιατί βασανίζεται ἀπὸ τὸ δαιμόνιο καὶ ὑποφέρει πολύ. Πολλὲς φορὲς δὲν ἔχει συναίσθηση τοῦ ἑαυτού του καὶ κινδυνεύει, διότι ἄλλοτε πέφτει στὴ φωτιὰ καὶ ἄλλοτε στὸ νερό». Τὸ περιστατικὸ τοῦ νέου τοῦ ἱεροῦ Εὐαγγελίου μᾶς πληροφορεῖ ὅτι καὶ γιὰ τὰ δύσκολα καὶ τὰ δυσεπίλυτα προβλήματα μπορεῖ νὰ ὑπάρξει λύση. Ὅταν οἱ ἀνθρώπινες δυνατότητες «δηλώσουν» ἀδυναμία, τότε μπορεῖ νὰ ἀνοίξει μία ἄλλη δυνατότητα. Εἶναι ἐκείνη ποὺ παρέχεται ἀπὸ τὸν Παντοδύναμο Θεὸ καὶ συνήθως σὲ μορφὴ θαύματος.

Ὁ δυστυχὴς πατέρας τοῦ σεληνιαζόμενου παιδιοῦ, πρὶν συναντήσει τὸν Χριστό, βρῆκε τοὺς μαθητές Του καὶ ζήτησε τὴ θεραπευτική τους βοήθεια. Ἐκεῖνοι δὲν μπόρεσαν νὰ ἀνταποκριθοῦν στὸ αἴτημά του. Ὅταν ρώτησαν τὸν Κύριο γιατί στὴν περίπτωση αὐτή δὲν μπόρεσαν νὰ προσφέρουν τὴ θεραπεία πῆραν τὴν ἀπάντηση: «Δία τὴν ἀπιστίαν ὑμῶν». Ἔγινε δηλαδὴ ἐμπόδιο ἡ ὁλιγοπιστία τῶν μαθητῶν καὶ ἡ ἀπιστία τοῦ πατέρα καὶ τῶν οἰκείων του.

Τὸ θαῦμα ὅμως ἔγινε. Ἡ λύση τοῦ προβλήματος δόθηκε ἀπὸ τὸν Κύριο, ἀφοῦ ὁ πατέρας διόρθωσε τὸ λάθος του καὶ στηρίχθηκε στὴν πίστη. Ἀλλά ἡ λύση δὲν δίδεται πάντοτε ὅπως ἀκριβῶς ἐμεῖς σκεπτόμαστε. Μπορεῖ ἕνα αἴτημὰ μας νὰ μὴν τακτοποιηθεῖ, ὅπως ἐμεῖς θέλουμε. Θὰ δοθεῖ ὅμως ἡ καλύτερη ἀπάντηση, ἐκείνη ποὺ μᾶς ταιριάζει περισσότερο καὶ μᾶς συμφέρει πνευματικὰ καὶ οὐσιαστικά.