Η ΕΠΙΣΤΟΛΗ ΠΕΡΙ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΎ ΤΟΥ ΠΟΝΤΙΟΥ ΠΙΛΑΤΟΥ ΤΟΠΟΤΗΡΗΤΟΥ ΤΗΣ ΙΟΥΔΑΙΑΣ ΠΡΟΣ ΤΟΝ ΑΥΤΟΚΡΑΤΟΡΑ ΤΗΣ ΡΩΜΗΣ ΤΙΒΕΡΙΟ ΚΑΙ Η ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΤΟΥ ΤΙΒΕΡΙΟΥ ΠΡΟΣ ΤΟΝ ΠΙΛΑΤΟ

 Ε.Ι.Π.Α.Σ.

  ΑΝΑΦΕΡΕΤΑΙ ΣΤΗ ΘΕΙΑ ΜΟΡΦΗ ΤΟΥ ΣΩΤΗΡΟΣ ΚΑΙ ΤΗΣ ΜΗΤΡΟΣ ΑΥΤΟΥ

Η ΠΡΩΤΟΤΥΠΗ ΕΠΙΣΤΟΛΗ ΦΥΛΛΑΣΕΤΑΙ ΣΤΟ ΑΡΧΕΙΟΦΥΛΑΚΕΙΟ ΚΕΡΑΣΙΝΙ ΤΗΣ ΡΩΜΗΣ.

Η Ιουδαία υπήγετο στην κυριαρχία της Ρώμης. Και είχε, η Ιουδαία, τον εκάστοτε κυβερνήτη της. Στην εποχή του Χριστού κυβερνήτης ήταν ο Πιλάτος. Και αυτοκράτορας της Ρώμης ήταν ο Τιβέριος.  Έδρα του Πιλάτου ήταν η Καισαρεία της Παλαιστίνης. Όταν χρειαζόταν, πήγαινε και στα Ιεροσόλυμα. Κατά τις μεγάλες Ιουδαϊκές γιορτές βρισκόταν πάντα στα Ιεροσόλυμα προς πρόληψη και καταστολή των

ταραχών. Τώρα, στη μεγάλη γιορτή του Πάσχα, βρισκόταν στην ιερή αυτή πόλη.Διέμεινε στο φρούριο "Αντώνια", πού βρισκόταν δίπλα στο ναό του Σολομώντος. Και το φρούριο αυτό ήταν το "πραιτώριο", το μεγάλο Δικαστικό Μέγαρο.  Ο Πιλάτος, βάσει όσων άκουσε για Το Χριστό σχημάτισε περί Αυτού μία καλή εικόνα. Αυτό φαίνεται από μία επιστολή πού έστειλε ο ίδιος στον Τιβέριο, λίγο πριν τη Σταύρωση. Στην επιστολή του αυτή ομιλεί με θαυμασμό για Τον Χριστό. Το κείμενο αυτό διασώζεται στο "Αρχείο των Καισαρίνι" της Ρώμης.

                                ΓΡΑΦΕΙ ΣΤΗΝ  ΕΠΙΣΤΟΛΗ

Ήκουσα περί των όσων επιθυμείτε να πληροφορηθήτε, και προθύμως προσέρχομαι να αφηγηθώ ταύτα εν προς εν. Εν ημέραις ημών, εθεάθη είς αγαθοποιός άνθρωπος, όστις ζη εισέτι και ονομάζεται Ιησούς Χριστός και ο οποίος λγεται υπό του κόσμου, ότι είναι αληθής προφήτης. Οι δε μαθηταί αυτού, λέγουσιν περί αυτού ότι είναι Υιός του Θεού και Ποιητής Ουρανών και Γης και πάντων των υπαρχόντων και υπαρξάντων πραγμάτων. Τω όντι ω Καίσαρ, ακούονται περί αυτού καθημερινώς θαυμάσια πράγματα. Ο Ιησούς ούτος, Χριστός, ανασταίνει νεκρούς και θεραπεύει ασθενείς, μόνο δια του λόγου. Είναι άνθρωπος κανονικού αναστήματος και ωραιοτάτων χαρακτηριστικών. Το δε πρόσωπον αυτού, ενέχει τοιαύτην μεγαλοπρέπειαν, ώστε εκβιάζει την αγάπην και το δέος των παρατηρούντων αυτόν. Η κόμη αυτού είναι υπόξανθος, μακρά μέχρι των ώτων και από των ώτων μέχρι των ώμων. Μολονότι δεν έχει το χρώμα του χώματος, είναι πλέον στιλπνός και είναι γνωστός ως Ναζωραίος. Έχει το μέτωπον προέχον και φωτεινόν, και το πρόσωπον αυτού, χωρίς ουδενός ελαττώματος ή κηλίδος, έχει ιδιάζουσαν χροιάν. Το βλέμμα του είναι πρόσχαρον και σοβαρόν. Οι οφθαλμοί του έχουσι λάμψιν ως αι ακτίναι του ηλίου, ώστε ουδείς δύναται να προσηλώση τους οφθαλμούς επί του προσώπου αυτού, ένεκεν της αίγλης του. Όταν απαντά τρομάζει και όταν πείθει εξαναγκάζει εις δάκρυα, και ούτω, γίνεται αγαπητός και είναι εύθυμος και μετριόφρων. Λέγεται περί αυτού, ότι ουδείς είδεν αυτόν γελώντα, αλλά μάλλον δακρύοντα. Έχει τας χείρας και τους βραχίονας τελείως εσχηματισμένους. Εν τοις λόγοις αυτού, ευρίσκονται πάντες ευχαριστημένοι. Ελάχιστοι εν τούτοις βλέπουσιν αυτόν. εις δε τους συναντώντας αυτόν, αναφαίνεται εν λίαν μετριοπαθή φυσιογνωμία και παρουσία. Είναι άνθρωπος αφαντάστου ωραιότητος, ομοιάζων προς την Μητέρα αυτού, τόσον ωραίαν μεταξύ των γυναικών, ώστε ουδεμία παραμοιάζουσα αυτή, ευρίσκεται καθ’όλα ταύτα τα μέρη. Εάν η Υμετέρα Μεγαλειότης επιθυμήσει να τον ιδή, θέλω σπεύσει να τον αποστείλω προς Αυτήν. Ως την επιρροήν άπασα, η πόλις Ιερουσαλήμ τον τρέμει διότι είναι κάτοχος όλων των γνώσεων, χωρίς ποτέ να διδαχθεί παρ’ ουδενός. Περπατεί γυμνόπους και ασκεπής την κεφαλήν. Πολλοί βλέποντες αυτόν, τον μυκτηρίζουσιν ως παράφρονα. Μόλις όμως παρουσιασθεί και ανοίξει το στόμα του, πάντες τον φοβούνται και τρέμουσι. Λέγεται επίσης περί αυτού, ότι ουδέποτε εφάνη εις τα μέρη ταύτα προσόμοιός του. Τω όντι δε, ως λέγουσι και αυτοί οι Εβραίοι, ουδέποτε ηκούσθη διδασκαλία ομοία προς εκείνην, ην ο Χριστός ούτος διδάσκει. Πολλοί δε μεταξύ των Εβραίων, θεωρούσιν αυτόν ως Θεόν και προς τοιούτον πιστεύουσι. Υπάρχουν όμως και πολλοί, οίτινες κατηγορούσιν αυτόν, λέγοντες ότι είναι εναντίον προς τους νόμους της Υμετέρας Μεγαλειότητος. Και εγώ αυτός παρενοχλούμαι υπό τοιούτον κακοβούλων Εβραίων. Λέγεται περί αυτού, ότι ουδέποτε δυσηρέστησε τινά, και αντιθέτως, πάντοτε έπραττε το καλόν. Πάντες δε, όσοι τον συνανεστράφησαν, ομολογούσιν ότι έτυχον παρ’ αυτού ευεργεσιών και θεραπείας. Εξετέλεσα ευπειθώς την Υμετέραν επιταγήν. Παν ότι δε η Υμετέρα Μεγαλειότης ήθελε με διατάξει, θέλει πάραυτα εκτελεσθή.

            Ιερουσαλήμ Ζ’ Ίνδικτιώνος, Νέα Σελήνη 

Πιστότατος και ευπειθέστατος της Μεγαλειότητας σου. ΠΟΝΤΙΟΣ ΠΙΛΑΤΟΣ Έπαρχος της Ιουδαίας".

       =================================

  Επιστολή του Τιβερίου προς τον Πιλάτο μετά την Σταύρωση του Θεανθρώπου

 «Επειδή άδικον εψήφισας θάνατον κατά τού Ιησού, συμφωνήσας μετά τών φθονερών καί κακίστων Ιουδαίων, λαβών παρ' αυτών δώρα υπέρ τού τοιούτου θανάτου, διά ταύτα καγώ ούτω κατά σού διατάσσω όταν έλθης πρός με δέσμιος τού δούναι απολογίαν περί τής ψυχής ήν αναιτίως παρέδωκες είς θάνατον.»

Αλλ' ώ τής ανοησίας καί πωρώσεως, ότι τοιαύτα φοβερά σημεία καί θαύματα παρ' αυτού γενόμενα θεωρήσαντες, ετολμήσατε τοιούτον άνθρωπον ά θ ώ ο ν παραδούναι είς θάνατον. Τίς δέ σοι πεπωρωμένε καί βέβηλε καί πάσης φιλανθρωπίας ανάξιε, δέδωκε τοιαύτην τόλμην καί εξουσίαν είς τοιούτο μέγα μισόθεον κίνημα, ίνα συμφωνήσης μετά τού πονηρού Συνεδρίου καί διεφθαρμένου λαού καί δώσης αυτοίς εξουσίαν τού τοιούτου θανάτου;
Δία γάρ κρίσιν επενεγκείν μέ δεί ταχέως, διότι ούτε κάν έγραψας πρώτον είς εμέ, περί τής υποθέσεως ταύτης, διά νά λάβης καί τόν εμόν θέλημα, άλλ' ότε ετέλεσας όσα καί ηθέλησαν, τότε μοι έγραψες τά κακώς τελεσθέντα, αλλ' ιδού γράφεις μοι καί τήν ανοησίαν σου αυτοθελήτως, λέγων μοι ότι από τούς θεούς ούς ημείς λατρεύομεν, μείζονα τούτων έργα καί θαύματα παρ' Αυτού τελεούμενα είδες. ''Ω τού φθόνου καί τής κακίας σας. Εί καί ώς Θεόν τούτον εδέξασθε, κάν ώς ιατρόν ούκ είχατε Αυτόν; Εγώ γάρ έξ' ακοής μόνον Τούτον μαθών καί τοιαύτα φοβερά καί εξαίσια σημεία καί θαύματα παρ' Αυτού γενόμενα ακούσας, κέκρικα τώ νο΄ί΄ μου μή είναι Αυτόν άνθρωπον μόνον, αλλά καί Θεόν. Τό γάρ αναστήσαι νεκρούς καί οφθαλμούς τυφλών ανοίξαι καί δαίμονας έξ ανθρώπων διώξαι καί παραλύτους ανορθώσαι, ταύτα Θεός μόνον δύναται ποιήσαι καί ουδείς άνθρωπος. Τίς γάρ άνθρωπος ήκουσε ποτέ τετραήμερον εγείραι καί οφθαλμόν τυφλού γεγενημένου ανοίξαι; Ταύτα γάρ ού μόνον έκ τής επιστολής σου έμαθον, αλλά πολλώ μάλλον καί έκ μιάς γυναικός, ήτις πρό τινων ημερών ενταύθα ελθούσα ειπέ μοι ταύτα πάντα μετ' ακριβείας, κατήγετο δέ αύτη έκ τών ορίων Μάγδαλα, Μαρία καλουμένη μαθήτρια καί αυτή λέγουσα είναι τού Ιησού, ή οποία μεμαρτύρηκε διηγησάμενη ενώπιον τού πλήθους τά ύπ' Αυτού γεγονότα καί τά περί σού καί άλλα πολλά καί ότι εξέβαλε καί έξ αυτής επτά δαιμόνια τώ λόγω μόνω. Διά ταύτα λοιπόν ού δύναμαι παραβλέψαι τοιαύτην αδικίαν.

Ο συγγραφέας τής επιστολής όταν ζούσε ήταν ό πολιτικός καί θρησκευτικός άρχων όλου σχεδόν τού τότε Ρωμαϊκού κράτους ό ΤΙΒΕΡΙΟΣ πού βρισκόταν στό θρόνο από τό 14 μ.Χ. έως τό 36 μ.Χ., ό άνθρωπος πού έμεινε στό θρόνο περισσότερο από κάθε άλλο αυτοκράτορα τούς δύο πρώτους αιώνες, μετά τήν έλευση τού Κυρίου Ιησού Χριστού. Η επιστολή του αυτή απευθύνεται πρός τόν Πόντιο Πιλάτο, καί μέ αυτήν ό Τιβέριος τού αναγγέλλει τί αποφάσισε γι' αυτόν μετά τήν άδικη σταύρωση τού Θεανθρώπου.

Τό ντοκουμέντο αυτό βρίσκεται στή Βιβλιοθήκη τής Ρώμης καί τό πρωτότυπο αυτής είναι γραμμένο στή Λατινική γλώσσα.