ΧΡΙΣΤΟΔΟΥΛΟΣ, μέρος 12

  π.Α.Σ.Ε.Ι.Π.

24-6-2016                               

                                  ΧΡΙΣΤΟΔΟΥΛΟΣ

                      Ο ΜΕΓΑΛΟΣ ΑΝΕΠΑΝΑΛΗΠΤΟΣ

                                             ΗΓΕΤΗΣ

                                             Μέρος 12

                                         π.Α.Σ.Ε.Ι.Π.

                      Μείνετε όρθιοι στις επάλξεις  1-6-2007

     Καμία θυσία δεν χάνετε και κανένας ειλικρινής αγωνιστής του καλού δεν πρέπει να απογοητεύεται και να εγκαταλείπει την αγώνα του. Οι μάχες για την κατίσχυση των μεγάλων αξιών της ειρήνης και της ελευθερίας ενίοτε φαίνεται να χάνονται, όμως τον πόλεμο τελικά, κατά ιστορική
νομοτέλεια, κερδίζει η ανθρωπότητα όλοι, η παγκόσμια οικουμένη, που οι θυσίες των ευγενών και ηρωικών όπου γης τέκνων της εμπλουτίζουν την Ιστορία και συνιστούν βάθρα, επί των οποίων οι άνθρωποι θεμελιώνουν την ποιότητα της ζωής τους. Μείνετε όρθιοι στις επάλξεις, σταθείτε και φυλάξτε  τις εθνικές μας παραδόσεις, διατηρήστε την ενότητα μα τις ρίζες μας, για να μην ξεραθεί η ψυχή σας, αλλά να πάντα καρποφόρα. Το μήνυμα τούτο πρασλαμβάνει  σήμερα ιδιάζον ειδικό βάρος για όλους μας, αυτό έχουμε διδαχτεί από την Ορθοδοξία και τον Ελληνισμό μας. Μπορεί να πικραινόμαστε για κάποιες για κάποιες συμπεριφορές εντός  και εκτός Ελλάδος, το θετικό όμως είναι ότι είμαστε ενωμένοι στα ιδανικά του έθνους και απέναντι σε κάθε επιβουλή.  Γνωρίζουμε άριστα ότι από εμάς και τα παιδιά μας εξαρτάται η δικαίωση των θυσιών των ηρώων μας.

                      Για τον παρεμβατικό λόγο της Εκκλησίας 1-1-2004

     Τα ευρύτερα ζητήματα που αφορούν την Ελληνική κοινωνία ασφαλώς και πρέπει να αφορούν και να απασχολούν και την Ελληνική Εκκλησία. Και αυτό συμβαίνει γιατί ανέκαθεν η Εκκλησία στον τόπο μας ήταν μέσα στα κοινωνικά δρώμενα, συμβάλλοντας με την παρέμβαση και τον εποικοδομητικό λόγο της στην επίλυση και εκτόνωση των κοινωνικών προβλημάτων. Κάποτε ρώτησα έναν ιδιαίτερα προβεβλημένο Έλληνα πολιτικό, με τον οποίο κουβεντιάζαμε ακριβώς αυτό το θέμα, σε ποίους χώρους νομίζει ότι δεν πρέπει να υπεισέρχεται η Εκκλησία:  Στα εθνικά θέματα; Στα της παιδείας; Στα του πολιτισμού; Στα κοινωνικά ζητήματα; Τελικά αναγκάστηκε να παραδεχθεί ότι πρέπει να έχει λόγο η Εκκλησία σε όλα αυτά, καθώς αυτό είναι ιστορικά κατοχυρωμένο κομμάτι της αποστολής της. Βέβαια, ο λόγος της είναι συμβουλευτικός και όχι καθοριστικός ως προς τη λήψη των τελικών αποφάσεων, αφού ούτε θέλουμε ούτε έχουμε φιλοδοξία να υποκαταστήσουμε την υπεύθυνη και προς τούτο αρμόδια Πολιτεία. Αλλά δεν νομίζω ότι έχασε σε κάτι η πατρίδα μας με το να δέχεται τον λόγο της Εκκλησίας, η οποία ζει και υπάρχει για το καλό της και μόνο. Άλλωστε, σε δημοκρατία ζούμε και η όλη φιλολογία για το αν και κατά πόσο η Εκκλησία δικαιούται να ομιλεί, τη στιγμή που άπαντες δικαιούνται να ομιλούν, δεν νομίζω ότι συνάδει με τα δημοκρατικά κεκτημένα.  (…) Πολλοί από τους πολιτικούς αντιμετωπίζουν την Εκκλησία σαν «αναγκαίο κακό»  ή «κακό μπελά», που τους απασχολεί, έχοντας με τους λειτουργούς της καθιερώσει ένα επικίνδυνο κατεστημένο, που μεταφράζεται ενίοτε σε αρνητικές ή θετικές γι’ αυτούς ψήφους. Μιλούν για το «ιερατείο» και εννοούν σκοταδισμό και Μεσαίωνα. Βλέπου τον ιερό κλήρο σαν ένα παρία της κοινωνίας,  που απομυζά το κρατικό χρήμα, το χρήμα του λαού. Δεν αναγνωρίζουν στην Εκκλησία καμία αναγεννητική αποστολή, τη θεωρούν αρμόδια για τα βρέφη και τους γέροντες, τα δύο άκρα της ζωής. Οι περισσότεροι από αυτούς «εκκλησιάζονται» κατά τις επίσημες δοξολογίες, δεν ζουν μυστηριακή ζωή, δεν λειτουργούνται, δεν κοινωνούν. Την Εκκλησία τη βλέπουν και σαν αντίπαλό τους μερικές φορές, ιδίως όταν, στο πρόσωπο κάποιου δυναμικού ιεράρχη, φαίνεται να επηρεάζει μάζες λαού.

Ο δημόσιος ρόλος και λόγος της Ορθοδόξου Εκκλησίας στην Ελλάδα 24-4-2007          

     Οι Ορθόδοξη Εκκλησία μας στην Ελλάδα τα τελευταία χρόνια ουδέποτε επιχείρησε να διεκδικήσει τη συμμετοχή της στην άσκηση της κυβερνητικής εξουσίας ή στη λήψη των κρατικών αποφάσεων. Ουδέποτε θεώρησε ότι η παρέμβασή της αυτή νομιμοποιεί την ταύτισή της με τα κέντρα εξουσίας ή με συγκεκριμένα ιδεολογικά σχήματα. Η Εκκλησία μιλά, δεν είναι βουβή, αλλά σημασία έχει τι λέει και πως το λέει. Ασφαλώς και ο λόγος της, ως πνευματικός λόγος, δεν μπορεί να έχει λέξεις το ύφος και το περιεχόμενο της ίδιας της πολιτικής. Γιατί τότε δημιουργεί σύγχυση για τις προθέσεις της. Ο λόγος της και ο ρόλος της, μέσα στα όρια που θέτει το ίδιο το Σύνταγμα, έχει θεολογικό υπόβαθρο και περιεχόμενο. Έχουμε χρέος ως Εκκλησία να παρεμβαίνουμε σε κάθε μορφή κοινωνικής αδικίας, από τα ποιο απλά καθημερινά πράγματα μέχρι και τα ποιο ουσιώδη. Κι αυτή η παρέμβαση κατοχυρώνεται θεολογικά μέσα στη θυσιαστική προσφορά αγάπης του Θείου Λόγου που αποκαλύφθηκε με τον ποιο συγκλονιστικό τρόπο: σαρκώθηκε. Η αλήθεια αυτή παραμένει η ρίζα της χριστιανικής αποκαλύψεως, που τροφοδοτεί κάθε άλλη χριστιανική αξία και πρόταση. «Ο Θεός αγάπη εστί»  (Α΄Ιωάν. δ΄8) Κι αυτό δεν σημαίνει ότι ο Θεός έχει αγάπη για τον άνθρωπο, αλλά δηλώνει τον τρόπο που κάνει  τον Θεό να είναι αυτό που είναι, αγάπη!

                                         ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ