Χριστός γεννάται

 Ε.Ι.Π.

((ένα ορθογραφικό λάθος, αντί να γράψω **είς την Πατρίδα** έγραψα είς την Πατρίδας.  

Χριστός γεννάται δοξάσατε• Χριστός εξ ουρανών απαντήσατε• Χριστός επί γης υψώθητε. Άσατε τω Κυρίω πάσα η γη, και εν ευφροσύνη, ανυμνήσατε λαοί, ότι δεδόξασται.

 Μυστήριον ξένον, ορώ και παράδοξον• ουρανόν το σπήλαιον• θρόνον, χερουβικόν την Παρθένον• την φάτνην χωρίον, εν ω ανεκλίθη ο αχώρητος, Χριστός ο Θεός• ον ανυμνούντες μεγαλύνομεν.

 Γεννιέται ο Χριστός. Έρχεται στη γη από τον Ουρανό, κι εμείς καλούμαστε να τον δοξολογήσουμε. Να ανεβούμε ψηλά, για να τον υποδεχτούμε. Όλη η Κτίση ας του τραγουδήσει, όλοι οι λαοί ας τον ανυμνήσουν με βαθιά χαρά, γιατί είναι δοξασμένος! Όλη η προεόρτια και εόρτια υμνογραφία των ημερών αυτών, με πολλά σχήματα εξυμνεί την «κένωση» της θεότητας, την άκρα ταπείνωση του  Θεανθρώπου, που, ο ανθρώπινος νους δεν μπορεί να χωρέσει. Πώς η θεϊκή φύση ενώθηκε με την ανθρώπινη, «ασυγχύτως, ατρέπτως αχωρίστως, αδιαιρέτως»; Κατά τρόπο ακατάληπτο, ο Υιός και Λόγος του Θεού προσλαμβάνει την ανθρώπινη σάρκα από την Παρθένο Μαρία. Όμως, αξίζει να προσέξουμε, ότι ο Χριστός «γεννάται». Πρόκειται για τον παρόντα χρόνο, το «Σήμερον» της εκκλησιαστικής Λατρείας, καθώς μέσα στο λειτουργικό χρόνο αναπαριστάνονται και επενεργούν τα κοσμοσωτήρια γεγονότα. Αυτή η νοερή «συνάντηση» με τον Κύριο, στην οποία μας προτρέπει ο υμνογράφος, φέρνει στο μυαλό μας την περιγραφή του Αποστόλου Παύλου για τη Δευτέρα Παρουσία, που όντως θα γίνει ψυχοσωματικά, μετά την ανάσταση των σωμάτων! Μόνο που τότε δε θα έρθει ξανά για να ταπεινωθεί, να υποφέρει, να θανατωθεί, αλλά, με όλη Του τη δόξα, ως Κριτής της Οικουμένης.