ΜΕΡΟΣ 1. ΧΡΙΣΤΟΔΟΥΛΟΣ Ο ΜΕΓΑΛΟΣ ΑΝΕΠΑΝΑΛΗΠΤΟΣ

π.Α.Σ.Ε.Ι.Π.

                          ΧΡΙΣΤΟΔΟΥΛΟΣ

                Ο ΜΕΓΑΛΟΣ ΑΝΕΠΑΝΑΛΗΠΤΟΣ

                                  ΗΓΕΤΗΣ

                                  ΜΕΡΟΣ 1

                                 π.Α.Σ.Ε.Ι.Π.

Συνέντευξη του Μακαριστού  Αρχιεπισκόπου Χριστοδούλου στο περιοδικό «ΠΟΛΙΤΙΚΑ ΘΕΜΑΤΑ»(17/10/2005)

ΕΡΩΤΗΣΗ 1

Μακαριώτατε, πολλοί αμφισβητούν τον γενικό κοινωνικό και εθνικό ρόλο της Εκκλησίας στο σύγχρονο κόσμο. Γι’ αυτό και διαφωνούν με τις παρεμβάσεις που επιχειρείτε κάθε φορά που έρχεται στην επικαιρότητα κάποιο θέμα κοινωνικού ή και εθνικού χαρακτήρα. Πώς δικαιολογείτε τις παρεμβάσεις σας αυτές;

ΑΠΑΝΤΗΣΗ 

«Ο ρόλος της Εκκλησίας είναι διττός, όπως επιτάσσει ο Ευαγγελικός λόγος. Αφενός μεν η πνευματική καλλιέργεια και η σωτηρία των ψυχών και αφετέρου η αγαπητική και θεραπευτική

προσέγγιση του πάσχοντος, υπό οιαδήποτε μορφή, ανθρώπου. Δε νομίζω, λοιπόν, ότι ασχολούμενη η Εκκλησία με τα σύγχρονα κοινωνικά προβλήματα, ξεφεύγει από την ιερή αποστολή της. Άλλωστε ο λαός μας θέλει την Εκκλησία κοντά του, στήριγμα και βακτηρία του στα καθημερινά του προβλήματα, αποκούμπι και καταφυγή του στις δύσκολες στιγμές. Επίσης, είναι κοινά παραδεκτό ότι τα επιμέρους κοινωνικά προβλήματα έχουν σαφείς ηθικές προεκτάσεις και διαστάσεις. Το γεγονός αυτό καθιστά την γνώμη και την τοποθέτηση της Εκκλησίας από χρήσιμη έως επιτακτική.
Όσον αφορά τα εθνικά θέματα και όχι τα πολιτικά, η Εκκλησία ανέκαθεν σ’ αυτό τον τόπο είχε λόγο και μάλιστα εποικοδομητικό. Το δικαίωμα αυτό δεν της δόθηκε ελέω Θεού, ούτε χαριστικά. Το απέκτησε μέσα από την συμμετοχή και τη δράση της στους μεγάλους αγώνες του έθνους, μέσα από τις θυσίες των στελεχών της, μέσα από την παγκοίνως αναγνωρισμένη προσφορά της στη διατήρηση τη γλώσσας, της παιδείας και του πολιτισμού, σε καιρούς δύσκολους και τραγικούς. Όποιος γνωρίζει ιστορία, αναγνωρίζει και στην Εκκλησία το δικαίωμα του λόγου σε τέτοιου είδους ζητήματα, ενός λόγου που δε στοχεύει στην υποκατάσταση της πολιτικής υπεύθυνης εξουσίας, αλλά λειτουργεί συμβουλευτικά και υπό το πνεύμα της ελευθερίας το οποίο διέπει την δημοκρατική Ελλάδα στην οποία ζούμε. Η επιμονή κάποιων να στερήσουν από την Εκκλησία αυτό το δικαίωμα, προκαλεί εύλογα ερωτηματικά για τη δημοκρατικότητα των προθέσεών τους»

ΕΡΩΤΗΣΗ 2

Η Ε.Ε. απεφάσισε την έναρξη των ενταξιακών διαδικασιών για την εισδοχή της Τουρκίας. Σεις έχετε στο παρελθόν εκφράσει την αντίθετη γνώμη. Εξακολουθείτε και τώρα να πιστεύετε ότι κακώς η Τουρκία πρόκειται να ενταχθεί – όταν έλθει η ώρα – στην Ευρώπη;

ΑΠΑΝΤΗΣΗ 

«Νομίζω ότι μεγαλύτερη σημασία από τις γνώμες των επιμέρους Εκκλ/κών ηγετών έχει η σαφής αρνητική τοποθέτηση επί του ζητήματος κορυφαίων και ιστορικών μορφών του Ευρωπαϊκού οικοδομήματος, όπως ο Ζισκάρ Ντ’ Εστέν και ο Ζακ Ντελόρ. Ακόμα σημαντικότερη δε είναι η άποψη των Ευρωπαίων, όσο και των Ελλήνων πολιτών οι οποίοι, σε πρόσφατες δημοσκοπήσεις, έχουν συντριπτικά τοποθετηθεί αρνητικά. Μη ξεχνούμε, επίσης, ότι η καταψήφιση του Ευρωπαϊκού Συντάγματος σε μεγάλες χώρες – μέλη της Ε.Ε. όπως η Γαλλία και η Ολλανδία, έγινε, ως λέγεται, για να εκφραστεί η αντίθεση της Ευρωπαϊκής κοινής γνώμης στο ενδεχόμενο αυτό. Σήμερα, από πολλούς πολιτικούς αναλυτές και διανοούμενους, διατυπώνεται ο φόβος μήπως, αντί να εξευρωπαϊστεί η Τουρκία, εκτουρκισθεί η Ευρώπη. Δε χρειάζεται, λοιπόν, να προσθέσουμε κάτι άλλο»

ΕΡΩΤΗΣΗ 3

Πολλές φορές έχετε υποστηρίξει ότι η Εκκλησία στην Ελλάδα είναι ο σημαντικότερος, μετά το κράτος, φορέας κοινωνικής πρόνοιας. Πώς δικαιολογείτε αυτή σας τη γνώμη;

ΑΠΑΝΤΗΣΗ

«Δε το υποστηρίζoυμε μόνο εμείς, αλλά κορυφαία πολιτικά και κυβερνητικά στελέχη όλων των πολιτικών αποχρώσεων, αλλά και σύμπας ο Ελληνικός λαός, ο οποίος, όπως είπα και πριν, ακουμπά με ελπίδα στην Εκκλησία του. Οι κοινωνικές παρεμβάσεις της Εκκλησίας είναι τρόπος ζωής σε όλη την ιστορική της διαδρομή. Σήμερα στην χώρα μας, το εύρος των κοινωνικών δραστηριοτήτων μας είναι τεράστιο και αγκαλιάζει όλες τις ανάγκες, από την παιδική έως τη γεροντική ηλικία. Το έργο αυτό απευθύνεται σε όλους είτε είναι Ορθόδοξοι, είτε είναι αλλόδοξοι ή ετερόθρησκοι, είτε είναι Έλληνες, είτε αλλοδαποί. Η Εκκλησία δε κάνει διακρίσεις γι’ αυτό και το κοινωνικό Της έργο είναι παραδεκτό από όλο τον κόσμο. Τα τελευταία χρόνια δε δρομολογείται και εκτός Ελλάδος, με την αποστολή ανθρωπιστικής βοήθειας σε περιοχές που έχουν ανάγκη, πάντα σε συνεργασία με το Υπ. Εξ. και τις κατά τόπους Ορθόδοξες Εκκλησίες»