π.ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΣΑΓΑΝΗΣ, ΑΠΟ ΤΟ ΠΑΛΚΟ ΣΤΗΝ ΩΡΑΙΑ

Από το πάλκο στην… Ωραία Πύλη

2012-03-04 - 16:37:21

Ο π. Αλέξανδρος Σαγάνης ανατρέχει στην περίοδο που είχε συγκρότημα  στη Γερμανία
Διαδρομή ζωής είναι για τον π. Αλέξανδρο Σαγάνη η πορεία από τις κοσμικές δραστηριότητες και το τραγούδι έως την οδό της διακονίας. Ο εφημέριος του ναού Παμμεγίστων Ταξιαρχών Παλαιού Κοιμητηρίου, ο οποίος έζησε για πολλά χρόνια στην Γερμανία, πραγματοποιώντας εμφανίσεις με το συγκρότημά του, επέλεξε συνειδητά την οδό της πνευματικής προσφοράς και της παρηγορίας σε όσους βιώνουν οδυνηρά συναισθήματα λόγω της απώλειας αγαπημένων προσώπων. Το μικρόφωνο
με το οποίο τραγουδούσε πριν από αρκετά χρόνια, είναι τοποθετημένο συμβολικά στον ναό, στον χώρο όπου σήμερα ιερουργεί, «γιατί μέσα από την διακονία μου ψάλλω και τραγουδώ τα τραγούδια του Θεού» όπως υπογραμμίζει ο ίδιος.
ΡΕΠΟΡΤΑΖ: ΓΛΥΚΕΡΙΑ ΥΔΡΑΙΟΥ
Ο π. Αλέξανδρος, ο οποίος είναι παράλληλα ο εικονολήπτης των εκδηλώσεων που διοργανώνει η Μητρόπολη Δημητριάδος, έχει αφιερώσει την ζωή του στον συνάνθρωπο, έχοντας διατελέσει προηγουμένως εφημέριος στην Ευαγγελίστρια της Ν. Ιωνίας, όπου χειροτονήθηκε διάκονος από τον Μακαριστό Χριστόδουλο, στον ναό του Αγίου Γεωργίου και κατόπιν στην Αγία Τριάδα, το εκκλησάκι του Νοσοκομείου. Δεν δίστασε μάλιστα σε ηλικία 30 ετών να καθίσει και πάλι στα θρανία, προκειμένου να ολοκληρώσει τις σχολικές του γνώσεις.  «Όταν έφυγα για την Γερμανία σε ηλικία 13 ετών είχα τελειώσει μόνο το Δημοτικό Σχολείο και όταν αποφάσισα να στραφώ ολοκληρωτικά στην Εκκλησία, θέλησα να συμπληρώσω τις γνώσεις μου» εξηγεί ο π. Αλέξανδρος. Γι’ αυτό τον λόγο «φοίτησα στο Γυμνάσιο Μηλεών την εποχή που ήμουν εφημέριος στον Άγιο Γεώργιο, έλαβα το απολυτήριο,  συνέχισα στο Εκκλησιαστικό Λύκειο και όταν το ολοκλήρωσα, σπούδασα στην Ανώτατη Εκκλησιαστική Ακαδημία της Θεσσαλονίκης» προσθέτει.
Ο καλλίφωνος π. Αλέξανδρος τραγουδάει, σημειωτέον,  πάντα στις προσχηματικές εκδρομές που διοργανώνει ο κοιμητηριακός ναός για τους πιστούς, αλλά η κιθάρα που κάποτε αποτελούσε αχώριστο σύντροφο στο πάλκο, σήμερα βρίσκεται σε κάποιο ντουλάπι, μαζί με τις μνήμες μιας άλλης εποχής.  Με την εικονογράφηση και την φωτογραφία συμβάλλει στην προβολή της τοπικής Εκκλησίας και όχι μόνο, δεδομένου ότι το υλικό στέλνεται και στην Αθήνα. «Το θεωρώ διακονία και προσφορά, διότι όλα τα ηλεκτρονικά μηχανήματα είναι δικά μου και προσφέρω αφιλοκερδώς τις υπηρεσίες μου στην Μητρόπολη Δημητριάδος ως εικονολήπτης» υπογραμμίζει ο ίδιος.
Από το πάλκο στο ψαλτήρι
 Στη διάρκεια της παραμονής του στην Γερμανία, όπου είχε μεταναστεύσει η οικογένειά του, ο νυν εφημέριος του Παλαιού Κοιμητηρίου εργάστηκε σε διάφορα εργοστάσια, όπως χιλιάδες άλλοι ομογενείς, προκειμένου να εξασφαλίσει τον άρτο τον επιούσιο. «Άρχισα να ασχολούμαι με το τραγούδι από το ’71, μετά την ολοκλήρωση της στρατιωτικής μου θητείας στην Ελλάδα και αφού επέστρεψα στην Γερμανία. Δημιούργησα ένα συγκρότημα το οποίο απαρτίζονταν από ομογενείς και αρχίσαμε να εμφανιζόμαστε σε διάφορα κέντρα, αρχικά στην Καρλσλούη όπου διέμενα και κατόπιν στο Ανόβερο, παίζοντας λαϊκά, παραδοσιακά, νησιώτικα τραγούδια και γενικά ελληνική μουσική» αναφέρει ο π. Αλέξανδρος.
Το συγκρότημα ονομάστηκε «Μέγας Αλέξανδρος» και στην διάρκεια της καλλιτεχνικής του δράσης, πραγματοποίησε εμφανίσεις σε πολλά ελληνικά κέντρα της Γερμανίας, καθώς και σε εκδηλώσεις της ελληνικής κοινότητας. Επικεφαλής του συγκροτήματος, ήταν ο νυν καλλίφωνος ιερέας, ο οποίος έπαιζε κιθάρα και τραγουδούσε, απολαμβάνοντας το χειροκρότημα του κοινού.  
«Μέχρι τα 27 μου χρόνια δεν είχα καμία σχέση με την Εκκλησία» ομολογεί ο ίδιος. «Ξαφνικά, μου γεννήθηκε η επιθυμία να εκκλησιαστώ και την επόμενη φορά που πήγα στην εκκλησία, θέλησα να ανέβω στο ψαλτήρι, για να ψάλω. Εκεί με άκουσε ο Επίσκοπος του Ανοβέρου, συζήτησα μαζί του και με προέτρεψε να συνεχίσω να ψάλλω. Παράλληλα, συνεχίζει ο π. Αλέξανδρος την αφήγηση, έγινα οδηγός του Επισκόπου και τον ακολουθούσε σε διάφορες εκκλησίες όπου λειτουργούσε. Την συγκεκριμένη χρονική περίοδο, μου γεννήθηκε η επιθυμία να στραφώ στην Εκκλησία, αλλάζοντας κυριολεκτικά τρόπο ζωής κι εγκαταλείποντας το τραγούδι που τόσο αγαπούσα».
Εν μια νυκτί, έλαβε την μεγάλη απόφαση να στραφεί στην εν Χριστώ διακονία, επιστρέφοντας παράλληλα στα πάτρια εδάφη, μαζί με την πρεσβυτέρα Μαρία και τα παιδιά του.  Ανατρέχοντας στα χρόνια που έζησε στην Γερμανία, ο π. Αλέξανδρος θυμάται εντονότερα «τα παιδικά μου χρόνια, την νιότη μου, καλές και δυσάρεστες στιγμές, αλλά εκείνο που με χαροποιεί ιδιαίτερα είναι ότι ο Θεός με πήρε μέσα από τον κόσμο και με ώθησε να τον διακονήσω. Το μικρόφωνο που χρησιμοποιούσα στο συγκρότημα, υπογραμμίζει,  το έχω τοποθετήσει στον ναό κι όπως έχω κατ’ επανάληψη αναφέρει στους πιστούς, αυτό το μικρόφωνο που κάποτε έδινε ψεύτικη χαρά στους ανθρώπους, τώρα δίνει πνευματική χαρά». 
Εμπειρίες ζωής
 Στον κοιμητηριακό ναό των Ταξιαρχών όπου διακονεί σήμερα ο π. Αλέξανδρος, μεταφέρει αρκετές φορές από το ιερό βήμα σκέψεις και εμπειρίες, υπογραμμίζοντας ότι «αυτό που μου δίνει μεγαλύτερη χαρά είναι το γεγονός ότι με αξίωσε ο Θεός και μου δώρισε την ιεροσύνη του, διότι είναι δωρεά η ιεροσύνη». Παρότι διέμεινε αρκετά χρόνια στην Γερμανία, δεν νιώθει νοσταλγία και απαντάει αρνητικά, χωρίς δεύτερη σκέψη, στο ερώτημα εάν θα επέστρεφε. Όπως επισημαίνει μάλιστα «δεν νοσταλγώ την Γερμανία, αλλά αυτό που θυμάμαι χαρακτηριστικά είναι ότι ο κρατικός μηχανισμός υποστηρίζει τους μετανάστες κι έχεις την αίσθηση ότι είσαι ισότιμος, καθώς τουλάχιστον σε επίπεδο δικαιωμάτων, δεν νιώθεις αδικημένος». 
Η συμβουλή που απευθύνει, κατά συνέπεια,  στα νέα παιδιά που οδηγούνται στην σκέψη της μετανάστευσης λόγω της κρίσης είναι «να είναι προσεκτικοί, να μην αφομοιωθούν από το ξένο περιβάλλον, αλλά να διατηρήσουν τις αξίες και τα όνειρά τους» κι όπως επισημαίνει κατ’ επανάληψη στους πιστούς «παρόλα τα ελαττώματα, τα λάθη και τις αδυναμίες μας, ο Θεός αγαπάει και προστατεύει την Ελλάδα».  Σε εποχές δύσκολες, ο π. Αλέξανδρος εντείνει τις προσπάθειες και την δράση του προς όφελος των πιστών που διέρχονται δοκιμασίες και πόνο, διοργανώνοντας, παράλληλα, προσκυνηματικές εκδρομές, εσπερινά κηρύγματα και ομιλίες στον ναό.
Καταθέτοντας τις εμπειρίες ζωής που βίωσε, ομολογεί με συγκίνηση «είμαι ευγνώμων διότι μέσω της διακονίας εγκατέλειψα την κιθάρα, το κάπνισμα, τα πάθη μου, για να ευαρεστώ τον Θεό» για να προσθέσει «επέστρεψα στην Ελλάδα γιατί αγάπησα αυτό τον τόπο, τον οποίο στερήθηκα στα νεανικά μου χρόνια».

Ταχυδρόμος, Πανθεσσαλική Εφημερίδα