Συνέχεια γιά τον Νηπιοβαπτισμό

                           ΙΣΤ΄

                  Συνέχεια για τον Νηπιοβαπτισμό.

     Μήπως τον Κύριο, όταν τον πήγαν   – ως νήπιο—στο ιερό <<….του ποιήσαι αυτούς κατά το ειθισμένον του νόμου περί αυτού….>>.  (Λουκ. β΄27-28)  η Μητέρα Του και ο Ιωσήφ, λέγω, μήπως
τον ρώτησαν αν αυτός ήθελε; Και όμως έπρεπε να ευλογηθεί από τον Συμεών  (Λουκ. β΄ 34)  χωρίς να ρωτηθεί. Μήπως την αυτή τακτική δεν τηρούσαν και οι Ισραηλίτες για τα τέκνα τους προκειμένου να λάβουν την περιτομή; Ποιος τα ρωτούσε;       

     Πέραν όμως από τις θεμελιωμένες αυτές απόψεις, και σύμφωνα με το δικαίωμα που έχει η Εκκλησία του  <<δεσμείν και λύειν>>  (Ματθ. ιστ΄19 ιη΄18)  δικαίωμα που κληροδοτήθηκε απ’ τον Κύριο στους Αποστόλους, και οι Απόστολοι κληροδότησαν στους Διαδόχους, ο Νηπιοβαπτισμός έχει και αγιογραφική θεμελίωση.

     Ιδού μερικά χωρία.

     <<ως δε εβαπτίσθη και ο οίκος αυτής…>> (Πράξ.ιστ΄15.

     <<και εβαπτίσθη αυτός και οι αυτού Πάντες…>> (Πράξ. ιστ΄ 33)

     <<Έβάπτισα δε και τον Στεφανά Οίκον….>> (Α΄Κορινθ. α΄16)

     <<Μετανοήσατε, και βαπτισθήτω….υμίν γαρ έστιν η επαγγελία και τοις τέκνοις     

     Υμών…>> (Πράξ. β΄38-39)

Στα τρία πρώτα εδάφια βλέπουμε να βαπτίζονται τρείς οικογένειες. Ή οικογένεια της Λυδίας (πρώτο εδάφιο), η οικογένεια του Δεσμοφύλακα ( δεύτερο εδάφιο) και η οικογένεια του Στεφανά. Μήπως προκύπτει από κάπου ότι άπ’ τις παραπάνω τρείς οικογένειες εξαιρέθηκαν από τη βάπτιση τα τέκνα; Ή, μήπως μπορεί κάποιος να μας βεβαιώσει ότι καμιά απ’ τις τρείς οικογένειες δεν είχαν παιδιά; Άσφαλώς και είχαν παιδιά. Άσφαλώς και τα τέκνα τους αυτά βαπτισθηκαν.

     Για το τέταρτο εδάφιο όπου εκεί αναφέρεται ότι <<η επαγγελία είναι και των γονέων και των τέκνων>>, οι Χιλιαστές—προτεστάντες, αιρετικοί—ισχυρίζονται ότι μόνο οι γονείς βαπτίσθηκαν. Όχι και τα  τέκνα τους διότι δεν ήσαν σε θέση να μετανοήσουν. Ο ισχυρισμός αυτός προτάθηκε από έναν  <<Πρεσβύτερο>> Ευαγγελικής Εκκλησίας των Τρικάλων σ’ ένα μαχητή της Ορθοδοξίας. Ό Ορθόδοξος αφού ανέλυσε διεξοδικά την έννοια του παραπάνω εδαφίου, ρώτησε τον <<Πρεσβύτερο>> : Πως είναι δυνατόν να μετανοήσει το ανήλικο τέκνο για αμαρτίες που το ίδιο δεν έκανε; Ό Πάστορ….κοκκίνησε κι έσκυψε το κεφάλι. Άντιλήφθηκε, φαίνεται, τη γύμνια των επιχειρημάτων και του φτωχού <<πιστεύω του>>

     Εδώ βλέπουμε πως για να βαπτισθεί κανείς θα πρέπει να μετανοήσει για της αμαρτίες του που έκανε ο ίδιος. Ή Εκκλησία δέχεται το νήπιο στο Σώμα της αφού πρώτα το απαλλάξει από κληροδοτημένες αμαρτίες με το βάπτισμα που κάνει. Για το νήπιο δε χρειάζεται, επομένως, ούτε μετάνοια ούτε πίστη. Άφού, όπως τονίσθηκε, ούτε αμαρτία διέπραξε ούτε πίστευε σε άλλες θεότητες. Έξαρτάται απ’ τους γονείς. Αν αυτοί βαπτίσθηκαν  (όπως οι οικογένειες της Λυδίας, του Δεσμοφύλακα και του Στεφανά) θα βαπτίσουν και τα παιδιά τους.

     Παρατηρούμε ακόμη πως για να βαπτισθεί κανείς άλλοτε τονίζεται μόνο η μετάνοια ως προϋπόθεση  (Πράξ. β΄38) και άλλοτε η πίστη (Μάρκ. Ιστ΄16). Έρωτούμε τους Χιλιαστές….αιρετικούς:  Έκεί που τονίζεται μόνο η πίστη δεν απαιτείται η μετάνοια; Και εκεί που τονίζεται η μετάνοια δεν απαιτείται  η πίστη; Άσφαλώς χρειάζονται και η πίστη και η μετάνοια! Πως είναι δυνατόν ένας που πιστεύει ως θεό το Βούδα να βαπτισθεί στο όνομα του Ιησού Χριστού ως Θεό; Να γιατί χρειάζεται η πίστη! Δεν ισχύει όμως αυτό για το νήπιο που δεν πιστεύει σε κάποιο….Βούδα!

     Συμπέρασμα  

     Ύστερα από όσα παραπάνω τονίσθηκαν, βγαίνει από μόνο του το συμπέρασμα, ότι ο ισχυρισμός των αιρετικών  (Χιλιαστών –Προτεσταντών….) είναι εξωπραγματικός, αυθαίρετος και αντι-Γραφικός. Γι’ αυτό αυτοί είναι αιρετικοί. Έρχεται σε αντίθεση και με την Ιερά παράδοση που αναφέρεται στις Πράξεις των Αποστόλων, κατά την οποία, από τα πρώτα χρόνια της Εκκλησίας μας οι Χριστιανικές Οικογένειες βάπτιζαν τα τέκνα τους από νήπια. Ο νηπιοβαπτισμός γενικεύθηκε από τον 5^ου αιώνα.

     Πρίν αναφέρουμε  για τους Ρόταρυ, Λάιονς, και Προσκοπισμό, Θα ήθελα την επόμενη Πέμπτη να τελειώσουμε και το θέμα του Χρίσματος.