ΧΡΙΣΤΟΔΟΥΛΟΣ, μέρος 24

                          ΧΡΙΣΤΟΔΟΥΛΟΣ

                Ο ΜΕΓΑΛΟΣ ΑΝΕΠΑΝΑΛΗΠΤΟΣ

                                  ΗΓΕΤΗΣ

                                  ΜΕΡΟΣ 24

                                 π.Α.Σ.Ε.Ι.Π.

                                          Η γενιά μου έπεσε έξω   1-1-1999

     Σήμερα, εμείς οι μεγάλοι, η δική μας γενιά, αναγνωρίζουμε πλέον τα λάθοι του παρελθόντος και πόσο έξω πέσαμε   σαν πιστέψαμε ότι μόνο το μυαλό  σας και το στομάχι  σας πρέπει να γεμίσουμε. Ξεχάσατε την ψυχή σας –αν και η Εκκλησία μας πάντοτε φώναζε για το αντίθετο και διαμαρτυρόταν

—και τώρα πιά πασχίζουμε να σας κάνουμε δυνατούς στον αγώνα για την κατάκτηση της αρετής και των πνευματικών αξιών. Στην προσπάθεια αυτή, πιστέψτε με, η Εκκλησία μας έχει έναν πρωταγωνιστικό ρόλο να διαδραματίσει. Αυτόν τον ρόλο αναλαμβάνουμε με βαθιά επίγνωση της μεγάλης μας ευθύνης.  Ελάτε λοιπόν να κάνουμε όλοι ένα βήμα εμπρός για να συναντηθούμε. Έχουμε ανάγκη ο ένας τον άλλο. Έχουμε ανάγκη την κοινωνία των καρδιών, την αμεσότητα της αγάπης, τη θέρμη της επικοινωνίας. Μ’ έναν λόγο, έχουμε ανάγκη τη στοργή της Εκκλησία μας.

                     Ο καθένας σηκώνει τον σταυρό του  22-5-2005  

     Κάθε κοινωνία, για να μην παρακμάσει, πρέπει να τιμωρεί, αυστηρά και παραδειγματικά την ανομία και την παρανομία και να δρα προληπτικά και με αποτελεσματικότητα στην καταπολέμησή της. Ας μη γελιόμαστε όμως. Ο άνθρωπος κάνει κακή χρήση της ελευθερίας  που του έχει παραχωρήσει ο Θεός. Και νομίζει ο ανόητος ότι αποκτά εξουσία, ότι έχει δύναμη όταν αδικεί, όταν εκμεταλλεύεται  τον συνάνθρωπό του, όταν ασκεί ποικιλότροπη βία  πάνω του, ιδιαίτερα στις κατηγορίες των συνανθρώπων μας που είναι πιο ευάλωτες. Σήμερα, μιλάμε για τις γυναίκες και τα παιδιά, θύματα εγκληματιών εμπόρων λευκής σαρκός που εκμεταλλεύονται την αθωότητα της τρυφερής ηλικίας και την επιθυμία μιάς μια πιο άνετης ζωής. Αύριο, πρέπει να μιλήσουμε για τα έμβρυα και τους γέροντες, μεθαύριο για τους ανέργους  για τους περιθωριοποιημένους,  για τους μετανάστες, για τους παντός είδους πρόσφυγες, για τους φυλακισμένους, για τους μοναχικούς, για τους βασανισμένους και υφισταμένους παντός είδους  εξευτελισμούς από τους ισχυρούς της γής. Είναι πολύς ο πόνος που υπάρχει γύρο μας.  Οι γυναίκες και τα παιδιά είναι τραγικά θύματα της βίας και της παλιανθρωπιάς. Ο καθένας μας όμως έχει τον σταυρό του.  Πολλές φορές, κλεινόμαστε στον εαυτό μας για να μην αντικρίσουμε τον πόνο των άλλων και, άλλες, δεν ασχολούμαστε καν με τον εαυτόν μας, μήπως και διαπιστώσουμε ότι κάτι δεν πάει καλά. Ο πόνος είναι πολύς και οι Κυρηναίοι πολύ λίγοι. Αν ήταν πιο πολλοί, ίσως δεν θα ήταν λιγότερος ο πόνος, θα ήταν όμως μοιρασμένος και, γι’ αυτό, πιο απαλός.

                       Όπως πάμε, πόσο θα επιβιώσουμε; 19-6-2001   

     Έχοντας  απορρίψει με τόση ανεμελιά την ταυτότητά μας, αυτό που μας διακρίνει και μας συνέχει, πόσα χρόνια λέτε ότι θα επιζήσουμε; Πόσες γενεές θα επιβιώσουμε αν αποκτήσουμε μία πολιτεία που παύει να στηρίζει πίστη, γλώσσα και παιδεία του έθνους; Η απάντηση έχει ήδη δοθεί. Το πόσες γενεές θα επιβιώσουμε ως έθνος το βλέπετε αμέσως, αν ρίξετε μια ματιά στους Έλληνες της διασποράς, στους ομογενείς μας. Βλέπετε πολύ καλά ότι τρείς γενεές το πολύ κρατάει  ο Έλληνας. Ως επίσκοπος θλίβομαι και προσεύχομαι,  ως Έλληνας σας παρακαλώ να καταλάβετε εσείς προσωπικά ποιος είναι σήμερα ο αγώνας μας, για ποιον λόγο αναγκάζεται η Εκκλησία να παρεμβαίνει και να ζητά από τους πολιτικούς να κατανοήσουν τα διδάγματα της Ιστορίας μας,  να συνειδητοποιήσουν μα ποίον οίακα φθάσαμε έως εδώ, κρατώντας μέσα στη μικρή μας χούφτα, ως μοναδική περιουσία, το να νιώθουμε τον ελληνισμό δικό μας, αίμα των γονιών μας και χτύπο στο στήθος μας.

                                            ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ