Νέο "συγχωροχάρτι" ἀπὸ τὸ Βατικανό: Ἡ χωρὶς προσωπικὴ μετάνοια "ἄφεση ἁμαρτιῶν" στὰ θύματα τῆς ἐπιδημίας τοῦ κορωνοϊού!

A.S.E.I.P.

ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΠΕΙΡΑΙΩΣ

ΓΡΑΦΕΙΟ ΕΠΙ ΤΩΝ ΑΙΡΕΣΕΩΝ ΚΑΙ ΤΩΝ ΠΑΡΑΘΡΗΣΚΕΙΩΝ

Ἕν Πειραιεῖ τῇ 30η Μαρτίου 2020

ΝΕΟ «ΣΥΓΧΩΡΟΧΑΡΤΙ» ΑΠΟ ΤΟ ΒΑΤΙΚΑΝΟ: Ἡ ΧΩΡΙΣ ΠΡΟΣΩΠΙΚΗ ΜΕΤΑΝΟΙΑ «ΑΦΕΣΗ ΑΜΑΡΤΙΩΝ» ΣΤΑ ΘΥΜΑΤΑ ΤΗΣ ΕΠΙΔΗΜΙΑΣ ΤΟΥ ΚΟΡΩΝΟΪΟΥ !

Κάποιοι ἀπὸ τοὺς «Ὀρθοδόξους», κληρικοί, ἢ λαϊκοί, ἐμποτισμένοι ἀπὸ τὸ δηλητήριο τῆς παναιρέσεως τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, ἐξακολουθοῦν νὰ τρέφουν αὐταπάτες καὶ ψευδαισθήσεις, ὅτι ὁ Παπισμὸς δῆθεν ἄλλαξε. Ὅτι ἔχει ἀναθεωρήσει πολλὲς κακοδοξίες καὶ ἔχει προσεγγίσει τὴν

Ὀρθοδοξία, χάρις στοὺς μακροχρόνιους διμερεῖς Διαχριστιανικοὺς Διαλόγους μὲ τὴν Ὀρθοδοξία. Ὡστόσο ἡ τραγικὴ πραγματικότητα ἀποδεικνύει ὅτι ὁ Παπισμός, ἀφότου ἀποσχίστηκε ἀπὸ τὴν Μία, Ἁγία, Καθολικὴ καὶ Ἀποστολική, Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία μας τὸν 11ο αἰῶνα, ἐξακολουθεῖ νὰ παραμένει μέχρι σήμερα ἀμετακίνητος στὶς δεκάδες κακοδοξίες, τὶς ὁποῖες ἐπισώρευσε στὰ χίλια τῆς ἱστορικῆς του πορείας. Κακοδοξίες, οἱ ὁποῖες ἀνατρέπουν στὸ σύνολό τους τὴν ἁγιογραφικὴ καὶ ἁγιοπατερικὴ μας Παράδοση.

Ἕνα ἀκόμη γεγονὸς ποὺ ὑπογραμμίζει καὶ ἐπιβεβαιώνει τὴν παρὰ πάνω ἀλήθεια, ἀποτελεῖ ἡ πρόσφατη ἀπόφαση τοῦ «Πάπα» Φραγκίσκου νὰ δώσει, μὲ συνοπτικὲς διαδικασίες, «δίκην σκούπας», «ἄφεση ἁμαρτιῶν» στὰ...θύματα τῆς ἐπιδημίας τοῦ κορωνοϊού στὴν Ἰταλία καὶ ἄλλες χῶρες, ἀλλὰ καὶ στοὺς ἐργαζομένους στὸν τομέα ὑγείας, χωρὶς ὅμως νὰ θέσει ὡς ἀπαραίτητο ὅρο καὶ προϋπόθεση γιὰ τὴν συγχώρηση τὴν μετάνοια. Σύμφωνα μέ τὴν εἰδησεογραφία: «Ἡ Καθολικὴ Ἐκκλησία ἀποφάσισε σήμερα, ὑπὸ ὁρισμένους ὅρους, τὴν «πλήρη ἄφεση ἁμαρτιῶν» στοὺς πιστοὺς ποὺ ἔχουν πληγεῖ ἀπὸ τὴν πανδημία τῆς νόσου Covid-19, εἴτε εἶναι στὸ νοσοκομεῖο εἴτε στὸ σπίτι τους. Σύμφωνα μέ διάταγμα ποὺ δημοσιοποίησε σήμερα ἕνα ἀπὸ τὰ δικαστήρια τοῦ Βατικανοῦ, ἡ συγχώρεση ἀφορᾶ καὶ ἄλλους καθολικοὺς πιστούς: τούς ἐπαγγελματίες ὑγείας καὶ τοὺς συγγενεῖς ποὺ περιθάλπουν τοὺς ἀρρώστους τους ποὺ ἔχουν προσβληθεῖ ἀπὸ τὸν νέο κορωνοϊό καὶ ἐκτίθενται ἔτσι στὸν κίνδυνο τῆς μόλυνσης, καθὼς καὶ ἀνθρώπους ποὺ προσεύχονται ὑπὲρ τῆς ἴασης τῶν ἀσθενῶν καὶ τοῦ τέλους τῆς πανδημίας. Γιὰ νὰ ἐπωφεληθοῦν ἀπὸ αὐτὴ τὴν ἄφεση τῶν ἁμαρτιῶν, οἱ ἀσθενεῖς θὰ πρέπει νὰ μετάσχουν σ' ἕναν ὁρισμένο ἀριθμὸ λειτουργιῶν ποὺ μεταδίδονται ἀπὸ ἀπόσταση ἡ σὲ ἄλλους τρόπους εὐλάβειας, διατηρῶντας ἐπίσης τὸ «πνεῦμα ἀπαλλαγμένο ἀπὸ κάθε ἁμαρτία», ὁρίζει ἡ Penitenzieria Apostolica, τὸ δικαστήριο τῆς Ἁγίας Ἕδρας. Τὸ ἴδιο ἰσχύει γιὰ ὅσους προσεύχονται ὑπὲρ αὐτῶν, ἡ ἀνάγνωση τῆς Βίβλου γιὰ παράδειγμα πρέπει νὰ γίνεται γιὰ «τοὐλάχιστον μισὴ ὥρα». Τέλος, ἡ Ρωμαιοκαθολικὴ Ἐκκλησία δίνει συγχώρεση στοὺς πιστούς της ποὺ εἶναι ἑτοιμοθάνατοι, ὑπὸ τὴν προϋπόθεση ὅτι εἶναι πρόθυμοι καὶ ἔλεγαν «τακτικὰ ὁρισμένες προσευχὲς κατὰ τὴ διάρκεια τῆς ζωῆς τους».... Στὴν Ρωμαιοκαθολικὴ Ἐκκλησία, ἡ ἄφεση ἁμαρτιῶν περιλαμβάνεται στὸ Κανονικὸ Δίκαιο. Γιὰ νὰ εἰσέλθει στὸν παράδεισο ὁ θανὼν πρέπει νὰ ἔχει ἐπανορθώσει γιὰ τὸ κακὸ ποὺ διέπραξε, εἴτε στὴ γῆ πρὶν ἀπὸ τὸν θάνατό του, εἴτε περνῶντας μέσα ἀπὸ τὸ καθαρτήριο. Ἡ καταχρηστικὴ χρήση τῆς ἄφεσης ἁμαρτιῶν ἀπὸ τοὺς πᾶπες ποὺ δὲν δίσταζαν νὰ τὶς ἀνταλλάσσουν ἔναντι χρημάτων γιὰ νὰ πληρώνουν τὰ ἔξοδά τους προκάλεσε τὸν 16ο αἰῶνα τὴν προτεσταντικὴ Μεταρρύθμιση. Σὲ μιὰ πρόσθετη σημείωση, ἡ Ἁγία Ἕδρα ἐπισημάνει ἐπιπλέον ὅτι ἡ ἄφεση ἁμαρτιῶν θὰ μπορεῖ νὰ γίνει «συλλογικὰ» καὶ «χωρὶς προηγούμενη ἀτομικὴ ἐξομολόγηση» στὰ ἐδάφη ποὺ αὐτὴ τὴν περίοδο πλήττονται σκληρότερα ἀπὸ τὴν πανδημία τῆς ἀσθένειας τοῦ νέου κορονοϊού» (Ιστ. https://kataggeilte.blogspot.com/)!

Εἶναι φανερὸ ὅτι ἡ παρὰ πάνω ἐνέργεια τοῦ Βατικανοῦ προέρχεται ἀπὸ τὸ γνωστὸ κακόδοξο δόγμα περὶ «τῶν ἀφέσεων», (indulgentiae), τὸ ὁποῖο εἶναι ἀλληλένδετο μὲ μιὰ ἄλλη κακόδοξη θεωρία, αὐτὴ τῶν «υπερτάκτων ἔργων» καὶ υπεραφθόνων αξιομισθιών τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ, τῆς Παναγίας καὶ τῶν Ἁγίων. Σύμφωνα μέ τὶς κακοδοξίες αὐτές, (ποὺ ἔχουν ἐπικρατήσει στὸν Παπισμὸ ἤδη ἀπὸ τὸν 11ο αἰῶνα), οἱ ποινὲς ποὺ ἐπιβάλλονται ἀπὸ τὸν Θεὸ στὸν ἁμαρτάνοντα διαιροῦνται σὲ αἰώνιες καὶ πρόσκαιρες. Ἐξ' αὐτῶν οἱ μὲν αἰώνιες συγχωροῦνται διὰ τῆς μετανοίας, οἱ δὲ πρόσκαιρες προλαμβάνονται, ἢ καὶ μετριάζονται διὰ τῶν ἐπιβαλλομένων ἐπιτιμίων, τὰ ὁποῖα ὅμως κατ' αὐτὸν τὸν τρόπον προσλαμβάνουν χαρακτῆρα ἱκανοποιήσεως τῆς Θείας Δικαιοσύνης. Μεταξὺ τῶν προσκαίρων ποινῶν ποὺ λύονται βάσει τοῦ δόγματος τῶν «ἀφέσεων», συγκαταλέγονται καὶ οἱ τιμωρίες, τὶς ὁποῖες ὑποφέρουν οἱ ψυχές, ποὺ βρίσκονται στὸν τόπο τοῦ καθαρτηρίου πυρός. Χορηγοῦνται δὲ οἱ «ἀφέσεις» αὐτὲς ὑπὸ τῆς Ἐκκλησίας δυνάμει τῶν «υπερτάκτων ἔργων» καὶ υπεραφθόνων αξιομισθιών τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ, τῆς Παναγίας καὶ τῶν ἁγίων, τὶς ὁποῖες μπορεῖ νὰ διαχειρίζεται κατὰ τὴν κρίση του ὁ «Πάπας». Οἱ δύο παρὰ πάνω κακόδοξες θεωρίες βρίσκονται σὲ στενὴ συνάφεια μὲ δύο ἄλλες, ἐξ' ἴσου φρικτὲς καὶ κακόδοξες θεωρίες: Τῆς περὶ «ἱκανοποιήσεως τῆς Θείας Δικαιοσύνης» καὶ τῆς περὶ «Καθαρτηρίου Πυρός», γιὰ τὶς ὁποῖες ἔχουμε ἀναφερθεῖ σὲ παλαιότερη ἀνακοίνωσή μας μὲ τίτλο: «‘Καθαρτήριο πῦρ'. Μιὰ ἀπὸ τὶς πολλὲς κακοδοξίες τοῦ Παπισμοῦ», (3.12.2015), καὶ παραπέμπουμε ἐκεῖ τὸν ἀναγνώστη γιὰ περισσότερες πληροφορίες. Ὅλες μαζὶ οἱ παρὰ πάνω κακοδοξίες ἀπηχοῦν τὸ δικανικό, (νομικίστικο), πνεῦμα, τὸ ὁποῖο υἱοθέτησαν καὶ εἰσήγαγαν ὁ Τερτυλλιανός καὶ ὁ Αὐγουστῖνος στὴ Δυτικὴ «θεολογία», ἐπὶ τῇ βάσει τοῦ ὁποίου κατανοεῖται τὸ ὅλο μυστήριο τῆς Ἐνσάρκου Θείας Οἰκονομίας καὶ γενικότερα τὸ Σωτηριολογικὸ Δόγμα τῆς Ἐκκλησίας μας.

Στὴν προκειμένη περίπτωση ἡ πλάνη τῶν «ἀφέσεων» ἐπικαλεῖται τὴν ἄλλη πλάνη, αὐτὴ τῶν «υπερτάκτων ἔργων καὶ αξιομισθιών», σύμφωνα μέ τὸν λόγο τοῦ προφήτου «ἄβυσσος ἄβυσσον ἐπικαλεῖται», (Ψαλμ.41,8), γιὰ νὰ μπορέσει νὰ σταθεῖ στὰ πόδια της, διότι ὅπως θὰ δοῦμε παρὰ κάτω, δὲν ἔχει κανένα βιβλικό, ἢ πατερικὸ ἔρεισμα. Τὸ ὅτι οἱ κακόδοξες αὐτὲς θεωρίες εἶναι πέρα γιὰ πέρα ἀσύστατες καὶ αὐθαίρετες, μόλις εἶναι ἀνάγκη νὰ τονιστεῖ, ὄχι μόνον διότι δὲν ἔχουν κανένα ἔρεισμα στὴν ἁγία Γραφή, ἀλλὰ καὶ διότι εἶναι τελείως ξένες στὴν Πατερικὴ καὶ Συνοδικὴ μας Παράδοση. Ὁ θεόπνευστος λόγος τοῦ εὐαγγελιστοῦ Ἰωάννου:«ἐὰν ὁμολογῶμεν τὰς ἁμαρτίας ἡμῶν, πιστὸς εστι καὶ δίκαιος, ἁφὴ ἡμῖν τὰς ἁμαρτίας καὶ καθαρίση ἡμᾶς ἀπὸ πάσης ἀδικίας», (Ἅ'Ιω.1,9), δὲν ἀφήνει κανένα περιθώριο ἀναπτύξεως τῆς περὶ «ἀφέσεως» θεωρίας. Ὁ μέγας Ἀθανάσιος παρατηρεῖ: «Ἡ ἀξιόλογος μετάνοια πάντα λύει τὰ ἁμαρτήματα», (Μ. Ἀθανασίου, Εἰς τὸ κατὰ Ματθαῖον, PG. 27,1388). Ὁ ἀπόστολος Πέτρος ἀφοῦ μετανόησε καὶ ἔκλαυσε πικρῶς γιὰ τὴν ἄρνησή του, ἔτυχε τελείας ἀφέσεως καὶ συγκαταριθμήθηκε πάλι στὸ χορὸ τῶν ἀποστόλων, χωρὶς νὰ ὑποβληθεῖ σὲ καμία πρόσκαιρη ποινή. Κατὰ παρόμοιο τρόπο καὶ ὁ λῃστὴς πάνω στὸ σταυρὸ ἀφοῦ μετανόησε, ἀξιώθηκε τοῦ παραδείσου, χωρὶς νὰ μεσολαβήσει χρόνος ἐπιτιμίων πρὸς ἱκανοποίηση μιᾶς δῆθεν τρωθείσης Θείας Δικαιοσύνης.

Ἐπίσης ὁ θεόπνευστος λόγος τοῦ ἀπόστολου Παύλου:«οὐκ ἐξ ἔργων τῶν ἐν δικαιοσύνῃ ὧν ἐποιήσαμεν ἡμεῖς, ἀλλὰ κατὰ τὸν αὐτοῦ έλεονέσωσεν ἡμᾶς δια λουτροῦ παλιγγενεσίας καὶ ανακαινώσεως Πνεύματος Αγίου, οὗ ἐξέχεεν ἐφ' ἡμᾶς πλουσίως δια Ἰησοῦ Χριστοῦ τοῦ σωτῆρος ἡμῶν, ἶνα δικαιωθέντες τὴ ἐκείνου χάριτι κληρονόμοι γενώμεθα κατ' ἐλπίδα ζωῆς αἰωνίου», (Τιτ.3,5-7),κονιορτοποιεῖ τὴν πεπλανημένη θεωρία περὶ «υπερτάκτων ἔργων». Ὁ ἴδιος ὁ Κύριος, μᾶς βεβαιώνει ὅτι «ὅταν ποιήσητε πάντα τὰ διαταχθέντα ὑμῖν, λέγετε ὅτι δοῦλοι αχρείοί ἐσμέν, ὅτι ὁ ὠφείλομεν ποιῆσαι πεποιήκαμεν», (Λουκ.17,10). Ὅλοι οἱ ἅγιοι τῆς Ἐκκλησίας μας θεωροῦσαν τοὺς ἑαυτούς των ὡς τοὺς μεγαλύτερους ἁμαρτωλοὺς καὶ ὁμολογοῦσαν ὅτι σώζονται δωρεὰν χάρις στὴν ἀπολυτρωτικὴ θυσία τοῦ Κυρίου καὶ ὅτι ἔχουν ἀνάγκη τοῦ θείου ἐλέους, ἄνευ τοῦ ὁποίου κανεὶς ἀπολύτως δὲν μπορεῖ νὰ δικαιωθεῖ καὶ νὰ σωθεῖ.

Ἑπομένως, μὲ βάση τὰ παρὰ πάνω, οἱ ἁμαρτίες τῶν ἀνθρώπων δὲν ἐξαλείφονται οὔτε μὲ πρόσκαιρες ποινές, οὔτε μὲ ἕνα μαγικὸ τρόπο, χάρις στὶς δῆθεν «αξιομισθίες τῶν ἁγίων», ἀλλὰ μόνον δυνάμει τῆς ἀπολυτρωτικῆς θυσίας τοῦ Κυρίου μας, μὲ ἀπαραίτητη ὅμως προϋπόθεση, τὴν ἀληθινὴ καὶ γνησία μετάνοια τοῦ ἁμαρτωλοῦ. Τὰ ἐπιτίμια, ποὺ ἐπιβάλλει ὁ πνευματικὸς σὲ ὁρισμένες περιπτώσεις, δὲν ἀποσκοποῦν στὴν ἐξόφληση προσκαίρων ποινῶν, οὔτε στὴν «ἱκανοποίηση τῆς Θείας Δικαιοσύνης», ἀλλὰ ἔχουν χαρακτῆρα παιδαγωγικὸ καὶ θεραπευτικὸ καὶ ἀποσκοποῦν νὰ βοηθήσουν τὸν μετανοοῦντα ἁμαρτωλό, νὰ ἀγωνιστεῖ μὲ ὅλες του τὶς δυνάμεις, ὥστε νὰ μὴν ξαναπέσει στὸ ἴδιο ἁμάρτημα.

Ἡ ἀληθινὴ καὶ γνησία μετάνοια, ὡς ἀπαραίτητος καὶ προϋπόθεση γιὰ τὴν πλήρη ἄφεση τῶν ἁμαρτιῶν, εἶναι διάχυτη σὲ ὅλη τὴν εὐαγγελικὴ διδασκαλία καὶ στὶς ἐπιστολὲς τῆς Καινῆς Διαθήκης: Τὸ κέντρο τοῦ κηρύγματος τοῦ Προδρόμου ἦταν ἡ μετάνοια. Ὁ ἴδιος ὁ Κύριός μας ξεκίνησε τὸ δημόσιο ἔργο του, κηρύσσοντας μετάνοια: «Ἀπὸ τότε ἤρξατο ὁ Ἰησοῦς κηρύσσειν καὶ λέγειν· μετανοεῖτε· ἤγγικε γὰρ ἡ βασιλεία τῶν οὐρανῶν», (Ματθ.4,17).Τὴν συναντοῦμε σὲ πάμπολλες παραβολὲς τοῦ Κυρίου, ὅπως στὴν παραβολὴ τοῦ Ἀσώτου καὶ τοῦ Τελώνου καὶ Φαρισαίου, στὴ μετάνοια τῆς πόρνης, τοῦ Ζακχαίου, τοῦ λῃστοῦ ἐπὶ τοῦ σταυροῦ, τῶν μεγάλων ἀποστόλων Πέτρου καὶ Παύλου, κ.λπ. Μετὰ τὴν ἀνάσταση, σὲ μιὰ ἀπὸ τὶς ἐμφανίσεις τοῦ Κυρίου μας, ὑπογραμμίζεται καὶ πάλι ἡ μετάνοια ὡς ἀπαραίτητος γιὰ τὴν ἄφεση τῶν ἁμαρτιῶν: «καὶ εἶπεν αὐτοῖς ὅτι οὕτῳ γέγραπται καὶ οὕτως ἔδει παθεῖν τὸν Χριστὸν καὶ ἀναστῆναι ἐκ νεκρῶν τὴ τρίτη ἡμέρα, καὶ κηρυχθῆναι ἐπὶ τῷ ὀνόματι αὐτοῦ μετάνοιαν καὶ ἄφεσιν ἁμαρτιῶν εἰς πάντα τὰ ἔθνη, αρξάμενον ἀπὸ Ἱερουσαλήμ», (Λουκ.24,41).Ὁ ἀπόστολος Πέτρος στὴν πρώτη του ὁμιλία τὴν ἡμέρα τῆς Πεντηκοστῆς κηρύσσει μετάνοια: «μετανοήσατε, καὶ βαπτισθήτω ἕκαστος ὑμῶν ἐπὶ τῷ ὀνόματι Ἰησοῦ Χριστοῦ εἰς ἄφεσιν ἁμαρτιῶν, καὶ λήψεσθε τὴν δωρεὰν τοῦ Ἁγίου Πνεύματος» (Πραξ.2,38), Κατὰ παρόμοιο τρόπο καὶ ὁ ἀπόστολος Παῦλος στὴν ὁμιλία του στὸν Ἄρειο Πάγο: «τούς μὲν οὖν χρόνους τῆς ἀγνοίας υπεριδών ὁ Θεὸς τανύν παραγγέλλει τοῖς ανθρώποιςπάσι πανταχοῦ μετανοεῖν» (Πραξ.17,30).

Ὡστόσο ὁ «Πάπας» Φραγκίσκος φαίνεται νὰ ἀγνοεῖ τὴν ἀναγκαιότητα τῆς γνήσιας μετάνοιας, ἀφοῦ στὸ διάγγελμά του γιὰ «ἄφεση ἁμαρτιῶν» δὲν γίνεται πουθενὰ λόγος γιὰ μετάνοια. Ἀντίθετα μάλιστα: «Ἡ Ἁγία Ἕδρα ἐπισημαίνει ἐπιπλέον ὅτι ἡ ἄφεση ἁμαρτιῶν θὰ μπορεῖ νὰ γίνει "συλλογικὰ" καὶ "χωρὶς προηγούμενη ἀτομικὴ ἐξομολόγηση" στὰ ἐδάφη ποὺ αὐτὴ τὴν περίοδο πλήττονται σκληρότερα ἀπὸ τὴν πανδημία τῆς ἀσθένειας τοῦ νέου κορωνοϊού». Οὔτε κἂν ἡ ἐξομολόγηση θεωρεῖται ἀναγκαία, οὔτε ἐπίσης ἡ ἐκζήτηση τῆς ἀφέσεως τῶν ἁμαρτιῶν ἀπὸ τοὺς πληγέντας, ἢ «τοὺς ἐπαγγελματίες ὑγείας καὶ τοὺς συγγενεῖς ποὺ περιθάλπουν τοὺς ἀρρώστους τους». Ἀξίζει νὰ σημειωθεῖ ὅτι ὁ «Πάπας» καὶ οἱ φραγκοπαπάδες του δὲν «λύνουν ἁμαρτίες» στὸ ὄνομα τοῦ Χριστοῦ, ἀλλὰ στὸ δικό τους ὄνομα, μὲ τὴ φράση «ἐγὼ σὲ συγχωρῶ»! Δὲν εἶναι ἄλλωστε ἄσχετο τὸ γεγονὸς ὅτι, σύμφωνα μέ τὴν εἰδησεογραφία, τὴν περιβόητη «ἄφεση ἁμαρτιῶν» την ὅρισε «ἡ PenitenzieriaApostolica, τὸ δικαστήριο τῆς «Ἁγίας Ἕδρας», ἀποδεικνύοντας τὸ δικανικὸ χαρακτῆρα τῆς «ἀφέσεως τῶν ἁμαρτιῶν» ποὺ χορηγεῖ ὁ αἱρετικὸς Παπισμός!

Ἡ μετάνοια γιὰ τὸν «Πάπα» ἔχει ἕνα μηχανιστικό, ἢ μᾶλλον ἠθικιστικὸ χαρακτῆρα, ἀφοῦ ὅπως ἀναφέρεται στὸ διάγγελμα: «οἱ ἀσθενεῖς θὰ πρέπει νὰ μετάσχουν σ' ἕναν ὁρισμένο ἀριθμὸ λειτουργιῶν ποὺ μεταδίδονται ἀπὸ ἀπόσταση ἡ σὲ ἄλλους τρόπους εὐλάβειας, διατηρῶντας ἐπίσης τὸ ‘πνεύμα ἀπαλλαγμένο ἀπὸ κάθε ἁμαρτία'... ἡ ἀνάγνωση τῆς Βίβλου γιὰ παράδειγμα πρέπει νὰ γίνεται γιὰ "τοὐλάχιστον μισὴ ὥρα"... Ἡ Ρωμαιοκαθολικὴ Ἐκκλησία δίνει συγχώρεση στοὺς πιστούς της ποὺ εἶναι ἑτοιμοθάνατοι, ὑπὸ τὴν προϋπόθεση ὅτι εἶναι πρόθυμοι καὶ ἔλεγαν "τακτικὰ ὁρισμένες προσευχὲς κατὰ τὴ διάρκεια τῆς ζωῆς τους"». Οἱ προσευχές, ἡ ἀνάγνωση τῆς Βίβλου καὶ οἱ καλὲς πράξεις εἶναι ἀρκετὲς γιὰ τὴν ἄφεση, χωρὶς νὰ ἀπαιτεῖται ριζικὴ ἀλλαγὴ στὴν πορεία πλεύσεως τῆς ζωῆς τοῦ πιστοῦ. Ἡ ἀμέτρητη «ἀγάπη καὶ φιλανθρωπία» τοῦ «Πάπα» ὁ ὁποῖος διαχειρίζεται τὰ «περισσεύματα τῶν καλῶν ἔργων τῶν ἁγίων», τὰ ὁποῖα μπορεῖ νὰ διαθέσει σὲ ὅποιον θέλει, λύνει αὐτομάτως τὸ πρόβλημα τῆς ριζικῆς μετανοίας, τὸ ὁποῖο ἄλλωστε ἀπαιτεῖ πολὺ κόπο καὶ ἀγῶνα. Μάλιστα ἔχει τὸ «προνόμιο» ἀκόμα καὶ νὰ πουλάει τὶς «ἀφέσεις τῶν ἁμαρτιῶν», ἔναντι χρηματικοῦ ἀντιτίμου! Ἔτσι δὲν ἐμφανίστηκαν τὰ διαβόητα «συγχωροχάρτια», τὰ ὁποῖα συσσώρευσαν γιὰ αἰῶνες ἀμύθητο πλοῦτο στὸ «κράτος τοῦ Θεοῦ» καὶ ἔγιναν ἀφορμὴ γιὰ τὴν διάσπαση τοῦ Παπισμοῦ στὸν Προτεσταντισμὸ τὸν 16ο αἰῶνα; Κατὰ τὸν Λούθηρο, ὁ διαβόητος πωλητὴς τῶν παπικῶν λυσιποίνων Τέτσελ, διεφήμιζε τὸ ἐμπόριό του μὲ τὸ δίστιχο:

«Μόλις σ' αὐτὸ τὸν κορβανᾶ τῆς Ἐκκλησίας τὸ χρῆμα κουδουνίσει,

μιὰ ψυχὴ ἀπ' τὸ καθαρτήριο στὸν παράδεισο θὰ φτερουγίσει».

Ἀλλὰ ἐδῶ γεννᾷται,γεννᾶται τὸ ἐρώτημα: Πὼς συμβαίνει ὁ σημερινὸς «Πάπας», ποὺ διαφημίστηκε καὶ προβλήθηκε, ἀκόμη καὶ ἀπὸ Ὀρθοδόξους ἀρχιερεῖς, ὡς ὁ κατ' ἐξοχὴν «Πάπας τῆς φιλανθρωπίας καὶ τῆς ἐλεημοσύνης», νὰ ἐξαντλεῖ τὴν ἀγάπη καὶ τὴν φιλανθρωπία του μόνο μὲ «ἀφέσεις ἁμαρτιῶν» καὶ νὰ μὴ διανοεῖται νὰ βοηθήσει τοὺς δυστυχισμένους αὐτοὺς ἀνθρώπους, ποὺ ἐπλήγησαν ἀπὸ τὸν κορωνοϊό, ἢ τοὺς συγγενεῖς των, μὲ ἕνα πιὸ ἔμπρακτο τρόπο; Γιατί δὲν φρόντισε νὰ ἀνταποκριθεῖ στὶς ὑλικές των ἀνάγκες, ἀνοίγοντας τὶς Τράπεζες τοῦ Βατικανοῦ, (τὶς Τράπεζες τοῦ «ἁγίου Πνεύματος», ὅπως ἀποκλήθηκαν, στὶς ὁποῖες σημειωτέον εἶναι ἀποθησαυρισμένος ἀμύθητος πλοῦτος), βοηθῶντας οἰκονομικὰ ὅλους ἐκείνους, ποὺ λόγῳ τῆς ἐπιδημίας βρέθηκαν ξαφνικὰ ἄνεργοι, ἢ ἀδυνατοῦν νὰ ἀνταποκριθοῦν στὶς βασικὲς ἀνάγκες τῆς ἐπιβιώσεώς των; Αὐτὴ ἡ διαγωγή του δὲν εἶναι ἄραγε ὑποκρισία χειρίστου εἴδους; Ἀναμφίβολα, ὁ Πάπας, ὅσο καὶ ἂν προσπαθεῖ νὰ ἐμφανίσει ἑαυτὸν στὴν παγκόσμια κοινὴ γνώμη, ὅτι συμμετέχει στὸ δρᾶμα τῶν πληγέντων ἀπὸ τὸν κορωνοϊό, μὲ τέτοιου εἴδους μεθοδεύσεις, «ἀφέσεων», οὐσιαστικὰ εἶναι ἀπών. Οὐσιαστικὰ παραμένει ἀνάλγητος ἀπέναντι στοὺς συνανθρώπους του, οἱ ὁποῖοι μαστίζονται ἀμείλικτα ἀπὸ τὴν πανδημία τοῦ κορωνοϊού. Ἄν εἶχε ἴχνος εὐσπλαχνίας μέσα του, θὰ διέθετε μεγάλα χρηματικὰ ποσὰ ἀπὸ τὶς τράπεζες τοῦ Βατικανοῦ γιὰ τὴν ἀνακούφιση τῶν πληγέντων καὶ τὴν κάλυψη τῶν στοιχειωδῶν ἀναγκῶν των. Ἀλήθεια, πόσο ἔπεσαν ἔξω ὅσοι ἐκ τῶν Ὀρθοδόξων, ἀκόμη καὶ ἀρχιερέων, ἔσπευσαν πρὶν μερικὰ νὰ τὸν ἐγκωμιάσουν ὡς τὸν «Πάπα τῆς ἀγάπης καὶ τῆς εὐσπλαχνίας»!!! Ἔχουν ἄραγε λίγη ταπείνωση καὶ λίγη μετάνοια, ἔστω καὶ τώρα, νὰ ἀναγνωρίσουν τὴν πλάνη τους;

Μὲ ὅσα παρὰ πάνω ἐλέχθησαν, πιστεύουμε ὅτι ἔγινε πλέον σαφές, ὅτι ὁ Παπισμὸς ἐξακολουθεῖ νὰ παραμένει πεισματικὰ ἀμετακίνητος στὶς κακοδοξίες τοῦ ἐπὶ δέκα αἰῶνες μέχρι σήμερα. Μὲ τὶς περὶ «ἀφέσεων» καὶ περὶ «αξιομισθίας τῶν ἁγίων» κακοδοξίες του, ὅπως ἐπίσης καὶ μὲ ἐκεῖνες τὶς περὶ «Καθαρτηρίου πυρὸς» καὶ «ἱκανοποιήσεως τῆς Θείας Δικαιοσύνης», κακοποιεῖ μὲ τὸν πλέον βάναυσο τρόπο τὸ Σωτηριολογικὸ Δόγμα τῆς Ἐκκλησίας. Χωρὶς ἀμφιβολία ἡ καθιέρωση τῶν ὡς ἄνω κακοδοξιῶν στὴν «πνευματικὴ» ζωὴ τῶν πιστῶν ὑπῆρξε μιὰ ἀπὸ τὶς κυριότερες αἰτίες τῆς προϊούσης ἐκκοσμικεύσεως τοῦ Παπισμοῦ. Καὶ τοῦτο, διότι τοὺς ἐνθαρρύνει στὴν ἀμετανοησία καὶ στὴν κοσμικὴ ζωή, ἀναστέλλοντας κάθε διάθεση γιὰ εἰλικρινῆ μετάνοια καὶ τρέφοντας τὴν ψευδαίσθηση ὅτι ὁ «ἐπὶ γῆς θεός» τους, ὁ «Πάπας», θὰ διαγράψει τὰ χρέη τῶν ἁμαρτιῶν τοὺς χωρὶς μετάνοια, μὲ κάποιο αὐτόματο τρόπο, ἢ μὲ τὴν καταβολὴ ἑνὸς χρηματικοῦ ποσοῦ. Ἄλλωστε καὶ τὰ διαβόητα «συγχωροχάρτια» τοῦ παπικοῦ μεσαίωνα αὐτὸν τὸν σκοπὸ ἐξυπηρετοῦσαν, σὲ συνδυασμὸ μὲ τὴν οἰκονομικὴ ἀφαίμαξη τῶν «πιστῶν», πρὸς ὄφελος τῆς παπικῆς «ἐκκλησίας»!

Ἐκ τοῦ Γραφείου ἐπὶ τῶν Αἱρέσεων καὶ τῶν Παραθρησκειών