π.Α.Σ.Ε.Ι.Π.
26-6-2016
...που για μεγάλο διάστημα οι βασιλείς της ασήμαντης κατά τους Γάλλους νήσου, που είχαν ήδη
Οι Νορμανδοί επέβαλαν τη Γαλλική γλώσσα και ήθη στο νησί, εξωθώντας τους γηγενείς Κέλτες ( δηλαδή τους Σάξωνες ,Σκώτους και Ουάλλους ) στο Βορρά και Δύση...
...ώστε να μένουν απέναντι από τη Γαλλία τα νεοκατακτηθέντα από τους Νορμανδούς εδάφη της Νήσου....
Ιδού και μερικά ιστορικά στοιχεία για την "στριμμένη" και "αδελφίστικη" Αγγλία μας...
" Πανοπλία, ο φερετζές της Εγγλέζας
"αδερφάρας" !
Προϊστορία
Σημάδια ανθρώπινης δραστηριότητας στην Αγγλία υπάρχουν για
παραπάνω από 500.000 χρόνια πριν, παρόλο που η Εποχή των Παγετώνων έκανε κατά διαστήματα
την Αγγλία ακατοίκητη. Κατά την Εποχή του Λίθου, αναπτύχθηκε στην Αγγλία μία από
τις παλαιότερες καλλιεργητικές κοινότητες του κόσμου, αν όχι η παλαιότερη, οι
οποίες αντικατέστησαν τους κυνηγούς. Στην Δυτική Αγγλία εμφανίζονται, 4.000
χρόνια πριν, ανεπτυγμένες μεγαλιθικές κοινότητες με μεγαλύτερο επίτευγμα αυτών
το Στόουνχεντζ. Ακολούθησαν τα κελτικά φύλα που ήρθαν από την Δυτική
Ευρώπη, κυρίως από τη Γαλατία.( "Κελτης" και "Γαλάτης" ειναι
λεξεις με την ίδια ρίζα σ.σ)
Ρωμαϊκή Βρετανία
Οι Βρετανοί υποστήριξαν τους Γαλάτες συμμάχους τους στους
Γαλατικούς Πολέμους εναντίον τηςΡωμαΐκής Δημοκρατίας. Αυτό προκάλεσε τους
Ρωμαίους να επιτεθούν στη Βρετανία και σταδιακά να κατακτήσουν ολόκληρη τη
σημερινή Αγγλία, φθάνοντας μέχρι τη νότια Σκωτία. Το 43 μ.Χ. επί αυτοκράτορα Κλαύδιου ολοκληρώθηκε η κατάκτηση. Ωστόσο, η ρωμαϊκή
Βρετανία ευημερούσε. Οι πόλεις πολλαπλασιάζονταν και μεγάλωναν, τα σπίτια είχαν
αρκετές ανέσεις, οι δε πλούσιοι είχαν πολυτελείς επαύλεις. Οι Βρετανοί
υφαντουργοί ήταν διάσημοι για τη τέχνη τους και έκαναν πολλές εξαγωγές των
προϊόντων τους. Γύρω στο 300 μ.Χ. λίγες ρωμαϊκές λεγεώνες ήταν αρκετές για τη
φύλαξη των συνόρων και την εξασφάλιση της εσωτερικής ηρεμίας και τάξης.
Από τον 4ο αιώνα όμως και μετά άρχισαν διάφορες εισβολές. Αρχικά τα φύλα των Πίκτων από τη νότια Σκωτία επέδραμαν στη Βρετανία απο τον Βορρά, ενώ από τον Νότο αποβιβάζονταν Σάξονες και Σκανδιναβοί πειρατές και από τη Δύση, οι Κέλτες της Ουαλίας. Το 407 ο Κωνσταντίνος ο Γ΄ ανακάλεσε τις ρωμαϊκές λεγεώνες από τα βρετανικά εδάφη, αφήνοντας ανοχύρωτη την επαρχία τους. Το 409 μ.Χ. η Βρετανία έπαψε να είναι ρωμαϊκή.[12] Πολλοί Ρωμαίοι, ωστόσο, παρέμειναν στην περιοχή, και αφομοιώθηκαν από τον υπόλοιπο πληθυσμό.
Από τον 4ο αιώνα όμως και μετά άρχισαν διάφορες εισβολές. Αρχικά τα φύλα των Πίκτων από τη νότια Σκωτία επέδραμαν στη Βρετανία απο τον Βορρά, ενώ από τον Νότο αποβιβάζονταν Σάξονες και Σκανδιναβοί πειρατές και από τη Δύση, οι Κέλτες της Ουαλίας. Το 407 ο Κωνσταντίνος ο Γ΄ ανακάλεσε τις ρωμαϊκές λεγεώνες από τα βρετανικά εδάφη, αφήνοντας ανοχύρωτη την επαρχία τους. Το 409 μ.Χ. η Βρετανία έπαψε να είναι ρωμαϊκή.[12] Πολλοί Ρωμαίοι, ωστόσο, παρέμειναν στην περιοχή, και αφομοιώθηκαν από τον υπόλοιπο πληθυσμό.
Οι γερμανικές φυλές
Ο Βρετανός αρχηγός Βορτέγερνος ζήτησε - προκειμένου να
αντιμετωπίσει τις εισβολές των Πίκτων-, τη βοήθεια των γερμανικών φυλών που
βρίσκονταν στις απέναντι ακτές. Έτσι, από το 450 και μετά, ήρθαν οι Άγγλοι, οι Σάξονες και οι Ιούτοι, οι οποίοι προέρχονταν από
τις σημερινές χώρες: βόρειο Γερμανία,Δανία (βλ.Γιουτλάνδη), και Ολλανδία. Οι νέοι κατακτητές απώθησαν τους Πίκτους και
εγκαταστάθηκαν μόνιμα στα εδάφη που κατέλαβαν προσκαλώντας και άλλους ομόφυλούς
τους να περάσουν απέναντι. Έτσι, Γερμανικές ορδές κατέκλυσαν καταρχάς τις ακτές
και αργότερα και την ενδοχώρα της Βρετανίας. Ο ντόπιος πληθυσμός προσπαθούσε να
προβάλλει αντίσταση όσο μπορούσε και ένας ανταρτοπόλεμος διεξαγόταν τα επόμενα
100 χρόνια.
Τελικά, όμως, το 577 στη μάχη του Ντόραμ (Deorham, οι Βρετανοί νικήθηκαν και τα γερμανικά φύλα έμειναν οι απόλυτοι κύριοι του μέρους που αργότερα θα ονομαστεί Αγγλία. Από εκείνα τα χρόνια των πολέμων εναντίον των κατακτητών προέρχεται ο μύθος του Βασιλιά Αρθούρου και όλη η σχετική φιλολογία. Οι περισσότεροι Βρετανοί δέχτηκαν την κατάσταση και άρχισαν να ζούν μαζί με τους Γερμανούς. Μια μειοψηφία, όμως, έφυγε για την Ουαλία και κάποιοι άλλοι έφτασαν μέχρι τη Γαλατία(σημερινή Γαλλία), δίνοντας το όνομά τους, στην επαρχία της Βρετάνης.[13] Οι Ιούτοι οργάνωσαν το βασίλειό τους στην περιοχή του Κεντ, οι Άγγλοι ίδρυσαν 3 βασίλεια: αυτά της Μερκίας, της Νορθουμβρίας και της ανατολικής Αγγλίας και οι Σάξονες ίδρυσαν άλλα 3 βασίλεια: αυτά του Γουέσσεξ (δυτική Σαξονία), του Σάσσεξ (νότια Σαξονία) και του Έσσεξ (ανατολική Σαξονία). Αυτά τα 7 μικρά βασίλεια έγραψαν την ιστορία της Αγγλίας μέχρι το 839, όταν ο βασιλιάς Εγκμπερτ του Γουέσσεξ συνένωσε τα περισσότερα από αυτά κάτω από το σκήπτρο του.
Από το 780 και μετά Δανοί πειρατές άρχισαν να κάνουν εισβολές στην περιοχή.
Τελικά, όμως, το 577 στη μάχη του Ντόραμ (Deorham, οι Βρετανοί νικήθηκαν και τα γερμανικά φύλα έμειναν οι απόλυτοι κύριοι του μέρους που αργότερα θα ονομαστεί Αγγλία. Από εκείνα τα χρόνια των πολέμων εναντίον των κατακτητών προέρχεται ο μύθος του Βασιλιά Αρθούρου και όλη η σχετική φιλολογία. Οι περισσότεροι Βρετανοί δέχτηκαν την κατάσταση και άρχισαν να ζούν μαζί με τους Γερμανούς. Μια μειοψηφία, όμως, έφυγε για την Ουαλία και κάποιοι άλλοι έφτασαν μέχρι τη Γαλατία(σημερινή Γαλλία), δίνοντας το όνομά τους, στην επαρχία της Βρετάνης.[13] Οι Ιούτοι οργάνωσαν το βασίλειό τους στην περιοχή του Κεντ, οι Άγγλοι ίδρυσαν 3 βασίλεια: αυτά της Μερκίας, της Νορθουμβρίας και της ανατολικής Αγγλίας και οι Σάξονες ίδρυσαν άλλα 3 βασίλεια: αυτά του Γουέσσεξ (δυτική Σαξονία), του Σάσσεξ (νότια Σαξονία) και του Έσσεξ (ανατολική Σαξονία). Αυτά τα 7 μικρά βασίλεια έγραψαν την ιστορία της Αγγλίας μέχρι το 839, όταν ο βασιλιάς Εγκμπερτ του Γουέσσεξ συνένωσε τα περισσότερα από αυτά κάτω από το σκήπτρο του.
Από το 780 και μετά Δανοί πειρατές άρχισαν να κάνουν εισβολές στην περιοχή.
Βασίλειο της Αγγλίας
Είναι αδύνατο να προσδιοριστεί με ακρίβεια η πολιτική
ενοποίηση της Αγγλίας. Μία άποψη είναι ότι αυτή προέκυψε από την ανάγκη να
αμυνθούν στην επίθεση των Δανών Βίκινγκ, οι οποίοι κατέκτησαν το Ανατολικό κομμάτι της
Αγγλίας τον 8ο αιώνα. Ο Εγκβέρτος, Βασιλιάς του Ουέσεξ (839 μ.Χ.), θεωρείται ο
πρώτος Βασιλιάς όλων των Άγγλων, αν και ο τίτλος «Βασιλιάς της Αγγλίας»
χρησιμοποιήθηκε πρώτη φορά επίσημα από τον Αλφρέδο τον Μέγα (871-899).
Η πολιτιστική κληρονομιά που άφησαν σε αυτήν την περιοχή οι Βρετανοί, φαίνεται
ειδικά στα τοπωνύμια. Πολλές ονομασίες τοποθεσιών στην Αγγλία και στην Σκωτία, προέρχονται από Κέλτικα Αγγλικά ονόματα, όπως το
Λονδίνο, Ντουμπάρτον, Γιόρκ, Ντόρτσεστερ, Ντόβερ και Κολτσέστερ. Η ουαλικήονομασία για την Αγγλία είναι Lloegr, με άγνωστη
προέλευση, αν και πιθανολογείται να σημαίνει «Χαμένες Χώρες».
Μέχρι πρόσφατα, θεωρούνταν ότι όταν οι Αγγλοσάξονες μετανάστευσαν στην Βρετανία, οι Βρετανοί είχαν απωθηθεί από το νησί. Όμως, γενετικές μελέτες απέδειξαν ότι οι αρχαίοι Βρετανοί δεν μετανάστευσαν. Πολλές αρχαιοαγγλικές φυλές παρέμειναν εκεί όπου αργότερα θα σχηματιζόταν το έθνος της Αγγλίας.
Τα ευρήματα του Καπέλλι ενίσχυσαν την έρευνα του Στήβεν Μπάσετ από το Πανεπιστήμιο του Μπέρμινγχαμ, η οποία έρευνα κατά την δεκαετία του 1990, έλεγε ότι η περιοχή των Ουέστ Μίντλαντς ακόμη και σήμερα αποτελείται πιο πολύ από αρχαία αγγλικά (βρετανικά) φύλα παρά από αγγλοσαξονικά.
Συμπληρωματική, πληρεστερη εκδοχή :
Μέχρι πρόσφατα, θεωρούνταν ότι όταν οι Αγγλοσάξονες μετανάστευσαν στην Βρετανία, οι Βρετανοί είχαν απωθηθεί από το νησί. Όμως, γενετικές μελέτες απέδειξαν ότι οι αρχαίοι Βρετανοί δεν μετανάστευσαν. Πολλές αρχαιοαγγλικές φυλές παρέμειναν εκεί όπου αργότερα θα σχηματιζόταν το έθνος της Αγγλίας.
Τα ευρήματα του Καπέλλι ενίσχυσαν την έρευνα του Στήβεν Μπάσετ από το Πανεπιστήμιο του Μπέρμινγχαμ, η οποία έρευνα κατά την δεκαετία του 1990, έλεγε ότι η περιοχή των Ουέστ Μίντλαντς ακόμη και σήμερα αποτελείται πιο πολύ από αρχαία αγγλικά (βρετανικά) φύλα παρά από αγγλοσαξονικά.
Συμπληρωματική, πληρεστερη εκδοχή :
Ιστορία
Η ιστορία της Μεγάλης Βρετανίας αρχίζει από την 1η χιλιετία π.Χ.. Την εποχή αυτή κατοικήθηκε από
τους Βρετανούς, που ανήκαν στις κελτικές φυλές. Η αρχαιότερη αναφορά σχετικά με την περιοχή
προέρχεται από το λεγόμενο «Μασσαλιώτικο Περίπλου»,
που πιστεύεται πως γράφηκε τον 6ο αιώνα π.Χ., και μερικά αποσπάσματά του
διασώθηκαν στο μεταγενέστερο έργο του Αβιηνού Ora Maritima.[5] Εκεί
η περιοχή αναφέρεται με τον όρο «Albionum» (Αλβιώνα), ενώ γίνεται
αναφορά και για το γένος των «Hiernorum»(Ιερνών), προγόνων των Ιρλανδών.[6] Πριν
από την εμφάνιση του Ora Maritima πάντως υπάρχουν αναφορές για τα νησιά Αλβίων
και Ιέρνη από τον 4ο αιώνα π.Χ.[7] (ο
όρος «Αλβιώνα», μαζί με τον χαρακτηρισμό «Γηραιά», χρησιμοποιείται
κάποιες φορές ως εναλλακτικό όνομα για τη Μεγάλη Βρετανία). Στο ταξίδι του Πυθέα, στο «Περί Ωκεανού», τα νησιά αναφέρονται με τον
όρο «Πρεττανικές Νήσοι», από το όνομα μίας ομάδας Γαλατών, των Pritani (Πρεττανοί), με τους οποίους ο
Πυθέας θεωρεί πως έχουν συγγενικές σχέσεις οι κάτοικοι του νησιού.[8]
Αργότερα, τον 1ο π.Χ. αιώνα, κατακτήθηκε από τους Ρωμαίους, έγινε ρωμαϊκή επαρχία, αλλά παρά τις προσπάθειές τους, δεν μπόρεσαν να εκρωμαΐσουν τον πληθυσμό της. Άλλαξαν ελαφρά το όνομα με το οποίο περιγράφει τα νησιά ο Πυθέας σε «Britannia» και ονόμασαν τους κατοίκους «Britons».[9]
Από το 150-650 μ.Χ. αρχίζει η κατάκτηση του νησιού (εκτός από την περιοχή της Σκωτίας) από τουςΆγγλους, τους Σάξονες, τους Ιούτους, που ήταν γερμανικές φυλές. Οι Κέλτες τελικά είτε έγιναν δούλοι των γερμανικών φυλών είτε μετανάστευσαν στα βόρεια του νησιού. Οι νέοι άποικοι, οι Αγγλοσάξονες, εγκαταστάθηκαν και δημιούργησαν διάφορα βασίλεια και άρχισε η συστηματική διαδικασία του εκφεουδαρχισμού της χώρας. Αργότερα, τον 9ο αιώνα μ.Χ., όλα τα αγγλοσαξονικά βασίλεια ενώθηκαν και αποτέλεσαν ένα, με το όνομα Αγγλία.
Στο διάστημα αυτό άρχισαν τις επιδρομές στο νησί και οι Βίκινγκς, κυρίως της Δανίας και της Νορβηγίας. Το αποτέλεσμα ήταν ένα μεγάλο μέρος να το καταλάβουν οι Βίκινγκς και να το κρατήσουν μέχρι τα μέσα του 10ου αιώνα. ( σ.σ Εδω παραλείπεται η Νορμανδικη κατακτηση της Αγγλικης νήσου απο τον Δουκα της Γαλλικης Νορμανδίας στη μαχη του Χαστιγκς το 1066, που στεφθηκε μετα Βασιληας ΚΑΙ της Αγγλίας!...) Οι βασιλείς της Αγγλίας, αφού στηρίχτηκαν στους διάφορους ιππότες, αύξησαν την επιρροή τους και κατάφεραν να ενισχύσουν την εξουσία τους απέναντι στους φεουδάρχες. Στο διάστημα αυτό η Αγγλία κατέλαβε ένα μέρος από τη Γαλλία. Τελικά, την εποχή του Ιωάννη του Ακτήμοναξεσηκώθηκαν οι βαρώνοι με αποτέλεσμα ο βασιλιάς να υποχωρήσει και να τους παραχωρήσει σημαντικά προνόμια, τη λεγόμενη Μάγκνα Κάρτα (καταστατικός χάρτης δικαιωμάτων).
Στα 1265 δημιουργήθηκε η πρώτη βουλή. Στα επόμενα χρόνια (1337-1453) άρχισε ο λεγόμενοςεκατονταετής πόλεμος, με αποτέλεσμα να χάσει η Αγγλία τις κτήσεις της στην Ευρώπη, εκτός από τοΚαλαί.
Το 1603, πρώτος τη τάξει στη διαδοχή της θανούσας βασίλισσας Ελισάβετ Α' ήταν ο τότε βασιλιάς Ιάκωβος Δ' της Σκοτίας, ο οποίος διαδεχόμενος την Ελισάβετ έγινε και Ιάκωβος Α' της Αγγλίας. Συνεπώς, το ίδιο πρόσωπο είχε δύο διαφορετικά στέμματα, ενώ ο Ιάκωβος αποφάσισε να μετακομίσει με την αυλή του από το Εδιμβούργο στο Λονδίνο. Η Αγγλία και η Σκωτία παρέμειναν διαφορετικές κρατικές οντότητες, με διαφορετικούς θεσμούς, νόμους και κοινοβούλια.
Στη συνέχεια πέρασε από διάφορες φάσεις μέχρι το 1640, οπότε άρχισε η αστική επανάσταση που έληξε το 1660. Στα 1649, τα βασιλικά στρατεύματα νικήθηκαν, ο βασιλιάς Κάρολος ο Α΄ θανατώθηκε και η χώρα απέκτησε δημοκρατικό πολίτευμα.
Αργότερα, το 1653 εγκαθιδρύθηκε το προτεκτοράτο του Κρόμγουελ και το 1660 έγινε η παλινόρθωση τουΟίκου των Στιούαρτ. Στο διάστημα από 1660 μέχρι 1688-89, σχηματίστηκαν τα κόμματα των Τόρις και τωνΟυίγων, που εναλλάσσονταν στην εξουσία.
Στις 1 Μαΐου 1707, η Αγγλία (που περιελάμβανε ήδη την Ουαλία) και η Σκωτία συνενώθηκαν σε ένα ενιαίο Ηνωμένο Βασίλειο της Μεγάλης Βρετανίας με πρωτεύουσα το Λονδίνο με μια διαδικασία που εγκρίθηκε από τα αντίστοιχα κοινοβούλια που ονομάστηκε Πράξη της Ένωσης (Act of the Union 1707).
Στη διάρκεια του 17ου και 18ου αιώνα, η Αγγλία κατέκτησε τεράστια εδάφη στις Ινδίες και την Αμερική, αφού συνέτριψε τον γαλλικό στόλο και εξασφάλισε την κυριαρχία των θαλασσών. Στο διάστημα από τα τέλη του 18ου αιώνα και τις αρχές του 19ου πρωτοστάτησε στη δημιουργία αντιγαλλικού συνασπισμού, που τελικά οδήγησε στη συντριβή του Ναπολέοντα, με αποτέλεσμα να βγει κερδισμένη, αφού απέκτησε και τις γαλλικές αποικίες στην Αφρική και την Ασία.
Η βιομηχανική επανάσταση έδωσε διέξοδο στις εσωτερικές αντιθέσεις της. Το 1830 απέκτησαν πολιτικές ελευθερίες οι Καθολικοί και οι Εβραίοι. Όλο αυτό το διάστημα μέχρι τον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο, επεξέτεινε τις κτήσεις της. Μετά από αυτόν όμως, η άλλοτε κραταιά Μεγάλη Βρετανία άρχισε να κλονίζεται ανεπανόρθωτα. Το 1922 παραχώρησε την ανεξαρτησία στην Δημοκρατία της Ιρλανδίας και το1932 στο Ιράκ.
Στον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο πήρε μέρος από την αρχή και σήκωσε ένα αρκετά μεγάλο βάρος. Η λήξη του πολέμου σήμανε και την αρχή του τέλους της Βρετανικής Αυτοκρατορίας.
Στα χρόνια που ακολούθησαν η Μεγάλη Βρετανία παραχώρησε σταδιακά την ανεξαρτησία στις περισσότερες υπερπόντιες κτήσεις της, διατηρώντας μόνο κάποιες με μεγάλη στρατηγική σημασία (π.χ.Γιβραλτάρ, Φώκλαντ Νήσοι).
Η παραχώρηση του Χονγκ Κονγκ στην Κίνα το 1997 αναγνωρίζεται από τους περισσότερους ως το τέλος της Βρετανικής Αυτοκρατορίας.
Αργότερα, τον 1ο π.Χ. αιώνα, κατακτήθηκε από τους Ρωμαίους, έγινε ρωμαϊκή επαρχία, αλλά παρά τις προσπάθειές τους, δεν μπόρεσαν να εκρωμαΐσουν τον πληθυσμό της. Άλλαξαν ελαφρά το όνομα με το οποίο περιγράφει τα νησιά ο Πυθέας σε «Britannia» και ονόμασαν τους κατοίκους «Britons».[9]
Από το 150-650 μ.Χ. αρχίζει η κατάκτηση του νησιού (εκτός από την περιοχή της Σκωτίας) από τουςΆγγλους, τους Σάξονες, τους Ιούτους, που ήταν γερμανικές φυλές. Οι Κέλτες τελικά είτε έγιναν δούλοι των γερμανικών φυλών είτε μετανάστευσαν στα βόρεια του νησιού. Οι νέοι άποικοι, οι Αγγλοσάξονες, εγκαταστάθηκαν και δημιούργησαν διάφορα βασίλεια και άρχισε η συστηματική διαδικασία του εκφεουδαρχισμού της χώρας. Αργότερα, τον 9ο αιώνα μ.Χ., όλα τα αγγλοσαξονικά βασίλεια ενώθηκαν και αποτέλεσαν ένα, με το όνομα Αγγλία.
Στο διάστημα αυτό άρχισαν τις επιδρομές στο νησί και οι Βίκινγκς, κυρίως της Δανίας και της Νορβηγίας. Το αποτέλεσμα ήταν ένα μεγάλο μέρος να το καταλάβουν οι Βίκινγκς και να το κρατήσουν μέχρι τα μέσα του 10ου αιώνα. ( σ.σ Εδω παραλείπεται η Νορμανδικη κατακτηση της Αγγλικης νήσου απο τον Δουκα της Γαλλικης Νορμανδίας στη μαχη του Χαστιγκς το 1066, που στεφθηκε μετα Βασιληας ΚΑΙ της Αγγλίας!...) Οι βασιλείς της Αγγλίας, αφού στηρίχτηκαν στους διάφορους ιππότες, αύξησαν την επιρροή τους και κατάφεραν να ενισχύσουν την εξουσία τους απέναντι στους φεουδάρχες. Στο διάστημα αυτό η Αγγλία κατέλαβε ένα μέρος από τη Γαλλία. Τελικά, την εποχή του Ιωάννη του Ακτήμοναξεσηκώθηκαν οι βαρώνοι με αποτέλεσμα ο βασιλιάς να υποχωρήσει και να τους παραχωρήσει σημαντικά προνόμια, τη λεγόμενη Μάγκνα Κάρτα (καταστατικός χάρτης δικαιωμάτων).
Στα 1265 δημιουργήθηκε η πρώτη βουλή. Στα επόμενα χρόνια (1337-1453) άρχισε ο λεγόμενοςεκατονταετής πόλεμος, με αποτέλεσμα να χάσει η Αγγλία τις κτήσεις της στην Ευρώπη, εκτός από τοΚαλαί.
Το 1603, πρώτος τη τάξει στη διαδοχή της θανούσας βασίλισσας Ελισάβετ Α' ήταν ο τότε βασιλιάς Ιάκωβος Δ' της Σκοτίας, ο οποίος διαδεχόμενος την Ελισάβετ έγινε και Ιάκωβος Α' της Αγγλίας. Συνεπώς, το ίδιο πρόσωπο είχε δύο διαφορετικά στέμματα, ενώ ο Ιάκωβος αποφάσισε να μετακομίσει με την αυλή του από το Εδιμβούργο στο Λονδίνο. Η Αγγλία και η Σκωτία παρέμειναν διαφορετικές κρατικές οντότητες, με διαφορετικούς θεσμούς, νόμους και κοινοβούλια.
Στη συνέχεια πέρασε από διάφορες φάσεις μέχρι το 1640, οπότε άρχισε η αστική επανάσταση που έληξε το 1660. Στα 1649, τα βασιλικά στρατεύματα νικήθηκαν, ο βασιλιάς Κάρολος ο Α΄ θανατώθηκε και η χώρα απέκτησε δημοκρατικό πολίτευμα.
Αργότερα, το 1653 εγκαθιδρύθηκε το προτεκτοράτο του Κρόμγουελ και το 1660 έγινε η παλινόρθωση τουΟίκου των Στιούαρτ. Στο διάστημα από 1660 μέχρι 1688-89, σχηματίστηκαν τα κόμματα των Τόρις και τωνΟυίγων, που εναλλάσσονταν στην εξουσία.
Στις 1 Μαΐου 1707, η Αγγλία (που περιελάμβανε ήδη την Ουαλία) και η Σκωτία συνενώθηκαν σε ένα ενιαίο Ηνωμένο Βασίλειο της Μεγάλης Βρετανίας με πρωτεύουσα το Λονδίνο με μια διαδικασία που εγκρίθηκε από τα αντίστοιχα κοινοβούλια που ονομάστηκε Πράξη της Ένωσης (Act of the Union 1707).
Στη διάρκεια του 17ου και 18ου αιώνα, η Αγγλία κατέκτησε τεράστια εδάφη στις Ινδίες και την Αμερική, αφού συνέτριψε τον γαλλικό στόλο και εξασφάλισε την κυριαρχία των θαλασσών. Στο διάστημα από τα τέλη του 18ου αιώνα και τις αρχές του 19ου πρωτοστάτησε στη δημιουργία αντιγαλλικού συνασπισμού, που τελικά οδήγησε στη συντριβή του Ναπολέοντα, με αποτέλεσμα να βγει κερδισμένη, αφού απέκτησε και τις γαλλικές αποικίες στην Αφρική και την Ασία.
Η βιομηχανική επανάσταση έδωσε διέξοδο στις εσωτερικές αντιθέσεις της. Το 1830 απέκτησαν πολιτικές ελευθερίες οι Καθολικοί και οι Εβραίοι. Όλο αυτό το διάστημα μέχρι τον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο, επεξέτεινε τις κτήσεις της. Μετά από αυτόν όμως, η άλλοτε κραταιά Μεγάλη Βρετανία άρχισε να κλονίζεται ανεπανόρθωτα. Το 1922 παραχώρησε την ανεξαρτησία στην Δημοκρατία της Ιρλανδίας και το1932 στο Ιράκ.
Στον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο πήρε μέρος από την αρχή και σήκωσε ένα αρκετά μεγάλο βάρος. Η λήξη του πολέμου σήμανε και την αρχή του τέλους της Βρετανικής Αυτοκρατορίας.
Στα χρόνια που ακολούθησαν η Μεγάλη Βρετανία παραχώρησε σταδιακά την ανεξαρτησία στις περισσότερες υπερπόντιες κτήσεις της, διατηρώντας μόνο κάποιες με μεγάλη στρατηγική σημασία (π.χ.Γιβραλτάρ, Φώκλαντ Νήσοι).
Η παραχώρηση του Χονγκ Κονγκ στην Κίνα το 1997 αναγνωρίζεται από τους περισσότερους ως το τέλος της Βρετανικής Αυτοκρατορίας.
Δ.Κιτσίκης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου