Πώς θα καταφέρναμε να τους δείξουμε ότι οι ζωές τους θα μπορούσαν να είναι αλλιώς; Ότι ένα νέο Βυζάντιο θα άξιζε να είναι η Πατρίδα που ονειρευόμαστε όλοι οι άνθρωποι;

 Ε.Ι.Π.Α.Σ.

Η συντριπτική πλειοψηφία των συγγραφέων που έχουν γράψει μυθιστορήματα για το Βυζάντιο, το έχουν κάνει για να το δυσφημίσουν και να το πολεμήσουν. Στην κατηγορία αυτή ανήκουν και ελληνόφωνοι συγγραφείς, που αντί να τιμήσουν τις ρίζες τους, προτιμούν να βγάλουν προς τα έξω το σκοτάδι που έχουν μέσα τους και, κατευθυνόμενοι από το κακό, να χτυπήσουν τον Χριστό και τη μόνη Αυτοκρατορία στην ιστορία της ανθρωπότητας, που το μέλημά της ήταν η διάδοση του

Ευαγγελίου όπου γης και η ανθρώπινη σωτηρία.

Φυσικά, υπήρξαν λάθη στα 1.123 χρόνια: εγκλήματα, αιρέσεις και εγκληματικοί αυτοκράτορες. Όμως ποιος έχει την ψευδαίσθηση ότι εδώ, στη Γη, τα πράγματα μπορούν να είναι μόνιμα τέλεια; Τέλεια θα είναι στον Ουρανό, και τέλειος είναι μόνο ο Θεός. Εντούτοις, το Βυζάντιο είναι ό,τι τελειότερο μπόρεσε να φτιάξει ο άνθρωπος στην ανθρώπινη ιστορία.
Είναι αστείο να βλέπεις σήμερα λαούς της δυτικής Ευρώπης να δημιουργούν μυθιστορήματα και ταινίες έπους και ηρωισμού που υποτίθεται πως αποτυπώνουν το παρελθόν τους. Είναι αστείο, γιατί το μόνο που στα αλήθεια πρόσφεραν οι Φράγκοι, οι Νορμανδοί, οι Γερμανοί, οι Λομβαρδοί, οι Αγγλοσάξονες και τα άλλα απολειφάδια ήταν σφαγές, κλεψιές, φεουδαρχισμός και κυρίως ένας διαστρεβλωμένος χριστιανισμός, που έφερε την ανθρωπότητα στο σημερινό τραγικό σημείο: να περιμένουμε από στιγμή σε στιγμή τον πυρηνικό πόλεμο.
Οι τελευταίοι Έλληνες που μείναμε, παρά τα μεγάλα πάθη και λάθη μας, οφείλουμε να είμαστε νοσταλγοί του παρελθόντος μας — όχι για έναν μάταιο εγωισμό ή μια αίσθηση ανωτερότητας, αλλά γιατί γνωρίζουμε πως αυτό που υπήρξε στο Βυζάντιο είναι ο μόνος τρόπος η ανθρωπότητα να γίνει ένας επίγειος Παράδεισος. Ένας όμορφος κόσμος, με τη ζωή να έχει νόημα, να έχει αληθινές συγκινήσεις, να έχει δύναμη και παρηγοριά στις θλίψεις, να μην έχει φόβο στον θάνατο αλλά προετοιμασία για τα μεγάλα και σπουδαία που ακολουθούν στον Ουρανό.
Πώς μπορούν, όμως, οι αδιάφοροι Νεοέλληνες και οι σκληρόψυχοι – υλιστές Δυτικοί να νιώσουν όλα αυτά, από τη στιγμή που νοιάζονται μόνο για τις ηδονές, την καλοπέραση και τα θεάματα που θαμπώνουν και καθοδηγούν στο σκοτάδι;
Πώς θα μπορούσαμε να δείξουμε σε όλους αυτούς τους ανθρώπους ότι υπάρχει και μια άλλη χαρά, εκτός από αυτές που γνωρίζουν; Μια χαρά που δεν αφήνει πικρή γεύση στο τέλος. Πώς θα καταφέρναμε να τους δείξουμε ότι οι ζωές τους θα μπορούσαν να είναι αλλιώς; Ότι ένα νέο Βυζάντιο θα άξιζε να είναι η Πατρίδα που ονειρευόμαστε όλοι οι άνθρωποι;
Έγραψα ένα μυθιστόρημα που εξελίσσεται στα χρόνια του Βυζαντίου, γι’ αυτόν ακριβώς τον λόγο.
Μια βυζαντινή περιπέτεια για τους Νεοέλληνες (και όχι μόνο, αφού μεταφράζεται ήδη στα αγγλικά), που τους αρέσει να ταξιδεύουν στις «λογοτεχνικές θάλασσες» και που, μέσα από τη μυθιστορηματική ανάγνωση, θα νιώσουν τη σαγήνη του Βυζαντίου, τη δύναμη της πνευματικής ζωής, το φρόνημα της βυζαντινής ιπποσύνης — να είσαι ηρωικός και άγιος ταυτόχρονα!
Δυστυχώς, οι Δυτικοί χρησιμοποιούν την τέχνη για να κατευθύνουν στο σκοτάδι. Εμείς, οι Ρωμιοί, ας τη χρησιμοποιήσουμε για να κατευθύνουμε στο Φως του Χριστού.
Δεν έχουμε να ζηλέψουμε κανένα Lord of the Rings, κανένα Game of Thrones. Αν αυτοί, με την ανύπαρκτη αληθινή–ηρωική ιστορία, δημιουργούν επικά μυθιστορήματα για να στρέψουν στη μαγεία και στις υποτιθέμενες εσωτερικές δυνάμεις, εμείς, με το αληθινό έπος των 1.123 χρόνων βυζαντινής ιστορίας, ας δημιουργήσουμε ηρωικά έπη που θα παρουσιάζουν ποια είναι η αληθινή δύναμη και τι σημαίνει στα αλήθεια ηρωισμός και Ρωμιοσύνη.

 https://romioitispolis.gr/pos-