Περί Χρίσματος

                                                ΙΖ

                                           

                                   Περί Χρίσματος

     Το μυστήριο του χρίσματος είναι θεσμός της Εκκλησίας μας που καθιερώθηκε από τον Κύριο μέσω των μαθητών και Αποστόλων. Σκοπό έχει να μεταδίδει στους βαπτιζομένους τις δωρεές και τα χαρίσματα του Άγίου Πνεύματος.

     Τι λένε οι Χιλιαστές –αιρετικοί.

     Όπως και τα άλλα μυστήρια  της Εκκλησίας μας, έτσι και του Χρίσματος (αγίου Μύρου) οι

Χιλιαστές, Προτεστάντες, αιρετικοί, δεν το δέχονται όχι μόνο ως μυστήριο, άλλ’ ούτε κάν ως απλή Ιεροπραξία ή συμβολική πράξη, όπως δέχονται το βάπτισμα και τη θεία Κοινωνία. Αυτοί λένε:

          <<Δια το χρίσμα ουδεμίαν βάσιν ευρίσκομεν εν τω Ευαγγελίω ου μόνον ως

          Μυστηρίου, αλλά και ως διατάξεως ή απλής τελετής>>.  (Ί. Κολιτσάρα: Οι δια-

          Μαρτυρόμενοι >>)

     Βλέπετε; Λένε οι αιρετικοί ! Για το χρίσμα; Ποιο Χρίσμα; Αυτό καμιά βάση δεν έχει μέσα στο Ευαγγέλιο. Άρα….απαράδεκτο!

     Φαίνεται πως την Αγία Γραφή θα την διάβασαν….άπ’ έξω! Δηλαδή, απ’ τα εξώφυλλα! Μέσα όμως λέει  άλλα πράγματα. Τους διαψεύδει! Ή, θα διάβασαν μόνο <<τα τέσσερα Ευαγγέλια>> όπως λένε  <<…εν τω Ευαγγελίω>>. Πρέπει να ξέχασαν  να διαβάσουν και τις Πράξεις και Επιστολές των Αποστόλων!

     Προτού τους διαψεύσει η Αγία Γραφή, θα επικαλεσθούμε ακόμη μία παράξενη αιρετικοί άποψη, ---Χιλιαστές, Προτεστάντες—για το χρίσμα. Παράξενη διότι ενέχει

Η άποψη αυτή και σαρκασμό και εμπάθεια! Προσέξτε την:

          << Άνειδίκευτοι  ΄΄οι ειδικοί ΄΄ (εννοεί τους Ιερείς)  στην πλήρη αλήθεια κα με

          Περιορισμένη την αντίληψη, στηρίχθηκαν σε δύο μόνο σημεία, της Σαμάρειας

          (Πράξ. ή 17) και Εφέσου (Πράξ. ιθ΄6) και υποστηρίζουν ότι το Πνεύμα λαμβάνο-

          νταν μόνο με την επίθεση των χειρών….Την αλήθεια αυτή μας την βεβαιώνουν

          μνημεία της Μεταποστολικής εποχής όπως είναι η μαρτυρία του Ιουστίνου και

          της Διδαχής των 12 Αποστόλων>>. (Σ.Ι. Χαραλαμπάκη: «Τα ανάποδα της θρη-

          σκείας», σελ. 85).

Από την απλή ανάγνωση των απόψεων δύο προτεστάντικων ρευμάτων, διαπιστώνει κανείς μερικά τραγικά πράγματα και αλλοπρόσαλλα για τις ανευθυνότητες και τις αυθαιρεσίες τους. Άπόψεις που αλληλοαναιρούνται αλλά και αυτοκαταργούται.

     Η πρώτη άποψη λέει ότι το χρίσμα δεν έχει βάση στα Ευαγγέλια. Δεν μας λέει τίποτε αν το χρίσμα έχει τέτοια βάση στις  «Πράξεις » και στις Επιστολές των Αποστόλων.

     Η δεύτερη άποψη ( Σ.Ι.ΧΑΡ.) μας λέει πως το χρίσμα έχει αγιογραφική βάση, αλλά….μόνο σε δύο σημεία! Της Σαμάρειας  (Πράξ. η΄17) και της Εφέσου (Πράξ.ιθ΄6). Απορρίπτεται όμως (κατά τον Σ.Ι.ΧΑΡ.) γιατί το υποστηρίζουν οι «ανεδίκευτοι» στην πλήρη αλήθεια, Παπάδες! Ακόμη απορρίπτεται απ’ τον ίδιο, διότι τα δύο μόνο περιστατικά (της Σαμάρειας και της Εφέσου) της Αγίας Γραφής δεν είναι…..αρκετά! Για να το παραδεχθεί ο κ. Σ.Χ. ΧΑΡ. Έπρεπε να ασχολείται όλοι η Αγία Γραφή με το Χρίσμα!!!

     Θαυμάστε το «πιστεύω» τους ! Αυτές λέγονται Εκκλησίες του Χριστού!

     Άκόμη, το κακό (μάλλον το καλό!) δεν είναι ότι οι μεν προτεστάντες καταργούν τους δε,αλλά και η άποψη του Χαραλαμπάκη αυτοανερείται διότι επικαλείται τις Διδαχές των 12 Αποστόλων, δηλ. την Ιερά Παράδοση, για να αποδυναμώσει τη διδασκαλία  της Αγίας Γραφής. Πώς να το χαρακτηρίσει κανείς, πλανεμένο; υποκριτή; ή και τα δύο; Μάλλον τίποτε από αυτά. Άπλώς θα πούμε πως το «πιστεύω» και της αιρετικής αυτής Εκκλησίας –Χιλιαστές,Προτεστάντες, -- έχει ίδια γεύση με όλες τις…χίλιες δύο Εκκλησίες –κομμάτια ή σωματειακά συγκροτήματα των Διαμαρτυρομένων, κλπ. Εδώ έχουμε επίκληση και της Ιεράς Παραδόσεως. Δεν κατηγορούμε γι’ αυτό τον Σ.Ι.ΧΑΡ.  Αντίθετα τον συγχαίρουμε για την αναγνώριση του θεσμού αυτού. Ούτε τον λοιδορούμε για της ανερμάτιστες απόψεις του. Απλώς επισημαίνουμε ότι αυτοκαταργείται!  Όχι μόνο αυτός, αλλά όλοι, μηδενός εξαιρουμένου και των άλλων αιρετικών. Για την Παπική Εκκλησία θα ασχοληθούμε σε ειδική αναφορά.

                                    ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ