ΤΙΓΚΑ ΣΤΟΥΣ «ΔΑΙΜΟΝΕΣ» Η ΠΑΝΑΓΙΑ ΤΩΝ ΠΑΡΙΣΙΩΝ! ΚΕΝΤΡΟ ΑΛΧΗΜΙΣΤΩΝ ΚΑΙ ΑΠΟΚΡΥΦΙΣΤΙΚΩΝ ΜΥΣΤΗΡΙΩΝ – ΜΗΝΥΜΑ ΙΣΛΑΜΙΣΤΩΝ Η ΠΥΡΚΑΓΙΑ; ΗΘΕΛΑΝ ΝΑ ΤΑ ΚΑΝΟΥΝ ΟΛΑ ΣΤΑΧΤΗ ΚΑΙ ΜΠΟΥΡΜΠΕΡΗ; (ΦΩΤΟ & ΒΙΝΤΕΟ)

Α.Σ.Ε.Ι.Π.

Ο διάσημος καθεδρικός ναός της Παναγίας των Παρισίων πάντοτε αποτελούσε έναν προνομιακό χώρο, όχι μόνον της ιστορίας της τέχνης και της λογοτεχνίας, αλλά και του αποκρυφιστικού πνεύματος.

Απόδειξη αυτού είναι ο αέναος συσχετισμός του με αποκρυφιστικά, μεταφυσικά σύμβολα και ιστορίας (από την Ουγκωϊκή απόδοση του Κουασιμόδου και τα Μυστήρια των Παρισίων του

Ευγένιου Συ, έως την εμφάνισή της στον Κώδικα Ντα Βίντσι του Νταν Μπράουν). Άλλωστε η μυστηριακή μορφή του γέρου με τον φρυγικό σκούφο και το παλτό σε έναν από τους πύργους του διάσημου γοτθικού καθεδρικού ναού, αποτελεί την αλληγορία του αλχημιστή, ο οποίος από το ψηλό βάθρο της γνώσης του των απόκρυφων νόμων, παρατηρεί τον κόσμο.

Από την Ίσιδα στην «Κυρά μας»

Το 1905, κατά την κατασκευή του παρισινού μετρό, κάτω από τα παλιά κοιλώματα της Βαστίλης βρέθηκε ένα άγαλμα της Ίσιδας. Στη μεγάλη μαύρη θεά, της οποίας η λατρεία διαδόθηκε παντού στα πέρατα της αυτοκρατορίας μέσω των ρωμαϊκών λεγεώνων οφείλεται και η ετυμολογία της ονομασίας της πόλης (Par-Isis, το πλοίο της Ίσιδας).

Η αλήθεια είναι ότι το Ιλ-ντε λα- Σιτέ, ο πρώτος οικισμός των Παρισίων, φαίνεται από τον ουρανό σαν ένα από τα σκάφη, που στην αυγή της ιστορίας απέπλευσε από τον Νείλο, στη «μαύρη γη», όπου γεννήθηκαν ο Ερμής ο Τρισμέγιστος και η τέχνη της μετατροπής ταπεινών μετάλλων σε χρυσό.

Σταδιακά, η αρχαία αιγυπτιακή θεά μεταμορφώθηκε από τον δωδέκατο αιώνα στη Μαύρη Παναγία, και η κρύπτη όπου λατρεύεται βρίσκεται ακριβώς στα κατάβαθα του εδάφους του «νησιού», απέναντι από τον καθεδρικό ναό της Παναγίας των Παρισίων. Άλλωστε και η επωνυμία της «Νοτρ Νταμ», «η Κυρά μας» αντιστοιχεί στον τρόπο επίκλησης της αιγυπτιακής θεότητας.

Ο τελευταίος αλχημιστής της Παναγίας των Παρισίων

Ο Φουλκανέλι είναι ο τελευταίος διάσημος αλχημιστής, που αφιέρωσε τη ζωή του για να διαλευκάνει τα μυστήρια στον καθεδρικό ναό της Νοτρ Νταμ. Η ίδια του η ταυτότητά περιβάλλεται επίσης από ένα αδιάλυτο μυστήριο: για κάποιους, υπήρξε ένας αξιωματικός του μηχανικού που συνεργάστηκε με τον αρχιτέκτονα Εζέν Βιολέ –λε –Ντυκ στην αποκατάστασητης Νότρ Νταμ. Για άλλους είναι ο ίδιος ο Ζαν-Ζυλιέν ντε Σαμπάν ( Jean-Julien de Champagn), ο οποίος υπέγραψε τις απεικονίσεις του Μυστηρίου των Καθεδρικών.

Υπολογίζεται πως έφυγε από τη ζωή το 1932 σε μία σοφίτα στο αριθμό 59 της οδού Ροσουάρ ( Rue de Rochechouart), κοντά στο σιδηροδρομικό σταθμό της Γκαρ ντε Λιόν, μολονότι πολλά από τα συμβάντα που διηγείται στα βιβλία του διαδραματίζονται μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, γεγονός που τροφοδοτεί τη φαντασία όσων πιστεύουν ότι είχε ανακαλύψει το ελιξίριο της αιώνιας ζωής, τη συνταγή του οποίου μπορούν οι μυημένοι να διαβάσουν στην είσοδο του ναού της Νοτρ Νταμ.

Οι ασθενείς και το δωμάτιο με τις λάμπες

Χάρη σ’ αυτόν γνωρίζουμε πως οι ασθενείς συγκεντρώνονταν σε ένα ειδικό τμήμα της Παναγίας, όπου κρέμονταν έξι λάμπες και δεν εγκατέλειπαν τον ναό έως ότου ιαθούν από τις αρρώστιες τους. Ενώ κι οι γιατροί που τους φρόντιζαν, το έκαναν γύρω από το βαπτιστήριο στην είσοδο της βασιλικής. Ο λόγος αυτής της ιεροτελεστίας παραμένει ακόμη μυστήριο.

Οι αλχημιστές και οι 12 μορφές στις μετώπες της Παναγίας των Παρισίων

Τον 14ο αιώνα, κάθε Κυριακή συγκεντρώνονταν στην κεντρική Πύλη όλοι οι αλχημιστές (στις ειδούς του Κρόνου, όπως λέει ο Φουλκανέλι), όπου εξέθεταν τα αποτελέσματα των ερευνών τους και μελετούσαν τα αλχημικά σύμβολα που απεικονίζονται στο υπέρθυρό της.

Αλλά και στις δύο πλευρές της μεγάλης εισόδου υπάρχουν στο υπέρθυρο δύο σειρές από 12 μετώπες και 12 μορφές που αντιπροσωπεύουν τα διαφορετικά στοιχεία και τις φάσεις της αλχημικής διαδικασίας.

Μάλιστα σε αυτές τις μορφές, μία γυναίκα παρουσιάζεται τρεις φορές να κρατάει σε δίσκο ένα κοράκι, σύμβολο της σήψης, ή μία σαλαμάνδρα, σύμβολο της ασβεστοποίησης και ξεχωρίζει η αναπαράσταση με τον Φιλοσοφικό Υδράργυρο, που αποτελεί το σύμβολο της μεσαιωνικής επιστήμης.

Επίσης ξεχωρίζουν: ένας ιππότης με πανοπλία και δόρυ που προστατεύει το atanor (τον αλχημιστικό κλίβανο όπου προετοιμάζεται το μαγείρεμα των υλικών).

Το κοράκι, το σύμβολο της σήψης που είναι απαραίτητο για τον διαχωρισμό του καθαρού και του ακάθαρτου, ιδιότητες που συνεδράζονται σε μια ίδια ένωση.

Ένας άνθρωπος που κρατά ανοιχτό έναν κλίβανο και στο δεξί του χέρι τη φιλοσοφική λίθο.

Ο γέρος με το φρυγικό σκούφο στην κορυφή

Στην κορυφή, όπου έζησε ο Κουασιμόδος, ο καμπούρης του Βίκτωρος Ουγκώ, μπορούμε να παρατηρήσουμε, στη γωνία του βόρειου πύργου, που περιβάλλεται από μάγισσες, το εντυπωσιακό ανάγλυφο ένας γέρου με φρυγικό σκούφο και παλτό, που ακουμπά με το ένα χέρι στην κουπαστή και με το άλλο χαϊδεύει τη γενειάδα του: είναι ο αλχημιστής, που εξετάζει και αναρωτιέται για την εξέλιξη του έργου.

Αλληγορίες στις εκκλησίες του Παρισιού

Στο άλλο άκρο του νησιού είναι το Sainte-Chapelle, που χτίστηκε μεταξύ 1245 και 1248 για να φυλάξει τα λείψανα του Θείου Πάθους. Τα υπέροχα βιτρό παράθυρα εκτελέσθηκαν με γνώμονα τις αλχημικές διαδικασίες. Το αγαπημένο του Φουλκανέλι ήταν η Σφαγή των Αθώων, μία αλληγορική απεικόνιση του «θανάτου» της πρώτης ύλης στα χέρια του υδραργύρου, με απώτερο στόχο την «ανάστασή» του στις επόμενες φάσεις της κατεργασίας του πιο ευγενούς αποτελέσματος.

Οι μεσαιωνικοί κτίστες χάραξαν τα σύμβολα του Ερμητικού δόγματος στους τοίχους των καθεδρικών ναών, τα οποία άσκησαν μεγάλη επιρροή σε κατοπινά δείγματα της μοντέρνας οικιστικής και θρησκευτικής αρχιτεκτονικής: στη δεξιά όχθη, πίσω από το Λούβρο, η εκκλησία του Saint-Germain l’Auxerrois, μας εκπλήσσει με τα τρομακτικά, αποτρόπαια δαιμόνιά του, και το υποβλητικό γλυπτό της Παναγίας της Αιγυπτίας. Λίγο πιο ανατολικά, βρίσκονται οι εκκλησίες του Saint-Merri και του Saint-Martin-des-Champs.

Ο μεγάλος αλχημιστής Νικολά Φλαμέλ

Από την παλιά εκκλησία του Saint-Jacques de la Boucherie σήμερα υπάρχει μόνον ο πύργος, απ’ όπου ξεκινούσαν οι προσκυνητές για τον αποστολικό καθεδρικό του Σαντιάγο ντε Κομποστέλα στη Γαλικία της Ισπανίας. Λίγα μέτρα από τον πύργο διασταυρώνονται δύο δρόμοι, ένας με το όνομα του Nicolas Flamel (ο οποίος το 1389 έφτιαξε την πύλη του Saint-Jacques) και της συζύγου του, Perrenelle.

Οκτώ τετράγωνα βορειότερα, στο 51 της οδού ντε Μοντμορενσί, υπάρχει μία επιγραφή: «Εδώ έζησε ο Νικολά Φλαμέλ, ένας πλούσιος παρισινός, ενορίτης του Saint-Jacques de la Boucherie, που ένας θρύλος τον θέλει να μετατρέπεται σε αλχημιστή σε αναζήτηση της φιλοσοφικής λίθου και του τρόπου μετατροπής του μολύβδου σε χρυσό».

Κανείς όμως δεν αρνείται, ωστόσο, ότι ο Φλαμέλ ξόδεψε όλη του την περιουσία για την κατασκευή καταφυγίων για τους ζητιάνους, σε νοσοκομεία και για το νεκροταφείο των Αθώων (Innocentes), στην πρόσοψη του οποίου έβαλε να χαράξουν το ιερογλυφικό με τα κλειδιά της επιστήμης του Ερμή, την οποία σύμφωνα με τον θρύλο διδάχθηκε από τον δάσκαλο Κάνς ( Canches) στη Λυόν.

Ένας χρονογράφος του δέκατου όγδοου αιώνα, δηλώνει πως τον είχε δει στην Όπερα του Παρισιού με τη σύζυγό του, Περενέλ, τέσσερις αιώνες μετά τον υποτιθέμενο θάνατό του, και ο θρύλος λέει ότι κατά την αφαίρεση της ταφόπλακάς του δεν βρέθηκαν λείψανα.

Η ταφόπλακα του Φλαμέλ βρίσκεται σήμερα στο Μουσείο Κλυνί (Cluny). Αυτό το μουσείο φιλοξενεί επίσης μια σειρά από μεσαιωνικές ταπετσαρίες, όπως «Η Κυρία και ο Μονόκερως», η οποία σύμφωνα με τους Ερμητικούς δεν είναι, ή δεν είναι μόνον, μια αλληγορική ερμηνεία των αισθητηριακών αντιλήψεων, αλλά επίσης και η αλχημική εργασία: η κυρία που φέρει μια σημαία με τρία μισοφέγγαρα, που αντιπροσωπεύουν το κλάσμα του υδραργύρου που συλλέγονται στο τέλος της πρώτης κατεργασίας, τρεις φορές μικρότερο από τη συνολική ποσότητά του στην αρχή της αλχημιστικής διαδικασίας…

Οι αποκρυφικές επιστήμες και οι κληρονόμοι των Ναϊτών

Οι Φουλκανέλι, Ζαν –Ζυλιέν Σαμπάν ( Jean-Julien Champagne, αν δεν ήταν το ίδιο και το αυτό πρόσωπο), Ρενέ Σβάλερ (για μερικούς, η πραγματική συγγραφέας των έργων που αποδίδονται στον Φουλκανέλι) και τα παιδιά του Φερδινάνδου Λεσσέψ, που άνοιξε την διώρυγα του Σουέζ, συνήθιζαν να μαζεύονται εκεί κοντά στο 76 της Rue de Rennes, στο βιβλιοπωλείο Livrairie du Merveilleux. Ο ιδιοκτήτης του Πιερ Ντιζόλ είχε ένα μοναδικό αρχείο αποκρυφικών επιστημών. Η θρυλική βιβλιοθήκη δεν υπάρχει πια, αλλά όπως λένε οι ειδικοί στον εσωτερισμό, στα κοντινά βιβλιοπωλεία της πλατείας Σαιν Μισέλ, μπορεί κάποιος να βρει κάποιες «καλές επαφές».

Οι κληρονόμοι των Ναϊτών έκαναν τις μυστικές συναντήσεις τους κοντά στο σπίτι του Φλαμέλ, στο υπόγειο του Ωδείου, δίπλα στο γιγάντιο εκκρεμές του Φουκώ (που σήμερα εκτίθεται στο Πάνθεον): τουλάχιστον στην φαντασία του Ουμπέρτο Έκο.

Αλλά εξίσου παραληρηματική, όσο και αληθοφανής την ίδια στιγμή είναι και η ιδέα του Νταν Μπράουν: Το Άγιο Δισκοπότηρο βρίσκεται θαμμένο κάτω από την κορυφή της πυραμίδας του Λούβρου, που εγκαινιάστηκε το 1989. Διαφανής και αινιγματική, η πυραμίδα αυτή που θυμίζει τις αιγυπτιακές, προώρισται να συνεχίσει να εξάπτει τη φαντασία των πιστών του αποκρυφισμού, με τον ίδιο μαγνητισμό που τους ασκεί η γοτθική πρόσοψη της Νοτρ Νταμ.

Η φωτιά στην Παναγία των Παρισίων μπορεί να είναι τυχαία, μπορεί όμως και όχι.

Καταρχάς η πρώτη ημέρα της Μεγάλης Εβδομάδας των Ρωμαιοκαθολικών που συνέβη το περιστατικό δημιουργεί συνειρμούς.

Συνάμα, μια άλλη φωτιά στο τζαμί Αλ-Ακσά στα Ιεροσόλυμα βάζει ακόμη ένα λιθαράκι στα σενάρια συνωμοσιολογίας.

Στην προκειμένη περίπτωση όμως αυτό που πολλοί δεν ζυγίζουν όσο θα έπρεπε δεν είναι οι δύο παραπάνω συνειρμικές εμπνεύσεις, αλλά κάποια πολύ συγκεκριμένα δεδομένα.

Πριν από περίπου δύο μήνες την γαλλική επικαιρότητα είχε συγκλονίσει το μπαράζ επιθέσεων σε γαλλικές εκκλησίες. Η Γαλλία σε διάστημα μόνο μιας εβδομάδας είδε 10 καθολικές εκκλησίες να δέχονται κάποιου είδους επίθεση προκαλώντας φόβους για ένα νέο κύμα αντι-χριστιανικών συναισθημάτων στη χώρα.

Η γαλλική ΡωμαιοΚαθολική εφημερίδα La Croix International ανέφερε πως οι επιθέσεις σε εκκλησίες που πραγματοποιήθηκαν στη Γαλλία περιελάμβαναν τη βεβήλωση των βωμών, την αποκαθήλωση του Χριστού από το σταυρό και σε μια ακραία περίπτωση, ανθρώπινα περιττώματα που διασκορπίστηκαν στους τοίχους ναού.

Μια από τις πρώτες επιθέσεις ήταν στις 4 Φεβρουαρίου στην Καθολική Εκκλησία του Αγίου Νικολάου στο Houilles, Yvelines, όπου βρέθηκαν ένα κατεστραμμένο άγαλμα της Παναγίας και ένας Σταυρός στο έδαφος.

Στις 5 Φεβρουαρίου είχαμε νέο περιστατικό στον πρόσφατα ανακαινισμένο καθεδρικό ναό Saint-Alain στο Lavaur, στη νοτιο-κεντρική Γαλλία. Η πυρκαγιά εντοπίστηκε νωρίς από έναν γραμματέα της ενορίας και δεν εξαπλώθηκε αλλά ο βωμός και τα παρακείμενα τοιχώματα υπέστησαν φθορές από τον καπνό.

Οι δηλώσεις τότε ήταν επιθετικές…

Μετά το περιστατικό, ο ντόπιος περιφερειάρχης Jean Terlier δήλωσε: «Καταδικάζω έντονα τον βανδαλισμό του καθεδρικού ναού Lavaur και μοιράζομαι την αγανάκτηση που προκαλεί αυτή η ανυπόφορη πράξη». Και ο δήμαρχος της πόλης Lavaur Bernard Canyon είπε: «Ο Θεός θα συγχωρήσει. Οχι εγώ.»

Το μίσος εξαπλώνεται σαν τις φλόγες…

Στις 6 Φεβρουαρίου, είχαμε ένα ακόμη περιστατικό βανδαλισμού στην εκκλησία της Notre-Dame des Enfants στην Νιμ με φθορές, ενώ οι δράστες χρησιμοποίησαν και ανθρώπινα περιττώματα για να μολύνουν την εκκλησία!

Αυτά είναι μερικά μονάχα παραδείγματα…

Την ίδια στιγμή που η Γαλλία αντιμετώπιζε αυτά τα φαινόμενα, το Βατικανό προχωρούσε τις διαδικασίες για την αγιοποίηση του ιερέα που είχε προ ετών σφαγιαστεί από τζιχαντιστές στην Νορμανδία στην εκκλησία Σεντ-Ετιέν-ντι-Ρουβρέ στη Ρουέν.

Στις 10 Απριλίου, συγκεκριμένα, ο Αρχιεπίσκοπος της Ρουέν Dominique Lebrun παρέδωσε υλικό στο Βατικανό για τον κληρικό της επισκοπής του, Jacques Amel, ο οποίος δολοφονήθηκε από ισλαμιστές στις 27 Ιουλίου 2016. Με σκοπό την αγιοποίηση του ιερέα, ο Lebrun έφτασε στη Ρώμη και παρέδωσε το πλήθος εγγράφων που δείχνουν τις αρετές του αδικοχαμένου Jacques Amel.

Η συλλογή του υλικού χρειάστηκε πάνω από 10.000 ώρες: ερωτήθηκαν 60 άτομα και μελετήθηκαν 600 κηρύγματα του Νορμανδού ιερέα.

Το Συνέδριο για αγιοποιήσεις εργάζεται πάνω σε 1.500 περιπτώσεις, αλλά σύμφωνα με πληροφορίες από το Βατικανό το υλικό για την περίπτωση του Jacques Amel θα εξεταστεί κατά προτεραιότητα.

Αυτή είναι και η βούληση του Πάπα Φραγκίσκου, ο οποίος αντιπαρήλθε το γεγονός πως σύμφωνα με τους κανόνες πρέπει να περάσουν 5 χρόνια από το χρόνο του θανάτου του εκάστοτε ασκητή-μάρτυρα, πριν να ξεκινήσει η διαδικασία αγιοποίησής του.

Όλα αυτά που συμβαίνουν στην Γαλλία λοιπόν είναι κομμάτια του ιδίου παζλ. Βάσει ερευνών στη Γαλλία, δύο εκκλησίες βεβηλώνονται καθημερινά κατά μέσο όρο. Σύμφωνα με το PI-News, ένα γερμανικό περιοδικό ειδήσεων, 1.063 επιθέσεις σε χριστιανικές εκκλησίες ή σύμβολα (σταυροί, εικόνες, αγάλματα) καταγράφηκαν στη Γαλλία το 2018. Αυτό αντιπροσωπεύει αύξηση 17% σε σχέση με το προηγούμενο έτος (2017), πράγμα που σημαίνει ότι τα πράγματα πηγαίνουν από το κακό στο χειρότερο.

Αλλά και αμέτρητες είναι οι εκκλησίες σε ολόκληρη τη Δυτική Ευρώπη που δέχονται επιθέσεις.

Τέσσερις εκκλησίες βανδαλίστηκαν ή πυρπολήθηκαν μόνο τον Μάρτιο στην Γερμανία. «Σε αυτή τη χώρα”, εξηγεί το PI-News, “υπάρχει ένας πόλεμος ενάντια σε όλα όσα συμβολίζουν τον Χριστιανισμό: επιθέσεις σε ιερά αγάλματα, σε εκκλησίες και πρόσφατα επίσης στα νεκροταφεία”.

Ποιος είναι κατά κύριο λόγο πίσω από αυτές τις συνεχιζόμενες και αυξανόμενες επιθέσεις σε εκκλησίες στην Ευρώπη; Το ίδιο γερμανικό ρεπορτάζ κάνει έναν υπαινιγμό: «Οι σταυροί είναι σπασμένοι, θραυσμένοι οι βωμοί, ιερά βιβλία καίγονται, και οι πόρτες σε εκκλησίες γεμίζουν με ισλαμικές εκφράσεις όπως«Allahu Akbar»”.

Ένα άλλο γερμανικό ρεπορτάζ από τις 11 Νοεμβρίου 2017 ανέφερε ότι μόνο στις Άλπεις και τη Βαυαρία, περίπου 200 εκκλησίες δέχτηκαν επιθέσεις.

«Η αστυνομία αντιμετωπίζει επανειλημμένα τέτοια φαινόμενα. Οι δράστες είναι συχνά νεαροί επαναστάτες με μεταναστευτικό υπόβαθρο», αναφέρθηκε.

Αλλού ονομάζονται «νέοι ισλαμιστές».

Μερικές φορές, δυστυχώς, στις ευρωπαϊκές περιφέρειες με μεγάλους μουσουλμανικούς πληθυσμούς, φαίνεται να υπάρχει ταυτόχρονη αύξηση των επιθέσεων σε εκκλησίες και χριστιανικά σύμβολα. Πριν από τα Χριστούγεννα του 2016, στην περιοχή της Βόρειας Ρηνανίας-Βεστφαλίας της Γερμανίας, όπου κατοικούν περισσότεροι από ένα εκατομμύριο μουσουλμάνοι, περίπου 50 δημόσια χριστιανικά αγάλματα (συμπεριλαμβανομένων αυτών του Ιησού) βρέθηκαν αποκεφαλισμένα και οι σταυροί σπασμένοι.

Το 2016, μετά την άφιξη στη Γερμανία ενός ακόμη εκατομμυρίου μουσουλμάνων μεταναστών, μια τοπική εφημερίδα ανέφερε ότι στην πόλη Dülmen «δεν περνάει μια μέρα» χωρίς επιθέσεις σε θρησκευτικά σύμβολα. Και μιλάμε για πόλη με λιγότερους από 50.000 κατοίκους.

Στη Γαλλία φαίνεται επίσης ότι ο αριθμός των μουσουλμάνων μεταναστών αυξάνεται, μαζί και οι επιθέσεις στις εκκλησίες. Μια μελέτη του Ιανουαρίου του 2017 αποκάλυψε ότι οι «ισλαμιστικές εξτρεμιστικές επιθέσεις σε χριστιανούς» στη Γαλλία αυξήθηκαν κατά 38%, από 273 επιθέσεις το 2015 σε 376 το 2016. Η πλειονότητα συνέβη κατά την περίοδο των Χριστουγέννων και «πολλές από τις επιθέσεις πραγματοποιήθηκαν σε εκκλησίες και άλλους χώρους λατρείας».

Σε όλες σχεδόν τις περιπτώσεις εκκλησιαστικών επιθέσεων, οι αρχές και τα μέσα ενημέρωσης αλλοιώνουν ή αποκρύπτουν την ταυτότητα των βανδάλων. Στις δε σπάνιες περιπτώσεις, όταν διαδίδεται η ταυτότητα μουσουλμάνων δραστών, αυτοί παρουσιάζονται ως πάσχοντες από θέματα ψυχικής υγείας.

Όπως αναφέρει το PI-News για τις αυξανόμενες επιθέσεις στα χριστιανικά σύμβολα “υπάρχει μια εύγλωττη σιωπή τόσο στη Γαλλία όσο και στη Γερμανία για το σκάνδαλο των αδικημάτων και την προέλευση των δραστών … Δεν υπάρχει ούτε λέξη ούτε καν ο παραμικρός υπαινιγμός που θα μπορούσε ούτως ή άλλως να οδηγήσει στην υποψία των μεταναστών … Δεν είναι οι δράστες που κινδυνεύουν να κυνηγηθούν, αλλά αυτοί που τολμούν να συσχετίσουν την βεβήλωση των χριστιανικών συμβόλων με εισαγωγές μεταναστών, και οι οποίο κατηγορούνται για μίσος και ρατσισμό”.

Το θέμα όμως έχει και άλλη διάσταση.

Η Γαλλία δοκιμάζεται εδώ και μήνες από δυναμικές διαδηλώσεις. Μια καταστροφή σε ένα μνημείο σύμβολο όσο και αν προκαλεί σοκ και δέος, ενώνει ακόμη και τους διαφωνούντες. Συσπειρώνει το λαό και τα πάθη περνούν σε δεύτερη μοίρα… Ποιος μπορεί να βγει κερδισμένος από μια τέτοια εξέλιξη;

 Πληροφορίες: ΑΠΕ, Μάνος Χατζηγιάννης