Ο Απόστολος και το Ευαγγέλιον της Ε' Κυριακής των Νηστειών 25-3-2018

Α.Σ.Ε.Ι.Π.

Κυριακή Ε’ των Νηστειών Ο Ευαγγελισμός της Θεοτόκου,Αποστ. Ανάγνωσμα: Εβρ. β΄ 11-18        25-3-2018

 Πρωτότυπο κείμενο

Αδελφοί, ο αγιάζων και οι αγιαζόμενοι εξ ενός πάντες˙ δι’ ην αιτίαν ουκ επαισχύνεται αδελφούς αυτούς καλείν, λέγων˙ απαγγελώ το όνομά σου τοις αδελφοίς μου, εν μέσω εκκλησίας υμνήσω σε˙  και πάλιν˙ εγώ έσομαι πεποιθώς επ’ αυτώ˙ και πάλιν˙ ιδού εγώ και τα παιδία ά μοι έδωκεν ο Θεός.  επεί ουν τα παιδία κεκοινώνηκε σαρκός και αίματος, και αυτός παραπλησίως μετέσχεν των αυτών, ίνα διά του θανάτου καταργήσει τον το κράτος έχοντα του θανάτου, τουτ’ έστι τον διάβολον,  και

απαλλάξη τούτους, όσοι φόβω θανάτου διά παντός του ζην ένοχοι ήσαν δουλείας. 16 ου γαρ δήπου αγγέλων επιλαμβάνεται, αλλά σπέρματος Αβραάμ επιλαμβάνεται.  όθεν ώφειλε κατά πάντα τοις αδελφοίς ομοιωθήναι, ίνα ελεήμων γένηται και πιστός αρχιερεύς τα προς τον Θεόν, εις το ιλάσκεσθαι τας αμαρτίας του λαού.  εν ώ γαρ πέπονθεν αυτός πειρασθείς, δύναται τοις πειραζομένοις βοηθήσαι.

Νεοελληνική Απόδοση

Αδελφοί, όλοι έχουν τον ίδιο πατέρα: Και αυτός που εξαγνίζει και αυτοί που εξαγνίζονται. Γι’ αυτό και δεν ντρέπεται να τους ονομάζει αδέλφια. Όπως λέει η Γραφή: Θα διαλαλήσω στ’ αδέλφια μου το μεγαλείο σου, θα σε εξυμνήσω μέσα στη συνάθροιση. Και αλλού: Θα εμπιστευτώ τον εαυτό μου σε αυτόν. Και συνεχίζει: Να, εγώ και τα παιδιά που μου ‘δωσε ο Θεός. Επειδή λοιπόν «τα παιδιά» αυτά ήταν άνθρωποι, έγινε κι ο Ιησούς άνθρωπος, για να καταργήσει με τον θάνατόν του αυτόν που εξουσίαζε τον θάνατο, δηλαδή τον διάβολο, και μ’ αυτόν τον τρόπο να απελευθερώσει όσους ο φόβος του θανάτου τους είχε καταδικάσει να είναι δούλοι σ’ όλη τους τη ζωή. Είναι φανερό ότι δεν έρχεται να βοηθήσει αγγέλους, αλλά τους απογόνους του Αβραάμ. Έπρεπε λοιπόν να γίνει σ’ όλα όμοιος με τ’ αδέλφια του, ώστε να γίνει σπλαχνικός και πιστός αρχιερέας στην υπηρεσία του Θεού, για τη συγχώρηση των αμαρτιών του λαού. Έτσι, επειδή ο ίδιος υπέφερε και δοκιμάστηκε, μπορεί τώρα να βοηθήσει αυτούς που δοκιμάζονται.

Σχολιασμός

«Το απ’ αιώνος μυστήριον, ανακαλύπτεται σήμερον, και ο Υιός του Θεού, Υιός ανθρώπου γίνεται, ίνα του χείρονος μεταλαβών, μεταδώ μοι του βελτίονος. Εψεύσθη πάλαι Αδάμ, και Θεός επιθυμήσας ού γέγονεν· άνθρωπος γίνεται Θεός, ίνα Θεόν τον Αδάμ απεργάσηται…» (Δοξαστικό αίνων 25ης Μαρτίου).

Σήμερα, Δ΄ Κυριακή των Νηστειών, συμπίπτει φέτος να εορτάζεται ο Ευαγγελισμός της Θεοτόκου. Έτσι, το αποστολικό ανάγνωσμα, το οποίο προέρχεται από την Προς Εβραίους Επιστολή του Αποστόλου Παύλου, είναι «της εορτής» και τονίζει τη μέγιστη σημασία της ενανθρώπησης του Υιού και Λόγου του Θεού.

«Και αυτός που εξαγνίζει και αυτοί που εξαγνίζονται έχουν τον ίδιο Πατέρα». Ο Υιός και Λόγος του Θεού, ως « ο εκ του Πατρός γεννηθείς προ πάντων των αιώνων» (βλ. Σύμβολον της Πίστεως), είναι Υιός γνήσιος και μονογενής, προέρχεται από την ουσία του Πατέρα και είναι Θεός αληθινός. Εμείς οι άνθρωποι ως κτίσματα, είμαστε παιδιά του Θεού κατά χάριν και υιοθεσίαν. Εντούτοις, ο Υιός του Θεού δεν ντρέπεται να μας αποκαλεί αδέλφια Του, εξαιτίας της χωρίς όρια ταπεινοφροσύνης, φιλοστοργίας και φιλανθρωπίας Του.

Στη συνέχεια ο Απόστολος των Εθνών διασαφηνίζει πως η σάρκωση του Υιού και Λόγου του Θεού δεν ήταν ούτε φανταστική ούτε εικονική, αλλά απόλυτα πραγματική: «επεί ουν τα παιδία κεκοινώνηκε σαρκός και αίματος, και αυτός παραπλησίως μετέσχε των αυτών». Ο άγιος Ιωάννης ο Δαμασκηνός, στο βιβλίο «Έκδοσις Ακριβής της Ορθοδόξου Πίστεως», σχολιάζει: «(Ο Θεός Λόγος) ως τέλειος Θεός κατά φύση έγινε ο ίδιος τέλειος άνθρωπος κατά φύση, αφού δεν δέκτηκε καμιά τροπή στη φύση της θεότητος ούτε έκανε φάντασμα την οικονομία της σωτηρίας, αλλά ενώθηκε καθ’ υπόσταση ασύγχυτα και αναλλοίωτα και αδιαίρετα με τη σάρκα, που πήρε από την αγία Παρθένο» [Κεφάλαιο Γ΄ 2 (46) ]. Κατ’ αυτό τον τρόπο, ο σαρκωθείς Ιησούς Χριστός μπορεί και καταργεί δια του θανάτου και της Αναστάσεώς Του την εξουσία του διαβόλου, που κατατυραννούσε τον άνθρωπο. Με το όπλο δηλαδή που για αιώνες ο διάβολος φόβιζε την οικουμένη, το θάνατο, ο Ιησούς Χριστός απελευθερώνει το ανθρώπινο γένος και χαρίζει σ’ αυτό την όντως ζωή.

Στο στίχο 16 ο Απόστολος Παύλος επεξηγεί γιατί ο Υιός του Θεού «κεκοινώνηκε σαρκός και αίματος»: επειδή «ούκ αγγέλων επιλαμβάνεται, αλλά σπέρματος Αβραάμ επιλαμβάνεται». Το ρήμα «επιλαμβάνεται» αποδεικνύει την άνευ ορίων αγάπη και ενδιαφέρον του Θεού για την ανθρώπινη φύση: την καταδίωξε, τη συνέλαβε, την φόρεσε αληθινά, αν και αυτή δια της αμαρτίας έφευγε πολύ μακριά Του. Πραγματικά! Αυτό δεν το χάρισε στους αγγέλους, αλλά με την Ανάσταση και την Ανάληψή Του, η σάρκα που είναι απ’ την ανθρώπινη φύση προσκυνείται από αγγέλους και αρχαγγέλους.

«Έπρεπε λοιπόν να γίνει σε όλα όμοιος με τα αδέλφια του». Αυτός που είναι «ο τη ουσία αναφής», αυτός που «στερέωσε τους ουρανούς πάλαι κατ’ αρχάς», αυτός που έχει «δρακί την πάσαν κτίσιν» (πρβ. Δοξαστικό Θ΄ Μ. Ώρας Χριστουγέννων), φρόντισε να γίνει σε όλα αδελφός μας: κυοφορήθηκε, γεννήθηκε, τράφηκε, μεγάλωσε, έπαθε, πέθανε, τάφηκε. Έγινε έτσι αληθινός αρχιερέας για μας προς τον Πατέρα, δυνατός να προσφέρει θυσία το ίδιό Του το Σώμα και το Αίμα, καθαρίζοντας και απαλλάσοντάς μας από τα αμαρτήματά μας.

Το αποστολικό ανάγνωσμα τελειώνει με τη διαβεβαίωση πως ο Κύριος ημών Ιησούς Χριστός μπορεί τώρα να βοηθά όσους δοκιμάζονται, μιας και ο Ίδιος υπέφερε και δοκιμάστηκε. Έπαθε λοιπόν ο Κύριος ότι και εμείς παθαίνουμε, γεύτηκε τον ανθρώπινο πόνο στο ακρώτατό του σημείο· κατ’ αυτό τον τρόπο γνωρίζει και ως άνθρωπος τι είναι η θλίψη, τι είναι οι πειρασμοί στη ζωή. Επομένως, γνωρίζει να συμπάσχει με μας, έχοντας πάντοτε τεταμένη «χείρα βοηθείας» προς τον άνθρωπο.

Σήμερα, που όπως προαναφέραμε η Εκκλησία μας εορτάζει το κοσμοσωτήριο γεγονός του Ευαγγελισμού της Θεοτόκου, γίνεται η φανέρωση «του απ’ αιώνος μυστηρίου» και τελεσιουργείται «της σωτηρίας ημών το Κεφάλαιον» (πρβ. Απολυτίκιο Ευαγγελισμού). Ο Υιός και Λόγος του Θεού γίνεται κοινωνός «σαρκός και αίματος», παίρνει από την αγία Παρθένο Μαρία την ανθρώπινη φύση, την ανακαινίζει και την επαναφέρει στο πρωτόκτιστο κάλλος, την ανεβάζει σε θεϊκό και ουράνιο ύψος. Ο Μέγας Βασίλειος, στην ευχή του Επινίκιου Ύμνου στη Θεία Λειτουργία, αναφέρει χαρακτηριστικά: «( Ο Υιός), εκ Παρθένου αγίας σαρκωθείς εκένωσεν εαυτόν, μορφήν δούλου λαβών, σύμμορφος γενόμενος τω σώματι της ταπεινώσεως ημών, ίνα ημάς συμμόρφους ποιήση της εικόνος της δόξης αυτού».

Μεγάλο λοιπόν και σπουδαίο το νόημα της σημερινής εορτής! Και ασφαλώς, πρωταγωνιστικό ρόλο έχει η Αειπάρθενος Μαρία, η οποία έκλινε ταπεινά τον αυχένα στο σχέδιο της Θείας Οικονομίας λέγοντας: «Ιδού η δούλη Κυρίου» (Λουκ. 1, 38). Ας φωνάξουμε λοιπόν προς τη Θεοτόκο κι εμείς, μαζί με τον πρωτοστάτη Άγγελο:

«Χαίρε, του πεσόντος Αδάμ η ανάκλησις· χαίρε, των δακρύων της Εύας η λύτρωσις.
Χαίρε, αστήρ εμφαίνων τον Ήλιον· χαίρε, γαστήρ ενθέου σαρκώσεως.
Χαίρε, δι’ ης νεουργείται η κτίσις· χαίρε δι’ ης βρεφουργείται ο Κτίστης.
Χαίρε, Νύμφη ανύμφευτε!» (Ακάθιστος Ύμνος).

============================================================

Κυριακή Ε’ των Νηστειών Ο Ευαγγελισμός της Θεοτόκου, Ευαγγ. Ανάγνωσμα: Λουκ. α’ 24-38         25-3-2018

Πρωτότυπο Κείμενο

Εν ταις ημέραις εκείναις συνέλαβεν Ελισάβετ η γυνή Ζαχαρίου, και περιέκρυβεν εαυτήν μήνας πέντε, λέγουσα ότι ούτω μοι πεποίηκεν ο Κύριος εν ημέραις αις επείδεν αφελείν το όνειδος μου εν ανθρώποις. Εν δε τω μηνί τω έκτω απεστάλη ο άγγελος Γαβριήλ υπό του Θεού εις πόλιν της Γαλιλαίας, η όνομα Ναζαρέτ, πρός παρθένον μεμνηστευμένην ανδρί, ω όνομα Ιωσήφ, εξ οίκου Δαυίδ, και το όνομα της παρθένου Μαριάμ. Και εισελθών ο άγγελος πρός αυτήν είπε˙ Χαίρε κεχαριτωμένη˙ ο Κύριος μετά σου˙ ευλογημένη συ εν γυναιξίν. Η δε ιδούσα διεταράχθη επί τω λόγω αυτού, και διελογίζετο ποταπός είη ο ασπασμός αύτος. Και είπεν ο άγγελος αυτή˙ Μη φοβού, Μαριάμ˙ ευρές γάρ χάριν παρά τω Θεώ. Και ιδού συλλήψη εν γαστρί και τέξη υιόν, και καλέσεις το όνομα αυτού Ιησούν. Ούτος έσται μέγας και υιός υψίστου κληθήσεται, και δώσει αυτώ Κύριος ο Θεός τον θρόνον Δαυίδ του πατρός αυτού, και βασιλεύσει επί τον οίκον Ιακώβ εις τους αιώνας, και της βασιλείας αυτού ουκ έσται τέλος. Είπε δε Μαριάμ πρός τον άγγελον˙ Πως έσται μοι τούτο, επεί άνδρα ου γινώσκω; Και αποκριθείς ο άγγελος είπεν αυτή˙ Πνεύμα Άγιον επελεύσεται επί σε και δύναμις υψίστου επισκιάσει σοι˙ διό και το γεννώμενον άγιον κληθήσεται Υιός Θεού. Και ιδού Ελισάβετ η συγγενής σου και αυτή συνειληφυία υιόν εν γήρει αυτής, και ούτος μην έκτος εστίν αυτή τη καλουμένη στείρα˙ οτι ουκ αδυνατήσει παρά τω Θεώ παν ρήμα. Είπε δε Μαριάμ˙ Ιδού η δούλη Κυρίου˙ γένοιτό μοι κατά το ρημά σου. Και απήλθεν απ’ αυτής ο άγγελος.

Νεοελληνική Απόδοση

Εκείνες τις μέρες, η Ελισάβετ, η γυναίκα του Ζαχαρία, έμεινε έγκυος. Έκρυβε όμως την εγκυμοσύνη της για πέντε μήνες και έλεγε: «Ο Θεός είδε τη στενοχώρια μου και φρόντισε να με απαλλάξει από την ντροπή που ένιωθα μπροστά στους ανθρώπους για την ατεκνία μου». Τον έκτο μήνα της εγκυμοσύνης της Ελισάβετ, ο Θεός έστειλε τον άγγελο Γαβριήλ στην πόλη της Γαλιλαίας Ναζαρετ, σε μια παρθένο, που ήταν αρραβωνιασμένη με κάποιον που λεγόταν Ιωσήφ και προερχόταν από τη γενιά του Δαβίδ. Η παρθένος λεγόταν Μαριάμ. Παρουσιάστηκε, λοιπόν, σ’ αυτήν ο άγγελος και της είπε: «Χαίρε εσύ, η προικισμένη με τη χάρη του Θεού! Ο Κύριος είναι μαζί σου. Ευλογημένη απ’ τον Θεό είσαι εσύ περισσότερο απ’ όλες τις γυναίκες». Εκείνη μόλις τον είδε ταράχτηκε με τα λόγια του και προσπαθούσε να εξηγήσει τι σήμαινε ο χαιρετισμός αυτός. Ο άγγελος της είπε: «Μη φοβάσαι, Μαριάμ, ο Θεός σου έδωσε τη χάρη του˙ θα μείνεις έγκυος, θα γεννήσεις γιο και θα τον ονομάσεις Ιησού. Αυτός θα γίνει μέγας και θα ονομαστεί Υιός του Υψίστου. Σ’ αυτόν θα δώσει ο Κύριος ο Θεός τον θρόνο του Δαβίδ, του προπάτορα του. Θα βασιλέψει για πάντα στους απογόνους του Ιακώβ και η βασιλεία του δεν θα έχει τέλος». Η Μαριάμ τότε ρώτησε τον άγγελο: «Πώς θα μου συμβεί αυτό, αφού εγώ δεν έχω συζυγικές σχέσεις με κανέναν άνδρα;» Ο άγγελος της απάντησε: «Το Άγιο Πνεύμα θα έρθει επάνω σου και θα σε καλύψει η δύναμη του Θεού˙ γι’ αυτό και το άγιο παιδί που θα γεννήσεις θα ονομαστεί Υιός Θεού. Μάθε ακόμη ότι η συγγενής σου Ελισάβετ συνέλαβε γιο στα γηρατειά της˙ έτσι, αυτή που την αποκαλούσαν στείρα, τώρα βρίσκεται στον έκτο μήνα της εγκυμοσύνης. Για τον Θεό τίποτα δεν είναι ακατόρθωτο». Η Μαριάμ τότε είπε: «Είμαι μια δούλη του Κυρίου˙ ας γίνει το θέλημα του σ’ εμένα όπως μου το είπες». Κι έφυγε από αυτήν ο άγγελος.

Σχολιασμός

Τέταρτη Κυριακή των Νηστειών σήμερα, η οποία φέτος συμπίπτει με την εορτή του Ευαγγελισμού της Θεοτόκου. Γι’ αυτό και τα αγιογραφικά αναγνώσματα της θείας Λειτουργίας είναι τα της εορτής. Το ευαγγελικό ανάγνωσμα είναι ειλημμένο από το πρώτο κεφάλαιο του κατά Λουκάν ευαγγελίου, όπου η παραστατική διήγηση του Ευαγγελισμού της Θεοτόκου. Τον έκτο μήνα της εγκυμοσύνης της Ελισάβετ ο Θεός έστειλε τον αρχάγγελο Γαβριήλ να φέρει στην Παρθένο Μαριάμ το μήνυμα της σωτηρίας του ανθρωπίνου γένους. Η Μαριάμ ήταν αρραβωνιασμένη με τον Ιωσήφ που προερχόταν από την γενιά του Δαβίδ και κατοικούσαν σε μια μικρή πόλη της Γαλιλαίας, τη Ναζαρέτ.

Εκεί εμφανίστηκε σ’ αυτήν ο άγγελος και της είπε: «Χαίρε κεχαριτωμένη ο Κύριος μετά σου˙ ευλογημένη συ εν γυναιξί». Χαίρε εσύ που είσαι προικισμένη με τη χάρη του Θεού! Ο Κύριος είναι μαζί σου. Είσαι ευλογημένη από το Θεό περισσότερο από όλες τις γυναίκες. Η Παρθένος ταράχτηκε από αυτό που ζούσε και προσπαθούσε να εξηγήσει αυτά που της είπε ο άγγελος. Ο άγγελος συνεχίζοντας της λέει να μη φοβάται γιατί ο Θεός της έδωσε τη χάρη του, θα μείνει έγκυος, θα γεννήσει γιο και θα τον ονομάσει Ιησού. Αυτός θα γίνει μέγας και θα ονομαστεί Υιός του Υψίστου και ο Θεός θα του δώσει τον θρόνο του Δαβίδ. Θα βασιλέψει για πάντα στους απογόνους του Ιακώβ και η βασιλεία του δεν θα έχει τέλος. Η Μαριάμ τότε απορημένη ρωτά τον άγγελο πώς θα γίνει αυτό αφού δεν έχει συζυγικές σχέσεις με κανένα άνδρα. Ο άγγελος της απαντά ότι θα κατέλθει πάνω της το Άγιο Πνεύμα και θα την καλύψει η δύναμη του Θεού, γι’ αυτό και το παιδί που θα γεννήσει θα ονομαστεί Υιός Θεού. Της λέει ακόμη ότι η συγγενής της η Ελισάβετ βρίσκεται στον έκτο μήνα της εγκυμοσύνης της και θα γεννήσει γιο στα γηρατειά της. Τίποτα δεν είναι ακατόρθωτο για το Θεό. Η Μαριάμ τότε του λέει: Είμαι μια δούλη του Κυρίου˙ ας γίνει το θέλημά του σ’ εμένα όπως μου το είπες. Και ανεχώρησε ο άγγελος.

Το πότε καθορίστηκε η μεγάλη αυτή θεομητορική εορτή δεν μας είναι γνωστό. Οι πρώτες μαρτυρίες που βρίσκουμε είναι γύρω στο 624 στο πασχάλιο χρονικό όπου χαρακτηρίζεται ως συσταθείσα την 25ην Μαρτίου «από θεοφόρων διδασκάλων». Ακολουθούν λίγο αργότερα οι αναφορές των Συνόδων του Τολέδου το 656 και της εν Τρούλλω το 692. Το βέβαιο είναι ότι ο ορισμός της 25ης Μαρτίου ως ημερομηνίας εορτασμού του Ευαγγελισμού έγινε μετά τη καθιέρωση της εορτής των Χριστουγέννων στην 25η Δεκεμβρίου, ώστε η εορτή της συλλήψεως του Χριστού να είναι εννέα μήνες ακριβώς πριν από την εορτή της Γεννήσεώς Του. Η εορτή του Ευαγγελισμού εμπίπτει πάντα εντός της Μεγάλης Τεσσαρακοστής, περίοδο κατά την οποία δεν τελούνται εορτές λόγω του πένθιμου χαρακτήρα που την χαρακτηρίζει. Όλες οι εορτές αγίων που εμπίπτουν στις καθημερινές της Μ. Τεσσαρακοστής μετατίθενται στις Κυριακές ή μετά το Πάσχα (όπως π.χ. η μνήμη του αγίου Γεωργίου). Η εορτή όμως του Ευαγγελισμού δεν μετατίθεται και εορτάζεται με πανηγυρικό εσπερινό, πανηγυρική θεία λειτουργία και κατάλυση ιχθύος σε όποια ημέρα της εβδομάδος και αν συμπέσει.

Το μεγάλο αυτό γεγονός του Ευαγγελισμού αποτελεί τη μεγαλύτερη είδηση μέσα στην Ιστορία. Η λέξη ευαγγελισμός είναι σύνθετη: ευ + αγγέλλω, που σημαίνει την ευχάριστη αγγελία, την καλή είδηση. Αυτή την καλή είδηση ότι έφθασε το «πλήρωμα του χρόνου» για την εκπλήρωση το μυστήριο της λυτρώσεως του κόσμου με τη σάρκωση του Λόγου του Θεού έρχεται να φέρει ο Αρχάγγελος Γαβριήλ στην Παρθένο. Το γεγονός αυτό προκαλεί έκπληξη και δεν μπορεί να κατανοηθεί με τη λογική, αφού τα μυστήρια του Θεού βρίσκονται πέρα από τη σφαίρα της ανθρώπινης λογικής. Ακόμη και η Παρθένος απορημένη όταν της είπε ο Αρχάγγελος Γαβριήλ ότι θα γεννήσει Υιόν, τον ρωτά πώς θα γίνει αυτό αφού δεν έχει συζυγικές σχέσεις με κανένα άνδρα.

Προσπαθώντας να ερμηνεύσει κάποιος σήμερα με τη λογική το γεγονός αυτό θα πει: πότε παρουσιάζονται άγγελοι σε κοπέλες και μιλούν μαζί τους. Ζώντας οι άνθρωποι σήμερα μέσα σ’ ένα κόσμο τεχνολογικά ανεπτυγμένο πως θα μπορούσαν να πιστέψουν αυτά τα θαυμαστά γεγονότα. Αυτά όμως τα πράγματα δεν μπορούν να ερμηνευθούν με βάση τη λογική αλλά μόνο να βιωθούν δια της πίστεως. Αυτό εξάλλου μας το διαβεβαιώνει και η απάντηση που δίνει ο Αρχάγγελος προς την Παρθένο λέγοντας της ότι τίποτα δεν είναι ακατόρθωτο για το Θεό.

Η Παρθένος όταν αφιερώθηκε από τους γονείς της στο Θεό σε ηλικία τριών χρονών εισήχθη από τον αρχιερέα Ζαχαρία στα Άγια των Αγίων που προορίζονταν μόνο για τον Αρχιερέα. Εκει παρέμεινε για δώδεκα χρόνια, τρεφόμενη από άγγελο Κυρίου, μέχρι τα δεκαπέντε της όπου οδηγείται σε μνηστεία με τον Ιωσήφ. Κατά την παραμονή της εκεί είχε φτάσει στη θέωση. Γι’ αυτό και υποτάσσει τη λογική της στο θέλημα του Θεού λέγοντας: «Ιδού η δούλη Κυρίου, γένοιτό μοι κατά το ρήμα σου». Έχοντας η Παρθένος την πραγματική ελευθερία ενεργούσε πάντοτε κατά φύσιν. Έτσι και τώρα αφήνεται πλήρως στο θέλημα του Θεού. Τη στιγμή αυτή που αφήνεται στο θέλημα του Θεού γίνεται η σύλληψη του Χριστού δημιουργικώς από το Άγιο Πνεύμα χωρίς να περάσει κάποιο χρονικό διάστημα. Η σύλληψη του Κυρίου από το Άγιο Πνεύμα δημιουργικώς και όχι σπερματικώς διατήρησε στη Θεοτόκο την παρθενία της τόσο κατά την σύλληψη, όσο και κατά την κυοφορία και τη γέννηση του Κυρίου. Αυτό το βλέπουμε να εικονίζεται σε όλες τις μορφές της Θεοτόκου με τρεις αστέρες που ζωγραφίζονται στην ορθόδοξη εικόνα της, ένα στο δεξιό ώμο, ένα στον αριστερό ώμο και ένα στο μέτωπο.

«Σήμερον της σωτηρίας ημών το κεφάλαιον και του απ’ αιώνος μυστηρίου η φανέρωσις». Αυτό το κεφάλαιο της σωτηρίας που ανοίγεται για όλους τους ανθρώπους ας το αξιοποιήσουμε κατάλληλα, έτσι ώστε να αποτελέσει την πραγματική είδηση στη ζωή μας. Μια είδηση η οποία θα μας απαλλάξει από τα δεσμά της αμαρτίας και θα μας συντάξει με το θέλημα του Θεού, όπως συντάχθηκε και η Θεοτόκος, οδηγώντας μας στη σωτηρία.