Βυζαντινο -Κρητική μουσική με επικό στίχο από τον Ιρανό, Φάρια Φαράτζι

 Ε.Ι.Π.Α.Σ.

Μουσική & τραγούδι Farya Faraji, ποίημα Κωστή Παλαμά, έργο Δημήτρη Σκουρτέλη, τσαμπούνα Δημήτρης Αθανασόπουλος, λύρα Illias de Sutter Ntavlidis. Σημειώστε ότι δεν πρόκειται για ανακατασκευασμένη μουσική από τη μεσαιωνική εποχή, μόνο για μοντέρνα μουσική.

Ενώ πολλά από τα προηγούμενα τραγούδια μου χρησιμοποιούσαν στοιχεία της κρητικής μουσικής σε

ένα ευρύτερο, πανελλήνιο είδος ήχου, ήθελα πολύ να γράψω ένα μουσικό κομμάτι εξ ολοκλήρου κρητικό και να αποτίσω φόρο τιμής στο είδος των ακριτικών τραγουδιών, ένα από τα παλαιότερα. μορφές ελληνικής παραδοσιακής μουσικής που χρονολογούνται από τον Μεσαίωνα, δημοφιλείς στην Κρήτη, όπου θα γράφονταν τραγούδια για τους Ακρίτες, συνοριακούς που φύλαγαν τα εξωτερικά όρια της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας. Τα περισσότερα ακριτικά τραγούδια τείνουν να πραγματεύονται τη μορφή του Διγενή Ακρίτα, του Ηρακλή της μεσαιωνικής ελληνικής λογοτεχνίας, ο οποίος στους θρύλους είναι μισός Καππαδόκης Έλληνας, μισός Άραβας Ακρίτης που κάνει θρυλικές πράξεις στη μάχη.

Το ποίημα αυτό γράφτηκε από τον Κωστή Παλαμά, εξέχοντα Έλληνα ποιητή του 20ού αιώνα, και είναι η δική του άποψη για τις πολλές εκδοχές του θανάτου του Διγενή. Ενώ οι προηγούμενες εκδόσεις του μύθου τον έλεγαν να πεθάνει στο νεκροκρέβατό του, οι νεότερες εκδόσεις τον λένε ότι πολεμούσε τον ίδιο τον θάνατο σε μάχη ένα προς ένα, χάνοντας τελικά από αυτόν (σε πολλές εκδοχές, χάνει μόνο επειδή ο Θάνατος απατά). Είναι ενδιαφέρον να σημειωθεί η σύνθεση προχριστιανικών παγανιστικών ελληνικών στοιχείων που ανακυκλώνονται σε ένα χριστιανικό πλαίσιο, όπως ο Θάνατος ονομάζεται Χάρων (ο οποίος στην αρχαία ελληνική μυθολογία ήταν μόνο ένας βαρκάρης που επέτρεπε στους νεκρούς να ταξιδέψουν στα Τάρταρα, ενώ στα ακριτικά τραγούδια, εξισώνεται με τον ίδιο τον Θάνατο). Αντί για χριστιανικό παράδεισο ή κόλαση, ο Διγενής φέρεται στα Τάρταρα, που ονομάζεται επίσης Άδης. Το έργο τέχνης του Δημήτρη Σκουρτέλη, που χρησιμοποιείται εδώ, δείχνει τον Χάρωνα με χριστιανικά, αγγελικά χαρακτηριστικά.

Έγραψα το τραγούδι να είναι σε τυπική κρητική φόρμα, εμπνευσμένο από τα είδη του κρητικού συρτού, πεντοζάλι και σιγανού, με την κρητική λύρα και την κρητική τσαμπούνα να παίζονται με δεξιοτεχνία από τους συνεργάτες μου. Ένα λαούτο παρέχει τη βασική εξέλιξη της χορδής ισχύος υποστηρίζοντας τη μελωδία. Η σύγχρονη κρητική παράδοση του λαούτου δείχνει μια ενδιαφέρουσα σύνθεση της γηγενούς ελληνικής μουσικής με τις βενετσιάνικες επιρροές στο νησί: η αρχή της εξέλιξης των συγχορδιών στην Κρήτη είναι ότι θα εφαρμόσουν μια βασική συγχορδία ισχύος που ταιριάζει με τις κύριες νότες της δομής της μελωδίας. Έτσι, εάν ένα ριζικό μέρος της μελωδίας είναι στο C, το λαούτο θα αλλάξει τη συγχορδία σε μια συγχορδία ισχύος C, όσο η μελωδία παραμένει ριζωμένη σε αυτήν τη νότα. Αυτή είναι ουσιαστικά η ίδια αρχή με το ισοκράτημα της ορθόδοξης ψαλτικής, που κάνει το ίδιο με τα φωνητικά drone, αλλά το λαούτο προσθέτει σε αυτό δύο επιπλέον νότες σχηματίζοντας μια τριαδική χορδή βασισμένη στο δυτικό τονικό σύστημα, κάτι που έφερε στην Κρήτη η βενετική επιρροή. ενώ το ισοκράτημα υποστηρίζει μόνο την κύρια μελωδία παρέχοντας μια μόνο νότα χωρίς αρμονικές, ενώ η αρμονική υποστήριξη των προόδων συγχορδίας είναι τριαδικής φύσεως.

 Πηγή Ρωμιοί της Πόλης