Ο ΟΣΙΟΣ ΠΑΙΣΙΟΣ Ο ΑΓΙΟΡΕΙΤΗΣ

                    Η ΜΝΗΜΗ ΤΟΥ ΕΟΡΤΑΖΕΤΑΙ ΣΤΙΣ 12 ΙΟΥΛΙΟΥ


Ὁ Ὅσιος Παΐσιος ὁ Ἁγιορείτης κατὰ κόσµον Ἀρσένιος Ἐζνεπίδης γεννήθηκε στὰ Φάρασα τῆς Καπ- παδοκίας στὶς 25 Ἰουλίου τοῦ 1924 µ.Χ., λίγες µέρες πρὶν ἀπὸ τὴ φυγὴ τῶν Φαρασιωτῶν ἀπὸ τὴν πατρῴα γῆ γιὰ τὴν Ἑλλάδα. Στὴν Ἑλλάδα, ἡ οἰκογένεια τοῦ µικροῦ Ἀρσενίου ἐγκαταστάθηκε στὴν Κόνιτσα τῆς Ἠπείρου, ὅπου ὁ ἴδιος πέρασε τὰ παιδικὰ καὶ νεανικά του
χρόνια. Ὅπως ὁ ἴδιος γράφει: «Ἐµεγάλωσα στὴν νῦν Ἡρωϊκὴν Πατρίδα µου Κόνιτσα» Μετὰ ἀπὸ τὶς ἐγκύκλιες σπουδὲς στὸ Α΄∆ηµοτικὸ Σχολεῖο Κόνιτσας δὲ θέλησε νὰ συνεχίσει στὰ γράµµατα, καὶ µαθήτευσε στὴν τέχνη τοῦ ξυλουργοῦ, τὴν ὁποία ἄσκησε µὲ ἐπιµέλεια καὶ δεξιοσύνη. Τὸ 1949 µετέ- βη στὸ Ἅγιο Ὄρος, ἀναζητώντας ἕνα ὁδηγὸ γιὰ τὴ ζωή τῆς κατὰ Θεὸν ἡσυχίας. ∆ὲν κατάφερε ὅµως νὰ ἐκπληρώσει ἀµέσως τὸν πόθο του. Παράλληλα, οἱ δικοί του βρέθηκαν τὴν ἴδια περίοδο σὲ µεγάλη οἰκονοµικὴ δυσκολία, ὁπότε τὸν κάλεσαν νὰ τοὺς βοηθήσει. Ἔτσι, ἐπέστρεψε στὴν Κόνιτσα καὶ ἐργάστηκε ὡς µαραγκός. Μετὰ ἀπὸ 3 χρόνια ὅµως (1953 µ.Χ.), σὲ ἡλικία 29 ἐτῶν πλέον, ἐγκατέλειψε τὰ πράγµατα τοῦ κόσµου καὶ ἐπέ- στρεψε στὴν Ἀθωνικὴ Πολιτεία. Στὶς 12 Μαρτίου 1956 µ.Χ. στὴν Ἱερὰ Μονὴ Φιλοθέου, ἐκάρη µικρόσχηµος µοναχὸς καὶ ἔλαβε τὸ ὄνοµα «Παΐσιος. Τὸν Αὔγουστο τοῦ 1958 µ.Χ., ὑπακούοντας σὲ θεία βουλή, δὲν ἐγκαταστάθηκε στὴν ἔρηµο, γιὰ τὴν ὁποία προετοιµαζόταν, ἀλλὰ στὴν κατεστραµµένη Ἱερὰ Μονὴ τῆς Παναγίας τοῦ Στοµίου, ποὺ βρίσκεται κοντὰ στὴν Κόνιτσα. Σὲ αὐτὴν ἔζησε 4 χρόνια, ζώντας ἰσάγγελο βίο ἀνακαινίζοντας µὲ πολὺ µόχθο τὸ Μοναστήρι. Τo 1962 µ.Χ., δέχθηκε ὡς θεόσταλτη τὴν πρόσκληση κάποιου ἱεροδιακόνου νὰ τὸν συνοδεύσει στὸ θεοβάδιστο Ὄρος τοῦ Σινᾶ. Πάνω σὲ κεῖνον τὸν ἄνυδρο καὶ ξερὸ τόπο, στὸ κελὶ τῶν Ἁγίων Γα- λακτίωνος καὶ Ἐπιστήµης, ἔζησε ἐπιτέλους αὐτὸ ποὺ χρόνια ποθοῦσε, τὴν πρὸς Θεὸν µόνωση. ∆ὲν θὰ ὑπῆρχε, ἔτσι, κανένας λό- γος νὰ ἐγκαταλείψει τὸ στάδιο ἐκεῖνο τῆς ἀρετῆς, ἐὰν – φεῦ! – δὲν ἐνέσκηπτε ἡ σωµατικὴ ἀσθένεια ἀπὸ τὸ τραχὺ κλῖµα, ἡ ὁποία τὸν ἀνάγκασε νὰ ἐπιστρέψει στὴν κατὰ σάρκα πατρίδα του. Ἐπανερχόµενος στὸ Ἅγιο Ὄρος τὸ 1964 µ.Χ., ἔµεινε µέχρι καὶ τὸ τέλος τῆς ζωῆς του. Μετὰ τὸ 1993 µ.Χ. παρουσίαζε αἱµορραγίες, γιὰ τὶς ὁποῖες ἀρνοῦνταν νὰ νοσηλευτεῖ λέγοντας ὅτι «ὅλα θὰ βολευτοῦν µὲ τὸ χῶµα». Τὸ Νοέµβριο τοῦ ἴδιου ἔτους βγῆκε γιὰ τελευταία φορά ἀπὸ τὸ Ἅγιον Ὄρος καὶ πῆγε στὴ Σουρωτή, στὸ Ἡσυχαστήριο τοῦ Ἁγίου Ἰωάννη τοῦ Θεολόγου γιὰ τὴ γιορτὴ τοῦ Ἁγίου Ἀρσενίου (10 Νο- εµβρίου). Ἐκεῖ ἔµεινε γιὰ λίγες µέρες καὶ ἐνῷ ἑτοιµαζόταν νὰ φύγει ἀσθένησε καὶ κοιµήθηκε τὴν Τρίτη 12 Ἰουλίου 1994 µ.Χ. καὶ ὥρα 11:00. Στὸ ἴδιο Ἡσυχαστήριο ἐνταφιάστηκε καὶ τὸν τάφο του ἐπισκέπτονται διαρκῶς χιλιάδες ἄνθρωποι ἀπὸ ὁλόκληρο τὸν κόσµο.