Η ανάπαυση των κεκοιμημένων

Α.Σ.Ε.Ι.Π.

Το Ψυχοσάββατο των ψυχών, βρίσκεται σε στενή σχέση με την Κυριακή των Απόκρεω, μια καθολική μνήμη όλων των κεκοιμημένων. Η ιδανικότερη ημέρα το Σάββατο, ως ημέρα αναπαύσεως και μνήμης γιατί είναι η τελευταία μέρα κατανάλωσης κρέατος και η τελευταία κρίση. Εις σημείο κρίσης και εις κρίσιν μετερχόμενοι, είτε ζώντες είτε κεκοιμημένοι, ώστε να έχουμε  όλοι την

«ἀπολογίαν ἀγαθήν», ώστε όλοι, ακόμα και αυτοί που κανείς δεν τους θυμάται στην προσευχή, να σταθούν άξια ενώπιον του Δικαιοκρίτου.

Στην ακολουθία διαβάζουμε «Τῶν ἀπ’ αἰῶνος σήμερον νεκρῶν, ἁπάντων κατ’ ὄνομα», φανερώνοντας έναν συνεχόμενο δεσμό αγάπης, μεταξύ των μελών που αναχώρησαν και με αυτούς που είναι ακόμα στην επί γης στρατευμένη Εκκλησία, ως «Ἑκάστου μνημόσυνα, τῶν θανόντων εὐσεβῶς, ἐκ τοῦ αἰῶνος Κύριε, ποιούμενοι σήμερον».

Γι’ αυτό και οι άγιοι Πατέρες της Εκκλησίας μας, από αγάπη κινούμενοι και με μεγάλη ποιμαντική ευαισθησία, για όλους τους ανθρώπους που πίστεψαν στον Χριστό και αναχώρησαν από την πρόσκαιρη αυτή ζωή, περισσότερο αναχώρησαν λόγο ενός πρόωρου θανάτου ή άλλων δυσμενών συνθηκών, συμπεριλαμβανομένων και αυτών που στερήθηκαν τα διατεταγμένα μνημόσυνα, να τους συμπεριλάβει όλους ως καθολική μνημόνευση, για προσευχή, δέηση και αίτηση στον Κριτή, για άφεση, άνεση των ψυχών. Η ίδια Εκκλησία ως Θεανθρώπινος οργανισμός εμπιστεύεται απόλυτα το έλεος του Θεού, το οποίο είναι πλούσιο και ξεχύνεται από τον ουράνιο θρόνο. Η εν Χριστώ Ελπίδα είναι αυτή που διασπά τον θάνατο, γκρεμίζει το φράγμα μεταξύ ζώντων και κεκοιμημένων,  διατηρώντας εν προσευχή και στην λειτουργία της Εκκλησίας, τον ακατάλυτο δεσμό. Οι κατά την κοσμική φιλοσοφία «νεκροί», που πλέων δεν υπολογίζονται, δεν υπάρχουν, για την Εκκλησία εξακολουθούν να είναι αδελφοί μας, μέλη του Σώματος της Εκκλησίας. Η  κατά όνομα μνημόνευση τους, είτε στο τρισάγιο, είτε στο μνημόσυνο μας απεκαλύπτει ότι δεν μας είναι άγνωστοι.

Τα Σάββατα, οι περισσότεροι από εμάς τα βλέπουμε ως ανάπαυση-ξεκούραση, προσπαθούμε να κάνουμε τα πάντα, να φροντίσουμε, να μεριμνήσουμε, να ξεκουραστούμε, και τις περισσότερες φορές είμαστε απασχολημένοι με μια συσκευή ή κάτι άλλο. Είναι μεγάλη πνευματική ωφέλεια η επίσκεψη μας στα κοιμητήρια, ή αλλιώς μνήματα, απαλύνεται ο πόνος κι η θλίψη, αλλά και η προσμονή ότι θα τους ξανασυναντήσουμε δίνοντάς μας κουράγιο. Είναι μια μεγάλη ελπίδα βέβαιη, αλλά και συγχρόνως μια υπόμνηση ότι η κρίση δεν είναι στο μακρινό μέλλον απλά, είναι εδώ και τώρα. Κάθε μέρα και ώρα δοκιμάζεται η σχέση αυτής της αγάπης που πρέπει και οφείλουμε να έχουμε με τα πρόσωπα εκείνα που αναχώρησαν από αυτόν τον κόσμο.

Σε αυτόν τον σύνδεσμο βλέπουμε αφ’ ενός ότι και εμείς οι ζώντες ότι ο πνευματικός κόσμος συνυπάρχει μαζί με εμάς και αφ’ ετέρου ότι η ανάπαυση και η δική μας είναι ό ίδιος ο Χριστός. Αμήν.