Η Σύνοδος της Κρήτης και το άκαρπον πραξικόπημα

π.Α.Σ.Ε.Ι.Π.

Δύο άκαρπα πραξικοπήματα σημάδεψαν, με διαφορά μικρού χρόνου, τον ενεστώτα ενιαυτό.

Με όργανο την κατ’ ευφημισμό ονομαζόμενη «Μεγάλη» και ψευδεπίγραφα αποκαλούμενη «Αγία» Σύνοδο, επιχειρήθηκε από τους αποστόλους και οπαδούς της αίρεσης του οικουμενισμού, το πνευματικό πραξικόπημα της εξομοίωσης αλήθειας και ψεύδους, αιρέσεως και ορθού δόγματος στον πνευματικό χώρο της Μιας, Αγίας, Καθολικής και Αποστολικής Εκκλησίας. Στη γείτονα χώρα
Τουρκία, που «άχρι καιρού» κατέχει τη Βασιλίδα των πόλεων και ότι αυτή φώτιζε με την ακτινοβολία της, έγινε προσπάθεια βίαιης αλλαγής του πολιτεύματος, ερήμην του λαού, από «πολιτικούς ανανεωτές».

Στη θεωρία του Χάους, τα δύο γεγονότα συνδέονται με το «πέτα­γμα της πεταλούδας», τουτέστιν, η αναπάντεχη αλλαγή αρχικών υποθέσεων, καθιστά αδύνατη την προβλεψιμότητα των αποτελεσμάτων της Συνόδου σε βάθος χρόνου. Τούτο αυτό σημαίνει ότι η μεταβολή των πολιτικών και πολιτειακών όρων στην Τουρκία επηρεάζει τώρα δραματικά τους στόχους και τις επιδιώξεις, τις πρακτικές και τη φρασεολογία των πρωτεργατών του επιχειρούμενου «πνευματικού πραξικοπήματος» των οικουμενιστών.

Η πεταλούδα του Λόρεντζ χτύπησε με δύναμη τα πολύχρωμα φτερά της. Το χάος άνοιξε!

Η αναμενόμενη επιδείνωση των ρωσοτουρκικών σχέσεων, στις αρχές του 2016, επηρέασε την πραγματοποίηση της μεγάλης Συν­όδου, μεταφέροντας τον τόπο συγκλήσεώς της από την Κωνσταντινούπολη στην Κρήτη. Η έως και τα πρόθυρα του πολέμου ένταση μεταξύ Μόσχας και Άγκυρας, διευκόλυνε την επιθετική ρητορική των στρατευμένων στην αίρεση του οικουμενισμού, εναντίον του Ρωσικού Πατριαρχείου, μετά την αιτιολογημένη αποχή του από τις εργασίες της Συνόδου. Το άκαρπο όμως πραξικόπημα στην Τουρκία άλλαξε τα αρχικά δεδομένα. Το κυνήγι των οπαδών του Φετουλάχ Γκιουλέν, στο οποίο με ζήλο έχει επιδοθεί ο Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν, έχει σταματήσει τα σούρτα φέρτα Κωνσταντινουπόλεως και Ρώμης ενώ, η απρόσμενη επανασύνδεση της Τουρκίας με τη Μόσχα έκοψε την αυθάδη γλώσσα των δευτεροκλασάτων στελεχών του Οικουμενισμού, που κατηγορούσαν από τον άμβωνα το Πατριαρχείο Μόσχας, για υπονόμευση της τάχα μεγάλης Συνόδου του Κολυμπαριού.

Προφανώς, αυτή ακριβώς η πολιτική προσέγγιση Ρωσίας και Τουρκίας, θα σταματήσει κάθε σκέψη συνέχισης της εμφανούς εμπλοκής του Φαναρίου, που αυτοπροβάλλεται ως Μητέρα Εκκλησία της Ουκρανίας, στην υπόθεση της αυτοκεφαλίας του «Πατριαρχείου Κιέβου».

Είναι αλήθεια πως, η Μία, Αγία, Καθολική και Αποστολική Εκκλησία, τραυματίστηκε στο παρελθόν πολλές φορές και, υπολογίσιμα, από δικά της πνευματικά αναστήματα, που είχαν μόρφωση ευσεβείας αλλά αρνήθηκαν τη δύναμή της. Δύο μόνο παραδείγματα αρκούν, για να επιβεβαιώσουν την αλήθεια του λόγου. Η επίδραση και τα αποτελέσματα της «καλβινοφρονούσας ομολογίας» Κύριλλου του Λουκάρεως, που η Ορθόδοξη Εκκλησία ορθότατα αναθεμάτισε, παρά τις προσπάθειες τοπικών Συνόδων δεν έχει εξαλειφθεί πλήρως. Σήμερα, ζωντανά παραδείγματα αυτής της προτεσταντικής νοοτροπίας και πίστεως είναι μεταξύ άλλων και οι οπαδοί της νεο-πατερικής η μετα-πατερικής θεολογίας ενώ, η πληγή, από τη διάσπαση του χριστεπώνυμου πληρώματος, που προκλήθηκε από τις αποφάσεις της «Συνόδου» του καθηρημένου από την Εκκλησία της Ελλάδος Μελέτιου Μεταξάκη, αιμορραγεί καθημερινά.

«Η Ορθόδοξη Εκκλησία διακηρύττει ότι το περιεχόμενο της πίστεώς της δεν είναι ανθρώπινη διδασκαλία και ανθρώπινα εντάλματα, αλλά θεία τοιαύτα και ουδείς έχει το δικαίωμα να συγχέη αυτά με ατομικές γνώμες…», δήλωναν οι ορθόδοξοι σύνεδροι στη Λούνδη το 1952.

Τι ακριβώς έγινε με τα προσυνοδικά κείμενα και τι στη Σύνοδο στο Κολυμπάρι της Κρήτης; Με διφορούμενες, περιληπτικές και αόριστες διατυπώσεις επιχειρήθηκε, στα προσυνοδικά κείμενα, η ταύτιση πραγματικά διαφόρων αντιλήψεων και διδασκαλιών, που αγγίζουν και προσβάλλουν το ορθόδοξο δόγμα. Πραξικοπηματικά επιχειρήθηκε, τόσο στα προσυνοδικά κείμενα όσο και στη Σύνοδο του Κολυμπαρίου, η επιβολή ατομικών θεολογικών απόψεων και γνωμών, όπως η «Βαπτισματική Θεολογία» και έμμεσα πλην σαφώς η «Θεωρία των Κλάδων» που, από μόνες τους, δεν έχουν καμιά απολύτως αξία, αφού ποτέ δεν θα γίνουν κτήμα της όλης Εκκλησίας, κλήρου και λαού.

Στόχος του πνευματικού αυτού πραξικοπήματος, όπως προσφυώς ονομάζει τη Σύνοδο ο κ.Δ. Τσελεγγίδης, Καθηγητής της Θεολογικής Σχολής του Α.Π.Θ. στον τομέα Δογματικής, δεν ήταν άλλος από την προσπάθεια αλλαγής της θέσεως που κατέθεσαν οι ορθόδοξοι αντιπρόσωποι στο Συνέδριο του Εδιμβούργου (1937) δηλώνοντας στις δεκάδες παραφυάδες του προτεσταντισμού πως: «η Ορθόδοξος Εκκλησία πιστεύει ότι η Εκκλησία επί τη βάσει ουσιώδους αυτής γνωρίσματος επί της γης είναι ορατή και ότι μία μόνον Εκκλησία ορατή επί της γης δύναται να υπάρξη!»…

Δεν μπορεί να προβλεφθεί αλλά πιθανότατα, καμία Ορθόδοξη Εκκλησία δεν θα αποδεχθεί τη Συν­οδο του Κολυμπαρίου, αφού αυτή δεν εγγράφτηκε στην ορθόδοξη συνείδηση του φιλοχρίστου λαού.

Όμως, υπάρχουν πολλοί που, ενώ χάριτι και ελέω Θεού τυγχάνουν επίσκοποι, ποιμένες και διδάσκαλοι των αγίων του Θεού Εκκλησιών, αξιοποιούν την μόρφωση ευσεβείας που έχουν αρνούμενοι τη δύναμή της και, ως ψευδαπόστολοι διδάσκουν παπικές και προτεσταντικές κακοδοξίες.

«Οι γαρ τοιούτοι, γράφει ο Απόστολος Παύλος, τω Κυρίω ημών Ιησού Χριστώ ου δουλεύουσιν, αλλά τη εαυτών κοιλία, και δια της χριστολογίας και ευλογίας εξαπατώσι τας καρδίας των ακάκων», διδάσκοντες την ένωση των εκκλησιών επί τη βάσει της Μυστηριακής επικοινωνίας.

Ο μεγάλος κίνδυνος για την Ορθόδοξη Εκκλησία, κυρίως της Ελλάδος, προέρχεται από τους διαδόχους του Λούκαρι, οι οποίοι με τις νεοπατερικές κακοδοξίες τους αμβλύνουν την ομολογιακή ευθιξία των ορθοδόξων και, όχι από το εάν ονομάζουμε ιστορικώς και συμβατικώς «εκκλησία» τους λατίνους παποκαισαριστές και τις παραφυάδες τους.

Τα πολύχρωμα φτερά της πεταλούδας του Λόρεντζ κρατούν ανοιχτό το χάος που άνοιξαν τα δύο άκαρπα πραξικοπήματα, χάος που ίσως κλείσει, όταν ολοκληρωθεί το κυνήγι των υποστηρικτών του Φετουλάχ Γκιουλέν στην Κωνσταντινούπολη.

Πηγή: Εφημερίς Η ΠΡΟΟΔΟΣ 30.08.2016