Ο ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ ΚΑΙ ΤΟ ΕΥΑΓΓΕΛΙΟΝ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ 23-11-2025 === ΠΡΟΣ ΕΦΕΣΙΟΥΣ Β´ 14 - 22 === ΚΑΤΑ ΛΟΥΚΑΝ ΙΒ´ 16 - 21 ===

 Ε.Ι.Π.Α.Σ.

 23-11-2025 † ΚΥΡΙΑΚΗ ΚΔ΄ (Θ΄ ΛΟΥΚΑ). † Μνήμη τῶν ἐν Ἁγίοις Πατέρων ἡμῶν Ἀμφιλοχίου Ἐπισκόπου Ἰκονίου καὶ Γρηγορίου τοῦ Ἀκραγαντίνων. Ἦχος Βαρύς. Ἑωθινὸν Β΄

--------------------------------------------------------------------------------

Ἀπολυτίκιον. Ἦχος Βαρὺς.

 Κατέλυσας τῷ Σταυρῷ σου τὸν θάνατον, ἠνέῳξας τῷ Λῃστῇ τὸν Παράδεισον, τῶν Μυροφόρων τὸν θρῆνον μετέβαλες, καὶ τοῖς σοῖς Ἀποστόλοις κηρύττειν ἐπέταξας· ὅτι ἀνέστης Χριστὲ ὁ Θεός, παρέχων τῷ κόσμῳ τὸ μέγα ἔλεος.

 

Ἀπολυτίκιον τῆς ἑορτῆς.. Ἦχος δ΄.

Σήμερον τῆς εὐδοκίας Θεοῦ τὸ προοίμιον, καὶ τῆς τῶν ἀνθρώπων σωτηρίας ἡ προκήρυξις. Ἐν Ναῷ τοῦ Θεοῦ τρανῶς ἡ Παρθένος δείκνυται, καὶ τὸν Χριστὸν τοῖς πᾶσι

προκαταγγέλλεται· Αὐτῇ καὶ ἡμεῖς μεγαλοφώνως βοήσωμεν· Χαῖρε τῆς οἰκονομίας τοῦ Κτίστου ἡ ἐκπλήρωσις.

 

Ἀπολυτίκιον τοῦ Τοῦ Ναοῦ

 

Κοντάκιον τῶν Εἰσοδίων τῆς Θεοτόκου. Ἦχος δ΄. Ὁ ὑψωθεὶς ἐν τῷ Σταυρῷ...

Ὁ καθαρώτατος ναὸς τοῦ Σωτῆρος,* ἡ πολυτίμητος παστὰς καὶ παρθένος,* τὸ ἱερὸν θησαύρισμα* τῆς δόξης τοῦ Θεοῦ,* σήμερον εἰσάγεται* ἐν τῷ οἴκῳ Κυρίου,* τὴν χάριν συνεισάγουσα* τὴν ἐν Πνεύματι θείῳ·* ἣν ἀνυμνοῦσιν ἄγγελοι Θεοῦ.* Αὕτη ὑπάρχει* σκηνὴ ἐπουράνιος.

=========================================================

                                   ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ

                         ΠΡΟΣ ΕΦΕΣΙΟΥΣ Β´ 14 - 22

¹⁴ αὐτὸς γάρ ἐστιν ἡ εἰρήνη ἡμῶν, ὁ ποιήσας τὰ ἀμφότερα ἓν καὶ τὸ μεσότοιχον τοῦ φραγμοῦ λύσας, ¹⁵ τὴν ἔχθραν, ἐν τῇ σαρκὶ αὐτοῦ τὸν νόμον τῶν ἐντολῶν ἐν δόγμασι καταργήσας, ἵνα τοὺς δύο κτίσῃ ἐν ἑαυτῷ εἰς ἕνα καινὸν ἄνθρωπον ποιῶν εἰρήνην, ¹⁶ καὶ ἀποκαταλλάξῃ τοὺς ἀμφοτέρους ἐν ἑνὶ σώματι τῷ Θεῷ διὰ τοῦ σταυροῦ, ἀποκτείνας τὴν ἔχθραν ἐν αὐτῷ· ¹⁷ καὶ ἐλθὼν εὐηγγελίσατο εἰρήνην ὑμῖν τοῖς μακρὰν καὶ τοῖς ἐγγύς, ¹⁸ ὅτι δι’ αὐτοῦ ἔχομεν τὴν προσαγωγὴν οἱ ἀμφότεροι ἐν ἑνὶ Πνεύματι πρὸς τὸν πατέρα. ¹⁹ ἄρα οὖν οὐκέτι ἐστὲ ξένοι καὶ πάροικοι, ἀλλὰ συμπολῖται τῶν ἁγίων καὶ οἰκεῖοι τοῦ Θεοῦ, ²⁰ ἐποικοδομηθέντες ἐπὶ τῷ θεμελίῳ τῶν ἀποστόλων καὶ προφητῶν, ὄντος ἀκρογωνιαίου αὐτοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ, ²¹ ἐν ᾧ πᾶσα ἡ οἰκοδομὴ συναρμολογουμένη αὔξει εἰς ναὸν ἅγιον ἐν Κυρίῳ· ²² ἐν ᾧ καὶ ὑμεῖς συνοικοδομεῖσθε εἰς κατοικητήριον τοῦ Θεοῦ ἐν Πνεύματι.

                                           ΜΕΤΑΦΡΑΣΗ

                                 ΠΡΟΣ ΕΦΕΣΙΟΥΣ Β´ 14 - 22

¹⁴ Διότι αυτός είναι η ειρήνη όλων μας, ο οποίος τον Ιουδαϊσμόν και τον Εθνισμόν, τα δύο αυτά τα έκαμεν ένα, εκρήμνισε και διέλυσε το μεσότοιχον του Νομου, που σαν ανυπέρβλητος φραγμός εχώριζε τους δύο λαούς· ¹⁵ δηλαδή κατέλυσε και εξηφάνισε την έχθραν, που εχώριζε τους δύο λαούς, αφού κατήργησε με την θυσίαν της σαρκός αυτού τον νόμον των εντολών, ο οποίος έδιδε διαταγάς, που εδέσμευαν τον άνθρωπον. Και κατήργησε τον παλαιόν Νομον, δια να αναδημιουργήση και ενώση τους δύο αυτούς λαούς δια του εαυτού του εις ένα νέον άνθρωπον, χαρίζων τοιουτρόπως ειρήνην μεταξύ των· ¹⁶ και να συμφιλιώση προς τον Θεόν τους δύο λαούς, ενωμένους εις ένα πνευματικόν σώμα δια της σταυρικής του θυσίας, θανατώσας εν τω προσώπω του και εξαφανίσας την εχθράν και το μίσος. ¹⁷ Και αφού κατέβη εις την γην, εκήρυξε το χαρμόσυνον μήνυμα της ειρήνης εις σας που εζούσατε μακράν από τον Θεόν, και εις ημάς που ήμεθα κοντά του. ¹⁸ Διότι δια του Χριστού οδηγούμεθα και πλησιάζομεν προς τον Θεόν Πατέρα και οι δύο λαοί με το αυτό Αγιον Πνεύμα. ¹⁹ Αρα δεν είσθε πλέον ξένοι, όπως προηγουμένως, και προσωρινοί πολίται της Εκκλησίας του Χριστού, αλλ' είσθε συμπολίται όλων των αγίων, και οικιακοί του Θεού. ²⁰ Εχετε δε κτισθή επάνω στον πνευματικόν θεμέλιον των Αποστόλων και των προφητών εις μίαν πνευματικήν οικοδομήν, την Εκκλησίαν, της οποίας ακρογωνιαίος και θεμελιακός λίθος είναι αυτός ούτος ο Ιησούς Χριστός. ²¹ Επάνω δε εις αυτόν και με την δύναμιν αυτού όλη η οικοδομή συναρμολογείται και αυξάνεται κατά τρόπον αρμονικόν, ώστε να γίνη ναός άγιος, σύμφωνα με το θέλημα του Κυρίου. ²² Εις αυτόν δε τον ναόν δια του Ιησού Χριστού οικοδομείσθε και σεις μαζή με τους άλλους πιστούς, δια να γίνετε κατοικία, εις την οποίαν θα μένη ο Θεός με το Πνεύμα του.

 

                       ΕΥΑΓΓΕΛΙΟΝ

                          ΚΑΤΑ ΛΟΥΚΑΝ ΙΒ´ 16 - 21

¹⁶ Εἶπε δὲ παραβολὴν πρὸς αὐτοὺς λέγων· Ἀνθρώπου τινὸς πλουσίου εὐφόρησεν ἡ χώρα· ¹⁷ καὶ διελογίζετο ἐν ἑαυτῷ λέγων· τί ποιήσω, ὅτι οὐκ ἔχω ποῦ συνάξω τοὺς καρπούς μου; ¹⁸ καὶ εἶπε· τοῦτο ποιήσω· καθελῶ μου τὰς ἀποθήκας καὶ μείζονας οἰκοδομήσω, καὶ συνάξω ἐκεῖ πάντα τὰ γεννήματά μου καὶ τὰ ἀγαθά μου, ¹⁹ καὶ ἐρῶ τῇ ψυχῇ μου· ψυχή, ἔχεις πολλὰ ἀγαθὰ κείμενα εἰς ἔτη πολλά· ἀναπαύου, φάγε, πίε, εὐφραίνου. ²⁰ εἶπε δὲ αὐτῷ ὁ Θεός· ἄφρον, ταύτῃ τῇ νυκτὶ τὴν ψυχήν σου ἀπαιτοῦσιν ἀπὸ σοῦ· ἃ δὲ ἡτοίμασας τίνι ἔσται; ²¹ οὕτως ὁ θησαυρίζων ἑαυτῷ καὶ μὴ εἰς Θεὸν πλουτῶν.

                                         ΜΕΤΑΦΡΑΣΗ

                                ΚΑΤΑ ΛΟΥΚΑΝ ΙΒ´ 16 - 21

¹⁶ Είπε δε προς αυτούς και την εξής παραβολήν· “κάποιου πλουσίου ανθρώπου εσημείωσαν εξαιρετικήν ευφορίαν τα χωράφια του. ¹⁷ Και αυτός έπεσεν αμέσως εις αγωνιώδην συλλογήν και μέριμναν, λέγων· Τι να κάμω, διότι δεν έχω που να συγκεντρώσω και αποθηκεύσω τους καρπούς των χωραφιών μου; ¹⁸ Και ύστερα από μεγάλην σκέψιν είπε· τούτο θα κάμω· Θα κρημνίσω τας αποθήκας μου και θα οικοδομήσω άλλας μεγαλυτέρας, και θα συγκεντρώσω εκεί όλα τα γεννήματά μου και τα αγαθά μου. ¹⁹ Και θα πω εις την ψυχήν μου· Ψυχή, έχεις πολλά αγαθά αποθηκευμένα για έτη πολλά· απόλαυσε την ζωήν, αναπαύου, φάγε, πίε, ευφραίνου. ²⁰ Αφού δε ετοίμασε όλα και πριν προλάβη τίποτε από αυτά να απολαύση, του είπεν ο Θεός· ανόητε από την κακίαν σου άνθρωπε και απερίσκεπτε, αυτήν την νύκτα, που επίστευσες ότι θα αρχίση η απολαυστική ζωη σου, απαιτούν να πάρουν από σε χωρίς αναβολήν την ψυχήν σου· αυτά δε που έχεις ετοιμάσει, εις ποίον τώρα ανήκουν; ²¹ Ετσι παθαίνει και αυτό το τέλος έχει εκείνος, που εγωϊστικά θησαυαρίζει δια τον ευατόν του και δεν προσπαθεί να αποκτήση τον πλούτον των καλών έργων, εις τα οποία ευχαριστείται ο Θεός”.

 

================================================-

                                      Α’  ΟΜΙΛΙΑ

                      ΤΟ ΜΗΝΥΜΑ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ,

                                  « Ο ΑΦΡΩΝ»

Μέ αὐτόν τόν χαρακτηρισμό προσφωνεῖ τόν πλεονέκτη πλούσιο ὁ Χριστός στή σημερινή εὐαγγελική περικοπή. «Ἄφρον», τοῦ λέει, δηλαδή, ἀσύνετε, παράφρον, «αὐτή τή νύχτα τελειώνει ἡ ζωή σου, Τί θά τά κάνεις ὅλα αὐτά, πού μέ νοσηρή ἰδιοτέλεια θησαύρισες; Σέ ποιόν θά τά ἀφήσεις;

Ὁ χαρακτηρισμός αὐτός, πού χρησιμοποιεῖ ό Κύριος γιά τον ἄπληστο πλούσιο, μᾶς ἀποκαλύπτει ὅτι ή πλεονεξία είναι ἀληθινή ἀρρώστια πού δέν ἀφήνει τόν ἄνθρωπο νά ἡρεμήσει καί νά χαρεῖ. «Καί διελογίζετο ἐν ἑαυτῷ».  Τά ὅρια στά ὁποῖα κλείνονται οἱ σκέψεις του καί οἱ προοπτικές του, εἶναι ἡ λέξη «ἐγώ»

            Αὐτὸ θὰ κάνω: θὰ κατεδαφίσω τὶς ἀποθῆκες μου καί θὰ κτίσω μεγαλύτερες καὶ θὰ συγκεντρώσω ἐκεῖ ὅλα τὰ γενήματά μου καὶ τὰ ἀγαθὰ μου». Λὲς καὶ μόνος του τὰ φύτεψε, τὰ πότισε, τὰ μάζεψε. Γι’ αὐτὸν δὲν ὑπάρχουν ἐργάτες ποὺ δούλεψαν, γῆ,  βροχή,  ἄνεμοι ποὺ βοήθησαν. Ὅλα τὰ βλέπει σὰν γεννήματά του. Γι’ αὐτό, ἀφοῦ τὰ συνάξει, σκέπτεται να πεῖ: «Ψυχή, ἔχεις πολλὰ ἀγαθά, γιὰ πολλὰ χρόνια·ἀναπαύσου, φάγε, πίε, εὐφραίνου». Ἐδῶ πλέον κορυφώνεται ἡ παράκρουση.

Μὰ τί λοιπὸν εἶναι ἡ ἀνθρώπινη ὕπαρξη; Ἔτσι ἱκανοποιεῖται; Μὲ σιτάρι καὶ κρασί; Νομίζει ὅτι ἀσφαλίσθηκε στὸ φρούριο τοῦ «ἐγώ» του, ἐνῶ στὴν πραγματικότητα τὸ φρούριο αὐτὸ γίνεται ἡ φυλακή του.

Πολλοὶ δυστυχῶς καὶ στὴν ἐποχὴ μας ζοῦν μέσα σ' αὐτὴ τὴ σύγχυση. Συγκεντρώνουν χρήματα, κτήματα, περιουσίες, γιὰ νὰ τὰ ἀπολαύσουν μόνοι τους ἢ τὸ πολὺ - πολὺ μέσα σ' ἕνα μικρό, στενὸ οἰκογενειακὸ περιβάλλον, χωρίς νά ἐνδιαφέρονται καθόλου γιά τίς ἀνάγκες τῆς κοινωνίας, γιά τόν πόνο καί τήν πείνα, πού μαστίζουν τούς συναθρώπους τους.

Μιά δεύτερη πραγματικότητα πού διαφεύγει ἀπό τόν ἄνθρωπο τῆς σημερινῆς περικοπῆς εἶναι ὅτι ἀδυνατεῖ νά καταλάβει πώς δέν εἶναι μόνιμος στήν γῆ. Ὅσα καί ἄν κατορθώνουμε νά συγκεντρώσουμε δέν πρόκειται νά παραμείνουν γιά πάντα στά χέρια μας.

Χρήματα, θέσεις, ἀξιώματα, ὑλικά ἀγαθά ἐξυπηρετοῦν ἁπλῶς τήν ζωή. Ὅλα αὐτά ἰσχύουν γιά τόν καθένα μας πού θησαυρίζει πολλά ἤ λίγα μόνο γιά τόν ἑαυτό του καί δέν ἀποταμιεύει μέ τά ἔργα τῆς ἀγάπης στόν οὐρανό θησαυρούς πνευματικούς, στούς ὁποίους καί μόνο ἀρέσκεται ὁ Θεός. Περαστικοί εἴμαστε ἂπ' αὐτὴ τὴ γῆ ἀδελφοί.

Ἂς τὸ σκεπτόμαστε συχνότερα αὐτό.  «Ἀτμίς γάρ ἔσται ἡ ζωή ἡ πρός ὀλίγον φαινομένη, ἔπειτα δέ ἀφανιζομένη».

 

------------------------------------------------------------------------------------

                                    Β’ ΟΜΙΛΙΑ                                     

                                          ΔΙΔΑΓΜΑΤΑ

                          1. Διαχειριστὲς καὶ ὄχι ἰδιοκτῆτες

Ἕνα βασανιστικὸ ἐρώτημα ἀπασχολοῦσε τὸν πλούσιο τῆς παραβολῆς τοῦ σημερινοῦ ἱεροῦ Εὐαγγελίου. Τὰ κτήματά του ἀπέδωσαν πάρα πολὺ μεγάλη σοδειά· πλούσια καρποφορία. Τόσο πολύ, ποὺ δὲν θὰ ἔφθαναν οἱ ἀποθῆκες του γιὰ νὰ συγκεντρώσει τοὺς καρπούς. «Τί ποιήσω;», ἀναρωτιόταν. Τί θὰ κάνω; Βρῆκε λοιπὸν τὴ λύση. Ἀποφάσισε νὰ γκρεμίσει τὶς ἀποθῆκες του καὶ νὰ χτίσει ἄλλες, μεγαλύτερες, γιὰ νὰ χωρέσουν ὅλα ἐκεῖ. Θεώρησε ὅτι μὲ τὴ ρύθμιση αὐτὴ θὰ εἶναι εὐτυχισμένος γιὰ πάντα.

Ἔκανε ὅμως ἕνα τραγικὸ λάθος στοὺς ὑπολογισμούς του. Λησμόνησε τὴν ἡμερομηνία λήξεως· ὄχι τῶν ἀγαθῶν του. Αὐτὰ θὰ μποροῦσαν νὰ διατηρηθοῦν γιὰ πολλὰ χρόνια στὶς νέες μεγάλες ἀποθῆκες του. Τὴν ἡμερομηνία λήξεως τῆς ἐπίγειας ζωῆς του λησμόνησε. Παρέβλεψε τὸ πιὸ βέβαιο γεγονός· τὸ γεγονὸς τοῦ θανάτου. Θεώρησε ὅτι θὰ ζοῦσε γιὰ πολὺ καὶ τὰ ἀγαθὰ αὐτὰ θὰ ἦταν γιὰ πάντα δικά του. Γι᾿ αὐτὸ καὶ στοὺς συλλογισμούς του ἐπανειλημμένα χρησιμοποιοῦσε τὴν κτητικὴ ἀντωνυμία «μου»: «τοὺς καρπούς μου», «τὰς ἀποθήκας μου», «τὰ γενήματά μου», «τὰ ἀγαθά μου».

Τὸ ἴδιο λάθος κινδυνεύουμε νὰ κάνουμε κι ἐμεῖς. Ἐπηρεασμένοι ἀπὸ τὸ ὑλιστικὸ φρόνημα ποὺ ἐπικρατεῖ στὴν ἐποχή μας, ἴσως ἐπενδύουμε στὰ ὑλικὰ ἀγαθά, ἐπιθυμώντας νὰ ἀποκτήσουμε ὅλο καὶ περισσότερα· μεγαλύτερο σπίτι, πιὸ γρήγορο αὐτοκίνητο, πιὸ ἐξελιγμένο κινητὸ τηλέφωνο. Νομί­ζουμε δὲ ὅτι αὐτὰ θὰ μᾶς δώσουν χαρὰ καὶ μάλιστα παντοτινὴ χαρά. Κινδυνεύουμε ἔτσι νὰ λησμονήσουμε μιὰ μεγάλη ἀ­λήθεια· ὅτι δὲν εἴμαστε παντοτινοὶ ἰδιοκτῆτες τῶν ἀγαθῶν αὐτῶν, ἀλλὰ προσωρινοὶ διαχειριστές τους. Κάποτε θὰ ἔλθει γιὰ ὅλους μας ἡ ἡμερομηνία λήξεως τῆς ἐπίγειας ζωῆς μας, ἡ στιγμὴ τοῦ θανάτου, καὶ τὰ νομιζόμενα ἀγαθά μας θὰ ἀνήκουν στὸ ἑξῆς σὲ ἄλλον.

                            2. Ἡ τελευταία νύχτα

Ἐνῶ λοιπὸν ὁ πλούσιος τῆς παραβολῆς ὀνειρευόταν ὅτι γιὰ πολλὰ χρόνια θὰ ζεῖ εὐτυχισμένος μὲ τὰ ἀγαθά του, ὁ Θεὸς τοῦ εἶπε μὲ αὐστηρότητα: «Ἄφρον, ταύτῃ τῇ νυκτὶ τὴν ψυχήν σου ἀπαιτοῦσιν ἀπὸ σοῦ». Ἄμυαλε καὶ ἀνόητε ἄνθρωπε, ποὺ νόμισες ὅτι ἡ μακροζωία σου ἐξαρτᾶται ἀπὸ τὰ πλούτη σου, αὐτὴ τὴ νύχτα οἱ φοβεροὶ δαίμονες ἀπαιτοῦν τὴν ψυχή σου. Θὰ πεθάνεις. Τί θὰ ἀπογίνουν ὅλα αὐτὰ ποὺ συγκέντρωσες;

Ἡ νύχτα αὐτή, τὴν ὁποία ὁ πλούσιος ὀνειρευόταν ὡς νύχτα εὐτυχίας καὶ εὐημερίας, μεταβλήθηκε ξαφνικὰ σὲ νύχτα ἀγωνίας καὶ τρόμου· στὴν τελευταία νύχτα τῆς ζωῆς του! Τοῦ εἶχαν μείνει ὄχι «ἔτη πολλά», ὅπως σχεδίαζε, παρὰ μόνο λίγες ὧρες ζωῆς! Τὴ νύχτα αὐτή, ἀφήνοντας πίσω τὰ ἀγαθά του καὶ στερημένος ἀπὸ κάθε ἄλλη ἐλπίδα, ἐπρόκειτο νὰ μεταβεῖ στὸν σκοτεινὸ τόπο τοῦ Ἅδη.

Ἡ τελευταία νύχτα τοῦ ἀνθρώπου! Τότε ἀστραπιαῖα περνᾶ μπροστὰ ἀπὸ τὰ μάτια του ὅλη ἡ παρελθούσα ζωή του. Κατανοεῖ πλέον τὴν ἀληθινὴ ἀξία τῶν πρα­γμάτων. Ἀναλογίζεται ποῦ εἶχε ἐπενδύσει καὶ τί περιμένει ὡς ἀπολαβή. Ἂν ἀναζητοῦσε τὴν εὐτυχία στὸ ψέμα, ἡ τελευταία νύχτα δὲν ἔχει ἐλπίδα, παρὰ μόνο ἀγωνία καὶ φόβο. Ἂν ὅμως ἔχει προηγηθεῖ ζωὴ θεάρεστη, γεμάτη ἀγαθὰ ἔργα, τότε ἡ νύχτα αὐτὴ γίνεται ἀνατολὴ τῆς ἀνέσπερης ἡμέρας τῆς Βασιλείας τοῦ Θεοῦ, μὲ ἄδυτη χαρὰ καὶ εὐφροσύνη. «Δικαίων ψυχαὶ ἐν χειρὶ Θεοῦ» (Σ. Σολ. γ΄ 1), γράφει ὁ σοφὸς Σολομών. Οἱ ψυχὲς τῶν δικαίων ἀνθρώπων μετὰ τὸν χωρισμὸ ἀπὸ τὸ σῶμα βρίσκονται στὰ χέρια τοῦ Θεοῦ. Ἂς εἴμαστε λοιπὸν πάντοτε ἕτοιμοι, ἀντιμετωπίζοντας τὴν κάθε νύχτα τῆς ζωῆς μας σὰν νὰ εἶναι ἡ τελευταία.

                                     3. Ὁ θεϊκὸς πλοῦτος

Ὁ Κύριος κλείνει τὴν παραβολὴ μὲ μιὰ προειδοποίηση πρὸς ὅλους μας: «οὕτως ὁ θησαυρίζων ἑαυτῷ, καὶ μὴ εἰς Θεὸν πλουτῶν». Τὸ ἴδιο τέλος μὲ τὸν πλούσιο τῆς παραβολῆς θὰ ἔχει καὶ ὅποιος θησαυρίζει γιὰ τὸν ἑαυτό του, γιὰ νὰ ἀπολαμβάνει ἐγωιστικὰ αὐτὸς καὶ μόνο τὰ ἀγαθὰ τῆς γῆς, καὶ δὲν ἀποταμιεύει θησαυροὺς πνευματικοὺς στὸν οὐρανό.

Ὑπάρχει ὡστόσο καὶ ὁ «εἰς Θεὸν» πλοῦτος, ὁ πνευματικὸς πλοῦτος. Ποιός εἶναι αὐτός; Εἶναι οἱ ἀρετές. Πλούσιος τελικὰ εἶναι αὐτὸς ποὺ χρησιμοποιεῖ τὰ χαρίσματα καὶ τὶς δωρεὲς τοῦ Θεοῦ ὄχι γιὰ ἰδιοτελεῖς σκοπούς, γιὰ τὴ δική του μόνο εὐημερία καὶ εὐχαρίστηση, ἀλλὰ καὶ γιὰ τὴν ὠφέλεια τοῦ συνανθρώπου του. Ὁ ἄνθρωπος ποὺ δίνει, ποὺ μοιράζεται, ποὺ ἐλεεῖ. «Ὁ μεριμνῶν τὰ τοῦ Κυρίου, πλουτήσει μὲν ἐν ἔργοις ἀγαθοῖς, ἕξει δὲ θησαυρὸν ἀσύλητον ἐν τοῖς οὐρανοῖς» (PG 72, 737), γράφει ὁ ἅγιος Κύριλλος Ἀλεξανδρείας. Αὐτὸς ποὺ φροντίζει νὰ ἀρέσει στὸν Κύριο, θὰ πλουτίσει σὲ ἀγαθὰ ἔργα καὶ θὰ ἔχει στὸν οὐρανὸ θησαυρὸ ποὺ δὲν κινδυνεύει νὰ κλαπεῖ ἢ νὰ χάσει τὴν ἀξία του.

Τὰ ἀγαθὰ ἔργα, τὰ ἔργα τῆς ἀγάπης, ἡ ἐλεημοσύνη πρὸς τοὺς ἀδελφούς μας εἶναι τελικὰ ἡ καλύτερη ἐπένδυση ποὺ μπορεῖ νὰ κάνει ὁ ἄνθρωπος στὴ ζωὴ αὐτή. Ἡ μόνη ἐπένδυση, ποὺ ἀποδίδει κέρδος ὄχι ὑλικό, ἀλλὰ πνευματικό· ὄχι πρόσκαιρο, ἀλλὰ αἰώνιο, στὸ θησαυροφυλάκιο τοῦ Οὐρανοῦ.