ΧΡΙΣΤΟΔΟΥΛΟΣ ΜΕΡΟΣ Α'

                          ΧΡΙΣΤΟΔΟΥΛΟΣ

                Ο ΜΕΓΑΛΟΣ ΑΝΕΠΑΝΑΛΗΠΤΟΣ

                                  ΗΓΕΤΗΣ

                                  ΜΕΡΟΣ  Α

                                 π.Α.Σ.Ε.Ι.Π.

ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΣΤΟΝ

«ΑΓΓΕΛΙΟΦΟΡΟ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ»

20/4/2003

1Η ΕΡΩΤΗΣΗ

          Μακαριώτατε, αυτές τις μέρες συμπληρώνετε πέντε χρόνια στον πρώτο θρόνο της Εκκλησίας της Ελλάδος. Θα σας παρακαλέσω να κάνετε ένα «συναισθηματικό» απολογισμό αυτής της περιόδου και να μας πείτε αν υπήρξαν στιγμές που νιώσατε ικανοποίηση για την ευνοϊκή έκβαση των θεμάτων της Εκκλησίας ή λύπη και απογοήτευση για εκείνα τα οποία δεν ήταν εφικτό να γίνουν.

ΑΠΑΝΤΗΣΗ

          Πράγματι, η Χάρις του Θεού με αξίωσε αυτές τις μέρες να συμπληρώνω πέντε χρόνια

Αρχιεπισκοπίας. Δε σας κρύβω ότι νιώθω δέος μπροστά στη διαπίστωση της ταχύτητας με την οποία κυλά ο χρόνος, στη διάρκεια του οποίου ο καθένας από εμάς καλείται να εργαστεί, να προσφέρει, να κάνει πράξη τα οράματα και τους στόχους του, κυρίως εκείνος που ηγείται χώρων ευαίσθητων, ιστορικών και πνευματικών όπως είναι η Εκκλησία μας. Στην εξέλιξη αυτών των ετών θέσαμε στόχους, βάλαμε τον πήχη πολύ ψηλά, γιατί πιστεύουμε ότι η Εκκλησία πρέπει πάντα να στοχεύει ψηλά. Κληθήκαμε, παράλληλα, ν’ αντιμετωπίσουμε και σκοπέλους και προβλήματα, αλλά δεν πτοηθήκαμε γιατί γνωρίζουμε ότι η πορεία του Σώματος του Χριστού στο χρόνο ήταν και είναι γεμάτη από τέτοια προβλήματα. Η προσωπική μου ικανοποίηση και αντίστοιχα η θλίψη μου σχετίζονται άμεσα με την κατάκτηση ή όχι των στόχων μας, με την υπέρβαση ή όχι των σκοπέλων και των εμποδίων που προβάλλουν στο δρόμο της Εκκλησίας. Αυτή η υπέρβαση επιτυγχάνεται όταν υπάρχει ενότητα και ομόνοια, όταν όλοι είμαστε προσηλωμένοι στον αγώνα για τη δόξα του Θεού και την προκοπή του λαού Του, αφήνοντας στην άκρη τις προσωπικές μας πικρίες, τα πάθη και τους ανταγωνισμούς.

2η ΕΡΩΤΗΣΗ

          Στις πρώτες σας δηλώσεις, μετά την εκλογή σας στο ανώτατο Εκκλησιαστικό αξίωμα, είχατε επισημάνει τρεις λέξεις κλειδιά για τις προτεραιότητές σας: «εκσυγχρονισμός, αξιοκρατία και ανανέωση». Αυτοί οι στόχοι επιτεύχθηκαν;

ΑΠΑΝΤΗΣΗ

          Η ανάγκη για εκσυγχρονισμό είναι επιταγή της παράδοσής μας. Αυτή η παράδοση δεν είναι μια στατική πραγματικότητα αλλά δυναμική, δε θεωρείται ως νεκρή αποδοχή του παρελθόντος αλλ’ ως μία ζώσα αποκάλυψη του Αγίου Πνεύματος στο παρόν. Η παράδοση, ενώ εσωτερικά είναι αμετάλλακτη και σ’ αυτό όλοι μας και πρώτος εγώ είμαστε αμετακίνητοι, συνεχώς αναλαμβάνει νέες μορφές, που συμπληρώνουν τις παλιές χωρίς να τις εκτοπίζουν. Αυτή είναι η φιλοσοφία μου, την οποία προσπαθώ να καταστήσω κατανοητή προκειμένου ν’ απομακρύνω από τη σκέψη των πιστών μας οποιοδήποτε φόβο, ότι δηλ. στο βωμό αυτού του εκσυγχρονισμού πρόκειται να θυσιάσουμε ή να υποτιμήσουμε τα παραδεδομένα.

          Όσον αφορά στην αξιοκρατία, αυτή αποτελεί ένα από τα κυριότερα μελήματά μου και σχετίζεται άμεσα με την ανάδειξη ικανών, αξίων και καταρτισμένων στελεχών. Θεωρώ το συγκεκριμένο καθήκον από τα πιο σημαντικά ενός ηγέτου. Πιστεύω, επίσης, ότι σε συνεργασία και σύμπνοια με τα μέλη της Ιεράς Συνόδου, αναδείξαμε μαζί πολλά τέτοια στελέχη, ενωτιζόμενοι τις ανάγκες των καιρών, προωθήσαμε νέους ανθρώπους ελπίζοντας στη δυναμική και τα χαρίσματα που κουβαλούν, τιμήσαμε, όμως και αναδείξαμε και ανθρώπους που άσπρισαν μέσα στην Εκκλησία επαινώντας έτσι το μεγάλο έργο και την προσφορά τους.

          Ο τρίτος στόχος ήταν και είναι πράγματι η ανανέωση στην Εκκλησία. Για το λόγο αυτό φροντίσαμε να κάνουμε και πάλι την Εκκλησία μας πιο ανθρώπινη και απλή. Και θεωρώ ευλογία Θεού το γεγονός ότι στην εποχή της αμφισβήτησης και της ανατροπής των αυτονόητων, υπάρχουν άνθρωποι που ελκύονται από τη χάρη του Θεού και προσφέρουν τον εαυτό τους στην Εκκλησία ακολουθώντας είτε τον Μοναχικό και άγαμο βίο είτε την έγγαμη Ιερωσύνη. Απέναντί τους στέκομαι με θαυμασμό, αλλά και σεβασμό. Στηρίζουμε χρηστές ελπίδες σ’ αυτούς τους ανθρώπους, τους περιβάλουμε με αγάπη, αγωνιζόμαστε για τη συνεχή επιμόρφωση και κατάρτισή τους και προβάλλουμε κυρίως την ανάγκη για την πνευματική τους καλλιέργεια.

3η ΕΡΩΤΗΣΗ

          Ποιές είναι οι σκέψεις σας για τη θέση που θα μπορούσε να έχει σήμερα η Ορθοδοξία και ειδικότερα η Εκκλησία της Ελλάδος σε θέματα που αφορούν σε ολόκληρο τον κόσμο όπως η παγκοσμιοποίηση, η ξενοφοβία, οι φυλετικές και κοινωνικές διακρίσεις;

ΑΠΑΝΤΗΣΗ

          Πιστεύω, όπως και πολλοί άλλοι, ότι μπήκαμε στον αιώνα της Ορθοδοξίας. Το ήθος που προβάλλει σήμερα η Ορθόδοξη Εκκλησία σε ολόκληρο τον κόσμο και η σταθερή προσήλωση στην ανόθευτη παράδοσή της είναι τα στοιχεία που την καθιστούν άκρως ελκυστική για τον σύγχρονο Ευρωπαίο και όχι μόνο. Αρνούμενη την προκλητική εκκοσμίκευση και προσηλωμένη στις αιώνιες αρχές της δίνει πειστικές απαντήσεις σε όλους εκείνους που αγανακτούν ίσως και απογοητεύονται από την εκκοσμίκευση και την εκλογίκευση της Δυτικής Χριστια-νοσύνης. Ειδικότερα η Εκκλησία της Ελλάδος θεωρείται από πολλούς  ως η ατμομηχανή που τραβά με ασφάλεια μπροστά το τραίνο που ονομάζεται «παγκόσμια Ορθοδοξία» και αυτό το επιτυγχάνει γιατί ζει και αναπτύσσεται μέσα σε ένα δημοκρατικό περιβάλλον, που διαπνέεται από την ελευθερία και απευθύνεται σε ένα λαό αμιγώς Ορθόδοξο, που την εμπιστεύεται και ακουμπά πάνω της με ελπίδα.

          Καυχώμαι για το γεγονός ότι η Εκκλησία μας σήμερα έχει και τη διάθεση, αλλά κυρίως τη δύναμη να πάρει θέση για όλα τα σύγχρονα προβλήματα που απασχολούν τον κόσμο και, με τις μελετημένες παρεμβάσεις της, να προβληματίσει θετικά εκείνους που παίρνουν τις αποφάσεις.

4η ΕΡΩΤΗΣΗ

          Ο εκσυγχρονισμός στον  οποίο αναφερθήκατε αφορούσε σε θέσεις της Εκκλησίας πάνω σε ζητήματα που απασχολούν την Ελληνική κοινωνία; Μέχρι πού θα μπορούσε να φτάσει ο εκσυγχρονισμός με δεδομένες τις βασικές αρχές τη Ορθοδοξίας;

ΑΠΑΝΤΗΣΗ

          Ο εκσυγχρονισμός είναι ένας όρος που συχνά προκαλεί ταραχή σε κάποιους μέσα στους κόλπους της Εκκλησίας. Γιατί, όμως; Μήπως η Εκκλησία είναι ένας νεκρός οργανισμός που δεν επιδέχεται καμία επέμβαση και ανανέωση; Όχι, βέβαια. Η Εκκλησία μας είναι ένας ζωντανός οργανισμός που οφείλει ν’ αναλαμβάνει τα νέα δεδομένα, να μη φοβάται τους ρυθμούς εξέλιξης, αλλά ν’ αντιμετωπίζει με θάρρος κι ετοιμότητα τις προκλήσεις των καιρών. Η Εκκλησία, άλλωστε, προσλαμβάνει, μεταμορφώνει και εκκλησιαστικοποιεί τον κόσμο. Για να το καταφέρει, όμως, αυτό πρέπει να είναι πιστή στις βασικές της αρχές τις οποίες πρέπει να κρατά αναλλοίωτες. Έχοντας, λοιπόν, αυτή τη σταθερή βάση ενώπιόν μας δε διστάζουμε να πάρουμε πρωτοβουλίες οι οποίες, ενδεχομένως  μέχρι χτες, να φαίνονταν απόμακρες για την Εκκλησία.

                                      ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ