Ο ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ ΚΑΙ ΤΟ ΕΥΑΓΓΕΛΙΟΝ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ 10-8-2025 === ΠΡΟΣ ΚΟΡΙΝΘΙΟΥΣ Α' Γ´ 9 - 17 === Θ΄ Ματθαίου (Ματθ. ιδ΄ 22-34) ===

 Ε.Ι.Π.Α.Σ.

10-08-2025 † ΚΥΡΙΑΚΗ ΜΕΤΑ ΤΗΝ ΕΟΡΤΗΝ.

 † Μνήμη τοῦ Ἁγίου Μάρτυρος καὶ Ἀρχιδιακόνου Λαυρεντίου. Ἦχος πλ. δ΄. Ἑωθινὸν

Ἀπολυτίκιον. Ἦχος πλ. δ´.

Ἐξ ὕψους κατῆλθες ὁ εὔσπλαγχνος, ταφὴν καταδέξω τριήμερον, ἵνα ἡμᾶς ἐλευθερώσῃς τῶν παθῶν· ἡ ζωὴ καὶ ἡ ἀνάστασις ἡμῶν, Κύριε δόξα σοι.

 

Ἀπολυτίκιον τῆς ἑορτῆς.

Ἦχος βαρὺς

Μετεμορφώθης ἐν τῷ ὄρει Χριστὲ ὁ Θεός, δείξας τοῖς Μαθηταῖς σου τὴν δόξαν σου, καθὼς ἠδύναντο,

Λάμψον καὶ ἡμῖν τοῖς ἁμαρτωλοῖς, τὸ φῶς σου τὸ ἀΐδιον, πρεσβείαις τῆς Θεοτόκου, φωτοδότα δόξα σοι.

 

Ἀπολυτίκιον τοῦ Ναοῦ

 

 Κοντάκιον τῆς Ἑορτῆς Ἦχος βαρὺς. Αὐτόμελον

Ἐπὶ τοῦ ὄρους μετεμορφώθης, καὶ ὡς ἐχώρουν οἱ Μαθηταί σου τὴν δόξαν σου, Χριστὲ ὁ Θεὸς ἐθεάσαντο, ἵνα ὅταν σε ἴδωσι σταυρούμενον, τὸ μὲν πάθος νοήσωσιν ἑκούσιον, τῷ δὲ κόσμῳ κηρύξωσιν, ὅτι σὺ ὑπάρχεις ἀληθῶς, τοῦ Πατρὸς τὸ ἀπαύγασμα.

==========================

                                       ΠΡΟΣ ΚΟΡΙΝΘΙΟΥΣ Α' Γ´ 9 - 17
⁹ Θεοῦ γάρ ἐσμεν συνεργοί· Θεοῦ γεώργιον, Θεοῦ οἰκοδομή ἐστε. ¹⁰ Κατὰ τὴν χάριν τοῦ Θεοῦ τὴν δοθεῖσάν μοι ὡς σοφὸς ἀρχιτέκτων θεμέλιον τέθεικα, ἄλλος δὲ ἐποικοδομεῖ· ἕκαστος δὲ βλεπέτω πῶς ἐποικοδομεῖ· ¹¹ θεμέλιον γὰρ ἄλλον οὐδεὶς δύναται θεῖναι παρὰ τὸν κείμενον, ὅς ἐστιν Ἰησοῦς Χριστός. ¹² εἰ δέ τις ἐποικοδομεῖ ἐπὶ τὸν θεμέλιον τοῦτον χρυσόν, ἄργυρον, λίθους τιμίους, ξύλα, χόρτον, καλάμην, ¹³ ἑκάστου τὸ ἔργον φανερὸν γενήσεται· ἡ γὰρ ἡμέρα δηλώσει· ὅτι ἐν πυρὶ ἀποκαλύπτεται· καὶ ἑκάστου τὸ ἔργον ὁποῖόν ἐστι τὸ πῦρ δοκιμάσει. ¹⁴ εἴ τινος τὸ ἔργον μενεῖ ὃ ἐπῳκοδόμησε, μισθὸν λήψεται· ¹⁵ εἴ τινος τὸ ἔργον κατακαήσεται, ζημιωθήσεται, αὐτὸς δὲ σωθήσεται, οὕτως δὲ ὡς διὰ πυρός. ¹⁶ Οὐκ οἴδατε ὅτι ναὸς Θεοῦ ἐστε καὶ τὸ Πνεῦμα τοῦ Θεοῦ οἰκεῖ ἐν ὑμῖν; ¹⁷ εἴ τις τὸν ναὸν τοῦ Θεοῦ φθείρει, φθερεῖ τοῦτον ὁ Θεός· ὁ γὰρ ναὸς τοῦ Θεοῦ ἅγιός ἐστιν, οἵτινές ἐστε ὑμεῖς.

                                         ΜΕΤΑΦΡΑΣΗ

                                ΠΡΟΣ ΚΟΡΙΝΘΙΟΥΣ Α' Γ´ 9 - 17

⁹ Ο Απολλώς, λοιπόν, και εγώ είμεθα μεταξύ μας ένα, συνεργάται του Θεού δια την ιδικήν σας σωτηρίαν. Σεις δε είσθε αγρός και ιδιοκτησία του Θεού, που καλιεργείται από αυτόν τον ίδιον. Είσθε οικοδόμημα του Θεού, που εις την πραγματικότητα κτίζεται από τον ίδιον τον Θεόν με όργανά του ημάς. ¹⁰ Συμφωνα δε με την χάριν και την αποστολήν που μου έδωσεν ο Θεός μεταξύ των εθνών, εγώ, σαν σοφός αρχιτέκτων φωτισμένος από τον Θεόν, έχω θέσει ακλόνητον θεμέλιον εις την Κορινθον και άλλος κτίζει επάνω στο θεμέλιον αυτό. Ο καθένας όμως ας βλέπη και ας προσέχη πως κτίζει επάνω στο θεμέλιον. ¹¹ Δεν πρέπει δε να ασχολήται με νέαν θεμελίωσιν, διότι κανένας δεν ημπορεί να βάλη άλλο θεμέλιο αγκωνάρι εκτός από εκείνο που έχει ήδη τεθή και κείται εις την βάσιν της οικοδομής· και αυτός είναι ο Ιησούς Χριστός. ¹² Εάν δε κανείς κτίζη επάνω στο θεμέλιον αυτό πολύτιμα υλικά, όπως είναι ο χρυσός, ο άργυρος, οι πολύτιμοι λίθοι, η κτίζη ξύλα, χορτάρι και καλάμια, ¹³ ας έχη υπ' όψιν του, ότι του καθενός οικοδόμου θα γίνη φανερόν το έργον και η αξία του. Διότι η μεγάλη εκείνη ημέρα της κρίσεως θα το φανερώση ολοκάθαρα. Επειδή θα συνοδεύεται αυτή με την θείαν δικαιοσύνην, η οποία σαν φως θα αποκαλύπτη και σαν πυρ θα κατακαίη κάθε τι το ευτελές και σάπιο. Και του καθενός το έργον τι είναι και τι αξίζει, θα το φανερώση η δικαία κρίσις του Θεού που ομοιάζει με την φωτιά. ¹⁴ Εάν, λοιπόν, το έργον που ένας ωκοδόμησε επάνω στο θεμέλιον, στον Χριστόν, μένη άθικτον από την φωτιά, καθ' ο στερεόν και ανθεκτικόν, αυτός θα λάβη μισθόν. ¹⁵ Εάν όμως κάποιου άλλου το έργον κατακαή και γίνη στάκτη, αυτός θα ζημιωθή, διότι οι κόποι του θα πάνε χαμένοι. Ο ίδιος όμως ίσως σωθή με πολύ μεγάλην δυσκολίαν, σαν εκείνον που διέρχεται ανάμεσα από τας φλόγας. (Θα σωθή εάν η δικαιοσύνη του Θεού τον κρίνη, τουλάχιστον δια την καλήν του διάθεσιν, άξιον συγνώμης και σωτηρίας). ¹⁶ Σεις οι Κορίνθιοι είσθε αυτό το πνευματικόν οικοδόμημα, δια το οποίον ομιλώ. Σας ερωτώ, λοιπόν· δεν γνωρίζετε, ότι είσθε πράγματι πνευματικός ναός του Θεού και ότι το πνεύμα του Θεού κατοικεί μέσα σας και μεταξύ σας; ¹⁷ Εάν, λοιπόν, κανείς με τας φιλονεικίας και τας διαιρέσεις καταστρέφη τον ναόν του Θεού, ας γνωρίζη αυτός, ότι θα τον καταστρέψη ο Θεός. Διότι ο ναός του Θεού είναι άγιος, ιερόν αφιέρωμα στον Θεόν. Τετοιος δε άγιος ναός του Θεού είσθε σεις.

====================================================

Εὐαγγελικό Ἀνάγνωσμα Κυριακῆς 10 Αὐγούστου 2025, Κυριακὴ Θ΄ Ματθαίου (Ματθ. ιδ΄ 22-34)

Τῷ καιρῷ ἐκείνῳ, ἠνάγκασεν ὁ Ἰη­σοῦς τοὺς μαθητὰς αὐτοῦ ἐμβῆ­ναι εἰς τὸ πλοῖον καὶ προάγειν αὐτὸν εἰς τὸ πέραν, ἕως οὗ ἀπολύσῃ τοὺς ὄχλους. καὶ ἀπολύσας τοὺς ὄχλους ἀνέβη εἰς τὸ ὄρος κατ᾿ ἰδίαν προσεύξασθαι. ὀψίας δὲ γε­νομένης μόνος ἦν ἐκεῖ. τὸ δὲ πλοῖον ἤδη μέ­σον τῆς θαλάσσης ἦν, βασανιζόμενον ὑπὸ τῶν κυμάτων· ἦν γὰρ ἐναντίος ὁ ἄνε­μος. τετάρτῃ δὲ φυλακῇ τῆς νυκτὸς ἀ­πῆλ­­θε πρὸς αὐτοὺς ὁ Ἰησοῦς περιπατῶν ἐπὶ τῆς θαλάσσης. καὶ ἰδόντες αὐτὸν οἱ μα­θηταὶ ἐπὶ τὴν θάλασσαν περιπατοῦντα ἐ­ταράχθησαν λέγοντες ὅτι φάντασμά ἐστι, καὶ ἀπὸ τοῦ φόβου ἔκραξαν. εὐθέως δὲ ἐ­λά­­λησεν αὐτοῖς ὁ Ἰησοῦς λέγων· θαρσεῖτε, ἐγώ εἰμι· μὴ φοβεῖσθε. ἀποκριθεὶς δὲ αὐτῷ ὁ Πέτρος εἶπε· Κύριε, εἰ σὺ εἶ, κέλευσόν με πρός σε ἐλθεῖν ἐπὶ τὰ ὕδατα. ὁ δὲ εἶ­πεν, ἐλθέ. καὶ καταβὰς ἀπὸ τοῦ πλοίου ὁ Πέ­τρος περιεπάτησεν ἐπὶ τὰ ὕδατα ἐλ­θεῖν πρὸς τὸν Ἰησοῦν. βλέπων δὲ τὸν ἄνε­μον ἰσχυ­ρὸν ἐφοβήθη, καὶ ἀρξάμενος κατα­πον­­τίζεσθαι ἔκραξε λέγων· Κύριε, σῶσόν με. εὐθέως δὲ ὁ Ἰησοῦς ἐκτείνας τὴν χεῖ­ρα ἐ­πε­­λάβετο αὐτοῦ καὶ λέγει αὐτῷ· ὀλιγό­πι­στε! εἰς τί ἐδίστασας; καὶ ἐμβάντων αὐτ­ῶν εἰς τὸ πλοῖον ἐκόπασεν ὁ ἄνεμος· οἱ δὲ ἐν τῷ πλοίῳ ἐλθόντες προσεκύνησαν αὐ­­­­­τῷ λέγοντες· ἀληθῶς Θεοῦ υἱὸς εἶ. Καὶ διαπεράσαντες ἦλθον εἰς τὴν γῆν Γεννησαρέτ.

 

                                                ΜΕΤΑΦΡΑΣΗ

                                 ΚΑΤΑ ΜΑΤΘΑΙΟΝ ΙΔ´ 22 - 34

²² Καὶ ἀμέσως ὁ Ἰησοῦς διὰ νὰ μὴ παρασυρθοῦν οἱ μαθηταί του ἀπὸ τὸν ἐνθουσιασμὸν τοῦ πλήθους, ποὺ ἤθελε νὰ τὸν ἀνακηρύξῃ βασιλέα, ἠνάγκασεν αὐτοὺς νὰ ἔμβουν εἰς τὸ πλοῖον καὶ νὰ περάσουν προτήτερα ἀπὸ αὐτὸν εἰς τὸ ἀπέναντι μέρος τῆς λίμνης, ἕως ὅτου αὐτὸς διαλύσῃ τὰ πλήθη τοῦ λαοῦ. ²³ Καὶ ἀφοῦ διέλυσε τὰ πλήθη, ἀνέβη εἰς τὸ βουνὸν διὰ νὰ προσευχηθῇ μόνος του.Ὅταν δὲ ἐβράδυασε καλά, ἦτο ἐκεῖ μοναχός. ²⁴ Τὸ δὲ πλοῖον εἶχε προχωρήσει πλέον εἰς τὸ μέσον τῆς λίμνης καὶ συνεταράσσετο ἀπὸ τὰ κύματα.Διότι ἦτο ἐναντίος ὁ ἄνεμος. ²⁵ Κατὰ δὲ τὸ τελευταῖον τρίωρον τῆς νυκτός, ὁπότε παρελάμβανε τὴν στρατιωτικὴν φρουρὰν τὸ τέταρτον τμῆμα τῶν σκοπῶν, ἔφυγεν ἀπὸ τὸ ὅρος καὶ ἦλθε πρὸς αὐτοὺς ὁ Ἰησοῦς, περιπατῶν ἐπάνω εἰς τὴν θάλασσαν, σὰν νὰ ἦτο αὐτὴ ξηρά. ²⁶ Καὶ ὅταν τὸν εἶδαν οἱ μαθηταὶ νὰ περιπατῇ ἐπάνω εἰς τὴν θάλασσαν, ἐταράχθησαν λέγοντες, ὅτι αὐτὸ ποὺ ἔβλεπαν εἶναι φάντασμα.Καὶ ἀπὸ τὸν φόβον τους ἀφῆκαν κραυγήν. ²⁷ Ἀμέσως ὅμως ὡμίλησεν εἰς αὐτοὺς ὁ Ἰησοῦς καὶ εἶπεν· Ἔχετε θάρρος.Ἐγὼ εἶμαι.Μὴ φοβεῖσθε. ²⁸ Ἀπεκρίθη δὲ εἰς αὐτὸν ὁ Πέτρος καὶ εἶπε· Κύριε, ἐὰν εἶσαι σύ, διατάξέ με νὰ ἔλθω πρὸς σὲ ἐπάνω εἰς τὰ νερά. ²⁹ Ὁ δὲ Κύριος εἶπεν· Ἐλθέ.Καὶ ἀφοῦ κατέβη ἀπὸ τὸ πλοῖον ὁ Πέτρος, περιεπάτησεν ἐπάνω εἰς τὰ νερὰ διὰ νὰ ἔλθῃ πρὸς τὸν Ἰησοῦν. ³⁰ Ἀλλ’ ὅταν εἶδε τὸν ἀέρα, ὅτι ἦτο δυνατός, ἐκλονίσθη ἡ πίστις του καὶ ἐφοβήθη, καὶ σὰν ἤρχισε νὰ βουλιάζῃ, ἐφώναξε δυνατὰ καὶ εἶπε· Κύριε, σῶσε με, διότι κινδυνεύω νὰ πνιγῶ. ³¹ Ἀμέσως δὲ ὁ Ἰησοῦς ἤπλωσε τὴν χεῖρα του, τὸν ἔπιασε καὶ τοῦ εἶπε· Ὀλιγόπιστε, διατὶ ἐδείλιασες; ³² Καὶ ὅταν ὁ Χριστὸς καὶ ὁ Πέτρος ἐμβῆκαν εἰς τὸ πλοῖον, ἡσύχασεν ὁ ἄνεμος. ³³ Αὐτοὶ δέ, ποὺ ἦσαν ἀπὸ προτήτερα εἰς τὸ πλοῖον, ἦλθαν καὶ τὸν ἐπροσκύνησαν μὲ πολλὴν εὐλάβειαν λέγοντες· Ἀληθινά, εἶσαι Υἱὸς τοῦ Θεοῦ. ³⁴ Καὶ ἀφοῦ ἐπέρασαν ἀπὸ τὸ ἕν μέρος τῆς λίμνης εἰς τὸ ἄλλο, ἦλθαν εἰς τὴν χώραν Γεννησαρέτ.

 

                       ΣΚΕΨΕΙΣ – ΔΙΔΑΓΜΑΤΑ – ΕΦΑΡΜΟΓΕΣ

                             1. Στὴν ἡσυχία τῆς νύχτας

Ἡ εὐαγγελικὴ περικοπὴ ποὺ ἀκούσαμε σήμερα ἀποτελεῖ συνέχεια τῆς περικοπῆς τῆς προηγούμενης Κυριακῆς. Μετὰ λοιπὸν τὸ θαῦμα τοῦ πολλαπλασιασμοῦ τῶν ἄρτων καὶ τῶν ψαριῶν ὁ Κύριος εἶπε στοὺς Μαθητές του νὰ ἐπιβιβασθοῦν σὲ πλοῖο καὶ νὰ περάσουν στὴν ἀπέναντι ὄχθη τῆς λίμνης Γεννησαρέτ, ἐνῶ ὁ Ἴδιος «ἀνέβη εἰς τὸ ὄρος κατ᾿ ἰδίαν προσεύξασθαι· ὀψίας δὲ γενομένης μόνος ἦν ἐκεῖ». Ἀνέβηκε στὸ γειτονικὸ βουνὸ γιὰ νὰ προσευχηθεῖ· ὅταν δὲ βράδιασε καλά, ἦταν ἐκεῖ μόνος.

Ἀσφαλῶς ἡ προηγούμενη ἡμέρα ἦταν πολὺ κοπιαστικὴ γιὰ τὸν Ἰησοῦ Χριστό. Θεράπευσε ἀσθενεῖς, δίδασκε ἐπὶ ὧρες τὸ πλῆθος τῶν ἀκροατῶν καὶ κατὰ τὸ σούρουπο μοίρασε τροφὴ σὲ χιλιάδες ἀνθρώπους. Ἔπειτα ἀπὸ ὅλα αὐτά, ὡστόσο, δὲν πῆγε νὰ ξεκουρασθεῖ, ἀλλὰ ἀνέβηκε στὸ βουνὸ γιὰ νὰ προσευχηθεῖ. Ἐπέλεξε συνθῆκες ἰδανικές· τὴ γαλήνη τῆς φύσεως, τὴν ἀπομόνωση ἀπὸ τοὺς ἀνθρώπους καὶ τὴν ἡσυχία τῆς νύχτας.

Πόση ἀνάγκη ἔχει καὶ ὁ σημερινὸς ἄνθρωπος ἀπὸ τὶς ἥσυχες αὐτὲς ὧρες τῆς προσευχῆς! Οἱ ἔντονοι ρυθμοὶ τῆς ζωῆς, οἱ καθημερινὲς ὑποχρεώσεις καὶ ἡ εὔκολη ἐπικοινωνία μὲ τὸν ὑπόλοιπο κόσμο περιορίζουν κάποτε τὴν ἐπικοινωνία μας μὲ τὸν Θεό. Γι’ αὐτὸ ὅλοι μας ἔχουμε ἀνάγκη ἀπὸ τὴ μόνωση, τὴν προσευχή, τὴ μελέτη, τὴν περισυλλογή, προκειμένου νὰ ἐπικοινωνήσουμε μὲ τὸν Κύριο· μέσα στὴν ἡσυχία τῆς νύχτας, στὴ γαλήνη τῆς φύσεως, μακριὰ ἀπὸ ἀνθρώπους καὶ ἀπὸ μέσα ἐπικοινωνίας καὶ ἐνημερώσεως· μέσα στὴν παρουσία τοῦ Θεοῦ.

                                     2. Ὅταν ἀργεῖ ὁ Θεὸς

Ὅσο ὁ Κύριος προσευχόταν μόνος Του στὸ βουνό, οἱ Μαθητὲς κλυδωνίζονταν μέσα στὴ λιμνοθάλασσα, ἀπὸ τὰ μεγάλα κύματα καὶ τὸν ὁρμητικὸ ἄνεμο ποὺ εἶχαν ξεσπάσει. Τὸ σκοτάδι ἐπιπλέον προκαλοῦσε ἀγωνία στοὺς ἔμπειρους ψαράδες. Κινδύνευαν νὰ πνιγοῦν. Ξαφνικὰ ὅμως φάνηκε νὰ ἔρχεται ὁ Χριστὸς περπατώντας ἐπάνω στὴ θάλασσα. Ταράχθηκαν ἀκόμη περισσότερο οἱ Μαθητές, διότι νόμισαν ὅτι ἔβλεπαν φάντασμα, καὶ ἄφησαν κραυγὴ τρόμου. Τότε ἄκουσαν τὴ γνώριμη φωνὴ τοῦ θείου Διδασκάλου: «Θαρσεῖτε, ἐγώ εἰμι· μὴ φοβεῖσθε». Ἔχετε θάρρος, ἐγὼ εἶμαι· μὴ φοβάστε.

Στὸ σημεῖο αὐτὸ τὸ ἱερὸ κείμενο σημειώνει ὅτι «τετάρτῃ φυλακῇ τῆς νυκτὸς ἀπῆλθε πρὸς αὐτοὺς ὁ Ἰησοῦς». Ὁ Κύριος φάνηκε κοντά τους κατὰ τὸ τελευταῖο τρίωρο τῆς νύχτας, δηλαδὴ στὶς 3-6 τὸ πρωί. Δημιουργεῖται ἐδῶ ἕνα εὔλογο ἐρώτημα: Γιατί καθυστέρησε τόσο ὁ Ἰησοῦς; Δὲν γνώριζε ὅτι κινδύνευαν; Γιατί τοὺς ἄφησε τόσες ὧρες νὰ παλεύουν μὲ τὰ κύματα;

Τὴν ἀπάντηση μᾶς τὴ δίνει ὁ ἱερὸς Χρυσόστομος: «Διὰ τοῦτο οὐδὲ τὸ σκότος ἔλυσεν, οὐδὲ φανερὸν ἑαυτὸν εὐθέως ἐποίησεν, ἀλείφων αὐτοὺς καὶ παιδεύων εἶναι καρτερικούς» (ΕΠΕ 11, 46). Δηλαδή, αὐτὸς ἦταν ὁ λόγος ποὺ ὁ Κύριος δὲν διέλυσε ἀμέσως τὸ σκοτάδι τῆς νύχτας, οὔτε τοὺς φανερώθηκε ἀμέσως, ἀλλὰ ἔπειτα ἀπὸ ὧρες. Ἤθελε νὰ τοὺς ἐξασκήσει καὶ νὰ τοὺς διδάξει νὰ εἶναι ὑπομονετικοί.

Κάτι ἀντίστοιχο συμβαίνει καὶ στὴ δική μας πάλη μὲ τὰ κύματα τῆς ζωῆς. Κάποτε ὁ Κύριος καθυστερεῖ νὰ ἐπέμβει καὶ νὰ μᾶς λυτρώσει, διότι θέλει νὰ μᾶς ἐξασκήσει, νὰ μᾶς ἐκπαιδεύσει, διδάσκοντάς μας τὴν ὑπομονὴ καὶ τὴν ἐλπίδα σ᾿ Ἐκεῖνον. Ἐπιδιώκει νὰ μᾶς ἐνδυναμώσει, νὰ μᾶς ἐνισχύσει, ὥστε ν᾿ ἀντέχουμε στὶς δοκιμασίες ποὺ μᾶς βυθίζουν σὲ ἀπόγνωση, ν᾿ ἀντιμετωπίζουμε τοὺς κινδύνους ποὺ ἀπειλοῦν νὰ μᾶς καταποντίσουν. Ἡ περίοδος τῆς δοκιμασίας καὶ τοῦ πειρασμοῦ εἶναι τελικὰ ἡ πιὸ γόνιμη γιὰ τὴν καλλιέργεια τῆς ψυχῆς μας.

                                 3. Τὸ βλέμμα μας σ᾿ Ἐκεῖνον

Μόλις ὁ Πέτρος ἄκουσε τὴ φωνὴ τοῦ Ἰησοῦ, φώναξε: «Κύριε, ἂν εἶσαι πραγματικὰ Ἐσύ, δῶσε ἐντολὴ νὰ περπατήσω ἐπάνω στὰ κύματα καὶ νὰ ἔλθω κοντά Σου». «Ἔλα», τοῦ ἀποκρίθηκε ὁ Χριστός. Τότε ὁ Μαθητὴς κατέβηκε ἀπὸ τὸ πλοῖο καὶ ἄρχισε νὰ βαδίζει πρὸς τὸν Κύριο· νὰ περπατᾶ ἐπάνω στὰ κύματα. Μόλις ὅμως ἔδωσε προσοχὴ στὸν χαλασμὸ ποὺ γινόταν γύρω του, φοβήθηκε: «Βλέπων τὸν ἄνεμον ἰσχυρὸν ἐφοβήθη». Γι’ αὐτὸ ἄρχισε νὰ βυθίζεται στὴ θάλασσα, καὶ τότε κραύγασε: «Κύριε, σῶσε με!» Ὁ δὲ Κύριος, ἁπλώνοντας τὸ χέρι του, τὸν ἔπιασε σφιχτὰ καὶ τοῦ εἶπε: «Ὀλιγόπιστε! εἰς τί ἐδίστασας;» Γιατί φοβήθηκες, ὀλιγόπιστε; Ἀνέβηκαν κατόπιν στὸ πλοῖο καὶ ὁ ἄνεμος ἡσύχασε τελείως.

Ὅπως εἴδαμε, ἐνῶ ὁ Πέτρος περπατοῦσε ἐπάνω στὰ κύματα, ἔπειτα ἀπὸ μερικὰ βήματα ἄρχισε νὰ βυθίζεται στὸ νερό. Τί ἄλλαξε; «Βλέπων τὸν ἄνεμον ἰσχυρὸν ἐφοβήθη». Τὸ βλέμμα του ἄλλαξε. Ἐνῶ ἀρχικὰ ἦταν στραμμένο στὸν Κύριο, ἔπειτα στράφηκε στὸν ἰσχυρὸ ἄνεμο. Ὅταν ὁ Μαθητὴς πῆρε τὸ βλέμμα του ἀπὸ τὸν Χριστό, τότε ἄρχισε νὰ φοβᾶται καὶ νὰ καταποντίζεται.

Ὅσο τὸ βλέμμα μας εἶναι στραμμένο στὸν Κύριο, κανένα κύμα δὲν ἔχει τὴ δύναμη νὰ μᾶς βυθίσει. Κανένας ἄνεμος δὲν μπορεῖ νὰ μᾶς κλονίσει. Βαδίζουμε ἐπάνω στὰ κύματα τῶν δοκιμασιῶν σὰν νὰ πατᾶμε σὲ στερεὸ ἔδαφος. Συνεπῶς, ἂς μὴν κοιτᾶμε τὰ κύματα, ποὺ ἀπειλητικὰ ὑψώνονται δίπλα μας. Τὸν Χριστὸ ν᾿ ἀτενίζουμε. Ἐκεῖνος μπορεῖ νὰ κάνει σταθερὴ τὴν πορεία μας, ἀσφαλὴ τὴν ὁδό μας. Ἀκόμη καὶ ὅταν βρισκόμαστε στὴν τρικυμισμένη θάλασσα τῶν πειρασμῶν.