ΧΡΙΣΤΟΔΟΥΛΟΣ, Ο ΜΕΓΑΛΟΣ ΑΝΕΠΑΝΑΛΗΠΤΟΣ ΗΓΕΤΗΣ, Μέρος 13

                                     ΧΡΙΣΤΟΔΟΥΛΟΣ

                      Ο ΜΕΓΑΛΟΣ ΑΝΕΠΑΝΑΛΗΠΤΟΣ

                                             ΗΓΕΤΗΣ

                                             Μέρος 13

                                            π.Α.Σ.Ε.Ι.Π.

                   Για τον χαρακτηρισμό του ως εθνικιστή

«Από τον νεολαίο του έθνους στον νεολαίο της οικουμένης» 30-1-2004

     …..Η αγάπη προς το έθνος μας βοηθεί στην αγάπη του πλησίον, ……

…..Ο νέος αν δεν αγαπά το έθνος του δεν μπορεί να αγαπήσει την οικουμένη. Ο νέος που δεν τρέφει κανένα συναίσθημα για το έθνος στο οποίο γεννήθηκε και ανατράφηκε και στο οποίο ανήκουν η

μητέρα και ο πατέρας του και οι πρόγονοί του, των οποίων αποτελεί συνέχεια, δεν μπορεί να αγαπήσει, δεν μπορεί, δεν έχει την δύναμη να αγκαλιάσει τον οποιονδήποτε συνάνθρωπό του. Αυτός που ισχυρίζεται ότι «δεν είναι πατριώτης αλλά κοσμοπολίτης» τελικά δεν είναι τίποτα άλλο από ένα φτερό στον άνεμο ή έναν ανεμοδείκτη. …………

          Απόσπασμα από την Εισήγηση ενώπιον της Ιεράς Συνόδου της

                   ιεραρχίας της Εκκλησίας Ελλάδος  28-5-2004   

     Η Ιερά Σύνοδος της ιεραρχίας της Εκκλησία της Ελλάδος  εν αγάπη Χριστού και σταθερώ πόθω ενότητος μετά της εν Κωνσταντινουπόλει Μεγάλης του Χριστού Εκκλησίας, διακηρύσει τον σεβασμόν και την τήρησιν του Πατριαρχικού Τόμου του 1850 και όλων των διατάξεων της Πατριαρχικής Πράξεως του 1928 (….)

(…) Υπό την αυτονόητον βεβαίως  προϋπόθεσιν του σεβασμού και της τηρήσεως των κανόνων του συστήματος της νόμω κρατούσης Πολιτείας, εις το πλαίσιον του οποίου υπαγόμεθα, η αποδοχή από μέρους ημών της προτάσεως σεβασμού και της τηρήσεως του Τόμου 1850 και όλων των διατάξεων της Πράξεως του 1928 δεν σημαίνει, ως θέλω να πιστεύω, υποθήκευσιν ή κηδεμόνευσιν ή και συρρίκνωσιν της ανεξαρτησίας της Αυτοκεφάλου Εκκλησίας  της Ελλάδος, την οποίαν ουδέποτε θα ανεχθώμεν. Οι ελληνικοί νόμοι κείνται ούτως ή άλλως, και ουδείς έχει το δικαίωμα να τους παραβή άνευ σοβαρών συνεπειών. Επομένως, είτε το διακηρύσσομεν είτε όχι, είμεθα υποχρεωμένοι να τηρώμεν του νόμους (….) 

(….) Εδώσαμεν την ομολογία μας, καταθέσαμε με ειλικρίνειαν, καθαρότητα, ψυχραιμίαν και υπευθυνότητα τη μαρτυρία των καλώς νοουμένων δικαίων της Εκκλησία μας, αγωνισθήκαμε με ευπρέπειαν και σοβαρότητα υπέρ αυτών, εξηντλήσαμε κάθε μέσον δια να πείσουμε, συνεκρατήθημεν ενώπιον των παρεξηγήσεων που επροκάλεσεν η παρερμηνεία λόγων, πράξεων και προθέσεων. Πιστεύομεν ότι  ό,τι ως ιεραρχία  είπομεν όχι μόνον δεν προσβάλλει, αλλά και τιμά το Οικουμενικό Πατριαρχείον και την Εκκλησίαν της Ελλάδος και την ενότητα συμπάσης της Εκκλησίας και εξασφαλίζει την ισορροπία των εθνικών ευαισθησιών , της Πατρίδος μας. Δυστυχώς, όλα αυτά δεν έγιναν καταληπτά και ωδηγηθήκαμε εις ακρότητες που εκθέτουν την Εκκλησίαν μας. Εμείς δεν αναζητούμε ενόχους, ούτε κινούμεθα εις την λογικήν των υπευθυνοτήτων. Αναζητούμεν αδελφούς, με τους οποίους δυνάμεθα να μοιρασθούμε για το καλό της Εκκλησίας μας το άγιο θέλημα του Θεού, το οποίο ως τώρα το ανευρίσκαμε μέσα από τη δυναμική ομολογία μας, σήμερα όμως το συναντούμε και μέσα εις την εν Αγίω Πνεύματι καλλιέργειαν κλίματος αμοιβαίας εμπιστοσύνης από μέρους μας.  Ελπίζω ότι προέχει η ενωτική σχέσις μεταξύ μας, με τον λαό μας, με το Οικουμενικό Πατριαρχείον, εντός των πλαισίων της κανονικής τάξεως που διασώζει την ελευθερίαν μας και αποτρέπει από  κάθε σχέση υποτέλειας και εξαρτήσεως. Διά τούτο και δεν διαστάζομεν να αναλάβουμε, ή μάλλον να επαναλάβωμε, ότι θα σεβώμεθα και εις το μέλλον, όπως μέχρι τούδε, και θα τηρούμεν και τον Τόμον του Αυτοκεφάλου  και την Πράξιν  της επιτροπικής παραχωρήσεως της διοικήσεως των Ιερών Μητροπόλεων των βορείων Επαρχιών της Ελλάδος. Πιστεύομεν ότι και το Πατριαρχείον και η Εκκλησία μας πρέπει να ενισχυθούν δια να επιτελέσουν τους ρόλους τους. Οι καιροί μάλιστα επιβάλλουν στενοτέραν συνεργασίαν μεταξύ των δύο Εκκλησιών μας  και ενδυνάμωσιν της φωνής μας και συντονισμόν των προσπαθειών μας προς προβολήν της Ορθοδοξίας και δόξα του ευλογημένου λαού μας.  

    Απόσπασμα από την Εισήγηση ενώπιον της Ιεράς Συνόδου της ιεραρχίας

    Της Εκκλησίας. 5-10-2004     

Η μεγάλη δοκιμασία εις τας σχέσεις μας με το Οικουμενικό Πατριαρχείο ελπίζομεν ότι παρήλθεν. Όμως άφηκεν όχι μόνο τραύματα, αλλά και προβληματισμούς. Και τα μεν τραύματα ο χρόνος ασφαλώς ιάσεται, καθώς και η αμοιβαία και κοινή μας προσπάθεια. Οι προβληματισμοί όμως παραμένουν και πρέπει να αντιμετωπισθούν εγκαίρως. Πρόκειται δε διά προβληματισμούς που έχουν σχέσιν με αυτήν ταύτην την ζωήν και το μέλλον της Εκκλησία. Θα πρέπει να διερωτηθώμεν και να απαντήσωμεν ειλικρινώς και με όλην την παρρησίαν την οποίαν οφείλομεν να διαθέτωμεν τι επί τέλους θέλομεν να είμεθα. Αισθανόμεθα ότι είμεθα και θέλομεν να ανήκωμεν εις μίαν περιθωριακήν Εκκλησίαν  με επαρχιώτικον πνεύμα ή εις μίαν ελευθέραν και ζώσαν Εκκλησίαν πλέουσα πλησίστιον εντός του πελάγους της παρούσης ζωής και ανταποκρινόμενη εις τας ανάγκας του λαού μας; Είμεθα αυτόφωτοι ως Επίσκοποι  και ανεξάρτητη και αυτοκέφαλη ως τοπική Εκκλησία εις τα πλαίσια της Ορθοδόξου Εκκλησιολογίας, και είμεθα αποφασισμένοι να δρώμεν μόνον με βάσιν την Ευαγγελικήν Θείαν Αλήθειαν, τους Ιερούς Κανόνες και τον σκοπόν της υπάρξεως και της αποστολής μας, που είναι ο ευαγγελισμός του λαού μας; Αποδεχόμεθα να αυτολογοκρινώμεθα φοβούμενοι μήπως δυσαρεστήσουμε αγαπημένους και σεβαστούς αδελφούς, αυτοπεριορίζοντες τοιουτοτρόπως την κανονικήν μας ελευθερία και την επισκοπική μας ευθύνη; Θέλουμε να εγκλεισθώμεν εις το εσωτερικόν έκαστος του οίκου του  διατηρούντες ούτω την ησυχίαν μας  ή θέλομεν να ασχολούμεθα με τα φλέγοντα προβλήματα της ζωής, επιχειρούντες ανοίγματα και προς τον έξω κόσμο, όταν μάλιστα σήμερα όλος ο κόσμος έχει γίνει πλέον μία γειτονιά ή όταν η Ε.Ε. είναι ήδη προ πολλού μια αναμφισβήτητος πραγματικότης με όποιοδήποτε κόστος τούτο συνοδεύεται (….).

                                    ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ